Hoi, Misschien dat veel mensen dit topic niet zullen begrijpen en de stelregel aanhouden dat je er altijd voor zieke mensen moet zijn... maar ik wil toch de vraag stellen. Hoe ga je om met mensen die ziek zijn en tegelijkertijd enorm moeilijk? Mijn moeder heeft borstkanker en word daarvoor - vooralsnog met succes - behandeld. Je kan veel over mijn moeder zeggen, maar het is op zijn zachtst gezegd geen makkelijke vrouw. Er zijn in het verleden behoorlijk wat dingen gebeurd die gewoon niet kloppen. Het gezin uitschelden met Kerst, weken lang niet koken omdat ze boos was op mijn vader, mijn zus en mij tegen elkaar uitspelen, mensen in winkels toeschreeuwen om kleine dingen... het woord persoonlijkheidsstoornis is wel eens gevallen, maar dat is lastig vast te stellen. Vooral omdat ze zelf gelooft dat ze een slachtoffer is en dus geen echte therapie zoekt. Ze heeft nu een therapeut die haar - zegt ze - vertelt assertiever te worden. Goed... daar hebben we mee leren leven en alle gezinsleden hebben zo hun eigen manier om de schade zoveel mogelijk te beperken. Maar nu heeft ze kanker en ik vind het zo moeilijk om empathisch te blijven. Bijv. alle chemopatienten zitten in een stoel voor de chemo, op zaal. Voor echt zieke mensen zijn er aparte kamers... en ook voor mijn moeder, die natuurlijk wel ziek is, maar niet zieker dan de andere chemopatienten. Ze eist van allerlei speciale behandelingen in het ziekenhuis (alleen díe zuster, ik wil nú de arts... dat soort dingen) en ik kan het niet opbrengen daarbij te zijn. De afstand is te groot, maar eerlijk gezegd heb ik er ook geen zin in om me steeds te schamen voor de dingen die ze doet. Mijn vader gaat altijd mee. Als we op bezoek zijn en de aandacht gaat even naar een ander onderwerp dan haarzelf uit, dan doet ze ineens alsof ze geen lucht krijgt.... "maagzuur" komt er dan na een minuut geheimzinnig doen uit. Wij zijn ons inmiddels kapot geschrokken, natuurlijk. Ze heeft kanker ingezet als excuus om de kerst niet mijn schoonouders door te brengen, terwijl ze uiteindelijk toegaf ze gewoon niet te mogen. Mijn vriend in alle staten, natuurlijk, dus we zeiden dat ze altijd welkom zijn maar dat we geen kerst bij hen zouden vieren. Ze zet vervolgens de kanker in om ons alsnog te dwingen om naar hen toe gaan, want het kan immers de laatste kerst zijn (dat is niet heel waarschijnlijk, maar het zou natuurlijk kunnen). Ik laat het tot nu toe over me heen komen... maar eerlijk gezegd ben ik het zo zat. Ze klaagt regelmatig over het feit dat wij (mijn zusje heeft hetzelfde probleem) geen goede dochters zijn.... dat is misschien ook wel zo. Ik merk alleen dat ik de poppenkast niet volhou en zou willen dat ze een keer niet zo raar zou doen en geen gekke eisen zou stellen. Pfff.... wat zouden jullie doen? Herkent iemand zich hierin, of ben ik echt een vreselijke heks?
geen ervaring meeal vind ik het best erg als mensen hun ziekte gaan misbuiken .. het is al erg genoeg dat je iets hebt.. maar iedereen int ziekenhuis word hetzelfde behandeld.. je bent nu echt niet ineens belangrijk.. mijn moeder heeft ook borstkanker gehad.. al niet met chemo behandeld maar operatief en met bestraling.. die heeft nooit gezeurd om iets of wat dan ook.. borstkanker hoeft zeker niet dodelijk te zijn.. ze kunnen echt heel veel eraan doen..ik hoop dat je moeder uiteindelijk gaat beseffen dat op deze manier aandacht vragen niet echt sympathie opwekt.. en dat ze ook weet dat ze echt niet hoeft te komen overlijden.. verder kan ik je alleen maar succes wensen en sterkte..moge deze ziekte snel overwonnen worden.. zodat ze ook niet meer zo raar kan gaan doen erover!
Vind je geen zeikerd hoor. Herken het een beetje, mijn moeder kan ook best manipuleren, en dan zeggen: maar ik ben ziek, dus..... Altijd de kerst en o&n opeisen, pasen, enz. Als ik dan zeg dat ik ook nog schoonfamilie heb zegt ze: ja maar ik ben alleen...dus.... Maar wat je het best kan doen, tja, dat is heel lastig. Aan de ene kant ben je blij dat er nog contact is, en het enigzins goed gaat, aan de andere kant denk je laat maar. In ieder geval wat je ook doet, heel veel sterkte.
Jouw moeder lijkt wel om mijn oma. Mijn oma heeft geen kanker, maar heeft altijd wel last van iets. En als je zegt wat zie je er goed uit oma, dan heeft ze altijd wel een opmerking terug (het ligt aan het licht, gister voelde zich nog erg ziekjes, of je ziet het gewoon verkeerd). Ik zie dat mijn moeder het er best moeilijk mee heeft en ze heeft precies dezelde gedachtes als jou. Ze dachten vorig jaar dat mijn oma misschien keelkanker had, ze was onuitstaanbaar in het ziekenhuis en bij de doktoren. Wat mijn moeder nu doet is er voor mijn oma zijn wanneer dat nodig is (en dan vooral voor mijn opa...). Haar klaagzang aanhoren en als mijn oma zich aanstelt krijgt ze de wind van voren. Hoe moeilijk ze dit ook vindt (het blijft je moeder) merkt ze wel dat het haar rust geeft, ze kiest voor haarzelf. En ze probeert het vooral zich niet aan te trekken. (makkelijker gezegd dan gedaan....) Ik hoop dat je wat aan mijn onsamenhangend verhaal hebt. (laten we de hormonen maar even de schuld geven...)
Ik werk met soms hele zieke mensen maar ook met mensen met bijvoorbeeld een ernstige spieraandoening. Soms zeg ik wel eens dat bepaalde mensen heel geschikt zijn om ziek te zijn. Dat klinkt raar maar komt wel een beetje overeen met het verhaal over je moeder. Mensen die normaal soms al moeilijk in het leven staan of in sommige gevallen gevormd zijn door gebeurtenissen in het verleden kunnen door het ziek zijn alle aandacht naar zich toetrekken. En dat gaat soms heel ver, kunnen ook niet relationeren. Begrijpen niet dat er op dat zelfde moment nog 100 mensen zorg krijgen (thuiszorg) Dat is ontzettend moeilijk om mee om te gaan zowel voor hulpverlener als voor de familie. Wij kunnen ook geen bergen verzetten en ik heb er ook wel eens moeite mee dat sommige mensen alles voor elkaar krijgen en dat mensen die niet klagen daar het dupe van zijn. Sterkte met je moeder, hoop dat je het langs je heen kunt laten gaan. En de hulpverlening is wel wat gewend hoor! Schaam je daar niet voor..
Ja..... volgens je normen en waarden druist je gevoel er tegen in he. maar ik kan me heel goed voorstellen dat je je zo voelt. en ik kan me voorstellen dat je emmer een beetje vol loopt. en ik vind het raar ... hoe opstandig ik soms ook ben.. mijn moeder noemt mij nooit een slechte dochter... dat vind ik sowieso al iets dat ik denk van .... hoe haal je het in je hoofd.
Lastig meis. Vermoed wel welke persoonlijkheidsstoornis je bedoelt. Wees duidelijk tegen haar en ga niet meer met haar in discussie. Dat voed alleen maar haar gedachte.s Probeer haar te helpen op de manier die bij jou pas. En als ze zo lelijk doet tegen jou en je zus kaats de bal terug. Van nou z.n leuke moeder ben je nu ook weer niet. Laat haar niet meer over je heen lopen. wel een luisterend oor en praat met tijd en wijle wel over haar ziekte de borstkanker. Want dat is wel waar natuurlijk. Vertel haar ook dat je op deze manier niet meer mee wilt naar behandelingen voor haar als ze zich niet gedraagt. Maar vraag ma waar maak je je nu druk om het is normaal om op je buurt te wachten en als je je zorgen maakt gaan we samen met de dokter of iemand praten neem haar angsten wel serieus. Als ze jullie voor het blok zet net zo als tijdens de kerst ga er niet meer op in. Negeer haar. Probeer haar te negeren. Daar bij als het gewoon niet verbeterd laat het contact anders minimaal blijven. Snap nu zeker nu ze kanker heeft je als kind zo iets heeft van ik wil er wel voor haar zijn maar je maakt het me te moeilijk om je bij te staan. Echt advies heb ik verder niet voor je dan je heel veel sterkte te wensen en vooral aan je zelf te blijven denken. Sommige mensen veranderen toch nooit.
Nee, je bent geen zeur, maar min of meer het slachtoffer van een slachtoffer en daar is maar heel moeilijk mee om te gaan. Ik begrijp je gevoel volledig en ook de dingen waar je tegenaan loopt. Niet dat ik met kanker te maken heb in mijn directe omgeving, maar geloof me; ik ben bekend met het beste theater ooit, wat dat betreft. Mijn moeder werd eens met een maagzweer opgenomen. Dat is al erg genoeg, maar ik kreeg op een bepaald moment een veeg uit de pan van de verpleging; hoe het toch mogelijk was dat iemand, zo ziek, er op stond naar beneden gebracht te worden om te roken. Afschuwelijk. Ze was koud gedotterd toen ze haar sigaret weer opstak. Want het had niets met roken te maken had de arts gezegd. Hoe dan ook; ik begrijp je gevoelens hier heel goed in. En zeker ook de behoefte er niet bij te willen zijn. Dat is toch ook logisch? Als je haar bij moet staan met de wetenschap dat zij jou geen goede dochter vindt en bovendien de boel op stelten zet, dan is dat goed te begrijpen. Misschien heb je de behoefte om daar eens over te praten met iemand in het ziekenhuis? Ik weet wel dat daar mensen rond lopen die de naaste familie een stukje begeleiding kan geven en ergens lijkt me dat geen slecht idee. Heel veel sterkte voor jou.
jeetje heel herkenbaar. Alleen dan met Schoonmoeder en die heeft een TIA gehad. Ik heb haar al zoveel keer betrapt op leugens.. Dat wij er nu gewoon om moeten lachen. Ofdat ze onze voicemale insprak met vreselijke beschuldigingen of emotionele chantage boodschappen. Bijvoorbeeld. Mijn man had zijn moeder aan de lijn en die deed weer eens vreselijk. Toen heeft mijn man gezegd de wereld draait niet om jou luister nou ook eens naar mij waarop hij de haak er op gooide. Schoonmoeder heeft daarop op onze voicemale ingesproken dat ze op dat moment een hartaanval kreeg en wij a la minuut moesten komen.. Wat niet waar was natuurlijk maar ze wilde mijn man zien omdat ze ruzie hadden en het eigenlijk op die manier afdoen. Of dat ik ( alweer ) een keer ruzie met haar had en dat ze deed alsof zij een hartaanval kreeg. Het ging echt van...Ohhhh auw auw ghhhhhhhhh ghhhhhhh oghhhhhh . Waarop ik koel antwoorde moet ik pa voor je bellen? Nee nee antwoorde zij dan het gaat alweer.. Toch weer ghhhhh ghhhh waarop ik zei dan bel ik NU een ambulance.. Nee nu ging het helemaal weer goed.. En 5 minuten later was zij het weer vergeten want toen belde zij haar man weer op dat ze met mij in de woonkamer zat :S Dus ja ik weet hoe vervelend zieke mensen kunnen zijn. Zij zijn zo aan de aandacht gewend dat ze niks anders weten. ( althans in mijn geval met SM ) Moe werd ik ervan. Nu gaat het we telkens beter.. Ik zou even afstand nemen. Althans dat is wat wij gedaan hebben
@ Zilvervosje, ik begrijp je verhaal/probleem wel hoor, net als de voorgaande reacties. Ziek of niet er zijn grenzen. Als iemand heel ziek is, stel je vaak de grenzen bij en accepteer je meer. Maar ook dan hoef je niet alles te accepteren. Dat zou ik ook gewoon bij haar aangeven. Maar dat is waarschijnlijk extra lastig vanwege haar persoonlijkheidsstoornis. Vorig jaar leek mijn vader heel ziek, hij trok in zijn schulp mijn moeder ging heel raar doen. In heb begin probeerde ik het zoveel mogelijk te negeren. Maar opgegeven moment liep ook mijn emmer over. Dat heb ik toen heel duidelijk aangegeven. Mam, ik heb ook grenzen en dit en dat accepteer ik niet. Ik kreeg een reactie van 'ja, maar je vader is ziek en dan begrijp je dat toch wel' en 'jij hebt mij ook pijn gedaan'. Toen heb ik opnieuw aangegeven dat bij ziekte niet alle gedrag geoorloofd was en ik niet alles accepteer. Uiteindelijk is het hier weer beter gegaan mede omdat de ziekte minder ernstig (op termijn) bleek dan aanvankelijk gedacht (diagnose verkeerd gesteld). Inmiddels gaat het hier weer normaal. In jou geval zou ik dus ook proberen je grenzen aan te geven en daar zo goed mogelijk mee om te gaan in de situatie. Maar een goed gesprek met je moeder aangaan zal wel heel moeilijk zijn. Sterkte!