Hallo lieve meiden, Ik weet niet zo goed waar te beginnen, maar moet mijn ei gewoon effe kwijt. Laat ik voorop stellen dat mijn anonimiteit hier me heel veel waard is, ik ben ook niet voor niks een hele poos geleden van forumnaam veranderd en laat verder weinig concrete info los over mijn situatie. Bij deze dan ook een oproepje aan degenen die mijn verhaal hier lezen en die mijn echte identiteit wel kennen (of vermoeden, ik ben er zeker van dat enkelen wel een vermoeden hebben ) hier alsjeblieft discreet mee om te gaan. Schrijf me desnoods een pb hier op het forum of een e-mail naar mijn emailadres, maar alsjeblieft mondje dicht op mijn hyvespagina. Mijn verhaal is als volgt: Ik heb samen met mijn vriend een dochtertje van nu bijna 2. Als de omstandigheden anders waren geweest, was mijn wens voor een 2e kindje waarschijnlijk (ondanks vervelende ervaringen vorige zwangerschap en bevalling) al eerder prominenter naar voren gekomen. Op de achtergrond is die er ook altijd wel geweest, maar ik wist dat het niet reëel was. Ik ben namelijk al een poosje ernstig ziek en op dit moment, pas nog een controle gehad, is ook nog niet met zekerheid te zeggen of ik al uit de gevarenzone ben. (tja, ik weet het...lekker cryptisch allemaal ) Wat de toekomst brengt is erg onzeker. Nu weet ik wel dat in principe voor iedereen zo is, maar het is in ieder geval zeker een extra factor die meetelde in het vraagstuk 'wel of niet al voor een 2e kindje gaan'. Ik heb steeds gezegd dat wanneer de controle oké zou zijn, we begin volgend jaar zouden beginnen. Tuurlijk moest vriendlief dan ook nog wel zijn laatste 'maars' overwinnen, maar het was in ieder geval een plan Nu de controle niet 100% oké was, sloeg de twijfel weer toe. Misschien toch nog minstens een half jaar wachten dan? Tot na de volgende controle? Maar dan nu het volgende....... Op de een of andere manier heb ik sinds een paar dagen het (op zich bizarre) idee zwanger te zijn. Hoe onlogisch en wonderlijk dit ook zou zijn. Immers.....we hebben slechts 1 x sex gehad deze maand (weliswaar op de dag van eisprong) en MET condoom. Even ter info: ik weet precies wanneer mijn eisprong was, doordat ik sinds de geboorte van mijn dochtertje nog iedere dag getemperatuurd heb en mijn gegevens bijhoud in Fertility Friend. Daardoor heb ik in de loop der tijd mijn lijf enorm goed leren kennen en herken ik ook bepaalde dingen. Aan het feit dat ik s'middags na onze vrijpartij ineens erg pijnlijke borsten kreeg kon ik dan ook afleiden dat mijn eisprong vast was geweest. Ik krijg namelijk standaard pijnlijke en gevoelige borsten vanaf eisprong tot aan menstruatie. En dat klopte dus ook met mijn temp. Twee dagen na de eisprong had ik wat slijmverlies met bloed in. Niet veel maar het viel me wel op. En nu zit ik op dag 7 na eisprong en ben ik al 2 dagen misselijk en heb ik flinke menstruatiekrampen. s'avonds val ik praktisch in slaap en heb dan ook enorm koude rillingen. Ben behoorlijk winderig. Ach, eigenlijk zijn er tig dingen die er zijn en die anders zijn dan anders. Maar daar gaat het niet eens om. Ik voel me gewoon zooooo anders. Ik kan al maanden s'ochtends amper uit bed komen van de slaap en vanochtend lag ik haast te stuiteren in bed, was klaarwakker. Toen ik onder de douche sprong kreeg ik de volgende verrassing: mijn borsten zijn weer hartstikke soepel en zacht. Dit gebeurt normaal altijd alleen op de dag dat mijn menstruatie doorbreekt. Mijn gemiddelde luteale fase is 13 dagen, dus ik heb nog wat dagen te gaan voordat ik moet gaan menstrueren. Maarrrrrrr, ik heb dus dat onverklaarbare gevoel (dat ik overigens ook bij mijn dochtertje had) zwanger te zijn, waar ik het graag met iemand over wil hebben, maar weet niet met wie. En nu de eerste schrik geweken is vind ik het ineens een supermooie gedachte. Dat wanneer ik echt zwanger ben, brusje echt zelf het moment gekozen heeft waarop hij/zij wilde komen. Ik word als het ware met kracht in het leven getrokken, aan het leven gebonden. En....ik voel me hartstikke gelukkig. Op dit moment hoop ik gewoon intens dat ik echt zwanger ben, dat ik leven in me meedraag. En mocht het niet zo zijn......dan is er in ieder geval iets in me wakker geschud dat zegt: "Hé, ga niet zitten afwachten. Ga ervoor. Wat de toekomst verder ook nog zal brengen, of je uiteindelijk zult genezen of niet". Waar ik nu benieuwd naar ben: zijn er vrouwen die iets in mijn verhaal herkennen? Die dachten, ondanks tig redenen om het van de tafel te vegen (zoals condoomgebruik), zwanger te zijn zonder dat dit 'de bedoeling' was op dat moment? En hoe gingen jullie daar dan mee om? Alvast bedankt!
ik ken het gevoel dat je beschrijft niet, maar ik leef met je mee. wat ik uit je verhaal opmaak is dat deze eventuele zwangerschap zeer gewenst is. ik duim met je mee. liefs doris
@chipske Ik hoop dat er een heel klein gaatje in de condoom zat en je inderdaad zwanger bent. Begrijp ook uit je verhaal dat je in een vervelende en onzekere situatie zit. Ik herken wel alle zwanger zijn symptonen, maar bij mij zit dat ect tussen mijn oren omdat je het elke maand toch weer hoopt en de teleurstelling elke maand groter is omdat je weer zo je best hebt gedaan . Ik wil je in ieder geval heel veel succes wesne. Liefs
Dank jullie wel voor jullie reacties meiden! Dorisn, inderdaad, een zwangerschap is zeker zeer gewenst, alleen zal deze ivm mijn fysieke gesteldheid niet zorgeloos kunnen zijn, wat ik natuurlijk wel graag gewild had. (Maar ja, ik weet tegelijkertijd ook als geen ander dat dingen vaak anders uitpakken dan je zou willen) Vanochtend bij de fysiotherapeut hoorde ik een vrouw aan een andere vrouw vertellen (is er toeval?!?) dat ze op kraamvisite ging bij een vrouw die kanker had gehad en persé een 2e kindje had gewild. Daar liet deze vrouw zich erg afkeurend over uit. Ze vond dat die net bevallen vrouw nooit dat risico had mogen nemen. Dit raakte me dus enorm, ik heb echt op mijn tong moeten bijten om niet heel emotioneel en heftig te reageren :x Het is oh zo makkelijk oordelen over de situatie van anderen he? Ik heb het voor mezelf (en mijn gezin) tot nu toe gewoon erg moeilijk gevonden om te besluiten wanneer het risico wel te nemen. Doe je dat als er remissie is? Of pas na enkele jaren? Of gewoon helemaal niet? Tuurlijk zou ik er ook mee kunnen leven als het alleen bij mijn lieve dochtertje zou blijven wat kindjes betreft (ik dank God nog dagelijks voor haar komst), maar ik zou toch wel erg graag een 2e kindje willen. Ook voor haar. En ja....ik ben de jongste niet meer Dus het houdt sowieso een keer op natuurlijk. Ik zou op dit moment niets liever willen dan dat het echt raak is. Dat buiten mij om de beslissing genomen is dat er nog een 2e kindje komt en wel NU. Maar ik ben doodsbang dat ik mezelf gewoon zwanger gedacht heb (ik heb al eens eerder gedacht zwanger te zijn en toen was er niets aan de hand ) en dat ik zometeen een megateleurstelling te verwerken krijg als ik gewoon toch ongesteld word. In de eerste plaats omdat ik zo graag nog eens mama zou willen worden (en dan die eerste jaren WEL op een fijne, goede manier zou willen doormaken ) en in de tweede plaats omdat ik niet weet of ik en mijn partner anders de stap wel durven zetten om er weer voor te gaan.... Pfffff, wat een verhaal weer
Jammer dat er verder geen reacties meer zijn gekomen, ondanks dat het topic toch redelijk vaak gelezen is. Zijn er dan zo weinig vrouwen die mijn verhaal herkennen? Of heb ik gewoon de verkeerde titel gekozen? Ondertussen zit ik op dag 25, 11 DPO en ik word zo langzamerhand toch wel een beetje ongeduldig. Als ik dan toch niet zwanger ben, wat überhaupt al een (klein) wonder genoemd zou mogen worden in het geval ik dit wel ben, laat dan alsjeblieft mijn menstruatie ook snel doorzetten. Ik blijf nu namelijk toch echt hoop houden. En daarbij....de heftige menstruatiekrampen steeds, de pijnlijke borsten (ik dacht dat de pijn verdwenen was, maar helaas is alleen de oppervlakte zacht en soepel, voor de rest lijken er gewoon hele harde en gevoelige schijven in mijn borsten te zitten) en de misselijkheid zijn natuurlijk een stuk makkelijker te verdragen op het moment dat ik weet dat het voor een goed doel is Ik stel me overigens maar gewoon in op een teleurstelling straks Grote kans dat mijn lijf me voor de gek houdt. En dan....ja dan zal er toch nog eens goed nagedacht en gesproken moeten worden over het al dan niet opnieuw aandurven voor een broertje of zusje voor onze kleine meid te gaan. Maar ben een beetje bang daarvoor....... Is mijn gezinnetje 'af'?!
Wat een ontroerend verhaal, ik hoop voor je dat je zwanger bent, dit kindje is dan echt een wondertje voor jullie... Wanneer mag je testen? en als ik zo je symptomen hoor klinkt het goed.. Ik blijf mee lezen, heel veel kracht met wachten en hopen op een +
Dank je wel nony, ik krijg gewoon tranen in mijn ogen van je lieve berichtje Fijn dat je met me meeleeft en hoopt Mijn luteale fase is gemiddeld 13 dagen en ik zou (volgens FF) dan ook donderdag (14 DPO) kunnen testen. Nog een 3tal dagen flink geduld uitoefenen dus
Hoewel het natuurlijk altijd afgeraden wordt...zou ik in ju geval gewoon naar de kruidvat gaan een een testje halen (2 voor 5 euro) die zijn zo gevoelig dat veel meiden al een aantal dagen voor hun nod ermee testen...kijk, het zegt nog niet zoveel...is hij negatief wil dat niet zeggen dat je NIET zwanger bent omdat je nog ver voor je nod zit en hij is positief wil het nog niet zeggen dat je zwanger blijft...(toch altijd een risico dat vroege testen) Maar ja...die spanning die je nu hebt is ook niet fijn... Hoop voor je dat alles goed zal komen en dat je snel beter bent! Vervelende situatie waar je in zit! Succes ermee meid! xxx
Hoi Chipske, ik kan me goed voorstellen dat je hoopt op een wondertje. Ik kan je helaas geen advies of ervaringsverhalen geven over wel of niet zwanger met condoom, maar ik kan je wel heel veel sterkte,geluk,kracht en positiviteit geven. Ik hoop écht voor je dat je zwnager bent,maar mocht dat niet zo zijn...wat je zelf zegt..het zet de dingen in het leven weer in een ander daglicht, en je kijkt er anders tegen aan. Vertel dit ook aan je vriend. Mannen zijn nu eenmaal meer nuchter (jammer genoeg), en delen niet zo snel deze gevoelens. Maar ik hoop nog meer voor je dat je gezond wordt en blijft ,want dta is het allerbelangrijkste voor jou, je dochtertje én je man!En wie weet welk klein wondertje er dan weer op je pad komt.Heel veel sterkte, liefs Vita
Zal de komende dagen voor je duimen, en hopen op een dikke vette + op donderdag....misschien ga je wel eerder testen? Ik zou het knap vinden als je nog zo "lang" kunt wachten...
Meid wat een verhaal, wat een moeilijke tijd moet je mee gemaakt hebben en nog. Ik hoop echt voor je dat je gevoel klopt. Ook als dat niet zo is denk ik dat het zeker goed is om er naar te luisteren. Het feit dat het zoveel met je doet betekent toch wel wat. Je wil graag nog een kindje maar je durft de beslissing niet zelf te nemen. Als hij voor je genomen wordt ben je heel gelukkig. Ik weet natuurlijk niet wat je medische situatie is en natuurlijk kan je niet alles negeren, als de kans heel groot is dat je nog behandeling(en) moet ondergaan is dat iets waar je over na moet denken, maar misschien geeft dat gevoel dat je nu hebt de moed om er toch voor te gaan. Ik hoop voor je dat dat niet meer nodig is dat er nu al een klein groot wondertje in je buik groeit en natuurlijk dat je dit keer de kans krijgt helemaal te genieten van je gezinnetje. Ik wens je heel veel geluk moed en gezondheid.
Wat zenuwslopend! En het is inderdaad een ontroerend verhaal. Ik hoop voor je dat je zwanger bent. Het zou een ontzettend groot wonder zijn en aan je verhaal kan ik zien dat het heel erg welkom is. Dus kom maar op met die dikke +
goh net je verhaal gelezen en heb het dus niet droog kunnen houden... ik kan alleen maar voor je hopen/duimen/bidden dat er idd een klein wondertje op komst is! ik heb zo een idee bij je gezondheidssituatie en ik vind dan persoonlijk ook dat enkel jij en je partner daarover kunnen beslissen... ik weet dat mensen vaak heel cru en brut kunnen zijn, maar laat dat je moed niet wegnemen... en moest het nu zijn dat je effectief zwanger bent, dan denk ik wel dat je partner ook heel blij zou zijn... wat natuurlijk niet wegneemt dat alles extra zal opgevolgd moeten worden, maar wie weet is dit je lot en ben je effectief zwanger... ik duim/hoop en bid voor je! liefs, Maya
Lieve schatten zijn jullie! Ik heb het helemaal te kwaad door jullie meelevende reacties. Poeh, zit hier met een brok ter grootte van een tennisbal in mijn keel en natte ogen jullie reacties te lezen. Het is inderdaad zo dat doordat ik dacht zwanger te zijn en het besef van de grote kans dat dit niet zo is, mijn onderdrukte kinderwens des te prominenter naar voren is gekomen. Aan de ene kant wel moeilijk natuurlijk, want dit betekent ook dat er keuzes gemaakt moeten worden die niet eenvoudig zijn. Aan de andere kant ook juist goed, want ik kan gewoon niet ontkennen dat de wens voor nog een kindje zo enorm groot is. Ik loop al sinds vanochtend half 7 een beetje met mijn ziel onder de arm Bij het toiletbezoek vanochtend vond ik bij het afvegen namelijk een behoorlijke 'klodder' bloederig slijm (ter grootte van een oude rijksdaalder) op het papier. En de hele heftige pijn in mijn borsten is ook wat afgenomen, ik voel wel nog die schijf zitten, maar mijn borsten zijn weer min of meer aanraakbaar. Ik ben op het moment weliswaar weer 'droog', mijn temperatuur is nog steeds van het niveau na-ovulatie (37,1) en mijn misselijkheid is zelfs enorm toegenomen, maar............... de vrees dat ik binnen 24 uur zal beginnen menstrueren heeft zich behoorlijk diep genesteld en ik voel me ontzettend verdrietig Het is maar goed dat ik vandaag niet onder de mensen hoef te komen, want ik heb het gevoel alsof ik ieder moment in een hevige huilbui kan uitbarsten Ik wist natuurlijk wel dat mijn kinderwens intens is/was, maar ik dacht die 'veilig' weggeborgen te hebben zonder er al te veel pijn van te ondervinden. Maar nu een 2e kindje ineens zo dicht binnen handbereik leek te zijn.......komt mijn wens en de daarbij behorende pijn plots 'rauw' aan de oppervlakte te liggen.
Kop op geen bloed geeft moed!!! ik duim nog steeds voor en zal straks een kaarsje branden voor in een heel mooi kerkje hier in de buurt (ik doe dit ook voor een vriendinnetje die ook hoopt zwanger te zijn, na 6 jaar wachten) Liefs....
Oké, nu zit ik dus echt te janken!! Dank je wel lieve nony, je hebt echt geen idee hoeveel je lieve gebaar voor mij betekent. Wat ben jij een mooi mens (Ik steek ook altijd kaarsjes aan voor mensen die een 'lichtje' kunnen gebruiken)
Chipske droog je tranen.. het is moeilijk ik weet het maar we blijven hoop houden echt! Liefs, Corina
Jeetje wat heb jij een naars mee gemaakt zo te lezen. daar kreeg ik een brok van in mn keel!!!! ik hoop echt ontzettend dat je zwanger bent, zal heeeel veeel voor je duimen! wij zijn zelf bezig voor een 2e, maar zou zo al mn HCG-tjes aan je doneren , zoveel gun ik het jullie!!! heeeeel veeeel sterkte! en ik hoop het zo erg! liefs Muis
huilend hier op de bank! ik hoop zo ontzettend voor je dat de klodder, een innestelingsklodder is en dat het jullie gegeven is nog een keertje papa en mama te worden. Dat voor jullie besloten wordt dat jullie het wel aankunnen ongeacht wat de toekomst brengen zal... ik duim, ik hoop, ik wens dat het alsnog goed gaat komen! heel veel sterkte!!
Lieve, lieve Chipske, Ik ben even stil van je verhaal. En als ik dan ook de reactie van alle lieve 'zwangeren, reeds mama's en zwanger-hopen-te-wordende- lotgenootjes' hoor, dan bedenk ik me weer: wat is het toch fijn, mooi en bijzonder dat we er op deze manier voor elkaar kunnen zijn en met elkaar kunnen meeleven. Al ken je elkaar niet, toch voelen we elkaars hoop, verlangen, verdriet, maar ook blijdschap en vreugde op afstand... Lief meisje toch. Ik ken je niet, maar lieverdje toch, jij hebt het echt niet makkelijk... Zoals je schrijft, een ziekte waar haast / met moeite geen vat op te krijgen is, de zorg voor een kindje en als ik jou zo lees, een superlieve mama die ook nog eens klaar wil staan voor haar mannetje, haar familie en vrienden 'vooral niet teveel wil opzadelen met haar dingetjes' (jij vindt vast dat ieder ander het al druk genoeg heeft) en daarnaast dan nog het schrijnende verlangen naar nog een klein wereldwondertje. Maar, lieve Chipske, als ik het zo lees ben jij ook een vechtertje! Een mooi gevoelsmens! En ik denk dat je naar dat gevoel moet luisteren... Als jouw wens voor een tweede wondertje er is, zou ik mijn gevoel volgen! Maak een afspraak met een gynaecoloog in hetzelfde ziekenhuis, leg uit wat je gevoel is en wat je angsten zijn. Vraag om de risico's en hoe deze evt te vermijden. Enerzijds vecht je misschien nog tegen die ziekte en je wil gewoon niet dat een nieuw kindje hier de dupe van gaat zijn... Anderzijds, misschien kunnen ze je zwangerschap 'volgen en monitoren' om de risico's uit te sluiten. De gyn kan misschien contact onderhouden met je andere behandelend arts. Ik weet het niet hoor lieve Chipske, maar ik denk dat een zwangerschap je (lichaam) óók een hele goede drive kan geven om nog harder te vechten (al dan niet bewust) voor het (nieuwe) leven. Echt, ga het bespreken met je arts en maak een afspraak met de gyn. Zet alles op alles en volg je gevoel! Ik ga je volgen, vind je nu al een kanjer!!! En hoop en bid voor je. Bij het aansteken van de kaarsjes zal ik ook aan jou denken. En bij deze ook heel bewust aan al onze andere 'hopende' voor een wondertje. Want dat blijft het, dat is het! Een lieve traan, een dikke knuffel en hoopvolle glimlach voor jou! Juulz (Ik zit overigens het meest actief op het Clomid-forum, zit nu op dag 29 van mijn cyclus,(zie banner, vd 8e ronde clomid 75mg dit keer) en had gisteren een beetje een bruinverlies... mijn temp - voor mijn doen prima hoog- vanmorgen weer 36,9 en verwacht door dat bruinverlies ook ieder moment dat mijn menstruatie doorbreekt... herken je teleurgestelde gevoel helemaal!!!)