Hoi meiden, Ik had een paar maanden terug al een topic geopend over mijn moeder. Ze is ernstig depressief en ik heb het idee dat ze inmiddels ook waanbeelden en gedachten heeft. Het grijpt me al die tijd al aan, maar sinds deze week loopt het bijna de spuigaten uit. Een paar dagen geleden kreeg ik, terwijl ik aan het werk was, een voicemail van mijn moeder met het volgende: - Hoi meis, jullie hebben het voor elkaar hoor. Ik ben helemaal doorgedraaid, ik heb *naam stiefvader* geslagen, ik heb de hond opgehangen en de jongens (mijn 2 jongste broertje van 9 en 10) gezegd dat ze het huis uit moeten. Jullie zijn me allemaal aan het testen. Doei meis....geluk dermee - Ik vervolgens helemaal overstuur op het werk. Heb haar teruggebeld en ze bleef ongelofelijk kil en sarcarstich. Stiefvader klonk bedroefd en wist niet hoe het nu verder moest. Savonds met haar gepraat, en ze had er spijt van. Ze trok het ook nogal buiten proporties. Ze had de hond niet opgehangen, ze had uit frustratie wat te hard aan zn riem getrokken... Blijkt dus dat ze het idee heeft dat de hele wereld tegen haar is, en iedereen haar loopt te testen en uit te horen. Dit merk ik ook aan alles wat ze zegt en doet...ze ziet en hoort dingen die er gewoon niet zijn. De dagen erop vervolgens hele verwarrende smsjes. Vanmorgen één die me echt ongerust maakt. - Meis, jij zei dat iedereen iets van je wil, maar wie zijn dat dan?? Ik heb namelijk het idee dat mijn oud-collegas mij ook in de gaten houden. Pas goed op jezelf, je kindje is belangrijker - Ik verwoord het nu nog duidelijk, haar smsjes zijn een warboel. Mijn vriend heeft het idee dat ze mij nu meetrekt in haar waanideeen en ik voel dat net zo... Het vreet mijn energie op...maak me doodongerust, maar moet ook rekening met mezelf houden. Begrijp me niet verkeerd, ik weet dat ze onwijs in de war is en dat alles wat ze zegt, je niet al kwetsend moet opvatten. Maar hoe bewaar ik het evenwicht erin? Ik kan en wil haar niet zomaar negeren. Ze is wel mijn moeder, die ooit zó sterke vrouw...
Oei wat heftig meid *knuffel* Ik heb beide ouders die depressief waren en nu gelukkig redelijk goed zijn en sinds ik uit huis ben vond ik wat meer rust want ik voelde me ook erg verantwoordelijk vooral als mijn vader weer een boze bui had tegen mijn moeder dan ging ik er vaak tegenin om haar te beschermen... Maar zo erg als bij jou heb ik het gelukkig nooit gehad.. Ik kan wel zeggen probeer het wat los te laten maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan.. Heeft se hulp?? Misschien eens contact opnemen met haar HA of therapeut?? Want het lijkt alsof de hulp niet voldoende is? Ik wil je een hele grote knuffel geven en veel sterkte wensen!
Mijn vader heeft ook zon periode gehad en heeft op t laatst de auto om een boom willen vouwen dat is maar half gelukt dus hebben ze heb gedwongen opgenomen en nu gaat het al 15 jaar echt geweldig goed met hem ben zo trots op hem Het is maar net hoe je er mee om gaat of je laat je de kop gek maken of je doet er wat aan net zo als mijn moeder deed bij mijn vader En geloof me het is zo niet jou schuld ook al zegt ze van wel het is ook een deel mensen weg duwen terwijl ze dat eigenlijk echt niet wil en daar word ze alleen maar verdrietiger van Sterkte meis laat je niet gek maken
Lastig Het klinkt alsof je het over mijn biologische moeder hebt. Ze heeft vanaf mijn geboorte tot aan vandaag de dag zich altijd zo gedragen met haar waanideeën en denkbeelden. Het heeft zich helaas ook afgegeven op mijn karakter, want als je daar als kind zijnde aan blootgesteld wordt, brengt dat immens veel schade met zich mee. Ik zou iedereen in een straal van 5 kilometer verplicht in therapie laten gaan of in ieder geval flink benadrukken dat het GEEN normaal gedrag is (voornamelijk bij de jongsten), want het is gebleken dat 85% van mijn familie zich er in mee heeft laten slepen. Brrrrr... Sterkte! Ik hoop dat je moeder er boven op komt en dat het niet iets is wat permanent aanwezig blijft. Ik heb vanaf 1999 tot en met 2002 en van 2005 t/m 2007 therapie gehad, om daarna nog van 2008 t/m 2010 'even' te moeten. Het tast je zelfbeeld en het beeld dat je van de wereld hebt aan en dat kan echt bijgesteld worden. Ik begrijp het wel dat mensen zeggen: laat je er niet in meeslepen, maar ik begrijp het van jou ook zeker wel dat je het toch doet. "Het is toch je moeder", gaat lang niet altijd op. Er zijn duidelijke grenzen en het is voor jouw moeder noodzakelijk dat je zelf die sterke vrouw bent en dat je bijvoorbeeld de afspraak maakt dat ze geen (zelf)moorddreigingen naar jou uit. Resoluut niet, want dan neem je afstand voor een bepaalde tijd. En dit ook volhouden.
Oh en continu terugverwijzen naar de dokter/huisarts/psycholoog/psychiater of wat voor instantie dan ook wanneer het om haar problematiek gaat. Net alsof je een langspeelplaat bent. "Tja, ik weet het niet, ik ben daar niet voor, bespreek het met je ...." "Nee, geen idee, bespreek het met je..." "Bespreek het met je ..., ik heb er geen verstand van" Niet mee doen verder, uiteindelijk zal ze het laten om die waanbeelden te delen (hoop ik dan voor je).
Jeetje wat heftig.. Ik denk dat dit een stap verder gaat als een depressie en dat ze een psychose heeft/aan het ontwikkelen is. Ik denk dat het heel belangrijk is dat ze hulp krijg want die mensen kunnen soms een gevaar voor zichzelf en hun omgeving zijn. Sterkte!
In ieder geval kijken of je broertjes daar wel veilig zijn. Lijkt me n zeer onveilige situatie. Voor de rest, haar en je stiefvader blijven verwijzen naar de ggz Sterkte
Je hoeft haar niet te negeren, dat zal ook niemand van je verlangen. Maar je hoeft jezelf ook niet weg te cijferen. Niet iedereen kan zoiets aan dus neem het jezelf vooral niet kwalijk als je er door heen zit op.sommige momenten. Stel ten eerste grenzen, ga zo ver als jij dat aan kunt, en probeer ondertussen hulp te regelen, voor zowel voor je moeder als de rest van de familie, dus voor jou ook! En wat Joycey al.zei: als ze dreigt met zelfmoord, afkappen, dit is vaak een manier om je een schuldgevoel te geven en zo om aandacht te vragen. En zou ze ooit (wat ik nooit of te nimmer hoop!) een.poging doen, het ligt niet aan jullie, zij maakt dan die keuze. Zij heeft nu echt goede hulp nodig want jullie als gezin kunnen dit niet alleen aan. Neem voor nu even wat afstand en zorg dat je weer rustig wordt. Zo kun je de.dingen beter overzien. Sterkte en blijf ook praten.met anderen.
Wat ontzettend naar voor jullie. Ik heb hetzelfde met mijn zus. (Onze ouders leven niet meer) Je kunt er niet zoveel mee dat is de pest. Praat eens met je huisarts en leg je verhaal uit. Ik weet niet of je moeder hulp heeft maar dat moet dan geregeld worden. Hoe gaat je stiefvader er mee om? Probeer grenzen te stellen voor jezelf al is dat ook moeilijk. Ik worstel er al jaren mee. Praat er over en maak er geen taboe van. Psychische ziekten zijn zo ontzettend moeilijk voor alle partijen. Heel veel sterkte voor jullie.
Ik moest ook meteen aan een psychose denken. Mijn zus heeft een psychose gehad toen ik een jaar of 10-11 was. Als ik er over praat moet ik nog huilen. Dat is zo heftig om mee te maken. Voor mijn gevoel had het jaren geduurd. Toen ik ouder was hoorde ik dat het 'maar' 3 maanden was. Ze heeft toen goede medicijnen gehad. Ik hoop dat jouw moeder hulp wil accepteren. Tot die tijd, veel sterkte!
Dit is een linke uitspraak. Ik werk al jaren in de psychiatrie en dit is er eentje die ik vaak hoor. Maar hoewel er mensen zullen zijn voor wie dit geldt, zijn dit signalen om serieus te nemen! TS, wat een heftige situatie zeg. Ik raad je echt aan om de huisarts of de crisisdienst te bellen voordat dit nog verder uit de hand loopt. Het klinkt alsof je moeder psychotisch (aan het worden) is. Veel sterkte.
De huisarts kan crisiteam ggz inschakelen, dit is snelste manier om hulp te krijgen volgens mij Het komt bij mij ook psychotisch over, met de juiste hulp komt ze hier weer bovenop maar laat je niet van t kastje naar de muur sturen. Kunnen je broertjes niet tijdelijk bij jullie logeren of bij n ander vertrouwd persoon. Zij zijn nog zo jong om dit te moeten meemaken Heel veel sterkte!
Heeft je moeder hulp? Want dit klinkt zeer ernstig. Heeft ze geen hulp, dan zo snel mogelijk inschakelen. Heeft ze die al, dan die inlichten over al deze signalen. Bespreek met je moeder dat je je ernstige zorgen maakt. Kijk of je broertjes nog wel veilig zijn thuis. En maak daar je stiefvader ook medeverantwoordelijk voor. Sterkte meid, want het is niet niks.
Wat heftig. Helaas heb ik het ook meegemaakt. Midden in de nacht telefoontjes dat alles mijn schuld was en dat ze er een einde aan ging maken. Maar pas toen ze de daad bij het woord ging voegen, werd ze opgenomen en kreeg ze hulp. Nu gaat het al jaren goed ( dankzij medicatie) en gesprekken met de psych. Sterkte en ik hoop dat jullie hulp krijgen.
Bedankt voor al jullie reacties, hier heb ik wat aan. Het begon (voor zover ik weet) in het voorjaar. Maar wat in de eerste instantie leek op zeer overspannen zijn, is inmiddels in een depressie overgegaan. Jullie hebben het over en psychose, ik heb daar net het eea over gelezen, en het is inderdaad heel herkenbaar. Een aantal maanden terug toen ze nog redelijk helder leek, legde ze me uit waarom ze zich zo voelde. En ik besef nu dat ze tóen al bezig was met dat andere haar in de gaten houden. Ze had bijvoorbeeld op internet een nieuwsartikel gelezen wat over misbruik van kinderen ging. Ze zei dat ze toen bang was dat de politie dat zou kunnen achterhalen en zouden denken dat zij daar iets mee te maken heeft. Alleen tóen kon achteraf ze achteraf nog bedenken dat het nergens op sloeg. En inmiddels is het zover dat ze twijfelt over alles wat je vraagt of zegt. Al vraag ik hoe het met haar gaat, dan denkt ze dat ik haar uit test. Als ze zou zeggen dat het goed gaat, dat ik dan zou denken dat het dus allemaal wel meevalt en ze het erger maakt dan het is. Ze zegt ook dat ze er niet over kan praten, omdat ze een bepaald gevoel, 'spul' noemt ze het zelf, in haar hoofd heeft, wat praten blokkeert. Praten zou haar proces in de weg staan. Ik vind dit zo lastig, want ik heb werkelijk geen idee wat ze hiermee bedoeld. Ik heb haar 2 weken terug meegevraagd voor onze 3d-echo. Voor háár, niet voor mij. Ze hoefde ook echt niet mee als ze niet wilde. Vervolgens raakte ze in paniek aan de telefoon. Ze is uiteindelijk toch meegegaan, omdat ze dacht dat ik haar dus aan het testen was. Mijn stiefvader gaat er, dacht ik, heel goed mee om. Erg nuchter, en het leven gaat ook door. Hij was en is er wel gewoon voor haar. Maar sinds dat het deze week toch een andere wending lijkt te nemen, snap ik hem ook even niet zo goed. Als ik hem spreek aan de telefoon, klinkt hij steeds twijfelachtig. Alsof hij niet weet hoe en wat hij kan en mag zeggen ivm mijn moeder. Hij neemt haar in bescherming? We wilden mijn broertjes vandaag meenemen, voor een dagje weg naar een pretpark. Volgens mijn moeder en stiefvader willen ze niet, maar ik geloof dit werkelijk gewoon niet. Ze zijn hier zo graag, en al helemaal met een dagje weg zullen ze echt wel meegaan. Wellicht denkt mijn moeder dat er dan weer wat achter zit? Dat ik haar geen goede moeder zou vinden en de jongens daarom meeneem? Ik weet het niet.. Hulp krijgt ze wel. Ze is ook in de zomer een week vrijwillig opgenomen geweest, maar dat wilde ze zsm weer weg. Ze loopt nu wekelijks in therapie. Ze heeft veel traumatische dingen meegemaakt in haar leven, wat verwerkt moet worden. Volgens mijn ouders ging het de laatste tijd juist wat beter. Dus ik twijfel nu zo hoe haar 'situatie' er nu voor staat en wat ik het beste kan doen? Naar haar behandeld arts toestappen? Met het risico op ik weet niet wat voor reactie van mijn ouders? Moet ik eerst een gesprek aangaan met mijn stiefvader? Wederom een lang verhaal, maar er gebeurt zoveel dat ik het gewoon even niet anders kan neerzetten. Bedankt voor het lezen. En meer tips, zijn héél erg welkom. Ik heb zeker al wat aan de tips die tot nu gegeven zijn!!
Wat ongelofelijk "eng" herkenbaar Ik herken zo ontzettend wat je schrijft en het enige wat ik je echt op het hart wil drukken is: Zorg alsjeblieft dat je goed kijkt of de jongste kinderen er nog veilig zijn. En of er voor ze wordt gezorgd, ook geestelijk. Ik heb mijn jongste twee zussen uiteindelijk uit huis moeten halen. Vanaf die dag wonen ze bij mij en mijn zus. De oudste van de twee is inmiddels uitgevlogen, de jongste staat onder toezicht van jeugdzorg en blijft bij ons wonen tot ze uit kan vliegen. Het doet ook veel met jezelf. Zorg dat je op tijd aan de bel trekt! Praten kan nooit kwaad. Verder kan je hulp inschakelen. Maar mijn ervaring heeft inmiddels geleerd dat als iemand niet mee wil werken je hoog of laag kan springen . Dit betekent niet dat je je moeder hoeft op te geven. Ik heb inmiddels geen contact meer met mijn moeder (na een heel lang intensief traject en heel veel pogingen om haar te helpen). Maar ik heb haar nog nooit opgegeven, zelf tot op de dag van vandaag niet. Ze hoeft alleen maar hulp te accepteren.... lijkt zo makkelijk Ik kan haar helaas niet meer helpen.
Ja dat is een signaal om serieus op te nemen, daarom moet er ook hulp gezocht worden. Ik bedoelde meer; als de.moeder zulke uitspraken (dus ermee dreigt het te doen omdat) doet dan het gesprek afkappen. Ik heb het te vaak mee gemaakt, zowel met mijn moeder als mijn ex. Dus ik weet onderhand wel wanneer zulke uitingen eens waarheid kunnen gaan worden.
Als je moeder al hulp heeft kun je denk ik niet veel doen. Wel kun je voor jezelf iemand gaan zoeken om mee te praten of een steungroep of lotgenoten contact. Belangrijk is dat jij je zorgen ook kan uitspreken ook wat betreft je broertjes. Ik zou een gesprek met de huisarts aan gaan. Heel veel sterkte!