* grinnik * Je kan alles nog zo goed plannen, maar op dat moment kan er echt nog vanalles veranderen Ik had me voorgenomen om pas na een paar uur te bellen.... Nou, zo'n 50 minuten na de bevalling had ik mijn moeder al gebeld Ik was zó trots en kon echt niet langer wachten
Ik werd ingeleid en daarom wisten ze welke dag het zou worden. Ik had iedereen echter verboden om naar het ziekenhuis te komen. Na een uur of 4 na de bevalling waren mijn moeder en zusje welkom.
Bij de eerste wist niemand dat ik aan het bevallen was. Heel toevallig belde mijn moeder ongeveer een kwartier na de geboorte mij op, omdat ze een heel dringend gevoel had dat ze mij moest spreken. Dus zij was de eerste die het wist en ze kwam ook gelijk, helemaal opgewonden. Mijn vader moest vanaf de andere kant van het land komen, omdat hij aan het werk was en mijn schoonouders waren op vakantie en die konden we pas 's avonds laat eindelijk te pakken krijgen. Bij de laatste wisten mijn ouders het, omdat zij op de andere kinderen pasten en mijn zusje wist het, omdat zij toevallig net dat weekend bij mijn ouders op bezoek was. Omdat zij het allemaal wisten, wilde mijn man per se ook dat zijn ouders het wisten. Ik was daar niet zo heel blij mee, want daardoor voelde het voor mij heel erg alsof er allemaal publiek zat te wachten op nieuws en daar werd ik gespannen door, alsof ik móest presteren. Verder hebben we hen allemaal pas drie kwartier na de geboorte of zo gebeld en de rest van de familie en vrienden nog een paar uur later. Je bent toch gelijk na de geboorte eerst nog druk bezig met kennismaken, nageboorte, aanleggen, evt. hechten, testjes, verschonen, douchen, baby aankleden... Dat kost allemaal best veel tijd, dus het bellen komt pas daarna.
Bij de oudste hebben we mijn schoonvader s morgen vroeg gebeld omdat die het bedrijf moest openen, Mijn ouders (wonen ook verder weg) hebben we gebeld toen we naar het ziekenhuis gingen, hun zijn toen deze kant opgekomen en hebben in ons huis gewacht, we hadden vantevoren wel duidelijk afgesproken dat ze niet naar het zh hoefden te komen voordat de kleine er was. Bij de jongste hebben we s nachts om drie uur onze oudste weggebracht naar schoonzus en toen we naar het zh gingen schoonvader gebeld omdat die bedrijf moest openen, mijn ouders hebben we toen niet gebeld omdat het half 6 s ochtends was en we met enige haast naar het ziekenhuis moesten. Dus we hebben pas gebeld toen we weer naar huis mochten om 8 uur..
Ik zou de keuze maken die op je hart ligt. Zelf zou ik pas een uur of later na de bevalling de ouders willen bellen. En dan komen ze langs als wij weer opgeknapt op bed liggen en gerust hebben
Ik zou idd pas bellen als je zeker weet dat je naar huis mag en geef een tijdindicatie aan zowel ouders en schoonouders. Hier zouden we niet bellen als het was begonnen, dus ik was al lang en breed bevallen eer dat we konden bellen (was een spoed keizersnede me algehele narcose) dus 2 uur later lag ik pas op een kamer en konden we gaan bellen. We hadden wel afgesproken dat we niet na en niet voor een bepaalde tijd zouden bellen. Niet na 23.00u en niet voor 6.00u Wij vonden het namelijk zelf onzinnig om iemand uit zn bed te bellen en al helemaal niet op midden in de nacht naar ons toe te komen. Dat kan dan wel een aantal uur wachten.... Weet alleen niet als het midden in de nacht gelopen had zoals het nu gelopen is of we dan ook niet gelijk gebeld hadden. Denk dat mn man dan zijn ouders midden in de nacht wel had gebeld om hem bij te staan..(zoontje was met spoed met een ambu naar een academisch ziekenhuis gebracht en ik 2 uur later. Zoontje lag te knokken op de ic. ect) Mijn moeder kan niet tegen gebroken nachten dus mijn ouders hadden we dan hun nachtrust bespaart en vroeg in de ochtend gebeld. Je weet idd nooit hoe het loopt maar het kan geen kwaad om een plan klaar te hebben liggen. Dat kan je altijd aan passen mocht het nodig zijn..
Ik zou eerst kijken hoe de bevalling verloopt. Wellicht moet je een nachtjr blijven of iets anders waar dooor je langer daar bent.. wanneer je helemaal bent verzorgd kun je ze gaan bellen. Je wult ecjt niet meteen a la minuut naar huis dus dat uur heb je echt wel nodig (en waarschijnlijk meer)
Wij gaan dus echt niet bellen dat de bevalling begonnen is. Hoe mijn schoonouders op dat moment reageren weet ik niet maar ik zie mijn moeder er wel voor aan dat ze gaat bellen of dat ze toch maar even langs komt om te kijken hoe het ervoor staat. Bovendien zou iedereen al die uren behoorlijk in spanning zitten. We bellen pas op het moment dat we er aan toe zijn. Niet direct na de bevalling, we willen eerst even de tijd om onze zoon/dochter te bewonderen en aan het idee te wennen dat we papa en mama zijn geworden. En voordat er bezoek komt wil ik toch echt weer fris in een schoon bed liggen en alles weer aan de kant hebben (ik wil graag thuis bevallen). Mijn moeder gaf al aan niet te kunnen wachten als we bellen dat de baby er is, die springt direct in de auto. Zelf wil ze dat we direct na de geboorte bellen. Dat gaat dus niet door Idee is hier overigens om mijn ouders eerst te laten komen en dan een uurtje (of 2) later schoonouders. Ik wil niet dat de baby achter elkaar wordt doorgegeven, want alle opa's en oma's willen natuurlijk vasthouden. En ook voor de rust. Mijn schoonmoeder kan in gezelschap behoorlijk tetteren en mijn vader is ook al zo luid. Mocht ik toch in het ziekenhuis moeten bevallen dan bellen we pas als we weer thuis zijn (mits dat binnen een paar uur na de geboorte is). Ik wil eerst fatsoenlijk kennis maken met de kraamzorg en de kat laten kennismaken. Bij mijn buurvrouw zat het hele huis vol toen ze thuis kwamen. Daar was ze niet zo blij mee, ze wilde rust. Goh, als ik dat zo lees lijkt het best streng allemaal maar ik weet wel weer wat er gaan gebeuren wanneer ik niet duidelijk ben. Bovendien weet ik van mezelf dat, wanneer ik moe ben en pijn heb, het liefst in alle rust in de slaapkamer wegkruip.
Wij gaan ook niet bellen als de bevalling is begonnen. Lijkt me ook niets voor hun om maar af te moeten wachten hoe lang het gaat duren ed. We bellen als de kleine is geboren en wanneer we er aan toe zijn zeg maar. Het is onze eerste, dus geen idee wat we kunnen verwachten. We laten het maar gewoon gebeuren en zien dan wel wat het goede moment is om te bellen
Wij woonden voorheen ruim 2uur rijden van schoonzus en zwager (nu 200m ). Toen zij bevallen was heeft ze ons als eerste gebeld. Midden in de spits hebben we er 3 uur over gedaan, nadat ze ons had gebeld, heeft ze rustig aan haar ouders en schoonouders gebeld + zusje en schoonzus. Hierbij was de mededeling dat ze vanaf 18.30 mochten komen, ze wilden graag nog even met z'n drietjes genieten van de kleine meid. Wij waren dus tegelijk met de rest van de familie.. Zo zou je het dus ook kunnen doen. Of je belt je ouders direct na de geboorte, zodat ze er binnen 2 uur kunnen zijn en je schoonouders pas als je beetje bijgekomen bent.. Dan zullen ze er ook ongeveer tegelijkertijd zijn..
Wij hebben wel van tevoren de ouders ingelicht, maar dat moest wel want het was een inleiding nadat ik opeens in het zkh was opgenomen een dag daarvoor . Mijn ouders zijn toen wel meteen onze kant op gekomen (wonen aan andere kant vh land, net als s-ouders), maar niet naar het zkh of ons huis, ze hebben een b&b gepakt, dus daar hadden we helemaal geen last van. Vervolgens hebben we niet a la minute na de bevalling gebeld, er gebeurde zoveel, en niet alles ging helemaal goed, dus het heeft wel even geduurd. Weet eigenlijk niet precies meer hoe lang. Twee uur misschien? Mijn ouders kwamen toen nog weer wat later, dochter had toen al problemen en lag in een couveuse op de kinderafdeling, ikzelf begon toen ook te verslechteren, weet nog dat ik nadat ze veen langs waren geweest het laken optilde en een enórme poel bloed in mijn schoot zag, ondanks alle kraamverbanden die echt een kwartier daarvoor waren aangebracht. Kort daarna ging het echt allemaal de verkeerde kant op, en toen was het wel fijn dat mijn ouders in de buurt waren, want anders had mijn man er die nacht helemaal alleen voorgestaan, nu heeft hij hen ook niet direct weer gebeld, maar wel na een paar uur toen het alleen maar slechter leek te gaan. Moraal van het verhaal; je weet nooit hoe het loopt
Wij bellen wel als de bevalling is begonnen. Met andere woorden, als ik richting ziekenhuis ga. Mijn moeder past op mijn zoontje en mijn schoonouders zullen mijn moeder meenemen als ze richting het ziekenhuis gaan. Ik vind het net leuk dat ze er zullen zijn als ik naar de kamer ga. De nageboorte etc. doen ze toch in het bevallingskwartier en daar mag enkel mijn vriend binnen. Bij mijn zoontje is het ook zo gebeurd. En ik vond het super. Ook voor mijn vriend was het leuk dat zijn ouders daar waren. Toen waren ze al in het ziekenhuis aan het wachten tijdens de weeën. Vermits er toch niemand mag binnenkomen in het bevallingskwartier vond ik dat niet erg. Of ze nu thuis wachten of in het ziekenhuis maakt toch niets uit... Verder had ik nog genoeg tijd vond ik om daarna alleen met z'n drietjes te zijn. Ik vond het echt leuk dat er een ontvangstcomité was, ik was erg trots op mijn zoontje. Ik moet er wel bijzeggen dat ik toen tijdens mijn zwangerschap er net zo over dacht: Ik wou absoluut niet dat ze het wisten en dat ze in het ziekenhuis zouden wachten. Ben ik blij dat mijn vriend hen toch stiekem gebeld had!
Ik werd bij mijn dochter ingeleid, onze ouders wisten dit. Hun zijn na de bevalling ook direct gekomen, want dat wilde ik graag. Deze keer zullen hun het ook weten dat de bevalling begonnen is of als ik weer ingeleid moet worden want 1 van hun moet onze dochter opvangen Wij wilde niet dat de ouders in het ziekenhuis aan het wachten zouden zijn , dat voelt voor mij als een soort ''druk'' . Ik hoop nu op een thuisbevalling zodat mijn schoonmoeder of eigen moeder onze dochter kan ophalen en na de bevalling weer lekker bij ons terug kan brengen als alles goed gegaan is zodat ze meteen weer in haar vertrouwde omgeving is.
Wij laten de ouders in de waan dat we bellen als we naar het ziekenhuis rijden, doen we niet, we bellen pas als ze geboren is