Mijn bevalling van onze dochter

[FONT=&quot][/FONT] [FONT=&quot]Ik ga maar eens een poging doen om mijn bevallingsverhaal op te schrijven.
[/FONT]
[FONT=&quot]Op vrijdag 25 september om 06.30 uur ’s ochtends schrok ik wakker van een menstruatiegevoel in mijn buik. Het voelde anders dan de voorweeën die me al een paar weken aan het plagen waren. Het voelde op de een of andere manier intenser. De hele ochtend bleven de weeën komen om de tien tot vijftien minuten. We moesten ’s middags sowieso naar het ziekenhuis voor een CTG, echo (vruchtwater) en een gesprek met de gynaecoloog, dus zijn we nog daar heen gegaan. Op de echo was te zien dat er erg weinig vruchtwater meer over was. De gynaecoloog zei dat ze zaterdag 26 september zouden gaan inleiden als de bevalling vrijdag niet spontaan verder door zou zetten. [/FONT]
[FONT=&quot]Alsof het zo moest zijn… toen we thuis kwamen van het ziekenhuis, om half vijf ongeveer, begonnen spontaan de ontsluitingsweeën.[/FONT]
[FONT=&quot]Ik dacht nog, ik ga even in bad liggen, kijken of het niet toch stiekem voorweeën zijn, alhoewel ik wel voelde dat dit veel heftiger was dan wat ik eerder gevoeld had. Na het bad kwamen ze pas echt goed op gang; aangezien ik rug en beenweeën door elkaar had kon ik ze moeilijk opvangen. Al snel zijn we naar het ziekenhuis vertrokken en konden we de verloskamer op. [/FONT]
[FONT=&quot]Om een uur of negen half tien ’s avonds, na een aantal uur ontsluitingsweeën opvangen ,werd geconstateerd dat ik nog maar 3 cm ontsluiting had en dat het nog wel eens heel lang kon gaan duren. Daarop hebben we besloten om een ruggenprik te vragen, wat ook meteen goed gevonden werd door de gynaecoloog. De ruggenprik werd pijnloos gezet en … wat een opluchting, de pijn was weg! [/FONT]
[FONT=&quot]Mijn benen voelden wat tintelig en als ik een wee had zag ik het wel op de CTG, maar ik voelde alleen een beetje druk in mijn buik en de scherpe pijn was weg. Wat een opluchting! Zo hebben we samen op de verloskamer gelegen tot om drie of vier uur ’s ochtends ik een drukkend gevoel begon te krijgen dat door de ruggenprik heen duidelijk voelbaar werd. Zou dit dan persdrang zijn…? En jawel hoor… Ik moest echter wel nog een tijd de persweeën wegpuffen, omdat ik nog niet genoeg ontsluiting had (9 cm) en ze nog niet ver genoeg ingedaald was met het hoofdje. [/FONT]
[FONT=&quot]De persweeën voelden heel anders dan de ontsluitingsweeën; inderdaad een drang alsof je heel erg moet poepen die je buik steeds meer overneemt. Door de bekende ‘oerdrang’ die naar boven kwam begon ik te schreeuwen tijdens de persweeën – ze waren zo overweldigend – maar dat was dus niet de bedoeling. Toen ik eindelijk mocht meepersen was ik zoooo blij! Wat een opluchting! [/FONT]
[FONT=&quot]Mijn man hield mijn hoofd omhoog – de kin moest op de borst tijdens het persen – en herinnerde me eraan dat ik mijn ogen open moest houden tijdens het persen - en de arts assistent en de verpleegkundige aan mijn benen, die me ook door het persen heen coachten. Ik was zo blij en dankbaar met hun hulp… had ik ook echt nodig… ze hebben me er echt door heen gepraat. Toen ik eenmaal in de gaten had hoe ik moest persen, ging het heel snel. [/FONT]
[FONT=&quot]Na 33 minuten persen kwam Britt ter wereld, wat een wonder… Ik heb helemaal niet gevoeld dat ik ingescheurd was (ze lag met het schoudertje scheef) en dat ik een sub totaal ruptuur had. Ze werd meteen op mijn buik gelegd, waar ze meteen plaste en poepte en schreeuwde. Ik weet nog dat ik dacht, haar schreeuwtje lijkt op mijn schreeuw tijdens het persen… zo bijzonder… ik kon alleen maar liggen staren naar het meisje, wat is ze mooi… wat is ze lief…een gevoel kwam over me heen wat ik niet anders kan omschrijven dan liefde in de meest pure vorm die er is. [/FONT]