Bevalling Quinty

Eindelijk even wat tijd voor mezelf...hier komt ie dan mijn bevallingsverhaal.
Ik had al op 27 november moeten bevallen, maar ons meisje had er totaal nog geen zin in. Dus op maandag 3 december moest ik weer voor de zoveelste keer naar de gynaecoloog. Eigenlijk had ik stiekem gehoopt op een spontane bevalling nog voor die maandag zodat ik niet weer er naar toe moest. Maar goed...we konden een datum gaan prikken voor een inleiding op donderdag 6 dec. of vrijdag 7 dec. Het werd vrijdag 7 dec. omdat donderdag 6 dec. ivm sinterklaas ons toch wat zielig leek voor ons kindje. Veel voorbereiding had ik niet nodig, mijn tas lag al weken klaar en van mij mocht ze er nu wel uit. Op die dag was ik 41 weken en 3 dgn zwanger. Om half 8 moesten we in het ziekenhuis zijn, nou meestal ben ik laat maar die ochtend was ik al 6 uur klaar om te vertrekken. Ik vond het spannend en was ookwel een beetje bang.
In het ziekenhuis werden we al opgewacht door de verpleegkundige en naar een kamer begeleid. Even later kwam de gynaecoloog ook kijken.
Volgens haar zat ik al op 2 cm ontsluiting, dus om in te leiden was er geen gel nodig, maar ging ze mijn vliezen breken om de ontsluiting te versnellen. Dit was zeer onprettig. Maar het was snel voorbij, toen voelde ik het vruchtwater stromen. Toen gingen ze weer. Intussen voelde ik kleine krampjes. Ik dacht hmm... het begint. Even later, voor mijn gevoel een kwartiertje later kwam de verpleegkundige weer kijken of het wat opschoot. Dat bleek niet zo te zijn, dus kreeg ik een infuus met weeën opwekkers. Ik werd toen ook aangesloten aan een monitor op de weeën in de gaten te houden en ons kindje kreeg op het hoofd electroden (hopelijk is dat het juiste woord). Na de opwekkers werden de krampen heviger en moest ik die wegzuchten (wat niet goed lukte). Omdat het zo akelig pijn deed. Maar ik hield me groot en kneep mijn vriend's hand ondertussen helemaal bont en blauw. Op gegeven moment had ik het niet meer. Ze kwamen toen kijken, het was inmiddels al bijna 12 uur en bleek dat het niet erg hard opschoot. Ik zat toen op 4 cm ontsluiting en de pijn werd alleen maar helser. Helaas ging knijpen nietmeer en ook wegzuchten kon ik nauwelijks. Ik keek helemaal scheel van de pijn. Ohhhhhhh..wat had ik pijn zeg! Ik begon me nu toch wel af te vragen hoelang dit ging duren. Ik vroeg toen om warmte kompressen, misschien dat het wilde helpen ter verlichting van de pijn. Maar nee hoor de pijn kreeg ik echt niet weg met een beetje warmte. De verpleegkundige stelde voor om misschien te zitten of te lopen. Nou ik bleef lekker liggen, geen enkele beweging was prettig. Intussen voelde ik me beroerd worden alleen maar van de pijn, dus ik vroeg nu wel om een pijnstiller. Gelukkig zagen ze aan me dat ik het niet meer trok. Ik kan me groot houden maar dit ging echt niet meer. De ontsluiting was intussen nog niet opgeschoten. Dus na overleg met de gynaecoloog kreeg ik de ruggeprik of epiduraal. Godzijdank! Wat een uitvinding. Het was een totale verlichting. Na de ruggeprik viel ik in slaap van totale uitputting. Ik heb ruim 2 uur geslapen. Middels een drukknop kon ik zelf de pijnstiller bedienen. Nu kon ik de weeën volgen op het monitor en voelde er niks van,soms een heel klein beetje maar dan drukte ik alweer op de knop. Ook de hartslag van onze kleine kon ik in de gaten houden op de monitor. Pas tegen een uur of 10 leek het een beetje op te schieten. Toen zat ik op 7 cm. We hielden al rekening mee dat ons kleine meid op 8 dec. ter wereld zou komen.
Maar toen ging het ineens heel snel. Ik begon het steeds kouder en kouder te krijgen, op gegeven moment begon ik te rillen van de kou. Intussen zat ik om 8 cm en werd naar de verloskamer gebracht. Men constateerde dat ik koorts kreeg en waarschijnlijk een infectie had. Ik kreeg antibiotica toegediend, vooral uit voorzorg voor ons kindje. De ontsluiting zat toen op 9 cm, ik moest toen gaan minderen met het drukken op de knop omdat ik de persweeën anders niet zou kunnen voelen. Nou ik moet wel zeggen die voelde ik wel hoor. Alhoewel ik toch stiekem op het knopje drukte. Uiteindelijk mocht ik persen. Nou, ik heb geperst alsof mijn leven ervan af hing. Ik heb er nog nek en keelpijn aan overgehouden. Na ongeveer een kwartier persen, het was inmiddels 23.46 uur is ons meisje 'Quinty'geboren, toch nog op 7 dec. Ze werd meteen gecontroleerd, alles was goed. Helemaal gezond. Ze woog 4160 gram en geschat op 52 cm (later bleek dat ze 56 cm was).
Vanwege de infectie moesten we nog een week in het ziekenhuis blijven. Uit voorzorg kreeg Quinty een antibioticakuur.
We zijn inmiddels thuis en we zijn volop aan het genieten.