Dat is ook super heftig om mee te maken. En uiteraard was ik er niet bij en kan ik geen goede inschatting maken van hoe de situatie toen was en hoe het bij een eventuele thuisbevalling was gegaan. Maar ik ben zelf verloskundige en heb talloze thuisbevallingen begeleid waarbij ook een aantal keer met een schouderdystocie. Dat is voor iedereen stressvol, maar ik ben ervoor opgeleid om dat soort dingen in mijn eentje op te lossen en dat is me ook altijd gelukt. In het ziekenhuis is het protocol bij een schouderdystocie dat er meteen op de noodbel gedrukt wordt en al het beschikbare personeel binnen holt en elkaar afwisselt in het uitvoeren van de benodigde manoeuvres. Op die manier zijn zij getraind en opgeleid. Ik ben er op getraind om al die dingen zelf uit te kunnen voeren eventueel met een kraamverzorgster als assistente. Het is dus niet zo dat als er bij een thuisbevalling iets gebeurt zoals een schouderdystocie dat je baby ten dode opgeschreven is. En dat is met meer noodscenarios: ziekenhuispersoneel is gewend om zoiets met meerdere personen op te lossen, verloskundigen zijn eraan gewend en erop getraind om dingen in hun eentje op te lossen. En natuurlijk stond ik daar al die keren met klotsende oksels. En als je een verhoogd risico hebt een dergelijke complicatie is het veiliger om in het ziekenhuis te bevallen. Maar het is niet zo dat bij een complicatie thuis je verloskundige niks kan en je enige redding is zo snel mogelijk naar het ziekenhuis te verplaatsen. Nogmaals, ik weet te weinig van jouw specifieke situatie om te oordelen hoe dat zou zijn gegaan, maar in het licht van de discussie wilde ik dit wel even uitleggen. (En haakte daarom aan op jouw post.)