Hey iedereen, Ik ben momenteel 40+3 dagen zwanger. heb 2 zoontjes , 1 van 14 jaar geboren met 38.6 en 1 zoontje van 4 jaar ingeleid met 39,1 nu komt het , mijn man is overleden En was later iemand tegen gekomen die bij mij in huis werkte en erg leuk met mijn kinderen was. Uiteindelijk kwam het een van het ander en met overstap Kyleena naar pil ben ik zwanger geworden. nu sta ik er alleen voor en heb geen contact meer gehad. nu zit ik heel erg in de maag met de invallers van het weekend. Bang om te bevallen met niemand die ik ken. Ik heb hier vaker over gehad met me verloskundigen. Dat het best wel dubbel voelt dat ik de bevalling zonder me man ga doen ( ondanks hij de vader niet is) En nu raak ik in lichtelijke paniek bij het idee dat ik misschien niemand ken bij mijn bevalling. nu ben ik doorverwezen ivm overtijd raken van de zwangerschap. En werd vandaag gebeld om me maandag al in te leiden. Nu heb ik dat afgeslagen en gezegd dat ik het nog de kans wilde geven mits het met de baby goed gaat om het af te wachten ( ben gister wel gestript maar heeft tot nu toe niks gedaan.) ik ben niet bang om te bevallen maar gewoon het idee niemand bij de bevalling te hebben die je kent of enigszins vertrouwd. misschien maak ik me onnodig druk maar voel me gewoon depri er door , het gevoel dat ik weg wil en nog niet wil bevallen. Verloskundigen hebben gevraagd of ze langs wilde komen maar zit nu liever even alleen en wil niet van hun verwachten dat ze hun vrije tijd voor mijn bevalling opgeven. En ze gaven aan dat ook niet te kunnen.
Is er niemand uit je netwerk bij de bevalling? Lijkt me fijn om iemand te hebben die je persoonlijk steunt. Verloskundig was in mijn geval toch veel bezig met meten, veiligheid etc
Is er iemand uit je omgeving die je kunt vragen? Een vriendin, moeder, zus, of eventueel zelfs de buurvrouw. Het lijkt me fijn om er iemand bij te hebben die je kent. Ik had bij mijn eerste bevalling alleen maar onbekende gezichten (ziekenhuis) maar mijn man was wel mee. Hetzelfde geld voor de tweede, hoewel ik bij de tweede thuis ben bevallen en zo enorm in m'n bubbel zat dat ik eigenlijk geen notie heb gehad van wie er wel/niet bij waren. Desondanks, lijkt het me fijn om er iemand bij te hebben. Even helemaal out of the box, maar is het een mogelijkheid om je zoon te vragen? Elke 14 jarige is anders, misschien wilt hij het niet, is jullie band niet als zodanig, of kan hij het mentaal niet aan. Maar toch, mocht jij denken dat hij het aankan, hij wilt het en jullie band is goed, is dat het overwegen waard. (Ik weet dat het voor velen misschien raar is, maar elke 14 jarige is anders, zo ook de band tussen moeder en kind)
Me tante is er bij de laatste fase ( uitdrijving)ivm de hond die het lastig vind zonder haar. Ivm ik dat vertrouwen bij maar weinig mensen heb. Bedoel ze is super lief maar aanwezig en ervaar er denk ik stress van. misschien spelen de hormonen extra op , moet het denk ik op me af laten komen.
mijn oudste zoon zou het misschien te heftig vinden . Bedoel hij is erg gevoelig en zodra het iets anders loopt bv de hartslag zakt of er moet een ambulance komen dat zou ik voor hem ook niet prettig vinden. Verder woont familie allemaal op min anderhalf rijden. Vrienden heb ik hier echt wel maar kwa bevallen iemand erbij. Dan komt dat missen van vertrouwen of op mijn gemak voelen.
Zijn er van de familieleden die ver weg wonen mensen die je er wel bij zou willen hebben? Want 1,5 uur rijden is misschien niet om de hoek, maar bij veel bevallingen ook niet onhaalbaar. En mocht dan het probleem zijn dat je je bezwaard voelt om het te vragen, misschien voelen ze zich wel vereerd juist dat je ze vertrouwt er bij te zijn. Andere goede optie was een zzp kraamverzorgster geweest die je vooraf had kunnen leren kennen, maar dat zal nu te kort dag zijn. Misschien kan je oudste zoon het samen of afwisselend doen met je tante, dat hij er is in de eerdere fase en je tante daarna. Of dat hij voor de hond zorgt zodat je tante langer bij jou kan zijn?
Misschien kun je inderdaad combineren? Je zoon bij de eerste fase en je tante bij de uitdravingsfase. Kan me voorstellen dat dat te heftig voor hem zou (kunnen) zijn. Hormonen zijn monsters hoor, op een gegeven ga je overal aan twijfelen. Kijk of vooral of je op het moment supreme in je eigen bubbel kunt gaan.... En verder zou ik inderdaad kijken of er misschien toch iemand is die van verder wil/kan komen, als je dat echt wilt.
Heel herkenbaar deze angst. Een doulah kun je misschien nog op het laatste moment inschakelen, maar daar zit wel een prijskaartje aan en is misschien niet voor je te betalen. Het zou ook nog kunnen dat het meevalt en dat je een hele fijne invaller hebt, relativeren helpt misschien wat. Verder heb je altijd jezelf bij je. Klinkt beetje gek, maar ik heb me tijdens de bevalling toen een beetje gerustgesteld door in gedachte tegen mezelf te praten/ zeggen dat ik het goed doe etc en soort van contact te maken met mijn lichaam alsof dat ook nog een extra persoon is die je vertelt wat je op dat moment moet doen. Dat laatste maakte bij mij nog het meeste uit. Het vertrouwen in mijn lichaam kreeg ik ook door te bedenken dat mijn lichaam er op gemaakt is en dat een vrouw van nature heel sterk is. Misschien kun je je ook in gedachte verbonden weten te voelen met vrouwen in je familielijn of überhaupt vrouwen op de wereld. Er komen oerkrachten naar boven die een vrouw diep in zich heeft en je bent op dat moment niet de enige die aan het bevallen is, vrouwen over de hele wereld maken dat op dat moment mee. Wij vrouwen zijn hierop toegerust en we kunnen het.
Ben uiteindelijk bevallen met precies 41 weken op een maandag avond. Met vertrouwde verloskundigen. Super fijn, denk nu wel dat voor mijn gevoel dat je de bevalling zelf kunt rekken. als je er zelf niet klaar voor bent.
Gefeliciteerd! Hopelijk is alles goed met jullie. Wat mooi hoe geest en lichaam elkaar kunnen beïnvloeden. Fijn voor je! Veel succes met de drukte en lekker genieten van je kleintje! Veel geluk.
Gefeliciteerd! Fijn dat alles naar tevredenheid is verlopen. Ik ben bij mijn tweede kind thuis bevallen met inderdaad de inval verloskundige, die ik nog maar 1 keer had gezien bij een controle... en toen vond ik het een stresskip! Maarrrr... ze was fantastisch bij de bevalling! Echt helemaal precies goed en zo kalm als iemand maar kan zijn. Dus ach, zo kan het ook lopen wil ik nog maar zeggen.
Dat zou zeker ook fijn kunnen zijn. maar dan heb je je vertrouwde partner toch ook om je heen. Maar dan kan het alsnog mee vallen. nu maakte ik me daar zo druk om en nu ik ben bevallen denk ik waar maakte ik me druk om. maar gelukkig is de kleine man er. En is alles goed gegaan. zo fijn om thuis te bevallen. Zou het zo weer doen.
Ik ben bij mijn eerste bevallen met een van de vaste verloskundigen die ik gek genoeg nog NOOIT op het spreekuur had gezien. Was qua planning niet helemaal goed verlopen blijkbaar, maar de bevalling verliep heel fijn en gedurende de bevalling hebben we elkaar goed leren kennen. Ik snap alleen heel goed dat als je er alleen voor staat het toch anders is. fijn dat je met je eigen verloskundige hebt kunnen bevallen!
Ik had bij de tweede ook iemand uit een grote groepspraktijk die ik nooit gezien had. Maar ze wist precies wat ik nodig had, wanneer me met rust te laten en wanneer in actie te komen.