Ik word zo moe van haar!

Het lijkt helemaal niet niks wat je vertelt! Het lijkt me afschuwelijk om zo'n ouder te hebben die zich niet als een ouder gedraagt en waar je meer last van hebt dan dat die er voor je is!

Je vraagt hoe je met haar om wil gaan, wil je uberhaupt met haar omgaan? Ik zou eerlijk gezegd afstand nemen en minimaal afspreken.

 

Ow wat ben ik blij met mijn ouders Verschrikkelijk lijkt me dit! Ik weet niet of ik er überhaupt zin in zou hebben om me leeg te laten blijven zuigen als ik in een dergelijke situatie zou zitten. Sterkte hoor.

 

Tja. Ik herken wel een en ander van je verhaal. Mijn moeder was ook altijd negatief in mijn ogen. Onveilig, verbaal agressief, kleinerend, slachtofferrol, continu teleurgesteld, ongeïnteresseerd... Bij mij ging het beter toen ze overleed. Eindelijk rust. Nu kun je daar natuurlijk weinig mee, maar het geeft wel aan dat er eigenlijk geen manier is in mijn ogen om met dit soort mensen te leven. Erg, maar waar. Ik zou afstand nemen. Dat wil niet zeggen negeren en dingen op de spits drijven. Maar de bezoek en spreekfrequentie kun je best wel rustig wat naar beneden bijstellen. Zal ze vast niet leuk vinden, maar je kunt druk zijn, toch?

 

Lijkt me inderdaad erg lastig...
Maar je hebt haar een tijdje niet gesproken zeg je, hoe is toen het contact weer hersteld?

 

Denk dat je therapeut gelijk heeft Haar kun je niet veranderen het enige wat je kunt veranderen is de manier waarop jij hiermee om gaat.

Dus ga desnoods aan tafel zitten en schrijf je grenzen op en ook wat je reactie zal zijn wanneer ze die grens overtreed. Als zij dan besluit weg te lopen, boos te worden etc is dat haar probleem.

Wat betreft fb, even de instellingen aanpassen zodat je haar niet hoeft te ontvrienden maar dat ze niet kan lezen wat jij erop zet (is even zoeken je kunt dingen openbaar zetten, alleen delen met vrienden, delen met vrienden van vrienden maar ook op aangepast- daar staat dan weer een kopje met niet delen met)

 

Meid, jij vraagt wat jij kunt doen en hoe jij met haar om kunt gaan zonder haar tegen het zere been te schoppen en zaken in vrede te laten verlopen.
Je geeft jezelf een onmogelijke opdracht! Dit zal nooit kunnen als je moeder in het leven blijft staan zoals ze doet. Blijkbaar heeft zij heel veel te winnen met dit gedrag.
Ga je eigen leven leiden. Doe wat jij goed vind en trek je niks aan van je moeder. Bedenk voor jezelf op welke manier voor jou het contact te doen is en op welke manier je het aan zou kunnen.
En hou je dan ook aan die manier.
Als je moeder dat niet wil of kan, jammer dan. Het draait niet om haar. Het draait om jou en je kindje.

 

Dit gaat nooit veranderen....ik persoonlijk zou voor mezelf kiezen! Dan praat het hele dorp maar over me, dat gaat ook wel weer over.

 

Heel herkenbaar dit!
Ik zou bovenstaande tip over Facebook toepassen of haar compleet verwijderen..
Bij mij is het pas verbetert toen ze 200 km verderop ging wonen... Wat een genot!
Voor mij heeft het heel erg geholpen om mijn eigen mindset te veranderen... Haar verander je idd niet, maar je kunt wel jezelf niet laten raken door haar gespook..

Sterkte!

 

Ik denk dat je in dit geval maar 2 keuzes hebt:
- het accepteren dat ze zo is en er mee leren leven
- alle contacten verbreken

Wat ik nu ga zeggen bedoel ik niet zo gemeen als dat het waarschijnlijk over komt maar je zegt iets over je moeder wat eigenlijk ook betrekking op jou heeft namelijk:

"Uit het verleden had ze te maken met een vader die niet echt heel aardig was blijkbaar (mijn opa dus, ja die kan lastig zijn, maar goed, we zijn miljoen jaar later toch, get over it) en misschien nog wel meer zaken, maar ik heb nu zoiets van: je bent een volwassen vrouw, als jij werkelijk last hebt van dingen uit het verleden: DOE ER DAN WAT AAN!"

Je blijft zelf ook een aantal keren op je jeugd terug komen. Dus indien je met je moeder wilt blijven omgaan zal je moeten proberen dit achter je te laten of als het je enorm dwars blijft zitten, doe er wat aan -> contact verbreken.


Wil je de relatie wel in stand houden? Dan kan ik er niet goed uit opmaken?

 

Ik denk dat je beter voor jezelf kan kiezen. Mijn moeder is net zo(volgens mij ligt het aan de leeftijd, mijn moeder is ook 55 jaar)

We hebben sinds augustus 2013 geen contact meer met elkaar. Ze heeft ook letterlijk gezegd dat zij geen contact meer wou met mij/ons.

Tuurlijk is het verdrietig, maar ik kan ten minste nu wel mijn eigen dingen doen zonder commentaar.

 

Lijkt op mijn moeder, alleen dat van het geen eten en alleen thuis zijn vroeger niet.
Ik heb bijna 4 jaar geleden het contact verbroken.
Ik werd moe van al het gezeur, geklaag, negativiteit en mijn best doen. Ik huilde erg vaak.

Ik heb toen eerst voorlopig het contact verbroken, maar dat beviel me eigenlijk zo goed dat ik het zo heb gelaten.

Mijn kinderen kennen haar niet, de oudste is haar al lang vergeten.

 

ik ben zelf een persoon die mensen heel makkelijk uit mijn leven kan bannen.
ik heb zelf contact met een naaste familielid verbroken omdat ik alle ellende met die persoon zat was en niet kan gebruiken in mijn leven.
als ik diegene zie doe ik wel normaal maar verder hoeft het van mij niet meer.
maar nu heb ik wel een vrij hard karakter moet ik zeggen.
ik denk dat je idd voor jezelf moet nagaan wat je van haar wil en of je dat ooit zal krijgen.
als je weet dat je het niet zal krijgen zul je voor je eigen rust misschien beter het contact verbreken.

 

Hier net zo.
Als iemand niets aan je leven toevoegt in positieve zin en alleen maar neemt, vreet dat energie, dus dan houdt het voor mij op en verbreek ik het contact.

 

Helaas herken ik me in jouw verhaal. Niet andere mannen etc, mijn ouders zijn bij elkaar en geen mishandelingen etc etc.

Maar dat eeuwige gezuig, alles draait om haar. Ziektes die zij heeft zijn veel erger dan bij een ander (aandacht), nooit vragen hoe het met een ander is, op verjaardagen alle aandacht naar zich toe trekken,..negatieve aandacht is ook aandacht. Je schuldgevoel en minderwaardigheidcomplex aanpraten..

Weet niet hoe dichtbij je je bij haar woont? Mijn moeder woont half uur verderop en wil hier niet heen met auto want te ver weg...dus heb haar hier niet om de voeten. Telefoon heeft nummermelder of mijn batterij is leeg na half uur gezeur . Zo weinig mogelijk contact gaat het beste.

Maar ook al ben je volwassen, je wilt ook wel eens horen dat je het goed doet en niet altijd negatief benaderd worden. En dat ze nooit vraagt hoe het gaat of naar je luistert doet pijn..ongeacht je leeftijd.

Dus tips heb ik niet voor je..maar probeer je er voor af te sluiten, heel moeilijk maar zij heeft problemen en dat ligt niet aan jou.

 

Hier veel raakvlakken.

Mijn moeder is alcoholist en trekt foute mannen aan. Vroeger ook vaak alleen gezeten, geen eten of beschimmeld eten. Mishandeling. Geen fijne tijd. Voor mij was het dan ook een opluchting toen ik op mijn 17e het huis uitging.

Ze ging trouwen met een psychopaat die mijn broer dreigde te vermoorden. Toen was voor mij de maat vol en heb ik gezegd geen contact meer te willen. Zij was toen 55, maar dit gedrag was al zolang ik mij kan herinneren. Ik ben er nog een keer tegen gekomen, was ze weer dronken en wilde ze praten. Maar dat heb ik afgekapt.

Mijn leven is nu een stuk rustiger en ik kan weer ademen. Voor veel mensen onbegrijpbaar, maar die weten ook niet wat ik allemaal heb meegemaakt.

 

mijn moeder is ook zo tenminste was heb er al 3 jaar geen contact meer mee ze probeert het elk half jaar wel weer maar ik negeer het maar.
stiekem ondanks alles zou ik haar best in mijn leven willen hebben als moeder en oma maar geef je een vinger neemt ze een hele hand.
waardoor het ook niet mogelijk is om beperkt contact te hebben.
ik vond dit geen goed voorbeeld voor de kinderen oma is er nou wel nou weer niet dat ik de knoop heb doorgehakt.
helaas zie ik mijn broertjes hierdoor niet maar het geeft mijn eigen gezin wel rust.
ons gezin zoog ze anders ook leeg.
ik hoop voor jouw dat het je lukt om een weg te vinden dat bijde kan.

 

Net alsof je het over mijn oma hebt. Mijn moeder is bijna 50 en weet nog steeds niet hoe ze op een normale manier met haar om kan gaan. Als kleindochter zijnde probeer ik zo veel mogelijk contact met haar te vermijden.

Het enige wat helpt is heel duidelijk je grenzen stellen: 'Dit pik ik niet!' en trial en error toepassen. En dat ze jou zwart maakt tegenover iedereen, daar zou ik me echt niet druk om maken, omdat andere mensen vaak feilloos aanvoelen met wat voor persoon ze te dealen hebben.

Edit: Google eens op 'narcisme'

 

Ik herken ook aantal punten en ben ook aan het proberen grenzen te stellen.
Maar kk denk dat dit voor dochters van zo n moeder extra moeilijk is omdat je hebt geleerd ke leven lang dat je moeder over je grenzen heen gaat. Vroeger kwam ik weleens in opstand maar dat zorgde voor nog meer verbaal en fysiek agressie.
Dus sinds ik uit huis ben doe ik dat (on)bewust niet meer om de vrede te bewaren.
Dus nu probeer ik het weer en dat krijg ik altijd weer op mn dak ( en publiek voor schut zetten, emotionele chantage zodat je je weer schuldig voelt).
Ze zijn nu extreem into mijn kinderen, en dat maakt het nu extra lastig.
Ik bespreek nu veel met mn man: wat vindt jij ervan dat mn moeder dit zegt? Wat moet ik trugzeggen?
Want ik kan dit zelf gewoon niet.
Terwijl ik best een pittig iemand ben verder haha.

Dus idd wat iedereen zegt:
Zij verandert niet, wil je hier mee blijven dealen?
Zo nee: kies voor jezelf ( is echt je goed recht!!)
Zo ja: stel meer grenzen, maar ik raad je aan dit samen met iemand te doen die een gezonde relatie heeft met ouders. Zoals een vriendin of je partner?
Echt heel veel sterkte!!