Hier alleen een buik vol striemen overgehouden. Maarja, als dat het enige is. Ik heb er iets prachtigs voor terug gekregenm dus ik maak me er niet druk om. Oh ja, en na de bevalling had ik een aambei en volgens iedereen krijg je die regelmatig terug. Gelukkig (7 maanden later) is ie nog steeds niet terug gekomen. Dus mij hoor je echt niet klagen. Ik heb het er voor mijn mooie meisje graag over.........die lelijke striemen
Ik baal van mijn borsten, die toch wel iets slapper en kleiner zijn geworden door de zwangerschap. Al is het niet heel opvallend, gelukkig. Verder is mijn lijf weer helemaal zoals voor de zwangerschap, alleen ben ik wel iets te mager geworden.
Sowieso ben ik veel te zwaar (25kg mogen er wel vanaf), mijn buik is enorm en hij zakt ook, lijk wel een hangbuikzwijn(tje ), vol striae, een lidteken van de keizersnede en vol met blauwe plekken door de spuiten die ik nog steeds zeer regelmatig moet zetten om mijn bloed te verdunnen. Ook blauwe plekken in mijn armen omdat ik nog elke week door de trombosedienst wordt geprikt om het bloed te controleren. Door de keizersnede had ik de volgende dag drie longembolieën, hiervan ben ik nog steeds niet hersteld. Ook vind ik het moeilijk om dit achter me te laten. Iedere avond moet ik gemiddeld 10 tabletten slikken. Verder heb ik tot weken na de bevalling last gehad van zeer ernstige obstipatie, ook heb ik een blaasontsteking gehad door de catheter en ben ik incontinent, mijn borsten hangen ook , maar toch ben ik trots op ze, want ondanks alle nare gebeurtenissen rond de laatste bevalling voed ik mijn beide dochters nog steeds zelf! Dit hadden op de intensive care nog nooit meegemaakt! Ik wil dus echt, nooit, maar dan ook nooit meer horen dat ik het wel makkelijk heb gehad door die keizersnede!!!
Na bijna twee jaar ben ik nog steeds heel snel emotioneel. M'n buik en borsten zijn wat slapper gebleven. De wond van de keizersnede is trouwens wel heel mooi genezen en het gevoelloze van de wond is ook helemaal weer weggetrokken. Eigenlijk vind ik dat allemaal heel erg meevallen. Ik geniet vooral van m'n kleine mannetje. Dus bestbewaarde geheimen heb ik eigenlijk niet.
eens even denken.... -dat het niet alleen een roze wolk is maar je ook een heel verwerkingsproces door moet. (van bevalling maar ook van mijn zware shitzwangerschap) -hoe raar leeg je buik voelt de eerste paar dagen (soort benauwd gevoel) -ik kon de eerste tijd alleen staand plassen, zittend lukte gewoon niet -superveel spierpijn van de bevalling -je bekkenbodemspieren zijn een soort van verlamd (uitgerekt)en je moet ze echt trainen om weer controle te krijgen -dat je weer helemaal verliefd kan worden op je man -onvoorstelbare kracht en liefde en een onfeilbaar instinct naar je kindje toe
Enorme haaruitval, sommige plekken op mijn hoofd lijken wel kaal en daar zitten nu hele korte plukjes. Hoop dat het nog goed gaat komen!
Slappe buik, extra kilo's (die er heus niet afwillen) Slappere borsten 12 weken gevloeid!!! Had echt helemaal niemand mij verteld dat dat kon! Wat een ramp was dat! Daarna spiraaltje laten zetten en toen nog een half jaar gevloeid (wilde ook niet gelijk opgeven, maar ik blijk 1 van de weinige vrouwen te zijn waarbij het spiraaltje geen succes is) En ook niemand had mij verteld dat je van je eigen kind zoveel houdt. Meer dan van wie dan ook. Ben, door de kraamtranen en hormonen, een tijdje overtuigd geweest dat ik niet meer van mijn man hield omdat ik zó ontzettend veel van mijn meisje hou. Wat een drama!!! En maar huilen!!!
Echt veel is me in de korte tijd niet echt opgevallen qua rare dingen, maar dat je inderdaad zo ontzettend verliefd kan worden op je eigen kindje had ik nooit gedacht.. tuurlijk wel qua moedergevoelens enzo, maar het is heftiger dan ik dacht En dat ik nu nog meer bewondering/liefde voel voor mn partner! (oeh, slijm slijm, vol met emo!)
Die slappe buik met tijgerprint bahhhh! Gelukkig is het tunnelsyndroom nu wel weg!!! In januari weer hard aan de lijn om weer wat lekkerder in mn vel te komen en strakker natuurlijk... haha
Lichamelijk: - dat blijkbaar niet iedereen aambeien krijgt van zwangerschap en/of bevalling - dat niet iedereen 20 kilo aankomt tijdens de zwangerschap, zelfs niet als je er aanleg voor hebt zoals ik (slechts 10 kilo! ) - dat verloskundigen niet kunnen voelen: 5 verlossen schatten een normaal gewicht voor de kleine, 7 tot 7,5 pond: ze woog 2860 gram bij 42 weken - dat het gewicht dat je al 1,5 week na de bevalling kwijt kan zijn (jaja!) ook net zo hard weer terugkomt als je niet oplet op wat je eet - dat je ook na je dertigste een mooi tijgervel over kan houden na de zw schap - dat dat tijgervel ook de laatste 4 weken kan ontstaan En mentaal: - dat ik me ineens heel erg bewust ben van mijn sterfelijkheid en daar soms een beetje zwaarmoedig en melancholisch van kan worden (herfst/winter helpen ook niet mee) - dat ik iets liever/zachter ben geworden naar de buitenwereld. Voorheen had ik altijd een beetje een houding van: niet mee bemoeien want dat vinden mensen misschien vervelend. Nu bied ik mijn hulp aan als ik denk dat iemand het nodig heeft (bijvoorbeeld, laatst een huilende moeder bij het CB waar ik nu wel en vroeger niet mijn arm omheen heb geslagen om haar te troosten) - iets emotioneler, niet zozeer van kinderleed (erg he?), wel nog meer dan anders van dierenleed of mensen in mijn omgeving die huilen om welke reden dan ook. - dat je ZO veel van iemand kan houden - dat je ZO trots kan zijn samen met je man op wat je hebt gemaakt - dat ik ineens denk dat ik wel 5 kinderen wil (maar dat kan niet meer) - dat Mini krijgen, verzorgen en zien ontwikkelen gewoon echt ontzettend LEUK is - dat je met liefde om 5 uur opstaat om te voeden (OK, na aanvankelijk wat morren ) Zo kan die wel weer he?
geheimen he... die spierpijn had ik inderdaad ook zeg...mijn hemel... En verder wist ik wel een hoop al maar wat mij toch nog erg tegenviel is mijn lage weerstand. daardoor ging de kinp ontsteken en kreeg ik antibiotica waardoor ik weer een schimmelinfectie kreeg en mijn darmen hopeloss overhoop lagen. Verder een verkoudheid die maar niet weg wil gaan enz. Volgens de vk kan dat ook wel 9 maanden duren voordat je weerstand weer een beetje op peil is. Pfff. Verder is natuurlijk wel veel meer waar ik last van heb of waar ik van baal maar dat zijn dan weer geen geheimen zeg maar....
Ik vergeet nog: dat je je ZO druk kan maken om 100cc vloeistof! (als de kleine weer eens een moeilijk weekje/periode heeft)