Dat ben ik zelf Maar ik heb ook 99 van de 100 keer gelijk; en dan weet ik heus wel dat ik wellicht de 100ste keer geen gelijk heb - maar dan doe ik gewoon net alsof ik dat wel heb.
Dat klopt! Regel 1 is namelijk: De man heeft altijd gelijk. Regel 2 is: Als de man geen gelijk heeft treed automatisch regel 1 in werking.
Mijn zusje vond mij vroeger altijd een enorme betweter en kon daarom erg boos op me worden. Ter verdediging: ze vertelde regelmatig dingen die niet waar waren en ze maakte veel schrijffouten. Maar ik heb geleerd om mensen niet op ieder lullig foutje te wijzen \o/
Het is toch betweters ipv beterweters whahaha Nee sorry..flauw...ik ben echt geen betweter. Maar wanneer ik zeker ben van mijn zaak zeg ik het ook. Hier is mn zwager een hele erge betweter...word er dan ook zo ziek van dat ik liever niet een gesprek met hem aan ga.
Ohw ja, mijn moeder, mijn schoonmoeder, maar vooral.. mijn schoonzus, grrr doodmoe word ik er van. Altijd maar de discussie aangaan over onze kinderen alsof zij alles beter weet. Grrr
Ik ben een betweter! Naja ik weet niet of je het zo kunt noemen maar toen ik nog iets jonger was en op school zat was ik altijd extreem gemotiveerd om te leren en ik wist veel over de lesstof. Als een klasgenootje dan zich hardop iets afvroeg was ik er altijd als de kippen bij om het juiste antwoord te geven. Ik ben daar heel erg mee gepest en daardoor doe ik het dus eigenlijk ook niet meer. Met gevolg dat ik mensen soms onnodig in hun eigen sop gaar laat koken. Voorbeeld: als ik iemand in een winkel hoor vragen aan een medewerker: 'hebben jullie ook [bepaald product]?' en de medewerker antwoord met nee terwijl ik weet waar je het wel kunt kopen... Dan houd ik mijn mond.
Ik heb nog wel een mooie betweter-anekdote... Een ex van me wist altijd alles beter en wist ook altijd óveral iets vanaf... Eén van zijn stokpaardjes waren labradors. Wanneer hij die een zag lopen begon hij gelijk het baasje te bekritiseren omdat de hond bv geen mooie vacht had of omdat hij door de modder liep of weet ik veel wat. Op een dag zaten we op een terrasje en een tafel naast ons zat een dame met een hond. Hij bleef maar doorgaan tegen mij over wat een prachtexemplaar het was en die vacht en die oren en die staart en o, wat een prachtige TYPISCHE labrador-blik had het beestje. Ik was het beu en zei: "Vertel maar aan dat baasje, het zal mij m'n achterste oxideren hoe geweldig het dier is." Dus hij begint datzelfde kletsverhaal tegen die vrouw te vertellen en zij luistert beleefd. Om vervolgens te zeggen: "Dit is geen labrador, sorry." Heerlijk.