bevallen en gemoedstoestand

@ Salapio: Maar in jezelf gekeerd zijn en van de wereld zijn is nog iets anders, toch? Misschien was ik ook wel niet hélemaal van de wereld, maar ik voelde me wel heel erg overvallen. Dat bedoel ik meer... Meegesleept in een grote gigantische orkaan van weeën.

 

Ik heb zelf nooit een weeënstorm gehad en wat ik begrijp is dat echt overleven. Misschien in bad gaan liggen en je heel erg concentreren op je ademhaling? In 23 en uit 2345. Maar ik weet niet of dat überhaupt kan als je zo wordt overvallen.

Ik was idd niet van de wereld. Juist best scherp. Maar wel in mezelf. Bij M zei ik op de vraag 'wil je op de barkruk' - 'ja euh dat weet ik niet hoor ik laat het zo wel weten'. Daarmee bedoelde ik als de baby er is en idd M werd een paar minuten later gelanceerd (maar goed dat ik niet op de kruk zat).

 

Ik ben niet bang voor de bevalling. Vindt het wel spannend natuurlijk, maar kan het geen angst of bang zijn voor noemen.

Echter hoor je mij wel klagen enzo over klachten die ik heb, en waar ik ook veel last van kan hebben. Maar buiten dit om heb ik juist wel 'zin' in de bevalling. Ondanks dat ik me goed besef dat het goed zeer zal doen, misschie wel heel zwaar wordt. We gaan het zien.. Feit dat het zo onbekend is , toch altijd de vraag is hoe het loopt en het ook bij niemand hetzelfde gaat maakt mij nuchter en afwachtend denk ik.

Of ik ook zo rustig blijf bij de bevalling, geen idee. Ik hoop het..

 

Hier ook rustig en er zin in. Ik geloof ook in mijn lichaam (ook al kan het zijn dat het lichaam niet zijn werk doet en kunstgrepen nodig zijn- dat is dan maar zo- is buiten mijn controle) en dat de natuur zijn werk zou moeten kunnen doen en het beste is om mee te gaan en te ontspannen. Heb ook ervaring met chronische pijn en alhoewel dit vast erger is, is het natuurlijk tijdelijk. En ik geef mezelf de ruimte om flexibel te zijn. In principe geen pijnstilling maar je weet nooit hoe je ter plekke reageert.
Ik heb ook geen cursus gedaan, wel yoga en veel gelezen. Ben erg benieuwd. Ook mijn omgeving heeft soms hierop afkeurend gereageerd, en vind geloof ik dat ik er wat naief in sta. Ach, beter dan bang zijn. Overigens ben ik wel bang dat er wat met het kindje kan gebeuren. MAar ook daar is bovenstaande strategie de enige juiste en naar je eigen gevoel luisteren denk ik. Goed te lezen dat er meer zijn die er zo in staan!

 

Ik was volledig bij de les, maar ben afentoe ook in paniek geraakt. Ik raakte door het infuus (werd ingeleid) in een heel heftige weeenstorm en er hing recht voor mijn neus een klok. De tijd ging maar niet voorbij en daar werd ik helemaal gek van. Heb ml uiteindelijk gecommandeerd die klok eraf te schoppen, en dat hielp een beetje

Het persen daarentegen vond ik zoooooo lekker na die weeen, heb echt in een deuk gelegen tussen de persweeen door!!

 

Hé, dat is mijn bevallingsverhaal!!

Infuus, weeënstorm van minder dan twee uur, en uitkijken op een klok. Aan het einde raakte ik dus ook in paniek, omdat ik in de veronderstelling was dat ik zo nog minstens een uur of acht moest verdergaan. En inderdaad, op het moment dat ik in paniek raakte, werd het ook wel ondraaglijk.

Die klok weghalen is trouwens wel een goeie voor de volgende keer.

 

Ja! Klok weg. Toucheren zoveel mogelijk achterwege laten (kan heel teleurstellend zijn en ook dat kan van invloed zijn op het verloop). Liefst geen fel licht. Geen harde stemmen. Geen 'gezellige' gesprekjes. Met andere woorden: alles waar je je aan stoort of wat je afleidt van bevallen verwijderen...

 

Ik was voor de bevalling zelf niet zenuwachtig. Had zwangerschapsyoga gedaan, niet dat dat nou zo boeiend was, maar misschien was ik hierdoor wel rustiger?

Ik had verwacht dat ik misschien zou gaan tieren. Ik was tijdens de bevalling volledig in mezelf gekeerd. Heel rustig. Goed aan het ademhalen en puffen. Zelfs toen ze zeiden hij moet nu komen ivm hartslag was ik nog vrij rustig. Had volledig het vertrouwen in de kleine, mezelf en het personeel in het zh.

 

Mijn motto was altijd: miljoenen vrouwen hebben dit voor mij gedaan, dus ik kan het ook. Daarbij had mijn moeder makkelijke bevallingen gehad, dus ook geen echte horrorverhalen in mijn omgeving. En flink overtijd was ik er ook helemaal klaar voor!

Toch voelde ik me bij de eerste erg overvallen en ben ook een tijdje in paniek geweest, omdat het 'niet-volgens-het-boekje' ging. Waar waren die 'rustige' weeën waarmee ik een DVD'tje kon kijken? Ze deden f*cking veel pijn!! Meteen vanaf het begin flink moeten zuchten en puffen en ik had gevoel dat het allemaal veel te snel ging. Ik weet nog dat ik dacht bij eerste inwendig onderzoek: als ze nu zegt 3 cm dan ga ik gillen, want ik hou dit oergeweld echt geen uren vol! (gelukkig zei ze 8 cm ) En daarna dacht ik nauwelijks meer, want idd, die laatste cm's, pfff.... Ik was overigens een in-mezelf-gekeerde kreuner, kon echt niet in stilte puffen, zeker niet toen er ook persdrang kwam.

Bij de tweede was ik voorbereid op dit natuur geweld en wist ik, als het zo heftig wordt, dan is het ook zo weer voorbij (want dan schiet het lekker op ). En dat was ook zo (2 uur). Te snel eigenlijk, veel moeite gehad met 'landen'.

Bij de derde uiteindelijk een weeenstorm gehad waarin ik in 45 minuten van 3 naar 10 cm ben geknald en dat was echt een hel. Heb heel veel geschreeuwd, gegild en gekreund, toen dacht ik echt dat ik helemaal gek werd. Gewone weeën zijn peanuts vergeleken met een storm .

Terugkijkend was mijn eerste bevalling het meest prettige, ha ha . En dan tja, het cliche, je vergeet het allemaal weer als de kleine gezond en wel op je buik ligt...

 

Ik was van te voren ook heel rustig. Ik vertrouwde erop dat mijn lichaam wist wat het moest doen. Ook geen cursussen gedaan. Dat was ook echt niet nodig. Tijdens de weeën ben ik ook heel relaxed gebleven. (alleen persweeën ophouden was niet leuk)
Ik heb alles ook heel bewust meegemaakt en zonder pijnbestrijding.
Geen enkele keer geschreeuwd, na 9cm (duurde nog 3,5uur tot volledige ontsluiting met wee opwekkers vanwege sterrekijker) was het wel prettig dat iemand van het ziekenhuis meepufte.

 

Hier nog iemand. Ik had vantevoren nooooit gedacht dat ik er tot nu toe zo relaxed in zou staan, ik ben nogal een stresskip Nu heb ik zelfs 'zin' in de bevalling, laat maar komen denk ik steeds. Heb ook bewust niet voor zwangerschapsgym e.d. gekozen. Voel daar niks voor en ik denk dat je lichaam vanzelf weet wat je moet doen. Ik ben me aan het inlezen in verschillende (bevallings)boeken en ben tegelijk met iemand zwanger uit mijn directe omgeving. Dit is voor mijn gevoel genoeg.

Mensen vragen inderdaad of ik niet bang ben. Je kan jezelf wel heel bang maken, maar eruit moeten ze toch! Ben wel benieuwd hoe ik hierover denk ná de bevalling

 

Leuk topic! Ik was zelf superrelaxed voor mijn eerste bevalling. Iedereen vroeg of ik er tegenop zag en dan zei ik van niet, want ik wist toch niet wat bevallen was.. Uiteindelijk een erg lange bevalling gehad die eindigde in een spoedkeizersnede, maar ik kan er nog steeds met een goed gevoel op terugkijken. Ik vond het allemaal spannend en ondanks dat het pijn deed toch ook leuk.
Nu zwanger van de tweede en ik zie weer totaal niet op tegen de bevalling. Ik heb er gewoon weer zin in voor straks. Het enige waar ik me een klein beetje druk om maak is dat het misschien weer een keizersnede wordt. Ik mag het gewoon gaan proberen en ik wil heel graag gewoon bevallen.. Maar bedenk nu al weleens dat het kind misschien wel in een stuit ligt ofzo.. Ach, we zien wel! Ik vind de bevalling gewoon een mooi moment omdat je daarna (als alles goed gaat) eindelijk dat wonder in je armen hebt waar je 9 mnd op gewacht hebt!!

 

Ik ga de bevalling heel positief tegemoet. Helaas ligt de kleine al weken in een stuit, dus ik kan de pech hebben helaas toch naar het ziekenhuis te moeten en misschien zelfs een keizersnee te moeten. Ik zie wel op tegen het ziekenhuisgebeuren, maar de bevalling zelf, ook als het een stuitbevalling moet worden, zie ik vol vertrouwen tegemoet.
Ik ben niet de eerste die het doet, er komt een bom hormonen vrij die er speciaal voor zorgt dat ik dat ook ga kunnen. Komt helemaal goed. En oh, wat kijk ik uit naar dat kleine ukkie op mn buik/borst!!!

 

Helemaal mee eens!

Lekker zen blijven dan komt alles goed.

Ik was bij mijn eerste heel veel bevallingsverhalen gaan lezen op internet. Raakte compleet in paniek. Wat een ellende er overal beschreven werd! rond week 30 ben ik daar radicaal mee gestopt en me enkel gaan concentreren op wat er bij de yoga geleerd werd. Heel veel ontspanningsoefeningen gaan doen. Daardoor werd ik rustiger en zag ik er niet meer zo erg tegenop. Bevalling is ook dankzij die oefeningen goed gegaan.

Nu ben ik ook gestart met de cursus hypnobirthing, en ben hier erg enthousiast over. Ik geloof niet dat je volledig pijnloos bevallen kunt, maar wel dat we het aankunnen. Ik kijk er nu ook echt naar uit en ben nieuwsgierig naar de ervaring van op deze manier bevallen. En dat waanzinnig mooie moment dat de kleine eenmaal op je buik ligt... dat is pas echt zen

 

Ik lag onverwachts in zh met pre eclampsie. De kleine moest geboren gaan worden. Na drie dagen gel,konden op de vierde dag mn vliezen worden gebroken.
Ik ben eigenlijk nooit bang geweest voor de bevalling. Ik bedoel, wij vrouwen zijn er min of meer op genpmaakt en ik heb het idee dat ook je kindje stress ervaart als je angstig bent.
Tuurlijk, het is spannend, maar vertrouw op en luister naar je lijf.
Het is handig als je van te voren ongeveer weet wat er tijdens de bevalling gebeurt, het ontsluiten,welke weeen er zijn, wat je kindje doet.
Let op je ademhaling en luister naar je verloskundige, maar ook zij kan het mis hebben.....
Ik had 9cm ontsluiting,kleine was nog niet goed ingedaald, lag nog niet goed. Ik had echt t gevoel te moeten persen. Maar ik moest op mn zij gaan liggen,rustig meeduwen. Uiteindelijk werd mn zoon geboren zonder verlos en verpleegkundige erbij in het ziekenuis...... Ze vonden t heel bijzonder...
Ik was tijdens het zachtjes meeduwen in mezelf gekeerd, lag gewoon onder t laken. Mn man was erbij en heeft ook niet het idee gehad dat ik heel hard moest persen ( toch een beetje tv-beeld in hoeft van een schreeuwende grommende vrouw en dat was ik niet)

 

1e ingeleid en ik was echt zeer gespannen en bang. Raakte half in paniek. Deed gigantisch veel pijn, ondanks de pijnstilling.

Voor de volgdnde bevalling was ik echt super bang. Wel een paar boeken gelezen dat je het moest laten gaan. Rust opzoeken, en elke wee zorgt dat je dichter bij je kleine komt bla bla
Was echt zoooooo bang dat ik in paniek zou raken. Dat ik naar ZH zou moeten omdat ik de pijn niet zou kunnen verdragen, ik de hele flat bij elkaar zou schreeuwen. En eerlijk, het viel me zo mee.
Vlos gebeld omdat ik twijfelde. Vond het vreemd dat de vlos wilde blijven. Had 3 cm. Heb lekker rond gelopen in mn eentje. Vlos bleef beneden. Beetje in mijzelf gekeerd. En bij elke wee gedacht," zo, die is weer weg, dichter bij de kleine". Werd alleen een beetje paniekerig van de enorme druk op de onderkant. Was ook logisch, stond rechtop met 10 cm ontsluiting en een kind wat naar beneden zat te drukken... persen zelf deed niet zo'n pijn. Mn lichaam nam het over. Allern toen het hoofdje stond heb ik gezegd dat dat wel errug veel pijn deed. Na 10 min persen was ze er. 2 uur nadat vlos was gekomen. Geen geschreeuw of paniek. Moeder en vlos waren gewoon verbaast.
Het heeft me zeker geholpen dat ik rustig was, dat heg in huis rustig was en de vlos me liet gaan. Ook had ik een geboorte tens om dus had enigzins "controle" over de pijn

 

Ik had me ingesteld op 24 uur AU! en ik had me ook bedacht dat we allemaal op de wereld zijn gezet, dus -cliché- dat moest toch te doen zijn. Een soort onvermijdelijk einde aan je zwangerschap, zegmaar. En ik had een cursus gedaan waarvan eigenlijk 1 ding is blijven hangen; als je je verzet tegen de pijn, dan gaat het allemaal nog veeeeeeeeel langer duren. Laat het maar over je heen komen.

Maar aan het eind wil je vooral je baby zien, en ben je blij dat er wat gebeurt. Ik ben ook heel relaxed gebleven, daardoor ging het allemaal vrij rustig en snel. En natuurlijk, de laatste paar cm ontsluiting doe je natuurlijk liever niet voor Jan met de korte achternaam... Maar na slechts 19 uur AU! en uiteindelijk een schatjedotje van een dochter; na twee dagen durfde ik wel te zeggen dat ik dit nog wel een keertje wilde doen!

 

ik had datzelfde gevoel.
was helemaal niet bang voor de bevalling.

als je van je fiets valt doet het ook zeer en ook dat gaat weer over.

ik heb voor de leuk een cursus gedaan en ik ben nog steeds zo blij dat ik dat heb gedaan.

mijn bevalling was er een uit de hel. ik moest worden ingeleid ivm hoge bloeddruk.
de weeopwekkers werkten niet waardoor ze om het half uur de docering omhoog gooiden. tot boven het maximale.

daardoor kwam ik in een urenlange weeenstorm terecht die ook nog eens niets deed.

nadat er uiteindelijk besloten was wat ze gingen doen en hoe lang ze me nog lieten liggen (mocht geen kant op mocht alleen op bed liggen) moest ik nog 2 uren volhouden. ik was op dat moment op. helemaal ten einde en heb gezegd dat ze me maar open moest snijden om hem eruit te halen. ik zat er helemaal door.

na 2,5 uur mocht ik gaan persen en mn zoon zat vast.
uiteindelijk is hij met de pomp ter wereld gekomen. ik was van binnen helemaal gekneusd en heb 4 weken lang niet kunnen zitten zo'n pijn had ik.

de hechtingen waren niet goed gezet waardoor de binnenste hechtingen eruit moesten groeien. gevolg een grote rode wond die hartstikke pijn deed (maand na de bevalling)

daar kwam bij dat mn zoontje erg ziek was omdat hij te lang in het geboorte kanaal heeft gezeten.

dus je kan je heel zen voelen nu.
maar ik kwam van een hele koude kermis thuis.
het is kantje boord geweest met mn bloeddruk. ik moest overnachten op de verloskamers en om het half uur kwamen ze bij me kijken.

mijn zoontje heeft een half jaar lang fysio gehad voor zijn arm die was beschadigd door het klem zitten. daardoor kreeg hij een voorkeurshouding en kreeg ook nog aan afgeplat hoofd.

het is goed dat je je zo voelt. zo ga je er het beste doorheen, maar houd ik je achterhoofd dat het wel es niet zo appeltje eitje hoeft te zijn als je verwacht.

ik wou dat ik er rekening mee gehouden had dat het me wel eens vies tegen kon vallen of dat er iets niet goed zou gaan. dan was de klap minder hard geweest. niet alleen voor mij maar ook voor mijn partner die zich kapot geschrokken is. hij heeft een maand in de ziektewet gezeten om het allemaal weer op een rijtje te krijgen.

en de rest van de familie zijn doodsbang geweest dat ik en mn zoontje er tussenuit zouden piepen......
mn moeder heeft met tranen in haar ogen gestaan en zei steeds ik had je hier op moeten voorbereiden.......het enige wat ik tegen haar kon zeggen was dat ze dat niet had kunnen doen. niemand kon je hier op voorrbereiden.

dat zegt niks over jouw.
mijn tweede bevalling ging een stuk beter, al was ik toen wel iets nerveuzer. het viel me toen alles mee alleen waren de weeen veel en veel pijnlijker. het ging een stuk sneller en we zijn er beide zonder kleerscheuren vanaf gekomen.

enne dat schreeuwen en gillen wat je op tv ziet???
dat zou ik echt nooit doen. en vind het ook nergens op slaan ja het doet zeer maar niet zo zeer dat je je zo moet aanstellen.
ga erin mee wees blij met elke wee en je red het wel

 

Ik was bij de eerste ook helemaal klaar voor de bevalling, zag er enorm naar uit zelfs.
Nou, was dat even een domper zeg... Uiteindelijk een bevalling van 36 uur met verschillende soorten pijnbestrijding en ben hele stukken van de bevalling kwijt... Had me achteraf liever een beetje minder zen gevoeld en er een beetje realistischer in gestaan. Het KAN het makkelijker maken, maar het HOEFT niet.