Beter alleen?

Moeilijke situatie hoor, maar voor mij wel heel herkenbaar uit een relatie met een Turkse man. Bij ons kwamen de ruzies en onenigheid ook altijd door familie. De familieband en de band met vooral de moeder is nou eenmaal heel anders dan bij ons. Voor ons soms onbegrijpelijk. Ik kon daar met hem ook helemaal niet over praten. Ik vond het namelijk normaal dat hij in weekenden enz bij mij was en samen op vakantie. Maar alles was moeilijk. We begrepen elkaar op dat punt niet. Die relatie is dus geëindigd doordat ik er een punt achter zette, maar er was geen kind bij betrokken dus dan is vertrekken een stuk makkelijker. Alhoewel ik heel lang gevochten heb. Ik moet wel eerlijk zeggen dat dit echt niet standaard is in een relatie met een Turkse man. In een andere relatie had ik dit probleem namelijk niet.

Maar goed, ik kan je natuurlijk niet helpen met het maken van een keuze. Ik zelf zou zeker vechten voor de relatie en helemaal voor de kleine. Kun je er met hem over praten? Ik zou het hem eens voorleggen hoe jij je er bij voelt en duidelijk maken dat jij hem nu ook nodig hebt en wellicht nog meer dan zijn moeder, je bent namelijk zwanger van zijn kindje, waar jullie bewust samen voor hebben gekozen. En misschien werkt even een tijdje weg van elkaar zijn wel om tot hem te laten doordringen wat hij kwijt kan zijn.

Hij zal zich echt niet voor jou of zijn kindje schamen, als dat zo was dan was hij allang niet meer bij je en zou hij ook niet voor een kindje met jou gekozen hebben.

Ik wens je in ieder geval veel sterkte. En mocht je behoefte hebben om te praten dan mag je me altijd een pb sturen.

 

Moeilijk meid, ook herkenbaar.

Ik heb ook een Turkse man en eigenlijk pas sinds 2,5 jaar contact met mijn schoonfamilie. Hier hadden ze door mij zogenaamd ook zoveel stress en gezondheidsklachten, schoonmoeder wist haar zoon zo goed te bespelen.

Maar na wat ruzies tussen mijn man en zijn ouders (niet eens over mij) leek hij opeens helder te zien en zag in dat hij geen klein kind is en dat ze eens op moesten houden met hun emotionele chantage. Ze proberen het nog weleens hoor, maar over mij durven ze niks meer te zeggen want die bom is al een aantal keer ontploft en ben ondertussen ook gewoon welkom (kinderen sowieso).

Je vriend zal toch ook echt ballen moeten kweken en eerlijk zijn. Het is niet eerlijk wat ze doen en ook niet eerlijk van hem om niet op te komen voor zijn vriendin en ongeboren kindje.

Of je hier het geduld voor hebt met de hoop dat hij dit ook ooit gaat inzien is iets om overna te denken. Ik heb toen mijn oudste dochter geboren was en de drama enorm opliep een compleet spreekverbod omtrent alles rondom zijn familie geeist omdat ik er compleet klaar mee was. Soms moeilijk, maar liever zo dan dat eeuwige gezeur.

Sterkte

 

Hier niet door mijn ex schoonfamilie problemen onderling toen.
Ik denk zoals de meiden hierboven al schrijven dat hij zich echt eens volwassen moet gaan opstellen.

 

Ik zou altijd zeggen vechten voor je relatie als er een kindje komt want het is ontzettend zonde dat een mooie toekomst in de wegstaat door zoiets doms als een cultuurverschil. Tuurlijk is t misschien moeilijk voor zijn familie maar zij moeten accepteren dat hij een gezinnetje met je krijgt en het is aan hem om ze daarvan te overtuigen. Je mag ook echt wel bij je standpunt blijven dat hij eens wat meer lef moet tonen tegenover hen. Dat is niet aan jou want je doet niks verkeerd. Hoe reageerde hij eigenlijk toen je hem vertelde misschien niet meer verder te willen?

Ik wil je wel de tip geven hem nooit voor een keuze te stellen tussen jou/jullie en zijn familie. Dit is altijd erg moeilijk, probeer te gaan voor een situatie waarin beide mogelijk is. Hopelijk komen jullie eruit.

 

Wat een ontzettend lastige situatie!
Persoonlijk zou ik blijven volhouden en niet de familie hun zin geven. Want ze zijn nu gewoon bezig hem bij je vandaan te houden, en als jij de relatie verbreekt hebben zij wat ze willen.
Ik heb dit soort dingen al vaker gehoord, maar dan waren er nog geen kindjes bij betrokken.
Zelf ben ik momenteel zwanger van Turkse exvriend. Hij wil zijn familie pas inlichten als zijn kindje er is.
Ook ik denk dat zijn familie het er niet mee eens zal zijn. Andere situatie natuurlijk, omdat hij en ik al uit elkaar zijn.
Als jullie liefde echt is, vecht er dan voor! Ook al is deze stress niet wat je nu kunt gebruiken.
Afgezien van zijn familie... Hoe staat je vriend momenteel tegenover je zwangerschap?? Hoe heeft hij gereageerd op jouw voorstel om dan maar uit elkaar te gaan? En wonen jullie in NL of TR??

 

Ooh wat vind ik het rot voor je! Het lijkt er toch echt op dat moeder hem een schuldgevoel aanpraat. Last van haar hart door verdriet om hem... Typisch de verhalen die ik al vaker heb gehoord. Zoooo jammer dat ze jou als Nederlandse geen kans willen geven. Vrees dat je er heel weinig aan kunt doen behalve volhouden en héél sterk in je schoenen blijven staan. Al is dat best wel een beetje lastig met al die hormonen Ik hoop ook dat hij sterk genoeg is, en dat hij uiteindelijk voor jou en jullie kleine zal kiezen. Want zijn familie zal hem zeker voor die keus gaan stellen...

 

Als jij bij hem weggaat, hebben ze precies bereikt wat ze graag willen. Uiteraard gaat het daar niet om, maar laat je alsjeblieft niet gek maken. Jullie zijn normaliter gek op elkaar, en krijgen zelfs samen een kindje. Vergeet dit niet! Ik snap dat ze op deze manier jullie relatie heel erg moeilijk maken, maar geef niet op. Je vriend kan best duidelijk maken aan zijn ouders dat hij nou eenmaal met jou is, en dat ze het daar maar mee moeten doen. Ze hoeven er niet om te staan springen, maar zullen het wel moeten accepteren. Het gaat ten slotte ook om hun kleinkind, toch?

Persoonlijk zou ik echt goed in gesprek gaan met je partner en uitleggen hoe jij je er bij voelt en wat je graag zou willen zien. Geef hem ook de ruimte om zijn kant van het verhaal aan je uit te leggen, en probeer daar dan een middenweg in te vinden. Probeer ondanks de hormonen en andere gevoelens wel redelijk te blijven. Sterkte en hopelijk komt het toch nog goed!

 

Ik heb hier zelf geen ervaring mee maar de verhalen die ik ken waar een kind om wat voor reden of door wie dan ook niet gewenst is, veranderd die houding volledig wanneer hij/zij er daadwerkelijk is. Meeste mensen zijn ontzettend blij met kleinkind en accepteren de situatie eromheen dan ook makkelijker. Hopelijk geeft dat je wat extra kracht om hier doorheen te komen. Sterkte

 

Dat je schoonfamilie niet erg happy is, oké. Zij hadden een ander pad voor je partner voor ogen (voor een stuk door geloof en traditie) en hij volgt dat niet.

Maar je partner was er toch zelf bij toen het kind verwekt werd.
En het was bovendien gepland en in een vrij stabiele relatie.

Ik zou het zelf nog een tijdje aankijken. Zien hoe hij verderop in de zwangerschap reageert. En bij de geboorte.

En de schoonfamilie? Als die irritant blijft doen ook na de bevalling zou ik dat aan je partner laten en zelf gewoon zelf zo min mogelijk contact met hen hebben. Jammer dan dat ze hun kleinkind en neefje / nichtje zo waarschijnlijk minder zien.

 

Hoi fitty, wat een lastige situatie. Zelf ben ik Turkse en herken ik jouw situatie uit verhalen in mijn omgeving. Ik weet niet of je er iets aan hebt, maar de druk van de sociale omgeving speelt doorgaans ook een grote rol. Al zouden jouw schoonhouders ontzettend dol op je zijn, dan is er voor hun ook nog de grote boze buitenwereld die over hun schouders afkeurend meekijkt naar de situatie. In de Turkse cultuur speelt sociale controle een hele grote rol waar je vaak niet omheen kan en het kan ook zijn dat dit de mening van je schoonouders beinvloedt. Ik zou je graag van advies willen dienen maar weet niet wat ik je zou kunnen adviseren. Stel je vriend in ieder geval niet voor een keuze, op die manier wordt hij alleen verder in de armen van zijn ouders gedreven. Na de bevalling geef je je schoonfamilie een kleinkind, hopelijk dat zij zich dan anders zullen opstellen en de situatie verbetert. Heel veel succes gewenst!

 

Wat een vervelende situatie! Mijn ex kwam ook uit een andere cultuur en vooral bij zijn moeder kon ik geen goed doen, puur vanwege het feit dat ik Nederlands ben. Het mens mat ook nog met twee maten, want mijn ex moest een Mexicaanse vrouw maar zijn zus een Nederlandse man, want die zorgen zo goed voor hun vrouwen. Helemaal gek werd ik ervan. Elke als ik het met mijn ex besprak zei hij dat hij het begreep en vaker voor mij zou kiezen. En als we dan weer eens iets leuks gingen doen kreeg zijn moeder altijd net dán een zenuwinzinking, of belangrijk bezoek, of had ze behoefte aan een familiemoment. En iedere keer ging hij dan naar zijn moeder. Ik ben zó blij dat ik van hem af ben! Zo'n rotgevoel, dat je altijd op de tweede plaats komt.

Ik zeg uiteraard niet dat je maar van je vriend af moet, jullie krijgen samen een gewenst kind. Maar ik zou me wel afvragen of dit het leven is dat je voor jezelf en je kind wilt: altijd op de tweede plaats, terwijl je vriend danst naar de pijpen van zijn moeder. Veel sterkte met je beslissing.

 

Ik vind dat ik het mag zeggen omdat ik zelf Turkse ben... De oudere Turkse generatie kan behoorlijk hypocriet zijn. Al was je Turks geweest maar niet uit hetzelfde gebied afkomstig in Turkije als hun familie, ook dan zou het een probleem geweest kunnen zijn omdat jouw stad bijvoorbeeld een andere cultuur en andere gebruiken zou hebben. En dat is een cultuurverschil die ook ik niet begrijp omdat het voor mij het belangrijkste is dat je mens bent, maar de oudere generatie ziet dit helaas anders. Ik kan niet anders dan je ontzettend veel geduld, succes en rust tijdens je zwangerschap toewensen. Ik hoop echt dat je schoonouders van gedachten zullen veranderen en jullie alsnog een fijne relatie zullen krijgen.

 

Misschien ben ik nu de boosdoener in dit topic hoor, maar kan het niet helpen....

Je wist al van de cultuurverschillen en dat je schoonfamilie je eigenlijk niet accepteerde voor je zwanger was.... (Oke toen was het misschien minder erg als nu, of zou het nu ook erger voelen door de hormonen? Maar feit blijft dat het te verwachten was dat ze niet om je zwangerschap zouden staan te springen...) en toch besloten jullie samen om voor een kindje te gaan. Dat vind ik een hele sterke keus, jullie kiezen duidelijk voor julliezelf, en niet voor wat omgeving of ouders verwachten of willen, ook je vriend! Anders had hij nooit toegestemd in een kindje samen..
En nu het even moeilijk is omdat je schoonfamilie (zoals te verwachten) tegenstribbelt en probeert tussen jullie in te komen, spreek je van opgeven?
Wil je dan echt nu al besluiten je ongeboren kindje een toekomst te geven met een papa en mama apart?
Ik vind dat je het aan je baby verschuldigd bent te vechten voor je relatie! Jullie hebben bewust gekozen voor hem/haar, en daarmee voor elkaar.
Wees dankbaar voor de lieve vriend die je hebt en waar je van houdt, en het kindje wat jullie samen mogen krijgen... En praat met hem. Geef hem ook de kans dit op te lossen... Je kan niet van hem verwachten dat hij opeens compleet tegen zijn familie in gaat als hij dat nooit eerder gedaan heeft... Dat heeft tijd nodig... En groei.
Maar geef het een kans... Voor je ongeboren kindje...

*if you can't bear the smoke, you will never get to the fire...*