Bevalangst en keizersnee

Angst is inderdaad een vreemd iets. De controle verliezen herken ik wel, maar dan omdat ik dat heb meegemaakt in een bevalling. De pijn was zó intens dat ik niet wist wat ik met mezelf aan moest. Een ruggenprik werkt daar heel goed tegen. Is het de angst voor de pijn, of voor "alle" mogelijke complicaties, die je waarschijnlijk al heel goed kent?

Ik dacht bij de 3e: ik kan helemaal niet zonder pijnstilling bevallen. Ik kán dat gewoon niet. Ik deed toen aan yoga en hoe anderen er tegenaan keken daar heeft mij geholpen. Sommige vrouwen geloofden gewoon echt in de kracht van hun lichaam. En ik voelde me ook meer in balans met mijn lichaam door de yoga. Misschien dat die combinatie: andere vrouwen spreken en iets als yoga, je nog vertrouwen kan geven.

Ondertussen is eigenlijk mijn advies weg te blijven van alle rampscenario's die je nu kent. Ik doe namelijk precies dat bij angst: heel veel informatie opzoeken in de hoop dat m'n angst daarmee afneemt, maar dat werkt helemaal niet. Het maakt vooral dat het onderwerp nog meer leeft en blijft leven in je hoofd, totdat het zo groot is dat het alles in beslag neemt.

De eerste weeën zijn wel pijnlijk, maar daar verlies je de controle niet mee over jezelf. Misschien zou het je helpen om in het ziekenhuis te bevallen, met pijnstilling, evt nog een echo voor de ligging (kunnen ze daarmee ook sterrenkijkers zien?) en aan de ctg tijdens de weeën. Dan worden jij en je kindje helemaal gemonitord.

Van mijn derde kindje ben ik overigens uiteindelijk zonder pijnstilling bevallen, omdat het te snel ging om nog een ruggenprik te krijgen.

En heb je eigenlijk een wens voor meer kinderen? Vergis je dan niet in de consequenties die een keizersnede daarvoor hebben.

Sterkte met je angst, heel vervelend! ♡

 

Jup, doe mij ook maar gewoon pakketbezorging ofzo.

In een goed lijf gaan ze niet snijden, een keizersnede is een behoorlijke aanslag op je lijf, hersteltijd, risico's (direct en op termijn). Je kan ook weken lang amper wat, met een normale bevalling heb je dat probleem niet.

Na de bevalling van G ging dat m hier ook niet worden. Puur omdat men geen onnodig schade wil toebrengen.

R ging eigenlijk gewoon prima, snel maar prima. Het is wel aan te raden iemand bij je te hebben die je begeleidt en die bekend is met vrouwen met bevalangst.

Het is niet iets wat je niet kan je hebt t alleen nog nooit ervaren. Vermoedelijk is de vrees voor t onbekende je grootste nachtmerrie.

Pijnbestrijding kan overigens heeeeeeel veel goedmaken. Zeker als je vk er bekend mee is gewoon laagdrempelig inzetten die handel.

 

Kan je niet na een doula kijken die je begeleidt in de zwangerschap en tijdens de bevalling.
Een keizersnee is enorm pittig ik beval liever gewoon ondanks dat ik vrij vlot en goed genas van de keizersnee. Je ligt daar en ze doen van alles en met gewone bevalling doe ik het zelf.
Heb van beide de ervaring

 

Ik denk dat je een keizersnede behoorlijk onderschat. Je doet nu namelijk alsof dat de makkelijke weg gaat zijn voor je, maar troost je; dat is het gewoon niet. Het is een grote buikoperatie waaraan veel risico’s kleven, meer dan een natuurlijke bevalling. Je bent nog nooit eerder bevallen? Je weet dus gewoon niet wat een bevalling is en wat er komen gaat. Misschien heb je een lichaam wat heel makkelijk bevalt. Ga daar voor. Als het niet lukt zullen ze alsnog over gaan op een keizersnede.
Dus ja, ik snap de gynaecoloog wel en geef ze ook groot gelijk. Probeer het naast je neer te leggen en er zo ontspannen mogelijk in te gaan.

 

Je schrijft dat je vanuit eerdere operaties weet dat je juist dan in paniek raakt. Waarom dan de keuze voor een keizersnede, dat is juist een operatie, een natuurlijke bevalling is geen operatie. Bij een natuurlijke bevalling houd je veel meer zelf de controle en kan er veel meer op de manier die jij prettig zou vinden.

 

Allereerst, ik heb geen ervaring met extreme angsten. Ik denk oprecht dat dat heftig en heel lastig kan zijn.

Uit mijn ervaring met bevallen kan ik zeggen dat het voor mij nooit het gevoel gaf de controle te verliezen. Het is bij een bevalling meestal zo dat het langzaam opbouwt. Je lichaam bereidt zich voor en daarmee ook je hoofd. De nodige hormonen helpen je mee in dat natuurlijke proces. En als je daarin de controle dreigt te verliezen ben je er zelf bij om die terug te krijgen. Je lichaam heeft jou er bij nodig. En wat al gezegd is, de mogelijkheid is er zelfs om een ruggenprik te goed.

Ik heb geen ervaring met keizersnedes maar weet wel dat ik er niet voor zou kiezen als het niet per se zou moeten

 

Ik was ook erg bang voor de bevalling, door een aantal ervaringen in mijn nabije omgeving. Ik ben ingeleid met 41+3 en uiteindelijk is het met 41+5 een keizersnede geworden. Ik was oprecht blij toen ze vertelden dat we over zouden gaan tot een keizersnede. De keizersnede zelf viel mee qua pijn en herstel, omdat ik enorm last had van bekkeninstabiliteit en de pijn van de keizersnede viel bij mij in het niet. Helaas heb ik ernstige complicaties overgehouden aan de keizersnede. Elke menstruatie verlies ik zo’n 2 weken bloed omdat er een complexe niche is ontstaan. Hierdoor heeft het meer dan 3 jaar geduurd voordat ik weer zwanger werd, er was een hersteloperatie nodig aan mijn baarmoeder en ook nu tijdens de zwangerschap moet mijn litteken goed in de gaten worden gehouden. Dit gedeelte heb ik compleet onderschat. Ik hoop dat, wat er uiteindelijk ook uitkomt, je een fijne bevalling mag hebben. Heel veel sterkte en succes!

 

Lieve Anoniem, ik herken je verhaal deels en hoop dat mijn ervaring je kan helpen. Ik zag ook enorm op tegen een natuurlijke bevalling en wilde persé een keizersnede. Dat kwam door een zware rugoperatie die ik zo'n 20 jaar voor mijn eerste bevalling had. Na die operatie heb ik altijd het idee gehad dat op een natuurlijke manier bevallen niet mogelijk was (onderrug en bekken zijn vastgezet). Toen ik rond de 30 weken zwangerschap bij de gyneacoloog kwam om de keizersnede te bespreken, waarvan ik dacht dat die vanzelfsprekend was, kreeg ik een enorme domper. Volgens de gyn was een natuurlijke bevalling technisch gezien gewoon mogelijk. Ik kreeg geen medische indicatie voor een keizersnede. Ook niet na meerdere consulten, waarbij ik gesmeekt en gehuild heb. Ik was er van overtuigd dat mijn lichaam zou blokkeren zodra ik pijn in mijn rug zou voelen of rugweeën zou krijgen, en dat dat de bevalling zou stagneren. De gyn vertelde mij dat hij mijn angst daarvoor echt begreep. Maar een medische indicatie moet in het team besproken worden en daar zou hij echt geen akkoord van. Ik ben daar een aantal weken heel erg van slag van geweest, sliep slecht etc.

Rond de 37 weken zwangerschap had ik weer een afspraak. Ik trof toen een heel lieve gyn die zei 'die geplande keizersnede moet je NU uit je hoofd zetten, want er is geen medische indicatie. Maar we gaan wel samen een plan maken hoe jij wél met vertrouwen gaat bevallen. Hoe kan ik je helpen?'.

We hebben toen afgesproken dat ik een geplande bevalling zou krijgen met een vroeg gezette ruggenprik. Dus alsof je naar de OK gaat voor een geplande keizersnede maar zonder de operatie. Dan had ik enige controle over het moment waarop de bevalling begon en de pijn. Ook kon de ruggenprik alvast rustig en zonder weeën gezet worden en kon ik tot en met het persen pijnbestrijding krijgen. Dat nam mijn angst weg om vanwege te ver gevorderde ontsluiting geen pijnstilling meer te kunnen krijgen of te blokkeren. En eventuele rugweeën zou ik niet voelen, dus geen angst meer om de bevalling onbewust op te houden. We spraken ook af om laagdrempelig in te grijpen, dus bij blokkeren van mijn kant door angst of pijn sneller dan normaal tot een keizersnede over te gaan. Dat is ook in mijn dossier en bevallingsplan vastgelegd.

Ik vond dit echt een heel fijne oplossing. Ik heb veel vertrouwen in medici en absoluut geen naar gevoel bij ziekenhuizen. Ik kreeg met 39,5 week zwangerschap een ballon geplaatst en bleef in het ziekenhuis slapen. De volgende middag, toen ik voldoende ontsluiting had, is eerst een ruggenprik gezet en kreeg ik daarna weeënopwekkers, en werden mijn vliezen gebroken. Ik heb een redelijk goede bevalling gehad en totaal geen angst. Het nadeel van de ruggenprik is wel dat je de weeën niet voelt, ik moest ze op de monitor zien. En mijn bloeddruk daalde steeds waardoor ik af en toe weg viel en een paar keer adrinaline in het infuus kreeg. Ook het persen was heel lastig omdat ik geen persweeën voelde. Na een uur persen is mijn dochter er met een vacuumpomp uit gehaald. Voor haar geen makkelijke start door mijn keuze, maar wel veel beter dan een keizersnede.

Mijn tweede bevalling ging op precies dezelfde geplande manier met opname, inleiden en ruggenprik. Alleen ging die wat vlotter, ik had sneller volledige ontsluiting en mijn zoon was er met enkele keren persen al.

Ik hoop dat je met je gyneacoloog in gesprek kan gaan hoe jullie samen tot een fijne oplossing gaan komen. Misschien is het niet helemaal vergelijkbaar omdat ik niet bekend ben met angst en paniek (ik ben juist ultra nuchter en rationeel), en het bij mij puur om angst voor mijn rug ging. Maar begrip en controle hebben (ook al heb je die juist totaal niet bij een ruggenprik) doen echt zoveel goeds voor je gevoel. Hopelijk komen jullie eruit!

 

Nog even over het wegnemen van de angst. Misschien moet je samen met je psycholoog leren dat angst volledig wegnemen niet kan. En bevallen is slechts de eerste stap in omgaan met angst. De komende 30 jaar zal je rondom je kind nog veel vaker situaties gaan krijgen die heel spannend zijn en waar je geen controle over hebt. De eerste keer kinderdagverblijf, naar school gaan, schoolreisjes met de bus, alleen op de fiets naar de middelbare school, uitgaan. Je kan angst niet altijd mijden of wegnemen, maar zal een manier moeten vinden om het te accepteren. Een bevalling met ruggenprik is een fijne eerste stap, die je daarna vertrouwen kan geven. 'Ik kan het, want die bevalling waar ik zo tegenop zag kon ik ook'.

 

Als je bang bent voor pijn zou ik een keizersnede niet aanraden. Ik heb er 3 gehad en vooral de eerste vond ik gruwelijk. Mijn incisie was geniet en toen ik op probeerde te staan deed het zo'n pijn pff. Nog maar niet te spreken over naweeën die aan je wond trekken.

Ik heb overigens nu dagelijks pijn. Elke dag weer door verklevingen door de keizersnede, echt geen pretje.

 

De angst om geen controle te hebben en pijn te ervaren is voor mij herkenbaar.
Echter heb je bij een natuurlijke bevalling juist wel een bepaalde vorm van controle over je lichaam en bij een keizersnede heb je deze niet.
De artsen begrijp ik dan ook wel, het is nooit zonder risico.

Ik ben twee keer via de natuurlijke weg bevallen.
Heb je een prettige gyn of VK die je tijdens de bevalling kan begeleiden? Iemand die je vertrouwd en jouw angsten kent en hierbij kan ondersteunen tijdens de bevalling. Ik denk dat dit al veel helpt.
Probeer te vertrouwen op jouw lichaam en probeer in je eigen bubbel te komen. Vraag om pijnstilling!

 

Het doet me denken aan hoe ik omging met wachten op de NIPT uitslag en mijn toxoplasmose-angst in mijn vorige twee zwangerschappen. Hoe meer je weet, hoe groter de angst. Want ook al zijn de statistieken gunstig: het komt maar 1 op de 1000 keer voor, dacht ik dan: Iemand moet diegene zijn, dus waarom ik niet? En uit die houdgreep ontkom je niet zomaar. Dat betekende dan ook een angststoornis tijdens mijn vorige zwangerschap. Momenteel kan ik het nog wat beter relativeren. Maar over de NIPT en alle indicatoren om op basis van echo's een inschatting te maken over mogelijke afwijkingen ken ik inmiddels.

Het is dan eigenlijk gek hoe dat werkt dat je (nog) niet de angst hebt dat er juist iets bij de keizersnede misgaat. Want ook daar zijn risico's. Mijn eerste is met een keizersnede geboren ivm stuitligging en bij de 2e mocht ik toen kiezen. Dan krijg je zo'n folder mee met mogelijke risico's van een keizersnede of een vaginale bevalling. Vreselijk! Want ook al staat er 1:000 bij de een en 1:2000 bij de ander, de gedachte dat toch weer iemand diegene moet zijn, kruipt dan toch wel naar boven.

Heb je eigenlijk ervaringen waardoor je niet goed op je lichaam durft te vertrouwen?

 

Ik vind het wel heftig om te lezen dat iedereen nu allerlei horrorverhalen over risico’s bij een keizersnede plaatst…. Dadelijk is TS niet alleen bang voor vaginaal bevallen maar ook voor een keizersnede. Lijkt me niet de bedoeling van dit topic.

Ook het bagataliseren van de angst vind ik niet fair. Angst kan heel veel met een mens doen.

@Anoniem129 ik begrijp uit je berichten dat je echt heel erg gefocust bent op de keizersnede maar ik denk dat het toch niet onverstandig zou zijn om serieus rekening te gaan houden met de mogelijkheid dat het er niet in zit.

Je geeft aan als met een psycholoog gesproken te hebben. Is hij/zij gespecialiseerd in vrouwen/mama’s (to be)/kinderwens/bevalling etc? Zo nee, zou dat misschien nog een optie kunnen zijn. Ik heb zelf hele goede ervaringen met iemand in de regio Utrecht. Mocht je interesse hebben kan ik je haar website doorsturen.