Zat net op een site te lezen over te vroeg geboren kindjes. 't Was een informatieve site, waarin alle termen, problemen enz enz enz uitgelegd werden. Opeens was daar de bekende brok weer in mijn keel en het traantje op mijn wang... Nu de eerste verjaardag van mijn dochter heel voorzichtig in de verrekijker komt, denk ik wéér veel aan de vroeggeboorte en de hele ziekenhuisperiode daarna. Ik zou er zo weer om kunnen janken, zeg maar. Heeft dat nog met de verwerking te maken? Hoe lang duurde het bij jou voordat je het gevoel had dat je het echt verwerkt had? Hebben jullie nog wel eens dat je weer erg geemotioneerd raakt doordat je weer terugdenkt aan die hele periode?
Onze jongens worden 2 jaar in augustus en ik heb nog steeds periodes dat ik merk dat ik het nog niet verwerkt heb...
Sam is nu 3,5 en ik denk er nog wel regelmatig aan, maar ik heb het wel verwerkt. Dit is vooral gebeurd na de bevalling van de tweede, want die werd met 38,5 week geboren. Vooral de eerste verjaardag van Sam was een heftige tijd, heb toen alles helemaal herbeleefd. En heb regelmatig tranen laten vallen hoor.
Voor mij is het pas echt een beetje gaan slijten toen ik zwanger werd van mijn tweede dochter. En dat was drie jaar later.
hoi Fabsie, ik kan met recht zeggen dat ik het allemaal goed heb verwerkt. ik kan vrij goed praten over alles wat er gebeurd is, heb veel steun (gehad) van familie en vrienden. Maar nog altijd kan ik erg geëmotioneerd worden wanneer we het hebben over die periode. Ook al zie ik deze periode ook als erg positief, immers: het had allemaal ook verkeerd kunnen aflopen. Maar soms heb ik wel last van medelijden met mezelf en ben ik bang voor de toekomst, hoe het zal gaan met een tweede, of die er wel goed vanaf gaat komen.
Ik heb het wel verwerkt. Nu na bijna een jaar. Ik heb zeker een maand of 9 elke avond voor het slapen gaan het de hele gebeurtenis opnieuw afgespeelt in mijn hoofd. Tot ik in slaap viel. Dat werd steeds minder en is nu helemaal weg. Ook kan ik het er over hebben zonder geemotioneerd te raken. Soms als ik filmpjes terug kijk kan ik wel wat verdrietig worden. Omdat ik daar dan een klein meisje zie liggen heel mager en naar adem snakken. Dan vind ik het zo erg dat ze zoveel pijn heeft gehad en zo hard heeft moeten vechten. Ik heb ook bewust de docu "als we het zouden weten" een paar keer gezien. De 1e keer heb ik steeds maar meoten huilen en dat werd ook steeds minder. Het is wel zo dat nu mijn dochter volgende week 1 word dat ik er wel weer meer mee bezig ben. Maar ik kijk er ook met een heel gelukkig gevoel op terug. Niet alleen naar de spanning en het verdriet. Ook denk ik niet dat het ooit helemaal over zal gaan dan ik een bepaald gevoel krijgt als ik iets hoor, leest of ziet over extreem premature baby's. Zal mij altijd blijven denken wat er gebeurd is en misschien soms ook een traan in mijn oog geven. Maar een plekje heb ik het wel kunnen geven.
mijn dochter is maar zes weken te vroeg geboren. Een eitje vergeleken met een kindje dat 12 weken te vroeg geboren is... maar ik heb er ook echt een half jaar voor nodig gehad om het te verwerken... Nu met haar eerste verjaardag in zicht kan ik wel opeens weer heel erg geemotineerd raken over het een en ander... hele ziekenhuisgebeuren enzo... maar denk wel dat ik het goed verwerkt heb.
Bedankt voor jullie reacties. Ik weet niet of ik het verwerkt heb. De ene keer denk ik van wel, de andere keer denk ik van niet. Maar ik ben niet meer zo van slag als toen ze net thuis was. Ik kan er op zich ook wel over praten zonder geëmotioneerd te raken, maar docu's, websites, boekjes, plaatjes e.d. maar ook geluiden kunnen me nog wel enorm raken. Ook gewoon er aan denken, te lang er aan denken, kan me nog erg emotioneren. En inderdaad, nu haar eerste verjaardag er aan komt, denk ik er weer meer aan dan bijvoorbeeld een paar maand geleden. Ik ben ook best wel bang om voor een tweede te gaan. We willen het graag over niet al te lange tijd weer proberen. Ik vind het eng, want nu ik weet wat er allemaal wel niet mis kan gaan als je kindje prematuur geboren wordt, word ik er helemaal zenuwachtig van. Nou had mijn dochter 'alleen maar' een open ductus en hersenbloedinkjes die nu volledig geresorbeerd zijn, maar als ik zie wat voor complicaties er allemaal bij kunnen komen en wat er allemaal wel mis had kunnen gaan, pffff. Ik weet het, ik weet het.... ik moet er ook niet te veel bij stil blijven staan en positief blijven denken, maar deze gedachten spoken me soms wel door het hoofd. Bij jullie dan?
met alle therapieen die ik heb gehad voel ik me heel positief..het is gebeurd ..het was een klote tijd maar ik kijk alleen maar in de toekomst het gaat super goed met mijn kleine man het amc is heel tevreden ook de ka en het cb dus wat wil ik nog meer..hij eet goed hij loopt wat achter met bep dingen maar hij is super allert en zijn fijne motoriek is bijna gelijk als een 9+ mnd oude baby (hij is morgen 10 maanden) .. ik zal best eind juli eraan terug denken en heb af en toe een heel klein brokje in mijn keel als ik hoor dat mijn ex buren hun kindje niet goed gaat maar ipv daar de hele dag aan te denken en het te projecteren op mijzelf kijk ik naar mijn grote kleine man en wordt dan weer super vrolijk.. ps dit heeft wel 7 a 8 maanden geduurd hoor....voordat ik was waar ik nu ben
Nu gaat het stukken beter maar dat geemotioneerde gevoel heeft wel lang geduurd hoor. De wij jonge ouders van 3( ?) maanden geleden nog met tranen in mijn ogen gelezen. Er stonden een stuk of 6 te vroeg geboren kinderen in. Ik vind dat dan zo zielig. Voor de kinderen maar ook voor de ouders. Je had het toch ook zo graag anders gewild. Ik denk ook dat ik wel ongeruster zou zijn bij een tweede zwangerschap.
Hier is het bijna drie jaar geleden dat mijn zoon ruim 12 weken te vroeg geboren werd. Ik denk dat ik het redelijk goed een plek heb gegeven, we gaan nu ook voor een 2e. Maar ik kan soms nog wel geemotioneerd raken als ik bijv dingen lees in het blad van de VOC of als ik erover praat. Op andere momenten heb ik nergens ''last'' van en kan ik er zo over praten.
ben nu 28 weken zwabger van de 2de en onze zoon loopt mn met grove motoriek en spraak best flink achter. Ik word er dus dagelijks mee geconfronteerd en dat is nu met die hormonen best lastig voor de zwangerschsap had ik daar minder 'last'van
@ ons kleintje: 6 weken te vroeg op dezelfde dag als fabsie is onze zoon geboren. Hij is nu bijna 10 maanden!
Mijn dochters zijn nu dik 13 maanden. Vooral in de periode net voor hun eerste verjaardag was ik weer heel erg bezig met de vroeggeboorte en heb ik veel tranen gelaten. Op de dag dat ze 1 werden viel er een beetje een last van me af: ze zijn 1 jaar! We hebben alle maanden en seizoenen gehad en ze zijn er nog (echt, zo voelde het!)! En het gaat goed! Ik ben er wel een stuk minder mee bezig dan een half jaar geleden, maar ik heb niet het gevoel dat ik het al helemaal verwerkt heb. Af en toe kan ik nog ontzettend verdrietig zijn om wat er gebeurd is. Maar ik realiseer me wel steeds meer wat een geluk we gehad hebben, dat het nu zo goed gaat met ze. En daar ben ik heel dankbaar voor. Veel sterkte voor alle sterke mama's met te vroeg geboren kindjes! (Dat artikel inderdaad, in WIJ Jonge Ouders... hier ook huilen! En afgelopen maand in Kinderen (geloof ik): ook te vroeg geboren kindjes, dan hou ik het ook echt niet droog )
mijn dochters worden in oktober alweer 3 jaar en zijn met 26 wkn geboren. ik kan zeggen dat ik het echt heb verwerkt, ook omdat het gewoon erg goed met ze gaan.. maar als ik prematuurtyjes op tv zie of zoals laatst bij ER dat het nagespeeld werd zit ik met tranen in mijn ogen.. maar denk dat alle mama's dat hebben Maar het 1e jaar was erg heftig en pas na de 1e verjaardag begon het verwerken voor mij.. Mary woods.. ik zie dat je de 28 wkn hebt gehaald!!!!!! super meid, gefeliciteerd.. nu nog 10 wkn erbij
over het algemeen met de bevalling van mijn 2e dochter met 38 weken. tijdens de zwangerschap ben ik er nog heel veel mee bezig geweest, misschien zelfs wel meer dan er voor omdat ik zo bang was dat fenne ook te vroeg zou komen. maar af en toe heb ik nog wel momentjes dat ik even emotioneel word hoor, zoals laatst toen ik het stuk in de kinderen las over prematuurtjes en de foto's van die kleine hummeltjes zag.