Lieve meiden, Een van mijn beste vriendinnen zit in de put! Ze heeft last van galstenen waarvoor ze eerst continu van het kastje naar de muur werd gestuurd voordat ze er achter kwamen dat het dat was! Haar zoontje huilt heel veel, ze werkt veel ( eigen catering ).. van een super spontane meid is ze ineens veranderd in een zombie. Persoonlijk denk ik dat er meer achtersteekt, maar krijg nie echt een duidelijk gesprek met dr aangeknoopt. Of ze draait er om heen, of ze haakt inene af! Nu heb ik ze al een paar dagen niet meer gesproken, toevallig kwam ik haar maandag tegen op het cb waar ze me snel vertelde dat dr kleine veel huilt en zn flesjes nie meer wil. Normaal komt ze gelijk naar mn kids toe om ze te kroelen, nu liet ze ze zitten in de kinderwagen en liep ze zo voorbij. Heb al verschillende keren aangegeven dat ik haar wil helpen, gevraagt wat er is.. Maar nu weet ik het gewoon even nie meer. Tis een binnevetter.. Wat kan ik nu voor haar doen om een goeie vriendin te zijn? Want ik weet t zelf even nie meer..
Haar is haar waarde laten, als ze echt niets wilt zeggen moet je dat accepteren. Af entoe een belletje of wat afspreken en kijken of je het gewoon gezellig kan maken. Je kan iemand niet dwingen wat te zeggen, en misschien als je door blijft vragen keert ze zich juist af van je, en dat is al helemaal niet wat je wilt. Sterkte meid
Gewoon accepteren dat ze niets verteld. Als de nood hoog is komt ze echt wel over de brug. Misschien wil ze het zelf oplossen of schaamt ze zich ergens voor. Gewoon af en toe bellen of langs gaan en dan gewoon een gezellig babbeltje.
Ja juist, daar zat ik ook al aan te denken! En daarom heb ik niks meer van me laten horen, maar toen ik dr maandag zag kan ik ze ook nie zomaar voorbij laten lopen..
Haar even laten hoe moeilijk dat ook is. Wel regelmatig wat laten horen en laten weten dat je er bent. Ik heb nu een soort zelfde situatie. Vriendin is zelfs opgenomen hiervoor (psychiatrisch) maar ze kan en wil er niet over praten. Wilt nog geen bezoek en niet bellen. Ergens voel ik me buitengesloten maar anderzijds heeft ze nu meer als genoeg aam zichzelf en haar gezin. Ik stuur bijna om de dag een berichtje en daar reageerd ze gelukkig wel op, ook laat ik merken dat ik er voor haar ben zodra ze er weer aan toe is. Laat haar iig niet vallen, hopelijk is ze snel weer de oude..
Weet je, als ik dr links laat liggen dan schuift ze me da straks op mn bordje. Ik laat haar weten dat ik er voor haar ben en voor de rest is het aan haar..
Ik zou haar een kaartje sturen/geven waar je op zet dat je er voor haar bent als zij dat wil. Kan ze zelf bepalen wat ze er mee doet en het voordeel van een kaartje is dat ze dat zo nu en dan eens kan lezen mocht ze wat steun nodig hebben. Ik geef wel de voorkeur aan persoonlijk overhandigen van het kaartje en daarbij ook zeggen dat je het idee hebt dat ze ergens mee zit en dat (als zij dat wil) je voor haar klaar staat om haar verhaal aan te horen en haar te helpen.
Laten weten dat je er voor haar bent en meer kan je denk ik eerst niet doen. Ze moet nu zelf de stap zetten. Snap wel dat het een hele lastige situatie is.
Maar ik zou juist wel contact houden hoor! Af en toe een belletje, berichtje, kaartje doet mensen al heel veel ook al laten ze het niet blijken....