Nu nog een Postnatale Depressie?

Een postnatale depressie bouwt zich langzaam op en wanneer dat echt begint is lastig te zeggen. Ikzelf ben in juni 2010 bevallen en halverwege september (ik was eind augustus weer begonnen met werken) ben ik thuis gebleven van mn werk en pas eind november/begin december 2010 is er een diagnose gesteld en ben ik met antidepressiva begonnen. De symptonen van een depressie waren al lang daarvoor aanwezig, als ik terugdenk begon het 3weken na de bevalling al maar goed ik had er geen tijd voor, was bezig met ons kindje en met mn eigen herstel na een lange bevalling en zware nasleep. Bovendien werd het bedrijf waar ik werkte in mijn verlof overgenomen door een ander en ik heb na mn verlof nog 1 dag gewerkt voor mn oude werkgever en daarna werd alles nieuw, dus ik had toen "geen tijd"om me bezig te houden met dat soort dingen.

Door al die dingen bij elkaar is mijn hoofd langzaam overgelopen en toen ik een koffiekopje uit mn handen liet vallen en daar ontzettend om moest huilen en vreselijk van in paniek raakte, was bij mn vriend de maat vol en toen is het balletje gaan rollen. Pas 17maanden na mijn bevalling ben ik langzaam aan weer begonnen met werken. Overigens deed ik dat meer voor mezelf dan voor het bedrijf want die was toen al bezig al het oude personeel eruit te werken alleen konden ze niet van mij af door mijn vaste contract. Dat was ook een enorme stresfactor en ik moest daar gewoon weg. Nu heb ik gelukkig sinds januari van dit jaar een nieuwe baan waar ik met heel veel plezier naar toe ga.

Waarom overleg je je niet met de HA of je naar een psycholoog of iets dergelijks mag om daar eens mee te praten (als je dat nog niet doet). Dat zou hij/zij toch niet kunnen weigeren? Als jij nog steeds niet lekker in je vel zit zou ik dat gewoon nog eens aangeven bij je HA! Ik ben er 17maanden mee bezig geweest, dus ik denk dat het best een depressie kan zijn (geweest) Sterkte!! x

 

Ik zit hie zelf midden in een postnatale depressie helaas. Ik ben 5 weken na de bevalling volledig ingestort.

Ik merk nu langzaam aan dat het iets beter gaat en kan weer steeds meer zelf voor me meiden zorgen, maar helaas kon ik dat in het begin helemaal niet.

Ik voelde niets, sliep niet en wilde niets. Gelukkig wordt dit langzaam aan beter, maar volgens mijn behandelaars duurt het nog zeker een half jaar voordat ik weer de oude ben.

Volgens mij kan het nog wel hoor, dat je nu nog een postnatale depressie hebt. Sterkte meid!!

 

postnatale of een gewone depressie maakt volgens mij na negen maanden niet zoveel meer uit. Goed dat je behandeld wordt en doe het rustig aan stapje voor stapje. Vooral niet te snel willen dan werk je je zelf alleen maar tegen

 

Ik slik inderdaad medicijnen. Gelukkig wordt dit wel steeds minder. Ik slik namelijk alleen medicijnen wanneer ik het echt niet meer zie/zag zitten of een slaapmiddel om te gaan slapen.

Reageer morgen wel even uitgebreider. Wil vanaf mijn mobiel niet zo goed.

 

Oh, deze verhalen komen me zooo enorm bekend voor.

Mijn zoontje is geboren met een hartafwijking, alleen hadden ze dit niet gezien tijdens de 20 weken echo.

Toen Dinand 8 dagen oud was begon hij opeens minder te drinken, de voeding erna wilde hij helemaal niet meer. De volgende dag heb ik de HA gebeld. Als het aan de assistent had gelegen, had ze me lekker laten wachten. Maar toch op mijn aandringen mocht ik komen.

En das maar goed ook. Door de HA werden we meteen doorgestuurd naar het ZH. Onderweg in de auto raakte hij in shock. Zo hard als we konden zijn we naar het ZH gereden. Daar werd er meteen preventief AB gegeven voor een eventuele infectie, en daarna meteen een echo van zijn hart. Hij bleek een goede vernauwing in zijn aorta te hebben. Met 14 dagen oud is hij hier aan geopereerd.

Die tijd werd ik geleefd. Ik wilde bij me kind zijn, en dacht (ondanks dat ik net een KS achter de rug had) totaal niet aan mezelf. Je cijfert jezelf gewoon weg, je kind zijn gezondheid staat voorop.

Uiteindelijk is het allemaal goed gekomen. Na 3,5 weken ziekenhuis mocht hij weer mee naar huis.

Toen Dinand ruim 7 maanden was (september 2010) stortte ik in. Ik had achteraf gezien in juni/juli al de klachten van angsten (was echt als de dood voor de dood) en hyperventilatie. Maargoed, je raapt jezelf bijeen en gaat weer door. Tja tot die september.

Een paar dagen voor mijn instorten had ik last van een benauwd gevoel. Had hartkloppingen, en werd er erg angstig van. Wat als ik nou dood neerval? Ik ben er 's avonds nog voor naar de HAP geweest. Nadat de arts mijn pols alleen al controleerde zei hij meteen: Jij hebt last van hyperventilatie. Toen ben ik in janken uitgebarsten. Toen ik het verhaal van Dinand erbij vertelde zei hij meteen: je hebt niet alleen hyperventilatie, maar ook een angststoornis. Ik adviseer je om morgen naar je eigen HA te gaan!

Zo gezegd zo gedaan. Ik stond werkelijk stijf van de spanningen. De volgende dag naar de huisarts geweest, verhaal verteld. Het was alleen een inval huisarts. Hij zei: Nou zoals je het nu zit te vertellen, denk ik dat dat wel goed komt met je. Tot die avond...

Ik was Dinand eten aan het geven. Manlief had cursus voor zijn werk en was op dat moment onderweg naar utrecht, was dus niet thuis. Ik keek naar het balkon, en zag mezelf er zo overheen springen. Ik raakte zwaar in paniek. Heb me man gebeld, totaal overstuur, maar voordat hij thuis zou zijn, zou het 1,5 uur verder zijn. Ik heb toen in paniek mijn ouders gebeld. 5 minuten later was mijn vader er al.

Ik wist meteen dat ik hulp nodig had. Ben eigenlijk meteen naar een maatschappelijk werkster gegaan. Dat ging goed.

Niet wetende dat ik eind oktober 2010 een positieve zwangerschapstest in me handen had. Ik heb zitten janken als een klein kind. Dit was toch zeker niet het juiste moment voor een zwangerschap? Maargoed, we dachten eigenlijk meteen: We hebben er al 1, we zullen van dit kindje net zoveel houden als wat we van Dinand doen.

Een hele tijd (lees 3 maanden) is het redelijk met me gegaan. Ik werkte niet meer mijn volle 24 uur, dat ging gewoon even niet.

Dinand zijn eerste verjaardag kwam dichterbij en ik herleefde de tijd zoals het jaar daarvoor. Weer kreeg ik een kleine terugval, maar minder erg dan in september. Toen Dinand zijn verjaardag voorbij was, kon ik weer een beetje ademhalen. Tot 3 weken daarna...

We lagen in bed, had weer eens mijn zoveelste huilbui (tja, gooi het op rondgierende zwangerschapshormonen en een (postnatale) depressie. Ik kan je vertellen dat dat geen goede combi is. Maar dit maal bleef ik huilen en kon ik niet meer stoppen. Toen was voor mij en mijn man de maat vol. Er moest iets gebeuren, en snel. Ik heb de VK en de HA gebeld de volgende dag. Ik kon via hun bij de crisisdienst terecht komen, want het was dus van belang dat ik zo snel mogelijk weer rust kreeg in mijn hoofd/lichaam. Ik was immers ruim 22 weken zwanger.

Ik kon 1 dag later al terecht bij de crisisdienst. Mijn tranen waren op, was emotieloos mijn verhaal aan het vertellen. Ik kreeg een opdracht mee naar huis om een biografie te schrijven over de gebeurtenissen in mijn leven. Hooguit 2 kantjes (want ze dachten dat dat wel genoeg was). Nou ben ik wel van het schrijven, dus het waren 10 kantjes geworden.

De psychiater waar ik bij terecht kwam was een hele lieve vrouw. Ze schrok toen ik mijn biografie overhandigde, maar toen ze eenmaal zat te lezen, was het net alsof ze een boek aan het lezen was (vertelde ze me later).

Een week later begon ik met anti depressiva. Het is niet ideaal om tijdens een zwangerschap daar mee te beginnen, maar omdat ik sowieso verder was dan 12 weken, en nog niet het 3e trimester gepasseerd was, wilde ze de gok wel wagen om ermee te starten. Nu hebben ze wel voor een antidepressivum gekozen die tijdens een zwangerschap het minste kwaad kan (sertraline).

De eerste week een half pilletje, en na een week moest ik hem ophogen naar een heel pilletje. De eerste 2 weken waren een regelrechte ramp. Ik was nog meer gespannen dan eerst, kon nog meer janken dan eerst. Maar omdat het mij en mijn man verteld was dat ik mezelf hier doorheen moest bijten, hebben we dat samen ook gedaan!

Ongeveer 4 weken na het innemen van dat eerste halve pilletje werd ik eindelijk wat rustiger in me hoofd en kon ik weer een beetje lachen. Niet wetende dat ik een paar weken later een euforisch gevoel over me heen had. Ik voelde me mezelf weer, maar het belangrijkste: Ik kon genieten van mijn zwangerschap en van mijn gezin! Ik zag de zon weer schijnen.

Toen Fabiënne eenmaal geboren werd, was ikzelf heel erg bang voor een terugval. Ik was bang dat Fabiënne het zelfde zou hebben aan haar hart, als wat Dinand zou hebben. Toen Fabiënne 6 dagen oud was, begon ook zei opeens minder te drinken. Weer heb ik zitten janken als een klein kind. WAAROM dacht ik bij mezelf!

Uiteindelijk bleek ze alleen maar een hele heftige spruwinfectie te hebben, en hebben we haar na 2 dagen ziekenhuis weer lekker mee naar huis mogen nemen.

Hoe het nu met me gaat?

Ik slik nog steeds medicijnen. In september afgelopen jaar ben ik weer met de pil begonnen, maar de combinatie viel niet goed (werd weer erg somber door de hormonen en huilde weer veel). In december ben ik een half pilletje omhoog gegaan met de AD. Dit leek niet echt te werken. Na een gesprek met de HA over mijn combi pil en AD hebben we afgelopen januari besloten om die pil de deur uit te gooien. Dan maar alleen een condoom en extra voorzichtig doen.

En vanaf dat moment voel ik me su-per! Ik ben zo enorm blij dat ik van die hormonentroep af ben! Het enige wanneer ik wat rot in me vel zit is 2/3 dagen voordat ik ongi word. Ik merk dan gewoon aan me hele lichaam dat ik nergens zin in heb, maar als m'n ongi dan eenmaal doorbreekt, dan voel ik mezelf weer kiplekker!

Dus ja meid, het heeft echt tijd nodig! En gun jezelf die tijd en ga jezelf niet pushen om te werken of jezelf te dwingen om aan andere gedachtes te denken. Dat piekeren heb ik ook zo vaak gehad, ik zette meestal muziek op en ging aan de schoonmaak. Dat maakte me zo enorm rustig als ik met mijn handen bezig was en niet met m'n hoofd. Ook al had ik er op dat moment geen zin in, als ik eenmaal bezig was, was ik gedachteloos bezig, en dat is ZO enorm lekker!

Ik moet er wel bij zeggen dat ik ook gesprekken met een psycholoog heb gehad, de combinatie antidepressivum en gesprekken hebben echt wonderen verricht bij mij. Ik sta zoveel anders in het leven nu. Ik geniet, maak tijd voor mezelf vrij (lekker met vriendinnen de hort op) maar bovenal hebben hun en ikzelf er voor kunnen zorgen dat ik weer kan genieten. De AD slik ik trouwens nog steeds, en vind het voorlopig prima zo!

Ik hoop dat je wat hebt aan mijn verhaal!

 

@ Bellebel, wat een heftig verhaal zeg. Helaas heel veel dingen zijn herkenbaar. Ik zal straks mijn hele verhaal plaatsen.

Ben zo blij om eindelijk mensen te spreken die hetzelfde doormaken. Hier in de omgeving hoor je er niets over.

 

Nou, ik zit achter de laptop, dus zal eens een poging gaan wagen om mijn verhaal te plaatsen.

Op 15 oktober 2011 ben ik bevallen van een gezonde dochter. Helaas een zware bevalling en een lang voor traject met bekkeninstabiliteit en vele voor weeen.

We moesten een nacht in het ziekenhuis blijven ivm geboortegewicht van 4420 gram en een katheter bij mij.
Gelukkig mochten we de volgende morgen naar huis. Mijn meisje haar suikers waren goed en ik kon gelukkig weer plassen. Paar dagen thuis, bleek ik een blaasontsteking te hebben. Hier goed ziek van geweest. Helaas ging dit niet snel over en kreeg ik ook nog een abces in mijn lies. Uiteindelijk moest het obces weg worden gesneden bij de huisarts en was ik in 5 weken tijd, 4 AB kuren verder. Ik was op.
Ik sliep niet meer, kon niet genieten van mijn meiden en was heel erg onzeker, durfde niets meer en bleef het liefst de hele dag in bed liggen.
Ik weet nog goed, donderdags avonds zag ik het echt niet meer zitten en dacht zelfs aan zelfmoord om mezelf en mijn gezin rust te geven. Ik zag mezelf als last. Dit was voor mij en mijn man de druppel. Volgende morgen naar de ha gegaan en zij heeft me direct doorverwezen naar de crisisdienst van de ggz.
S middags kon ik hier nog terecht en kreeg ook 3 soorten medicijnen mee. AD, mirtacipine en oxacepan.
Hier ook direct mee begonnen. Helaas reageerde ik heel heftig op de ad, waardoor ik heb besloten om hier mee te stoppen. Was helemaal van de wereld, voelde me nog veel slechter. Ze zeiden me dat het minimaal 6 weken zou duren voordat ik me beter ging voelen, waardoor ik en mijn man hebben besloten om de ad eerst te laten liggen. Mirtasipine is ook een ad, maar lichter en ook een slaapmiddel en hier reageerde ik wel goed op. Ik slik deze nu nog steeds, samen met de oxacepan, zo nodig.

Eenmaal aangemeld bij de crisisdienst, kwamen ze 3x in de week bij mij thuis, daarnaast 24 uur per dag telefonisch vangnet, mocht het niet goed gaan. Helaas de waren de eerste maanden heel slecht, meerdere malen per week zag ik het leven niet zitten en ook voor de meiden zorgen kon ik niet alleen. Gelukkig hierbij veel hulp van ouders en schoonouders. De crisisdienst heeft me hier samen met mijn man en meiden doorheen gesleept. Ik zag soms echt geen uitweg meer, maar zij lieten mij steeds weer zien dat het echt wel weer beter zal gaan.
Uiteindelijk kwamen er lichtpuntjes te zien. Ik durfde soms weer naar buiten, kon weer een boodschapje doen en kon met vlagen weer genieten van mijn meiden. Eindelijk dacht ik.
Helaas gaat de herstelperiode ook met vallen en opstaan, maar kan nu eindelijk (de kleine meid is bijna 6 maanden) oprecht zeggen dat ik aan het herstellen ben. Ik moet echt nog rustig aan doen, anders weer een terugval, maar zorg inmiddels weer 3 dagen in de week zelf voor de meiden.

Werken zal voorlopig zeker nog niet in beeld komen. Hiervoor moet ik thuis alles weer zelfstandig kunnen draaien en echt 3 weken achtereenvolgens stabiel moeten zijn. Dit is nog lang niet het geval.

Tijdens de terugvallen begin ik zoals meer hier in het topic te hyperventileren en krijg hartkloppingen. Deze terugvallen komen door dat ik te druk ben geweest of weer erg loop te piekeren. Vaak gebeurt dit 's avonds in bed. Hierdoor heb ik vaak voor de nacht een oxacepan nodig helaas. Gelukkig steeds minder en mirtacipine slik ik nog maar 1 of 2 keer in de week.

Ik moet trouwens ook zeggen, dat we hier ook de pil de deur uit hebben gedaan. Merkte dat ik me daar heel slecht door voelde en voel me echt beter sinds ik die hormonen niet meer slik.

Zo, hopelijk heb je er wat aan en kunnen we elkaar wat steun geven.

 

Ik ben trouwens heel bang voor een volgende zwangerschap en herhaling. Ik wilde heel graag 3 kindjes, maar door de postnatale depressie op dit moment twijfel ik hier heel erg aan of ik het ooit nog een keer ga aandurven. Voorlopig in ieder geval niet.

Sinds 2 weken komt de crisisdienst niet meer thuis. Dit was ik nog vergeten te vertellen. Nu moet ik zelf richting de ggz, 1x in de 2 weken voor mijn therapie.

 

Tjee SB1985, dat is me allemaal wat. Kan me voorstellen door wat je hebt meegemaakt, je nu niet goed in je vel zit. Het is echt zo dat je klap pas later komt he!

1 ding is heel erg zeker, dat wij vrouwen beseffen dat we hulp nodig hebben, is een hele grote stap in de goede richting. Daar begint het verwerkingsproces mee.

Over het ontkennen van jezelf zo voelen: De meeste nieuwbakken moeders voelen zich wel eens zo (geloof ik). Hoewel ze aan andere voordoen dat alles rozengeur en maneschijn is. Ik ben er eigenlijk altijd eerlijk voor uit gekomen dat het niet goed ging met me. Ik stopte het echt niet onder stoelen of banken. Wat schiet je er mee op om jezelf anders voor te doen dan hoe je je op dat moment voelt?

Vind het wel "grappig" om te horen dat bij jou de pil ook geen goed deed. Wat zo'n stom klein rotpilletje allemaal niet teweeg kan brengen he!

 

@ belliebel, inderdaad het verwerken komt later pas. Tijdens de zwangerschap, bevalling en daarna ga je door met alles wat er van je verwacht wordt. Op een gegeven moment stort je gewoon in. Tenminste zo voel ik het. Mijn lichaam was op en moet gewoon heel duidelijk herstellen en verwerken wat er allemaal is gebeurt.

En inderdaad wat een pilletje al niet kan doen. Hier ga ik hem ook echt niet meer slikken, dan maar condooms gebruiken, maar geen hormonen rommel meer in mijn lichaam.

 

Hoe heb jij trouwens de periode na de geboorte van je tweede kindje ervaren ivm je postnatale depressie?

 

Ondanks de depressie heb ik echt intens genoten van de kraamtijd. Natuurlijk moet je wennen aan de nieuwe situatie, maar het is eigenlijk net alsof Fabiënne er altijd al is geweest. Ik heb denk ik het geluk gehad dat Fabiënne een hele rustige baby is (en is geweest). Toen ze net geboren was keek ik heel erg uit naar dat ze 12 weken zou zijn. Dan komt er immers wat meer regelmaat en ritme in zo'n kleintje.

Was enorm bang dat ik de situatie niet aan zou kunnen. Want wat als Dinand en Fabiënne het allebei op het zelfde moment op een brullen zou zetten? Ik had dan het idee dat ik niet meer zou weten wat ik zou moeten doen. Maaarrrrr, de eerste dag dat de kraamhulp er niet meer was en mijn man naar zijn werk was begon het meteen goed.

Zowel Dinand en Fabiënne lagen te brullen. Ik heb eerst Fabiënne gedaan, schone luier gegeven, speen erin, en daarna Dinand. Die had last van zijn oren. Na 15 minuten lagen ze beide te slapen. Dinand op de bank Fabiënne in de box. Vanaf dat moment heb ik al die angst laten varen dat ik zo'n situatie niet aan zou kunnen. Ik had echt het gevoel van: Zo dat heb ik maar even mooi voor elkaar, en ik heb nog tijd voor mezelf ook haha.

 

Wat fijn zeg, dat je zo intens hebt kunnen genieten van je kraamtijd en de tijd daarna! Zou jij nog een zwangerschap aandurven gezien je ervaringen of niet?

En werk je nu ook weer?

Wanneer ik teveel vragen stel moet je het zeggen hoor!

 

Tuurlijk stel je niet teveel vragen, het is juist fijn om te weten dat je niet de enige bent.

Ik had eigenlijk een soort geluk (nouja zo kun je het ook weer niet echt noemen).

In december 2010 kreeg ik te horen dat mijn contract niet verlengd werd. Ik had een jaarcontract en wegens bezuinigingen moest iedereen die geen vast contract had, eruit. Ik heb toen voor mezelf gekozen, want ik had toch niets te verliezen (geen contract iig).

ik heb januari 2011 nog wel gewerkt, tot het moment dat de arboarts zei: neem maar 3 weken rust. Tja die rust zorgde ervoor dat ik weer opnieuw instortte. Ik was toen een week of 24 zwanger.

De arboarts heeft toen gezegd dat ik maar gewoon lekker thuis moest blijven want voor die 10 weken had het toch geen zin meer om aan het werk te gaan.

Mijn contract verliep per 1 juli 2011 af. Omdat mijn verlof inging 6 weken voordat mijn contract afliep, heeft het bedrijf mijn gehele zwangerschapsverlof moeten betalen. Dus echt werkloos werd ik pas half september 2011.

Toen kwam ik ook pas in de WW terecht. Ik ben nog jong (nu 25) en heb het geluk dat ik eigenlijk altijd heb gewerkt, dus echt de maximale ww kreeg.

Dat zorgde ervoor dat ik ook niet per direct weer werk moest hebben. Ik heb gewoon mijn maximale 4 sollicitaties per maand de deur uit gedaan, en verder vond ik het voor mezelf belangrijk om mezelf weer goed op orde te krijgen. Ik wilde niet de bijstand in, die zou vorigemaand ingaan. Maar februari 2012 kreeg ik weer een baan. Ik stond ook echt weer te popelen om weer aan het werk te gaan, en had er gewoon zin in.

Nu werk ik dus 2 dagen per week, en het bevalt me uitstekend. Deze week vrij omdat ik met me pootje omhoog zit, en stiekem baal ik ervan dat ik niet kan werken. Heb het er dus echt naar mijn zin en merk dat ik er nu juist energie van krijg om te werken. Maar ik heb dus ook echt een jaar thuis gezeten voordat ik zelf weer wilde en kon werken.

Of ik een derde zwangerschap aandurf? Ja, dat durf ik. Voorlopig nog even niet hoor, Dinand en Fabiënne schelen 16 maanden met elkaar, dus ik heb mijn handen vol aan ze. Maar ooit zou ik nog wel een 3e kindje willen (mannetje weet het nog niet of hij dit ook echt wilt).

Tot die tijd is het gewoon extra voorzichtig doen met condoom haha.