Mijn zoontje is nu 5 maanden oud. Mijn zwangerschap verliep redelijk normaal, de bevalling was ook niet exstreem al heb ik hem wel als heel heftig ervaren. Hij is ingeleid en ging heel snel. ( weeenstorm van 1 1/2 uur en hierna 12 minuten persen..). Na de bevalling zeker een week tot 2 weken nodig gehad om te beseffen dat ik een zoon had en ook pas toen kwam t gevoel naar hem toen pas een btje. Nu is dat helemaal goed hoor, ik ben straal verliefd op hem en houd giga veel van hem!! De eerste weken voelde ik me erg klote, veel huilen ( lees bijna continu huilen) Na 3 weken ging dat iets beter maar toen was mijn zoontje door waarschijnlijk KMA een huilbaby dus toen nog 3 hele zware weken gehad. Met 3 maanden ging ik steeds meer genieten van hem en dacht ik dat het weer allemaal goed was. Maar ondertussen ben ik al zeker een maand erg prikkelbaar, ik irriteer me snel en veel aan mijn vriend ( normaal hebben wij nooit ruzie), baal snel van dingen, maak me zo snel zorgen en voel spanning in mijn lijf ( als er iets is met mijn zoontje ben ik heel snel bezorgt als of ik niet op mijn gevoel kan vertrouwen), ben mijn gevoel kwijt, voel me somber en vooral ook niet mijzelf...alsof ik me zelf kwijt ben. Uiteraard ben ik moe, hondsmoe. Ik geef nog steeds volledig BV en mijn zoontje slaapt pas sinds kort af en toe door ( dwz van een uur 23.00 tot 5 of 6 uur smorgens)overdag slaapt hij echter slecht dus kan ik ook moeilijk bijkomen. Ik ben grotendeels afgekeurd en werk momenteel dan ook niet. Ben ook wel bekend met vermoeidheid ( heb ME) maar normaal ben ik er niet zo somber bij. Komt weinig uit mijn handen ( doe braaf de was, boodschappen etc maar verder niets) Nu denk ik dus al weken, het is normaal. Je bent in een nieuwe situatie, vermoeidheid etc. Maar het lijkt allemaal steeds erger te worden. Zelf trouwplannen op Curacao lijken me steeds minder te boeien.. Maak me dus wel zorgen...zijn dit normale vermoeidheidklachten die veel jonge moeders hebben of kan er toch een lichte PND ten grondslag liggen??
Hoi meis, wat naar dat je je zo voelt. Ik herken wel het één en ander hoor wat je schrijft. Moe, geirriteerd, bozig enz. Dus ja het zijn vast hormonen in combinatie met boosheid. Maar...als jij het gevoel hebt dat je hulp nodig hebt is het goed om eens met de huisarts te kletsen en om raad te vragen. Laat het niet te lang door sudderen, pas goed op jezelf!!! Sterkte, liefs Selma
Ik herken sommige van je klachten zeker, en heb ook de deur platgelopen bij een aantal specialisten, omdat ik na een aantal weken zelf wel doorhad dat ik het niet alleen ging redden. En ik kan je zeggen, je hormonen kunnen een hoop overhoop gooien. Mijn huisarts wilde me op een gegeven moment anti-depresiva voorschrijven,maar mijn gevoel zei dat dat niet klopte, en later bleek dus inderdaad bij mij dat mijn hormonen van slag waren. Ik ben toen op advies van een gyneacoloog gelijk aan de pil gegaan (ik gaf geen bv) en langzaam aan voelde ik me beter... Ik weet natuurlijk niet of dit ook bij jou het geval is,maar praat anders eens met een goeie gyn of kijk op de site www.kraamtranen.nl . En laat je aub niet zomaar anti-depresiva ofzo aanpraten, want 9 van de 10 keer is dat niet nodig... Succes, en weet dat je niet de enige bent die door die rollercoaster van emoties gaat...
zeker als je nog BV geeft en je kleintje nog niet goed (door)slaapt ben je gewoon heel moe, sommige mama's (ik zelf ook) heb in het begin erge "tunnelvisie" je hebt een paar basistaken die je voor je zelf goed moet uitvoeren en de rest is gewoon even een kwestie van "lekker belangrijk" natuurlijk is het iets wat je heel goed in de gaten moet houden, kan je nog wel heerlijk van je kindje genieten? (al zijn het maar kleine momenten das al goed) De "tunnelvisie" word met ME erger omdat je prioriteiten moet stellen omdat onze (ik heb ook ME) lichamen niet alles tegelijk kunnen. Ik ben hierdoor ook erg blij dat ik geen BV heb gegeven (had het wel bv een paar weken willen doen maar niet langer) simpelweg omdat ik me die "luxe" niet kan veroorloven het vraagt heel veel van je lijf en ons lijf is al niet sterk. Is op zich niet erg, das een keuze die je maakt MAAR andere dingen kunnen eronder lijden en bepaalde zaken zijn voor je gevoel gewoon even niet belangrijk. Ik zou ook wel even je ijzer laten testen en je B11 en B12 vitamines, die moeten bij mij veel hoger zijn dan "normaal" om normaal te kunnen functioneren en een zwangerschap is een afbraak hierop! Wees open met je man en bespreek je gevoelens (gedeelde smart is halve smart moet je maar denken) en zo weet hij wat er in je koppie omgaat! En mocht het gewoon te erg worden en je betrapt jezelf erop dat je zelfs van de kleinste dingen niet meer kan genieten bv van je kindje e.d. dan is het tijd om aan de bel te trekken en in elk geval samen met iemand erover te hebben (iemand die OOK verstand heeft van mensen met ME want dat werkt net even anders!)
Thanks voor de reacties! Isademi, helemaal fijn om ook een reactie te krijgen van een ervaringdeskundige met ME. ( en jij bent bezig voor een 3de kindje...geeft mij wel hoop) Ik ben me wel bewust dat BV veel vraagt van je lichaam, sta er alleen misschien niet genoeg bij stil. Het is wel een heel bewuste keuze om BV te geven. In het begin was t heel erg zwaar en toen heb ik ook "alles" er voor opzij gezet. Nu gaat t veel beter en wil ik het toch nog even volhouden, helemaal omdat mijn zoontje erg gevoelig lijkt te zijn ( huidje en reactie op koemelk). Dat van die tunnelvisie of zoiets herken ik ook wel. Misschien, daar heb ik het ook met mijn vriend over gehad wordt t ook tijd om wat vaker ( of iig binnenkort een keer) iets zonder baby te gaan doen. Dat gebeurt bijna niet. AD is iets wat ik echt niet zou willen, ben in t verleden ( dan spreken we over bijna 15 jaar geleden) ook depresief geweest, zo erg is t nu nog niet gelukkkig maar dat spul wil ik alleen in uiterste nood slikken. Manonenemma: bedankt voor de link, ga die eens bekijken. Hormonen spelen zeker denk ik ook een rol. Daar ben ik wel gevoelig voor. Om die reden wil ik ook niet meer aan de pil ( na de bv, nu kan t zo ie zo nog niet) omdat ik daar qua stemming en libido ook redelijk sterk op reageerde.
ja de pil reageer ik hier ook sterk op meid, word ik extra moe van. Ja je moet gewoon wat respect voor je lichaam hebben, je vraagt er op het moment veel van dus het resultaat is dat je heel erg moe bent en als je het niet uit jezelf doet dan doet je lichaam automatisch prioriteiten maken. Wij willen ooit een derde maareh eerst de oudste maar naar school en de jongste naar PSZ dan is er weer wat ruimte hihi Je zal zien dat het makkelijker word als je meer structuur aanbrengt in je leven, maar wees vooral realistisch en vecht niet constant omdat je dingen niet kan, eerst kijken waar je grenzen liggen en dan er iets positiefs mee doen. Prioriteiten stellen dan maar even je wereld wat kleiner maken maar betrek wel je man hierin anders voelt ie zich buitengesloten en dat wil je niet.