Ik ben nu 22 weken zwanger van een tweeling. Geen zwangerschap als normaal. Ten eerste omdat het er 2 zijn maar ten tweede omdat 1 kindje een afwijking heeft en met de geboorte zal overlijden (het kan niet plassen waardoor de longen en niertjes niet ontwikkelen). Het is emotioneel al zwaar maar ook lichamelijk gaat het steeds moeilijker. Ik werk sinds een week of 4/5 voor 50% en op zich is dat redelijk vol te houden. Ik heb alleen wel last van mijn bekken en 2x per week fysio. De ene dag op het werk gaat het goed en lukt het me makkelijk om de 4 uur vol te maken maar de andere dag gaat het bijna niet. Ik heb het hier met de huisarts over gehad en die zegt (heel logisch) dat ik moet stoppen als ik denk dat het niet meer gaat. Het punt is alleen dat ik dat punt niet herken. Vaak denk ik: ach, het gaat nog wel. Daarbij voel ik me ook schuldig als ik nu al met ziekteverlof ga omdat ze op het werk de piekperiode in gaan en ze me wel nodig hebben. Ik weet dat ik belangrijker ben en de kleintjes al helemaal maar ik heb het er moeilijk mee. Hoe herken ik nou dat punt waarop ik kan zeggen dat het genoeg is? Ik ben 'pas' 22 weken en moet nog 12 weken, zo lang is dat toch ook weer niet. *Zucht*
hoi hoi je zegt het zelf al je MOET nog 12 weken. net als wat je ha zegt stoppen als het niet meer gaat. denk goed om je eigen lichaam , want je hebt er maar 1 van en daar moet je het nog heel lang mee doen. dus ja ik zou zeggen luister na je lichaam en stop met werken als het niet meer kan. groetjes sandra
En juist met het luisteren naar mijn lichaam heb ik moeite. Soms denk ik dat ik beter nu al kan stoppen en soms denk ik dat ik het nog wel red tot de 34 weken.
Wat verschrikkelijk voor je! ik kan je maar 1 ding meegeven en dat is: denk vooral aan jezelf! als jij het emotioneel of lichamelijk niet red, zou iedereen dat begrijpen, het is niet niks! niemand zou t je kwalijk nemen! gun jezelf de rust die je nodig heb!
Nou, daar ben ik niet zo van overtuigd. Op mijn werk krijg ik wel wat begrip maar als ik niet kom werken (zoals nu met mijn duizeligheid) willen ze meteen een termijn hebben dat ik niet kom en ze willen weten wat de arts heeft gezegd. Het voelt alsof ze me niet geloven of dat ze denken dat ik me aanstel. En ik geef écht niet snel op (in tegenstelling tot de verhalen die de ronde gaan op onze vestiging).
jammer dat ze zo reageren! zwangerschap is topsport! en voor jou is het nog zwaarder, vooral emotioneel, maar ook lichamelijk, t zijn toch 2 mensjes die je meeneemt! gewoon even langs de bedrijfsarts! en anders langs de arbo! en denk vooral aan jezelf en niet aan wat andere ervan zullen denken!
Ik heb al gevraagd of ik naar de bedrijfsarts mag maar dat hoefde niet zei mijn supervisor omdat het 'maar' een zwangerschap is en geen ziekte . Ik zal eens kijken wat mijn gyn morgen zegt. De vorige keer zei hij al dat ze hem maar moesten bellen als ze moeilijk deden
Heel herkenbaar. Mijn zwangerschap ging gepaard met veel kwalen (godzijdank alleen lichamelijk, niet de stress die jij ongetwijfeld zult hebben). Dit heeft er toe geleid dat ik al halverwege mijn zwangerschap halve dagen ging werken. Uiteindelijk zat ik half december helemaal thuis, 2 maanden voor mn uitgerekende datum. Zwaar gefrustreerd. Maar wel nodig. Als het niet gaat, gaat het niet. Blijf dan thuis en zorg voor je baby's. Deze tijd komt nooit meer terug en je kunt het nooit overdoen. Beter een schuldig gevoel naar je werk toe dan straks naar je baby's!
Ja, is ook wel zo maar zonder werk begin ik ook niks. Nu zullen ze me niet zo makkelijk kunnen ontslaan omdat ik een vast contract voor onbepaalde tijd maar maar toch........
Ow lieve Dees, shit he? Zo vervelend dat ze er op je werk zo moeilijk over doen.. Ik zou toch een gesprek aanvragen met je baas om aan te geven dat dit echt niet gaat zo. Je beebjes gaan toch echt voor. Ze kunnen je niet ontslaan en als je wel met gedoe thuis komt te zitten dan ga je na je verlof maar solliciteren. Dat is allemaal van latere zorg. Op dit moment zijn JIJ en je beebs het allerbelangrijkste! Je moet echt goed voor jezelf zorgen want dan doe je dat ook voor je buik met hummels. Ik kan me goed voorstellen hoe moeilijk je dit vind, ik ga nu ws ook stoppen, wel met een stage dan maar ik red het ook niet. En ik heb nog niet eens de helft van jouw mentale last met me meedragen.. Echt hoor meid, bespreek dit met je gyn, je huisarts zegt al dat je moet stoppen als het niet lukt, ga dan naar je baas en bespreek het! Als je een goed contact hebt met je gyn kan je er misschien zelfs voor zorgen dat je een brief krijgt met info over je zwangerschap ofzo, je baas wil toch graag weten wat de mening is van professionals? You go girl 8)
Jij mag ook zelf een afspraak maken bij een arboarts op het moment dat je het gevoel hebt dat het allemaal wat te veel wordt. Dit zou ik zeker doen op het moment dat je het idee hebt dat ze op je werk niet helemaal doorhebben hoe zwaar het eigenlijk is. Als je zwanger bent doet je lichaam hele andere dingen dan jij graag zou willen. plus dat er bij jou op het emotionele vlak ook nog wat bij komt kijken natuurlijk. Ik ben vandaag ook op eigen afspraak bij een arboarts geweest en kreeg alle begrip, terwijl m'n manager deed alsof het niet mogelijk was dat ik nu al klachten had. Het is even moeilijk om de knop om te zetten, zeker als je zelf iemand bent die niet makkelijk toegeeft dat het eigenlijk iets teveel wordt. Maar het is echt het beste hoor. Deze zwangerschap doe je nooit meer over en als je nu op tijd aan de rem trekt, gaat je herstel na de bevalling ook veel voorspoediger! Succes! Groetjes Marber
Ik zal morgen met de gyn bespreken wat ik nu kan doen en eventueel een gesprek aanvragen met de bedrijfsarts. Een arboarts is toch hetzelfde?
De gyn heeft het advies gegeven om deze week en volgende week nog thuis te blijven en het daarna te proberen. Lukt het niet dan is het op zei hij. Een tweelingzwangerschap is volgens hem topsport, zeker als het emotioneel ook zo zwaar is. Volgens hem gaat de ene met 10 weken al met verlof en de ander met 29 weken. Volgens hem maken maar weinig vrouwen met een tweelingzwangerschap de 34 of 36 weken vol. In mijn toestand wist hij zeker dat ik de 34 weken niet zou gaan redden. Toch fijn dat de arts me zo steunt en advies geeft. En als mijn baas moeilijk zou doen mochten ze hem bellen zei hij Mijn baas belde me nog om te vragen hoe het allemaal was en hij zei dat ik lekker rustig aan moest doen . Zodra ik terug ben gaan we verder kijken. Ik heb hem toch maar voorbereid dat ik niet tot de 34 weken zal blijven werken.