Volgensmij lezen veel dames verkeerd: TS zou het leuk vinden om te trouwen, maar het hoeft niet per se, ze wil alleen duidelijkheid. Dus dat man aangeeft of hij wél of níet wil trouwen, zodat zij die keuze kan accepteren en verder kan. Ik denk inderdaad dat je hem niet zelf ten huwelijk moet vragen, of op een andere manier voor het blok moet zetten. Ik denk wel dat je begin januari tegen hem kan zeggen: 'goh, we hadden afgesproken dat je me voor 1 januari 2012 antwoord zou geven, het is nu al een paar dagen later, wat is je keuze?' En dan ook gewoon een antwoord verwachten. Als hij er al 8 jaar over doet om te kiezen, is het niet onredelijk om nu een antwoord te willen. En twijfelt ie nog steeds, dan is het gewoon nee. Moet ie het zelf ook loslaten!
ik denk dat het niet uitmaakt hoe anderen of trouwen/niet trouwen denken... het gaat erom dat de man van ts haar giga aan het lijntje houdt en dat zou ik echt niet pikken! make up your mind!
tja denk dat je er voor eigen bescherming maar vanuit moet gaan dat het er niet in zit dat jullie gaan trouwen. niet lullig bedoeld maar nu zit je jezelf te kwellen omdat hij je geen antwoord kan geven. mijn man zei ook altijd: nee heb er niet zoveel mee, misschien ooit wel een keer' Tja heb t toen opgegeven en paar weken later waren we verloofd en 9weken later al getrouwd. wij zijn op een maandag ochtend 9uur getrouwd met alleen ouders broers en zussen. ik was 9maanden zwanger dus wilde het lekker klein en intiem houden met de ouders om ons heen. snap hoe frustrerend het is Mannen blijven vreemde wezens hihi. Wie weet is hij wel bezig voor een perfecte aanzoek, je weet het niet. Vriendin van mij zit ook al jaren te 'zeuren' naar haar vriend dat ze nu eindelijk wel eens wilt trouwen en hij zegt steeds 'nu nog niet, ooit komt t er wel van' Maar ik weet dat hij al een jaar flink aan het plannen is voor het aanzoek. limo, etentje, nachtje hotel en ga zo maar door 8jaar wachten is lang, maar je heb toch echt 2 mensen nodig die met hun volle hart willen trouwen
Wat lief dat iedereen zo met je meeleeft! Ik moet zeggen dat er echt veel goeie en mooie tips tussen staan. Ik kan je frustraties ook erg goed begrijpen. Mijn vriend ging twee jaar geleden op zijn knieën, een week later vertelde hij me dat hij nog niet volledig gescheiden was... Hij komt uit Mexico en daar lopen dat soort dingen allemaal toch wat moeilijker en trager. Hijzelf heeft ook een enorme Latijnse mentaliteit, dus dat vertraagt het proces nog meer, met als gevolg dat we nog steeds niet kunnen trouwen. Ik heb me heel lang afgevraagd "Hoe graag wil je het nu eigenlijk???", maar ik werd zo moe van m'n eigen frustraties en ik was de enige die zich er druk over maakte. Ik had er dus alleen mezelf mee, hij maakte zich er niet zo druk over. Ik was op een gegeven moment ook alleen maar gefocust op de negatieve gedachten en ultimatums aan het stellen. Ik kon gaan zitten wachten totdat hij zijn mentaliteit veranderde, maar ik kon mijn eigen mentaliteit ook veranderen en dat heb ik gedaan. Ik had weer ruimte om alle mooie en positieve dingen in onze relatie te zien en voor mij was de topic "trouwen" niet meer aan de orde, voor mij is hij toch al mijn man en ik ben zijn vrouw. Nu onze zwangerschap bekend is, wil hij in februari naar Mexico gaan om alles te regelen en dit is geheel uit hemzelf gekomen, ik heb er namelijk al heel lang niets meer over gezegd. Misschien moet je de topic laten rusten. Je zou bijvoorbeeld nog eenmaal een brief kunnen schrijven of het hem face-to-face zeggen dat jij de wens wel hebt, met al jouw redenen, maar dat je het nu laat rusten. Ga er dan ook niet op zitten wachten, maar maak een soort van eigen keuze om niet te trouwen, op die manier heb je zelf een bepaalde duidelijkheid gecreëerd, mannen hebben nou eenmaal vaak moeite met keuzes maken. Ik wens je heel veel succes en ik hoop dat jullie er samen uitkomen
TS, dit hadden mijn vriend en ik t.a.v. kinderen krijgen. Ik wilde ze heel graag, maar nog liever wilde ik met hem zijn. Dus als hij geen kinderen zou willen, dan zou ik dat accepteren. Maar hij bleef maar vaag: dat weet ik nog niet, misschien ooit, misschien ook niet. Vréselijk. Ik heb hem zo vaak gevraagd om duidelijkheid en het kwam maar niet. Uiteindelijk heb ik hem voor het blok gezet, door te zeggen: ik stop met de pil, want ik wil een zwangerschap niet voorkomen. Als jij dat wel wilt voorkomen vind ik dat prima, maar dan moet jij daar iets voor doen. Het uiteindelijke resultaat zie je onderaan in m'n handtekening wel staan.... Soms hebben mannen een duw nodig, om uiteindelijk een keuze te maken. In jouw geval zou je ook hém ten huwelijk kunnen vragen. Doe hem een aanzoek, dan moet hij wel een antwoord geven. Heb jij je duidelijkheid, en hij is van het gewicht van het moeten beslissen af. By the way: over trouwen is mijn vriend altijd heel duidelijk geweest, dat wil hij niet. Dat vind ik jammer, maar ik kan er beter mee leven dan met: ik weet het niet. Ik wens je veel geluk.
Ja zeker houd het dan ook echt op! En dat mag ook, maar wees wel eerlijk. Ik vind het ook wat anders als je al samen in een relatie zit waarin je al samenwoont. Ik ben in dit geval van te voren al duidelijk geweest hierin. Het enige wat ik wel vind, als je van je partner weet dat ze graag wil trouwen en je woont al samen, wees dan gewoon wel duidelijk naar die ander. Laat weten wat je verwachting is en niet dat halve van 'ja misschien, dan, ooit, als, kinderen, maar nu nog niet'. Daar had ik persoonlijk namelijk meer last van. Wees gewoon eerlijk. Maar goed, misschien maakt dat TS wel niets uit die onzekerheid. Als mijn huidige partner had gezegd 'misschien ooit', dan was ik niet met hem verder gegaan. Ik wil gewoon iemand die wel een stap durft te nemen in die richting en zijn verantwoordelijkheid wil nemen. Dat is gewoon mijn mening na verschillende relaties die ik gehad heb. Ik wilde dat gewoon niet meer 'ik hou van je, maar met je trouwen, neeeeeh daar ben ik niet aan toe hoor'. Ja nou, dan niet, maar dan ook de rest niet. Dat is wel duidelijk
Oke, dan had ik je idd goed begrepen.. (Ik dacht, ik vraag het even voor de zekerheid) Als ik heel eerlijk mag zijn, ik snap die gedachtengang niet, maar dat komt waarschijnlijk omdat ik niks met het hele trouwen heb.. Hier waren we wel heel duidelijk over samen hoor.. Heb aan het begin wel gezegd dat als hij verwacht dat we heel groots gaan trouwen, hij een probleem heeft, want tenzij hij goede argumenten zou hebben, dat niet ging gebeuren.. Gelukkig dacht/denkt hij daar hetzelfde over.. Als we geen kind(eren) hadden gehad, waren we ook niet getrouwd geweest..
@ Roeltje, Ja prima toch, als je dat samen goed vind zo en op die manier gelukkig bent samen, zie ik dat ook gewoon als een sterke relatie. Dan zit je beide op dezelfde golflengte. Ik heb altijd al willen trouwen, als klein meisje al Later kreeg dat voor mij nog meer waarde en dat heeft het voor mij nog. Voor mij heeft dat nog meer bevestigd wat ik er al bij voelde. Dat je voor elkaar kiest, voor elkaar de verantwoording neemt en dat ook getuigd ten overstaande van alle andere mensen in je omgeving/familie/vrienden. Het hardop 'ja' zeggen tegen elkaar. Ik ben heel blij dat wij getrouwd zijn. Maar dat huwelijk is me ook zoveel waard omdat we eerlijk zijn tegen elkaar. Anders maakt dat briefje en die 'ja' weinig uit....
ik denk er precies zo over. Ik had niet samenwonend met kinderen willen zijn. Dat voelt voor mij echt niet goed. Ik denk echt, voor ik aan kids begin wil ik eerst bewust voor elkaar kiezen...
Ja maar, als je een stabiele relatie hebt, met kinderen, en dus al volledig 100 % gebonden bent, wat kan dan een valide reden zijn om perse niet te willen trouwen? Ik snap dat hij het niet zo nodig kan vinden, maar als zij dat nu wel vindt, wat is dan het probleem, waarom zou hij het dan niet doen? Het is toch al lang niet meer zo alsof hij kan gaan en staan wanneer hij wil en ieder moment kan vertrekken? Ze vormen gewoon al een gezinnetje samen. Ik zou het beledigend vinden als hij dan zo dwars zou zijn, alsof je nog in een soort test-fase zit of zo.
Oke, ik lees nu pas de rest van de berichtjes en dat TS niet perse wil trouwens, maar gewoon duidelijkheid wil. Dan denk ik dat je die hebt: hij wil gewoon niet. Misschien dat hij het uiteindelijk wel zou doen als het voor jou belangrijk was, maar dat is het voor hem duidelijk niet, dus als jij niet zonodig hoeft, zal hij zeker niet aandringen. Zeg ik trouwens lekker terwijl ik die jongen natuurlijk helemaal niet ken, dus wie weet zit er volledig naast!
Nee, ik wil niet per se, koste wat het kost te trouwen. Ik zou het heeeel erg leuk vinden en dat weet hij. Hij weet ook dat hij me heel veel verdriet doet door me zo aan het lijntje te houden, maar nog kan hij geen keuze maken. Oh, ik kan er weer boos om worden :x Ik wil niet nog jaren in onzekerheid zitten om bij wijze van spreken over 6 jaar te horen: "neuh, ik wil niet trouwen"
Hoe zou je dit zelf willen oplossen dan? Mijn ervaring is dat als mannen zo doen, dat ze dat nog heel lang kunnen vol houden. Misschien om je relatie tot rust te brengen en zelf weer een beetje 'happy' te zijn, moet je gewoon accepteren/ je erbij neer leggen dat hij je gewoon niet vraagt. Ook niet op gaan zitten hopen, maar de momenten plukken samen die je hebt en gewoon gelukkig proberen te zijn, getrouwd of niet, antwoord of niet. Als je erover blijft door zagen, wordt het vaak ook niet beter bij die kerels... kunnen ze niet tegen.
Ik zou voor jezelf nagaan hoe belangrijk jij het vind om uiteindelijk toch gevraagd te worden. Mijn vriend wil ooit misschien nog weleens trouwen, misschien ook niet. Ook zo'n lekkere duidelijke harrie dus. Maar ik heb besloten dat ik het prima zal vinden dat ie me niet vraagt, en als ie het wel doet, zou ik het supergaaf vinden. Maar ik weet dat ie van me houd, en van de kindjes, dus ik ga er niet meer op zitten te wachten. Ik heb voor mezelf wel een 'leeftijdsgrens' ingesteld, mocht ie me daarna pas vragen, krijgt ie toch echt een nee. Ik bedoel, dan heeft ie zn kans ruimschoots gehad. Ik wil ook alleen trouwen met iemand die ook wil trouwen, niet met iemand die het doet omdat ik zo graag wil.
Tja, je kan de vraag ook andersom stellen.. Waarom zou je dan per se WEL willen trouwen? Het werkt twee kanten op.. Persoonlijk zou ik ook niet willen trouwen puur en alleen omdat mijn partner dat wil.. Ik zou willen trouwen omdat we daar SAMEN achter staan en niet alleen één persoon.. En dat is absoluut niet verkeerd bedoeld Het is denk ik maar net van welke kant je de situatie bekijkt.. Stel de man wil wel heeeel graag trouwen en de vrouw niet.. En de vrouw opent hier een topic over, dan ben ik er van overtuigd dat de meesten alsnog de kant van de vrouw kiezen en zeggen dat ze niks moet doen waar ze niet achter staat.. TS bovenstaande is niet persoonlijk, maar in het algemeen bedoeld Ik denk dat hoe meer je blijft pushen, het juist averechts gaat werken.. Ik denk dat het voorlopig het beste is om het te laten rusten en er (voorlopig) vanuit moet gaan dat trouwen er niet in zit.. En over een tijd kijk(en) je(jullie) gewoon verder.. Als je er van uit gaat dat jullie niet gaan trouwen kan het alleen maar meevallen toch Ondanks dat we verschillend tegen het huwelijk/bruiloft aankijken vind ik het wel echt vervelend voor je dat je hier zo mee zit..
Mijn vriend en ik waren ook al lang samen en hij wilde ook trouwen als we kinderen hadden maar vorig jaar oud jaarsdag heeft hij mij ten huwelijk gevraagd na een relatie van 16 jaar. We zijn afgelopen juli getrouwd. En het was het wachten waard.