Mijn dochter is ook geboren na 35+3, de avond ervoor braken m'n vliezen en zij kwam om 01:46 ter wereld.. 2170 gram en 45 cm. Was ik ook behoorlijk van geschrokken, je denkt toch nog een aantal weekjes te hebben en je nog iets meer voor te bereiden. Ik heb nog twee kinderen en zij zijn netjes op tijd geboren, dus ook geen ervaring mee. Maar het is allemaal goed gekomen en na iets minder dan twee weekjes mocht ze mee naar huis.
Als eerste gefeliciteerd! Helaas herken ik het wel, onze uk kwam al met 34.5 en we waren echt nog niet voorbereid. De vluchttas was nog niet gevuld, de lamp hing nog niet eens aan het plafond. Tijdens mijn zwangerschap heb ik heel veel blaasontstekingen gehad,op een vrijdag had ik zo veel pijn in mijn rug en was constant aanwezig. Daarnaadt had ik een blaasontsteking en kon ik niet naar de wc. Dus ik dacht ik ga dat noooi nog 5.5 week redden. Die zaterdag nam het niet af en de volgende dag zouden we feest hebben en ik zei al dat gaat gewoon niet. De zondag bleef de pijn maar trok ook nog eens weg. Het kwam in golven gedurende de dag maar omdat het niet regelmatig was soms om de paar min de andere keer een half uur er tussen. Toch besloten om te bellen en bleek ik al ontsluiting te hebben. De verloskundige belden het ziekenhuis om te laten weten dat we er aan kwamen. Mijn man moest snel spullen pakken. Aangezien ik rugweeen had zagen ze niks op de schermen maar omdat ik voorovergebogen al stond te zuchten besloten ze toch om me beneden te houden. (Anders moest mijn man naar huis) slapen in een bevallingskamer is niet erg prettig maar ik had mijn man tenminste bij me. We hadden het geluk dat het niet druk was. Uk kwam met een natuurlijke bevalling, vanaf 34 weken houden ze het ook niet meer tegen. Het ging goed met onze uk, na een paar dagen werd hij geel. Na een paar dagen ging dat over en ging het zo goed dat hij alleen in het ziekenhuis lag omdat hij te moe was om flesjes leeg te drinken. Met 10 dagen mocht hij naar huis met een sonde en kregen we begeleiding van de thuiszorg. Na een week was de sonde weg en deed hij het super. Wat ik zo erg vond is dat ik mijn buik zo ontzettend miste, voelde me zo eenzaam zonder hem in de buurt. Na een paar dagen kreeg ik zo ontzettend veel pijn in mijn buik datikmijn eigen hand er niet eens op kon leggenen bleek na verschillende onderzoeken dat hetweer om een blaasontsteking ging. Omdat ze mij moesten onderzoeken mocht ik niet naar onze uk want ze willen niet wachten dus zat letterlijk 1gang verder, zat naast de deur waar je naar binnen moest om je handen te wassen, dat vond ik echt vreselijk! We gingen 4 keer per dag naar hem toe , uiteindelijk 3 keer omdat ik het niet meer trok. De roze wolk heb ik nooit gehad, mijn lijf was er niet klaar voor en kon dus geen borstvoeding geven, miste mijn buik, lag op een kamer met gelijk gestemden tenmisnte dat zeiden ze maar die kindjes waren voldragen en lagen er voor de zekerheid omdat ze in het vruchtwater gepoept hadden maar de maxi cosi stond al klaar en dat is wel heel moeilijk dat je dan moet zeggen dat je kindje voorlopig niet mee mag (gelukkig eerder dan verwacht), zonder hem naar huis, geen kraamtijd, zeer weinig kraamvisite (vond mijn familie te ver weg). Toen hij 2 weken oud was huilde hij of hij sliep, volgens cb was dat normaal, toch maar naar de husiarts en bleek hij verborgen reflux te hebben en hadden we dus heel lang weinig slaap. De eerste weken 3/4 uur per nacht dasrna langzaam naar 4/5 en tot 1.5 was dat 6 uur. De omgeving zei elke keer ach zoveel huilt hijtoch niet en dat was ook erg frustrerend, ze weten niet wat je meemaakt. (Behalve de buren want de hoorde hem 2 deuren verder ook huilen en kon vertellen wanneet de medicijnen eindelijk aansloegen) Ik blijf het er heel moeilijk mee hebben dat we zon moeilijke start hebben gehad. Het was niet de zwangerschap die je wil en ook niet het eerste jaar. Hij is ondertussen 2.5 en gaat heel goed, hij is 97 cm en een pienter knulletje, een knuffelbeertje en gek op kusjes, kletst de hele dag en zit nu in een puzzelfase (36 stukjes) Ondanks de zeer moeilijke tijd hebben we 1 voordeel we hebben echt een hechte band . Probeer samen te genieten van je kindje en neem optijd je rust, geef ook aan wanneer 1 van de 2 het niet red en even over kan nemen. Heel veel geluk samen! Ps sorry voor het lange verhaal