Hoi dames, Ik ben er misschien al wel te vroeg mee bezig, maar nu ik over de helft ben, begin in me steeds meer te beseffen dat het echt korter wordt.. De eerste weken gingen zooooo langzaam, en nu lijkt het juist zo snel te gaan! Ik zit al weken thuis ivm ernstige bi en zit dus bijna heel de dag alleen thuis, zonder dat ik echt wat kan ondernemen. Daardoor heb ik dus ook zeeën van tijd om overal over na te denken Ik riep altijd heel hard van 'tja, het is er ook in gekomen, 't zal er ook uit moeten!' En deed ik er heel nuchter over.. Ja het zal pijn doen, maar bij elke wee is ze dichterbij mij/ons. Maar nu krijg ik toch steeds meer de kriebels.. Kan ik het wel?! Ja, de vrouw is er voor gemaakt, er is er nog nooit een blijven zitten.. Bla bla.. Al die tegenstrijdige gevoelens en gedachten schieten door mijn hoofd. Ik wil heel graag thuis bevallen, en het ziet er naar uit dat dit ook gewoon kan, dus daar ben ik wel blij mee. Maar hoe kan ik mezelf geruststellen, dat het allemaal wel goed komt, en dat ik dus niet bang hoef te zijn? Ik voel me eigenlijk een ongelofelijke aansteller, want ik weet dat het uiteindelijk wel goed gaat komen... Maar toch, die pijn.. En dit is ook mijn eerste kindje, dus weet echt niet wat ik kan/moet verwachten.. Ik probeer al bewust geen 'moeilijke' bevallingsverhalen of filmpjes te bekijken, want dat werkt dan ook niet echt mee.. Ik probeer er nuchter in te stappen en het over me heen te laten komen.. Maar ik vind het toch wel moeilijk.. Hebben meer mensen hier ervaring mee? Met de zenuwen met name..? En kan iemand mij aub geruststellen?
Ik zeg altijd: dingen waar je niks aan kan veranderen en waar je totaal geen invloed op hebt moet je loslaten.. Klinkt makkelijk, maar het is wel zo.. In hoeverre jij je nu druk maakt over de bevalling heeft totaal geen invloed op het verloop ervan en is dus niet nuttig Dit helpt mij altijd om het dus niet te doen.. Kan mijn tijd dan dus beter besteden dan me druk maken om iets waarvan ik toch niet weet hoe het loopt.. Je kan bij wijze van spreken een bevallingsplan van 10 kantjes schrijven en uiteindelijk toch een spoedkeizersnede krijgen Dus ik zou echt proberen om je niet druk te maken, het komt wanneer het komt en het gaat zoals het gaat
Het is denk ik vrij normaal dat je een beetje angstig voor de bevalling bent, je weet niet wat je moet verwachten, hoe het voelt, of het allemaal gaat zoals je wilt enz. Maar.. Das ook meteen het 'voordeel'. Je kunt het niet plannen, alleen maar meemaken en over je heen laten komen.. Misschien is het verstandig dat je eens een goed gesprek met je verloskundige hebt, dan kan je je angsten kwijt en kan zij vertellen wat er wel/niet kan gaan gebeuren. Tevens is het verstandig dat wanneer je thuis bevalt met haar erbij ze weet welke angsten je hebt en hoe je daar het beste mee om kunt gaan. Nogmaals, jezelf druk maken heeft geen zin. Niemand kan je van te voren vertellen hoe het gaat lopen en hoe jij het gaat ervaren. Maar het komt echt wel goed
Ik heb er in ieder geval wel al meerdere keren over gepraat met mijn man, en die is gelukkig heel positief. Voor hem is het ook allemaal nieuw, maar hij geeft me nu al geregeld een pep talk Hij zegt steeds, schatje jij kan alles.. Jij bent een bikkel dus dit gaat helemaal goed komen Dat is hartstikke lief, en fijn om te horen..maar toch kan hij niet alle zenuwen weg nemen.. Puur om het feit dat ik dan denk, hij weet ook niet hoe het is, het is voor hem ook de eerste keer.. Ik denk heel wat af.. haha.. Ik ben ook echt een denker, en dat is in dit geval dus heel irritant! Ik probeer het los te laten..maar vind het heel moeilijk.. Maar ik ga het proberen.. Idd wat er ook is gezegd, juist omdat ik niet weet hoe het gaat, kan ik het beter over me heen laten komen. Bij een tweede, derde, heb je al 'vergelijkingsmateriaal', en kan dat juist moeilijker zijn om het dan los te laten.. Ik ga m'n best doen!
Je moet t echt los laten idd... Vind t zelf ook lastig om los te laten maar t zal vast anders gaan dan je bedacht had. Ik had zelf nooit mogen dromen dat de baby's nu nog in m'n buik zouden zitten...
Misschien helpt het als je partner ook aangeeft dat jij niet alleen een bikkel bent die het allemaal wel kan, maar dat hij er voor je zal zijn? Lijkt mij een prettige gedachte, dat ie er echt voor je gaat zijn dan. Oja en vraag eens hoe hij er in staat. Mijn man was bij de eerste wel een beetje zenuwachtig en dat gaf mij eigenlijk wel steun, de gedachte dat het niet raar is om zenuwachtig te zijn en voor iedereen eigenlijk wel spannend. En geloof me, tegen de tijd dat het zover is ben je blij dat er wat gebeurt en je niet meer hoeft te wachten. En gelukkig weet je van te voren niet hoe het gaat lopen, als je er eenmaal inzit kan je niet ander dan het ondergaan en heb je de gelegenheid niet meer om je zenuwachtig te maken. Tot die tijd, zoek afleiding en probeer je op de zwangerschap zelf te richten, of de tijd na de bevalling.
Ik kan er wel een mooi verhaaltje omheen breien, maar bevallen doet zeer en natuurlijk ben je daar een beetje bang voor! Jemig, ik ben al bang voor de tandarts En filmpjes kijken?!? Brrrr, moet er niet aan denken! Bij de eerste heb ik helemaal niks voorbereid. Ik werd ingeleid in het ziekenhuis. Ik was verschrikkelijk bang. Toen de weeen eenmaal echt begonnen door te zetten raakte ik in paniek. Mijn uitweg was een ruggenprik. Nadeel daarvan was dat die niet was uitgewerkt toen ik moest gaan persen, dus moest er enige assistentie worden verleend middels een vacuumpomp. Dat vond ik niet tof. Dat moest beter kunnen. Bij nummer twee dus op zwangerschapsgym. Boeken gelezen en steeds in gedachten gehouden dat als ik het echt niet trek, er pijnstilling mogelijk is. Weer werd ik ingeleid (dus weer in ziekenhuis) en toen ik het moeilijk kreeg, een prik in mijn been gevraagd. Die kreeg de kans niet om in te werken, want dochtertjelief was er 20 minuten later al. Gebaseerd op mijn ervaring kan ik je het volgende adviseren: bereid je voor. Middels gym, yoga of een andere zwangerschapscursus. Vraag bij je verloskundige naar pijnbestrijding (ja, ook voor thuis zijn er diverse mogelijkheden) en plan je vluchtroute voor als je het echt te moeilijk krijgt. Ruggenprik kan, maar ook een infuus met een pompje als je een ruggenprik eng vind. Check beschikbaarheid in het ziekenhuis/ziekenhuizen in je omgeving! Kop in het zand en we zien wel wat er van komt heeft mij weinig opgeleverd. Hoe het ook gaat lopen, het komt wel goed schatje
Hier precies hetzelfde. Ook erg nuchter geweest maar nu het allemaal zo dichtbij komt begin ik 'm ook behoorlijk te knijpen Ik kan er niet tegen als ik ergens geen controle over heb, als ik me totaal over moet geven. Maar ja, het is niet anders. En we doen het immers voor iets moois! Toch maar proberen te relativeren. Het gaat zoals het gaat, en het komt zoals het komt
Ik herken het gevoel ook hoor Ik zei ook altijd maar: "Ik probeer me er maar niet druk over te maken, het moet er toch een keer uit! En we doen het al duizenden jaren. Bla bla..." Maar ja, ondertussen komt de bevalling steeds dichterbij en krijg ik toch wel een beetje de zenuwen. Ik weet dat het pijn gaat doen, maar voor de rest weet ik ook niet wat me te wachten staat. Sowieso omdat het de eerste is, maar ook elke bevalling is anders. Dus het is voor een gedeelte ook het onbekende, en ook dat ik me er maar aan moet overgeven. Ik heb graag dingen in de hand en dat kan dus niet altijd Het enige wat ik dus kan doen, is het over me heen laten komen en hopen/ zorgen dat ik niet in paniek raak, want dat werkt alleen maar meer tegen. En ook het volle vertrouwen hebben in mezelf, denk dat dat ook wel heel belangrijk is. Ik kan het, dus het moet gewoon goedkomen! Ik heb dus geen tips of wat dan ook om je gerust te stellen, maar ik weet ook zeker dat jij het ook kan. Dus ik geloof dat het helemaal goed gaat komen!
Is logisch denk ik, dat je opziet tegen de bevalling. Ik zag het ook niet zitten, maar het heeft mij erg geholpen om telkens te denken "deze komt noooooooit meer terug". Ben zonder pijnstilling bevallen, omdat ik (door allerlei omstandigheden) veel te laat in het ziekenhuis arriveerde en ze dus nog ter nauwernood de baby konden opvangen (bij wijze van spreke dan). Heus, je kunt het! Probeer er niet te veel aan te denken, want gebeuren moet 't toch (tenminste dat heb ik mezelf al die tijd maar voorgehouden)
Al het onbekende is eng of spannend. Daar zijn we mensen voor denk ik. Over een paar weken beval ik van derde en ook ik vind het eng. Aan de ene kant heb ik er heel veel zin in, maar weet ook wat er komen gaat. Toch vergeet je de pijn best snel. Ik raad je het boek 'veilig bevallen' van Beatrijs aan. Dat heeft mij in elk geval heel goed geholpen. Je leert daarin waar de pijn voor is en dat het echt nodig is.
Dankjewel dames voor de goede moed Het zal ook vast wel goed komen.. Maar toch, vind het maar spannend allemaal.. En dan moet ik nog best lang, tenminste.. Het is niet dat ik al voorbij de 35 weken ben.. Ach ja, ik probeer me niet meer zo druk te maken, en ga jullie tips zeker gebruiken!
Logisch dat je opziet tegen de bevalling, had ik ook was enorm bang en achteraf (tja das altijd achteraf) ik zal eerlijk zijn pijn doet het idd maar dat wist je al hoeveel pijn ect dat kan niemand je zeggen, maar ik kan je wel zeggen dat je die pijn op dat moment kan hebben! Je lijf weet wat het moet doen en wat je moet doen, ontspannen! Klinkt heel gek maar probeer dat te doen dan maak he natuurlijke pijnstilling aan! Er komt een moment dat je denkt dat je niet meer kan dat is meestal ook het moment waarop je bijna mag gaan persen en dan is alles zo voorbij. Voor mij was het geen fabel maar echt waar zodra de baby eruit 'floept' is alle pijn meteen weg! Echt! Niet te bang zijn het is heel mooi om je eigen kind op de wereld te zetten. Je kunt dit gewoon echt! En je voelt je zo enorm euforisch, echt je bent on top of the world zo'n geweldig gevoel WOW gewoon! Ik ben blij en trots opmezelf dat ik dat alleen gedaan heb zonder pijnstilling! Kom op meid, praat er goed met je man (zo te lezen is hij super lief voor je) en je verloskundige!
Ook ik vind het herkenbaar, ik heb 3 kinderen en zwanger van de 4e. Bij de oudste had ik het niet, omdat ik totaal niet wist wat ik kon verwachten. Bij de 2e en 3e had ik het wel en ook nu ben ik er al weer een beetje angstig voor, en ben nog maar bijna 6 weken Mijn ervaring is wel, dat hoeveel pijn je ook hebt, je het kunt verdragen, denk bij elke wee: die komt niet meer terug. Achteraf vond ik al mijn bevallingen reuze mee vallen, alleen op het moment zelf niet natuurlijk. |Verder: laat het over je heen komen, je moet er hoe dan ook door heen.
Ik zag er ook best tegen op (ga al van mijn houtje bij een vulling zetten bij de tandarts ) En weet je, toen ik 41 weken was en mijn weeën begonnen was ik heel die angst en zenuwen kwijt. Ik had maar 1doel en dat was weeën opvangen en mijn zoon op de aarde zetten. Angst heb ik geen moment meer gehad. Gewoon geen tijd om mee bezig te zijn, zal wek een trucjes van moeder natuur zijn. En daarnaast is een beetje angstig zijn heel normaal natuurlijk. Bespreek het met je vk en je man zodat die je een beetje gerust kunnen stellen. Laat het over je heen komen, verzetten heeft geen zin dus geniet gewoon zolang het kan en die bevalling komt er toch wel..
Meid, ik snap je he-le-maal Ik was doods- en doodsbenauwd voor de bevalling, zo erg dat ik er op de Poppoli over heb gepraat en een extra gesprek had met de gyn. Voor mij was het enigszins te hanteren door al op voorhand te kiezen voor een ruggenprik. Vk en gyn waren het hier mee eens, en ik mocht dus ook al in een vroeg stadium (weeën om de 8 minuten, 2 cm ontsluiting) naar het zh. Ik ben zaterdag bevallen, en het is me zo ontiegelijk meegevallen! De eerste weeën zijn echt goed te hanteren, een menstruatiekramp die komt en gaat. Ik ging dus vrij snel naar het zh, kreeg op de OK een ruggenprik en heb de rest van de ontsluiting vrijwel pijnloos kunnen doormaken. Ik heb eigenlijk de hele dag een beetje gedommeld, boekjes gelezen en gewacht. Mijn ontsluiting vorderde perfect en zo'n 8 uur na aankomst in het zh, mocht ik gaan persen. Ik had gevraagd of de prik aan mocht blijven en dat kon, dus ook het persen viel enorm mee. Al met al kan ik je dit advies geven: neem die ruggenprik (de nadelen waar iedereen altijd over praat, zijn er, maar ik heb ze niet gehad en als je zo bang bent, werk je jezelf alleen maar tegen als je geen pijnstilling krijgt) en wees open naar iedereen over je angsten. Ik zou zelf niet thuis gaan bevallen als je zo bang bent, maar dat is een keus. Na mijn bevalling kan ik zeggen: ja, je bent ervoor gemaakt als vrouw, maar waarom zoveel pijn lijden als dat niet hoeft? En mij maakte die wetenschap me van tevoren zoveel meer rustig. Ik kan nu zeggen: ik heb genoten van mijn bevalling!
Mbt wel/geen pijnstilling je eigen keus maken meis, je leest hierboven een positief verhaal maar dat wil niet zeggen dat dat voor jou ook het beste is. Ik was juist als de dood voor de naalden en risico's en ben dus zonder pijnbestrijding mijn bevalling doorgekomen. Had het ook echt niet nodig gehad.. De kamer van het geboortehotel is hier een bevalling net als thuis,dat gaf mij rust. Een o.k jas,verloskamer en ziekenhuis geur had voor mij het ontspannen en mijn ontsluiting echt niet bevorderd. (Had gemoeten dat was het natuurlijk zo) maar niet bij voorbaat al.. Wat ik er mee wil zeggen: Lees de tips en kijk wat bij jou past! Zo veel vrouwen,zo veel wensen/gedachtes mbt bevallen..
Hoi hoi, Ik herken het wel. Voor mij ook de eerste keer en hoe gaat dat allemaal?? Doet het veel pijn?? Duurt het lang?? kort?? Complicaties?? blablabla... Ik denk er wel eens over na, maar probeer er wel nuchter onder te blijven. Gelukkig voel ik nog helemaal geen zenuwen ofzo en word ik er ook niet zenuwachtig of gespannen van als ik er aan denk.. Ik probeer zoveel mogelijk te denken dat ik er inderdaad toch geen invloed op heb en het komt zoals het komt en het bovenal allemaal wel goed komt.. Het moment daar ga ik het allemaal ondervinden! (waarschijnlijk heb ik die nuchterheid in de laatste weken wel wat minder haha)
Ik moet een beetje lachen om je topictitel... 'Ik ben eigenlijk wel een beetje bang voor de bevalling'? Meid, dat zijn we allemáál!!! Of het nu je eerste, je tweede of je vierde is, het blijft gewoon spannend. En er zijn tal van meiden die eigenlijk een beetje héleboel bang zijn voor de bevalling! Ik denk dat het er echt bijhoort... Ik was bij de eerste eigenlijk ook best een beetje bang voor de bevalling... Kon er echt van wakker liggen. Mijn ervaring: In de laatste weken voor de bevalling werd de angst toch wat minder. Net alsof je hersenen het dan een beetje uitschakelen. Maar ik werd ingeleid, en dat voelde zó onnatuurlijk. De ochtend van de inleiding en na mijn eerste wee heb ik echt liggen huilen, puur van de angst. Als je eenmaal goed bezig bent, neemt je lijf/de hormonen het wel over, en ben je te druk om bang te zijn. Dat scheelt.