Tja, misschien. Maar bij ons speelt ook nog mee dat er kinderen van mijn man uit zijn eerste huwelijk zijn. Dus als wij zouden trouwen ooit, dan zou dat op huwelijkse voorwaarden zijn. En ik krijg een flinke erfenis en dat geld blijft ook voor mij alleen of voor mijn eigen kinderen. Daarvan gaat niets naar mijn stiefkinderen.
Ja als dat voor jullie werkt prima toch? Ik weet niet beter dan dat alles gezamenlijk gaat, zo deden mijn ouders het ook altijd. Er gaat wel dus straks ook een deel van mijn moeder haar gekregen geld naar mijn stiefzus, maar dat is maar net welke keuzes je maakt. Maar als je volwassen bent en kinderen hebt zou je toch zelf een beetje moeten kunnen inschatten wat je wel en niet kunt kopen lijkt mij, maar ik lees hier al dat dat dus niet altijd zo is.
Precies dit! Fijn dat het ook vaak wel goed gaat bij uit elkaar gaan maar wij hebben met deze insteek super onromantisch En zakelijk bij de notaris overlegd van wat we beiden minimaal zouden willen mocht het fout gaan en max mee zouden willen geven. Dit staat nu vast, bij grote veranderingen heroverwegen we elke keer of het nog up to date is of anders moet. Behalve dit zijn ze helemaal niet zakelijk naar elkaar en gunnen we elkaar de wereld. Maar dit is voor mocht dat inderdaad ooit niet meer zo zijn. Laten we hopen dat we het nooit nodig hebben
Zoiets hebben wij ook. De zowel emotioneel als financieel waardevolle spullen die ik heb uit een erfenis blijven bij een eventuele scheiding nog altijd in mijn bezit. Dan idd. maar even kort heel onromantisch dat zakelijk vast laten leggen. Wil verder niet zeggen dat we elkaar niet vertrouwen of niets gunnen.
Dat is mijn gedachte ook...indirect betaal je er gewoon aan mee..want dat geld is wel weg en kan niet aan iets gezamenlijks besteed worden....maargoed dat is hoe ik het voel
Natuurlijk werkt het zo, maar het is (bij ons) meer een gevoel. Mijn man hoeft niet te weten wat ik allemaal uitgeef en ik hoef dat zeker ook niet te weten van hem. Hij rookt en ik wil niet eens weten hoeveel geld hij daar aan uitgeeft. Wij zijn ook getrouwd op huwelijkse voorwaarden, destijds omdat mijn man een schuld had. Ik vind het gewoon een fijn idee dat ik in principe totaal onafhankelijk van mijn man ben, en mochten we ooit uit elkaar gaan dat alles nu al duidelijk is.
Ik ben ooit zo dom geweest om onze spaarrekening op een rekening van mijn ex te laten zetten. Hij had een rekening waar toch niets mee gedaan werd dus daar spaarden we op. Toen we nog bij elkaar waren beheerde ik die met zijn pasje. Toen ik bij hem wegging had ik die week ervoor er nog op gekeken en er stond nog bijna 10.000 op. Nou, toen de scheiding erdoor was, was die rekening echt leeg en viel er niets meer te verdelen. Hij had het heel slim gedaan door te goochelen met cijfers en namen erbij zodat het leek of het om kosten voor het huis ging maar hij vertelde een keer uit boosheid dat dat alles behalve het geval was geweest. Daarentegen was ik duizenden kwijt aan hem omdat alles van mij wél door de helft ging, inclusief een auto die ik totall loss had gereden. Ik heb, met behulp van een advocaat, wel wat geld terug kunnen krijgen maar het was lastig omdat die rekening op zijn naam stond en de kosten voor de advocaat waren ook niet misselijk. 500 euro. Achteraf natuurlijk dom dat ik dat had gedaan die rekening op zijn naam, maar ik was jong. Precies wat ik ook wel als argument hier lees; ‘we waren jong toen we het deden die gezamenlijke rekening. We waren tieners toen we bij elkaar kwamen’ Precies mijn verhaal en dus geen garantie dat het goed gaat.
Maar dat jij een negatieve ervaring hebt gehad, zegt maar weinig over alle andere mensen. Mijn vader en zijn ex vrouw hebben nooit gedoe gehad, gewoon alles verdeelt. Hier in de omgeving momenteel 2 stellen die scheiden, 1 gaat heel gemoedelijk (sta ik heel dichtbij, dus zie het echt wel) en 1 idd minder, maar daar ligt het ook wel een beetje aan de reden waarom...
Appart. Toen we getrouwd waren hadden we beide een lopende en spaarrekening. Nooit gek gevonden en altijd zo gehouden. Kinderen hebben ondertussen een spaarrekening. We gebruiken elkaars passen en wij vinden het erg handig op deze manier.
Advocaat van de duivel misschien maar als ik de partij was die bedonderd werd had ik het ook zo gedaan
Maar dan is het toch júíst goed om alles apart te houden als het blijkbaar aan de reden ligt waarom je uit elkaar gaat? Ik snap dat je bepaalde gevoelens hebt als je uit elkaar gaat maar als iedereen zo denkt dan lijkt het me juist niet verstandig om alles samen te hebben.
Ja misschien, maar dan krijg je dus precies wat ik bedoel; als de 1 bedonderd wordt en geraakt tot in zijn ziel, dan kun je van tevoren nog zo’n goede afspraken maken maar dan komt er later weinig van terecht wat je hebt afgesproken in gelukkigere tijden.
Nee klopt hoor en het gaat gelukkig ook heel vaak goed. Maar zoals ik al eerder zei; ik ben gekleurd door mijn eigen ervaringen en m’n werk En de reden waarom is precies mijn punt. Als de 1 met wrok achterblijft kunnen (let wel ‘kunnen’) er rare dingen gebeuren. Ik wil ook niet iedereen over 1 kam scheren. Alleen maar zeggen dat het ook zo kan gaan.
Ga nooit scheiden van een man/vrouw met wrok of wraakgevoelens. Dan is de ellende vaak niet te overzien en kun je het van tevoren nog zo goed gepland hebben.
Wil je hem dan niet liever leren hoe hij er mee om moet gaan? Lijkt me nogal een hele stap als volwassen man om je financiën uit handen te moeten geven?!
Tja rekeningen op alleen mijn man zijn naam zal je hier niet vinden. Dat zou ik nu ook niet direct doen. Zaken als mijn partner hoeft niet te weten wat ik met men geld doe, zou niet bij ons passen. 2 open boeken
Ja ik snap heel goed dat dat zou kunnen. Snap het ook wel, als mijn man mij zou belazeren zou ik denk ik ook lak hebben aan alle afspraken. Maar dat zou dan net zo goed zijn het geval zijn met aparte rekeningen. Al hoop ik dat ik voor de kinderen dan in staat zou zijn mijn gevoelens aan de kant te zetten.