Ik zou wachten tot januari en je er op voorbereiden dat hij je niet vraagt zodat je met oud en nieuw niet verdrietig bent! Als hij geen antwoord heeft gegeven zou ik er ook echt niet meer aan beginnen maar een dijk van een huwelijksaanzoek plannen! Misschien is het je eer te na maar op dat moment heeft hij een keus en is er voor jullie beide duidelijkheid! Succes!
Hoi hoi. Best een herkenbaar verhaal. Mijn man wist het eerst ook nooit en durfde het ook niet zo goed omdat zijn ouders gescheiden zijn. Ik vondt het altijd moeilijk want hij zij altijd dat hij niet verwachtte dat wij uitelkaar zouden gaan. Uiteindelijk kreeg ik een tip om met hem over geregristreerd partnerschap te hebben. Het is bijna hetzelfde als trouwen de enige 2 verschillen zijn de prijs en dat je man je kind met erkennen. Toen ik hem hier over vertelde zag hij het wel zitten. En dat is wat wij uiteindelijk gedaan hebben.
In je eerste post zeg je dat je het accepteert als hij niet wil trouwen. Waarom zeir je er dan steeds over? Dat voelt helemaal niet alsof je het accepteert. Je zet me onder druk om antwoord te geven, terwijl ik daar nog helemaal niet aan toe ben. Het is een beslissing die ik moet nemen omdat het goed voelt. En niet om van jouw gezeur af te zijn. Op deze manier hoeft het van mij niet, ik wil dat het spontaan is. ----- Ik denk dat een heleboel mannen er zo over denken. En om heel eerlijk te zijn: geef ze eens ongelijk...
Heel herkenbaar, ik heb ook zo'n ex gehad. Het moet vanuit hem zelf komen, je kan zoiets proberen af te dwingen, maar meestal wordt het dan erger. Of je laat het voor wat het is of je houd je aan je woord. Als je hem kansen blijft geven, neemt hij je ook nooit serieus... Sterkte, ik weet hoe rot dit kan zijn. Ben het gevoel nog niet vergeten.
Ja, dat doe ik gelijk. Ik geef ze ongelijk. Want 'wel de lusten, maar niet de lasten', niet je verantwoordelijkheid willen nemen, terwijl je wel weet hoe die ander daar met zijn gevoel in zit, vind ik gewoon laag. Ik vind het egoïstisch en ik vind ook dat ze beter verdiend. Iemand hoort gewoon voor je te gaan. Als je samen overeen bent gekomen dat samenwonen voldoende is vind ik het wel heel wat anders trouwens. Dan weet je gewoon beide waar je staat. Maar in zo'n situatie als dit vind ik dat kinderachtige "je zet me onder druk" gewoon een smoes om niet helemaal voor iemand te hoeven gaan. Was voor mij ook een reden om tegen mijn daarop volgende relatie te zeggen dat ik niet aan half werk doe. Ik heb toen heel duidelijk aangegeven dat ik niet wilde samenwonen als er geen huwelijk in het vooruitzicht was. Hij hoeft niet met me te trouwen, maar dan ook niet samenwonen, simpel. Graag of niet. Krijg er weer een beetje plaatsvervangende pissigheid van trouwens, niet persoonlijk hoor.
Maar hij moet dus rekening houden met haar gevoelens, want zij wil trouwen.. Maar moet TS dan geen rekening houden met ZIJN gevoelens? Ik vind een huwelijk niet iets om in te stappen als er één van de twee niet achter staat.. Ik denk dat blijven praten wel kan helpen en dan ook echt praten.. Want 'het voegt niks toe' zou ik ook weinig mee kunnen.. Maar als hij echt niet wilt, houd het op.. Of een compromis voorstellen? Een kleine bruiloft, zonder al te veel poespas? Maar met een ultimatum stellen (Je hebt tot 1 januari o.i.d.) werkt denk ik alleen maar averechts.. Succes meid, want kan me zeker wel voorstellen dat het lastig is..
Als ik jou was, zou ik hem gewoon nog eens vertellen hoe je je voelt. Dat je aan hem gevraagd hebt of hij je voor het einde van het jaar duidelijkheid wil geven en dat het einde nu bijna aangebroken is en deze onduidelijkheid je heel onzeker maakt. Maak hem duidelijk hoeveel het voor je betekent een antwoord van hem te krijgen, ik denk dat dit het enige is wat je kan doen...
Nee, je moet rekening houden met elkaars gevoelens vind ik. Wees gewoon duidelijk...dat is altijd beter dan dat 'misschien ooit een keer, dan, als, toen..." Toen ik in zo'n relatie zat had ik daar wel genoegen mee genomen. Door de manier waarop je erin stapt. Later heb ik vooraf mijn grenzen aan gegeven. Toen was er evengoed keuze. Ik zou niet in een relatie iemand het 'mes op de keel zetten', dat vind ik net zo min eerlijk. Maar je mag wel verlangen dat iemand duidelijk tegen je is vind ik.
Hoi hoi Misschien is hij bang en komt hij zelf uit een gebroken huwelijk van zijn ouders? Ik heb wel vaker gehoord dat mannen bang zijn voor trouwen, mijn tante zat in het zelfde schuitje en die is pas vorig jaar eindelijk getrouwd na denk 25 jaar samen te zijn . Ik snap dat trouwen zo belangrijk voor je is, ik zou uiteindelijk ook willen trouwen maar wij zijn nog zo jong mijn vriend 23 en ik 26, hij zegt dat hij trouwen iets voor oudere mensen vind mij lijkt het juist mooi zo jong trouwen en over een paar jaar dan kinderen Het ideaal beeld dat willen wij vrouwen hè?! Haha
Balen meid, maar ik denk dat je vriend het niet durft/wilt. En als hij je met oud en nieuw niet ten huwelijk heeft gevraagd gaan accepteren dat dat een nee is. Maar ga hem dan niet onder druk zetten, een huwelijk is iets waar beiden achter staan, niet iets waar iemand onder druk in gepraat wordt. Stel anders aan partnerschap voor. Dan doet iedereen wat water bij de wijn ... Daarom heb ik echt een vreselijke hekel aan programma's zoals "moet je me niet wat vragen". Dan zet je iemand pas echt voor het blok, ik kan je op een briefje geven dat meer dan de helft van die huwelijksaanzoeken of niet in een huwelijk eindigd of in een scheiding.
Ik snap wel een beetje hoe je je voelt. Ik ben nu 9 jaar samen met mijn vriend, en wacht ook al zo lang tot hij me vraagt. Ik weet wel dat mijn vriend ooit wil trouwen, maar ik liever vandaag als morgen Mijn kinderen hebben allemaal de achternaam van mijn vriend, en ik ben de enige met een andere achternaam. Daar begin ik steeds meer moeite mee te krijgen. Als ik bijv iemand moet bellen voor mijn zoon of dochter, dan zeg ik eerst mijn naam + achternaam en daarna: 'de moeder van ...... (hun naam + achternaam). Of bij andere mensen, zeg ik vaak wel 'mijn man' maar velen weten dat we niet getrouwd zijn, en dan vind ik 'vriend' zo raar klinken. We zijn 9 jaar samen, hebben straks 3 kinderen en dan is hij nog steeds 'mijn vriend'. En ik vind trouwen gewoon erg speciaal. Man en vrouw zijn. En ik weet, we zijn al een gezin, maar het voelt gewoon anders. Ik wil heel graag zijn naam dragen, dat we echt bij elkaar horen. Ik hoop dat 2012 ons jaar gaat worden
hier wou manlief ook nooit trouwen.. uiteindelijk heeft hij me toch gevraagt dus er is hoop.. ik heb niet alles gelezen dus misschien heb je het al verteld.. maar mag ik ook vragen waarom je persee wilt dat hij je vraagt?
Ik zal wel een uitzondering op de regel zijn want volgens mij willen de meeste vrouwen ooit een keer trouwen maar ik dus echt niet. En dat gaat hier ook niet gebeuren! Het heeft voor mij geen meerwaarde en alles is goed geregeld dus nee die behoefte om te trouwen is er niet. Ja het is jammer dat mijn zoontje een andere achternaam heeft maar ach als dat het enige is. Dus ergens kan ik het van je vriend heel goed begrijpen want ik wil echt niet en heb die behoefte ook niet. En weet wel als je hem voor het blok zou zetten dat hij helemaal niet wilt. Dat programma van "Moet je me niet wat vragen?" nou sorry hoor dat is het meest walgelijke wat je kan doen vind ik. Mijn vriend zou dat niet in dank afnemen, werkt zo averechts. Gewoon nog een keer goed praten en als zijn keuze nee blijft het voorlopig laten gaan. Je kan iemand niet dwingen of overhalen omdat jij iets graag wil. Succes!
Maar als iemand echt niet wil houdt het op toch? Maar even of ik het goed begrijp.. stel je huidige partner had gezegd: Nee ik wil niet trouwen.. En jij pertinent wel.. Zou je dan ondanks dat je heel veel van hem houdt niet met hem verder gaan? Ik ben net zo goed een uitzondering hoor.. Wij zijn alleen maar getrouwd i.v.m. de kinderen.. En dan gewoon op een maandagochtend met wat familie.. Dus met het huwelijk heb ik sowieso niet zo veel.
ze hebben al een kind he... je mag geen 2 kids met verschillende achternamen van dezelfde vader hebben...
Ik denk dat pushen alleen maar averechts werkt. En als hij het gewild had, was hij allang op zn knieen gegaan. Je zegt immers zelf dat jullie er al veel gesprekken over gehad hebben. Ik denk dat hij geen definitief nee wil/durft te zeggen omdat hij weet dat jij dat niet leuk vindt (jij wilt immers wel trouwen en hij weet dat), vandaar dat ie je een beetje laat hangen.. misschien in de hoop dat het dan wel overwaait bij je. En misschien is hij bang dat je anders bij hem weggaat? Niet leuk, maar ik begrijp het ergens ook wel. Hij zal er geen kwade intenties mee hebben, maar zit voor zijn gevoel gewoon een beetje vast. Want jij zegt wel dat je het ook accepteert als hij niet wil trouwen, maar dat blijkt niet uit het 'ultimatum' dat je hem gesteld hebt.
Ik denk dat hij de keuze al gemaakt heeft, hij wil de rest van zijn leven samen voor jullie kindjes gaan zorgen, dat is een grotere verbintenis als trouwen moet je maar denken. Heel eerlijk snap ik je wel hoor, ik moet er niet aan denken om anders te heten als mn eigen kindjes misschien kan je dat als een van de redenen aandragen, het komt toch vrij vaak voor dat ze dan je met de achternaam van je kind gaan aanspreken en zeker als je getrouwd WILT zijn kan dat erg steken. Het enige wat werkt is gewoon goed over praten, zijn redenen om niet te trouwen aanhoren en jouw redenen om wel te willen laten horen...