Bevalling van Anna

De kleine wilde niet komen, mijn bloeddruk was stijgende en dus ben ik met 42 weken ingeleid door middel van een ballonnetje met gel. Dit had als resultaat dat er wel wat gerommel ontstond, maar nog niet echt krachtige weeën. Nadat het ballonnetje eruit was, nog overleg gehad met een arts, maar die vond het niet nodig om die avond nog de situatie te bekijken. Morgen zouden ze opnieuw gaan bekijken welke actie er ondernomen zou gaan worden. Dus geen bevalling vandaag, het zal wel zaterdag worden, dachten we….

Nadat Rene naar huis was gegaan, probeerde ik ook te gaan slapen. Met een snurkende kamergenote was dat niet echt simpel. Intussen begon het steeds meer te rommelen en werden de weeën heftiger. Rond 23 uur kwam een verpleegkundige kijken hoe het ging. Ze vertelde dat we naar de verloskamer zouden gaan om daar nog een CTG te maken om de baarmoederactiviteit en de hartslag van de kleine te meten. Daarna is een co-assistent gekomen om naar de ontsluiting te kijken. Bij deze check meldde ze dat de vliezen wat naar buiten stonden en heeft ze ze maar gelijk gebroken. Een flinke golf warm water was het gevolg. Dus het ging toch nog gebeuren!

Om 00:45 uur Rene gebeld om te melden dat hij mocht komen. Duidelijk net in dromenland, maar helder genoeg om te beseffen wat er aan de hand was. Intussen namen de weeën in kracht toe en lag ik te hopen dat Rene er zo was. Toen hij er was probeerde hij geloof ik een gesprek aan te gaan, maar antwoorden zat er niet in. Gelukkig begon hij snel (na wat driftig gebaren als ik me goed herinner) met tegendruk geven in mijn rug, waardoor er wat verlichting kwam. Ach, soms heb je geen woorden nodig.

De weeën kwamen heel erg wisselend, dan heel sterk en vaak, dan weer helemaal niet. Omdat de weeën niet snel genoeg toenamen en niet regelmatig genoeg waren besloot de co-assistent om een weeënopwekkend infuus toe te dienen.

Vervolgens begon de ellende met overgeven, klappertanden, trillen en zo weer over naar een bloedverziekende hitte met flink gezweet.
Op een gegeven moment kwamen er persweeën, maar toen mocht ik nog niet persen. Het weeënopwekkend infuus is toen lager gezet en toen de ontsluiting volledig was en ik mocht persen, zakten vervolgens alle weeën weg.
Uiteindelijk heb ik geloof ik vooral zitten persen zonder weeën, in elk geval waren het geen persweeen. Ik wist op een gegeven moment ook even niet meer wat te doen en ik wilde gewoon mijn kind er uit hebben. Het infuus is hoger gezet om de weeën weer op te voeren.
Maar het ging allemaal te lang duren, ik was al bijna 2 uur aan het persen, en er werd een gynaecoloog bijgehaald die de kleine er uiteindelijk heeft uitgehaald na een flinke knip (auw!) en met behulp van de vacuümpomp.

De kleine werd direct op me gelegd en toegedekt met doeken. Jeetje op dat moment weet je nog niet echt wat er allemaal gebeurd is. Er ligt ineens een wezentje op je.
Na een aantal minuten werd naar de naam gevraagd, toen beseften we dat we niet eens wisten of het een jongentje of meisje was. Het was een meisje! Oh okee, even omschakelen want we gingen zo van een jongentje uit!
7.31 uur de tijd waarop Anna Linda Franciska ter wereld kwam.

Rene is de navelstreng gaan doorknippen. De placenta was er vervolgens snel uit en die was ook allemaal prima in orde. De kleine had het nog prima naar haar zin.

Toen was het tijd om te beseffen wat er allemaal gebeurd was (al is dat er nu nog steeds niet) en is de artsassistent begonnen met de hechtingen, waar ze toch zeker een uur mee bezig is geweest. Maar volgens verloskundige en de kraamhulp is het wel erg netjes en fijn gehecht. (jammer dat het niet zo voelt, maar okee).

En dan tijd om bij te komen van alle commotie...