Ik wilde zonder, maar na een aantal uur flinke hevige weeën die niet tot ontsluiting leidde heb ik hem toch genomen. Zetten deed absoluut geen pijn, alleen moesten ze 3x proberen omdat ik schijnbaar een lichte kromming in m'n rug had. De pijn van de verdoving is in geen enkele manier pijnlijker dan een wee, dus op dat moment voel je echt bijna niets
Ik wil zonder pijnstilling bevallen, tenminste proberen. Bij de eerste ging t snel dus niets nodig gehad. Nu wil ik ook geen pijnstilling, en als t niet gaat kies ik voor iets anders maar geen ruggeprik. Ik ben zelf bij verschillende ruggeprikken geweest en ik durf dat gewoon echt niet....
ben bij de eerste ingeleid en heb toen halverwege een pethidine spuit gehad. Heerlijk! Was een paar uur lekker van de wereld en het schoot toen ook op qua cm. De tweede bevalling heb ik in bad gedaan en dat was heerlijk. Daar kon ik mij goed ontspannen. Ik moet zeggen dat het idee van een ruggeprik me vreselijk lijkt. maar ik heb wel altijd de optie open gehouden...
Geen pijnstiling gehad. Omdat ik heel graag thuis wilde bevallen. Wat gelukkig ook gelukt is. Al zou ik deze bevalling na moeten doen in het ziekenhuis zou ik ook niet voor pijnstilling kiezen. Pijnlijkste van de gehele bevalling was. Was het hechten. ondanks 3 verdovingsprikjes.
Bij de eerste geen pijnstilling gehad, had er ook niet aangedacht. Werd uiteindelijk kz (geloof met 9 cm) omdat het slecht ging met ons zoontje. Bij de tweede ging het de eerste 6 cm goed maar daarna kwam ik in een weeenstorm en toen wilde ik heeeeeel graag een ruggenprik, het zetten heb ik niet gevoeld, voelde alleen maar weeën en toen de ruggeprik zat was ik helemaal zen en mezelf (dat was zoooo fijn!). Bij de derde ga ik denk ik ook een ruggeprik vragen, maar denk dat het ook ligt aan de situatie, als het goed weg te puffen is dan niet maar vind het ook geen falen van mezelf als het echt erg wordt en ik het niet trek, waarom niet? Ze hebben het niet voor niks.
Ik heb beide keren om de ruggenprik gevraagd. Zoals ik meestal zeg; het was niet dat ik dacht dat ik dood zou gaan, maar ik wilde het op een gegeven moment wel graag. De pijn die ik had lag fors hoger dan mijn pijngrens. Bij de eerste werd ik aande monitor gelegd, want ze willen de baby en jou dan eerst een half uur checken. Dat werd al iets langer en tegen die tijd dat ze terugkwam had ik al zoveel ontsluiting dat ik niet meer mocht. Dat was niet fijn. Overigens vond ik de persweeën en uitdrijving echt véél beter te doen dan de ontsluitingsweeën, dus na die weeënstorm tijdens dat half uurtje monitoren (van 4 naar 9 - bijna 10 cm) ging het ook wel weer zonder pijnbestrijding. Maar man man man, wat had ik het graag gehad in dat half uur en eigenlijk ook al het uur ervoor. Bij de tweede had ik dus bedacht om er eerder om te vragen. Weer aan de monitor. En me voorgenomen: stel dat ik dit oooooit nog weer ga doen (niet dus, nooit meer) dan vraag ik het nòg eerder! Want toen ik erom vroeg, viel pijn nog erg mee. Maar voordat ik aan een monitor was gelegd en was gecontroleerd, waren we weer ruim een uur verder en begon ik redelijk naar een pijnstiller te snakken. Maar goed, deze keer mocht ik in ieder geval wel door naar de anethesist. Terwijl ze me wegbracht, voelde ik ineens een perswee. Volgens mij meende de verloskundige iets te zien, dus ze vroeg daar wel naar. Ik heb glashard gelogen, ik had pas een cm of 5-6 ontsluiting en deze keer gingen ze me die ruggenprik niet afpakken! Nou, helaas pindakaas want hij is wel gezet maar heeft niet gewerkt. Ik had zelfs niet het idee dat de scherpe kanten eraf waren. Erg jammer als je nog een uur persweeën moet wegpuffen omdat je nog niet genoeg ontsluiting hebt en de verloskundige ook geen tijd voor je heeft. In het hypothetische geval dat ik toch ooit nog eens zou bevallen, dan vraag ik wel weer om een ruggenprik. Ik denk ongeveer als ik 8 maanden zwanger ben. Nou, ik zou dan in ieder geval wel vooraf met een anesthesist willen bespreken waarom het de vorige keer niet werkte. En tijdens de bevalling echt op tijd om vragen, voordat het echt zeer gaat doen. Want tussen erom vragen en hem krijgen, zit toch gauw drie kwartier tot anderhalf uur. En in die tijd kan er best veel veranderen.
Ik had gruwelijke rugweeën, en toen ik al goed acht uur thuis bezig was, zei de verloskundige dat ik haar mocht bellen als ik het qua pijn niet meer aankon. Dan zou ik direct naar het ziekenhuis mogen en een ruggenprik krijgen. Koud een half uurtje nadat ze toen weg was, trok ik het echt niet meer, dus toen heeft ml gebeld. We zijn meteen naar het ziekenhuis gereden (we woonden er toen vijf minuutjes van af, maar we hebben bijna een half uur over de trip gedaan, omdat ik overal even op mijn hurken moest gaan zitten om weeën op te vangen, moet er hilarisch uitgezien hebben). Anyway, in het ziekenhuis hebben ze toen meteen mijn vliezen gebroken (had toen drie cm ontsluiting), en er zou een ruggenprik gezet worden. Maar toen kwam er een spoedgeval tussendoor, dus de anesthesist was niet beschikbaar. Ik heb toen in het ziekenhuis nog drie uur liggen puffen met de mantra 'ik kan dit niet, ik kan dit niet, ik kan dit niet, waarom ben ik hieraan begonnen, ik kan dit niet... etc'. Ik was in één of andere vage roes van de pijn, echt een beetje van de wereld. Toen kwam de anesthesist en die heeft de ruggenprik alsnog gezet. Het was toen negen uur 's avonds. Pas nadat de prik gezet was, gingen ze mijn ontsluiting weer meten, en toen bleek dat ik al op ruim 8 cm zat: ver voorbij het punt dat een ruggenprik mocht, dus. Maar omdat ik mijn weeën wel bleef voelen (maar dan vooral door de druk, en niet meer door pijn), hebben ze hem toch aan laten staan. Ik mocht zelfs mét ruggenprik persen, want toen ik rond half twaalf persdrang kreeg, voelde ik dat ook gewoon. Maar wederom zonder extreme pijn. Wat ook mooi was, was dat de gynaecoloog op een gegeven moment zei dat ik niet meer mocht persen, en dat mijn buik het toen vanzelf deed. Ik lag daar maar te roepen dat ik écht niks deed, was een heel gekke gewaarwording hoe je lijf het dan over kan nemen. Om acht over twaalf was onze kleine man er. Maar goed, je zat vast niet op een heel bevallingsverhaal te wachten, maar deze ervaring is voor mij heel positief geweest (op de paar uur zonder ruggenprik in het zkh na dan). Als ik de kans had om het nog eens op deze manier te doen, zou ik het zó voor tekenen. Aan de andere kant: we zijn vanaf vandaag bezig voor een tweede, en een soort van oermoederinstinct in me wil toch ook wel proberen zónder (en thuis, ipv ziekenhuis...). Punt is, je moet natuurlijk gewoon doen waar je je op het moment van bevallen goed bij voelt. Ik had uren gestoken in het schrijven van een bevalplan en dingen die ik wel en niet wilde besproken met mijn vk. Puntje bij paaltje interesseerde me dat allemaal niks meer...
Bij de eerste ingeleid. 8 uur na het aanzetten van de opwekkers is het infuus uit gegaan en kreeg ik een spuit pethidine. Een aantal uren later heb ik pompje met remifentanyl gekregen. Beide deden qua pijnstilling niks, werd alleen maar high. Bevalling duurde vanaf inleiden tot geboorte 18,5 uur. Tweede ook ingeleid, maar preventief een ruggenprik gekregen omdat de andere pijnstilling niet werkte. Prik zetten deed verschrikkelijk veel pijn, ging bijna van m'n stokkie. Hele bevalling niks gevoeld. Kon mijn tenen niet eens bewegen. Ontsluiting schoot niet echt op, kreeg koort door de prik, een enorme dosis antibiotica, hartslag van zoon werd vlak, kwamen bloedprikken voor als het een keizersnede werd. Even later volledige ontsluiting, persweeën kwamen door de ruggenprik heen. Nu bij de derde wil ik sowieso niet ingeleid worden, want aan tig kabels vastliggen op bed wil ik echt niet weer. Ruggenprik laat ik ook nooit meer zetten. Andere pijnstilling ook geen optie want wil het bewust meemaken en niet alsof ik zo stoned als een garnaal ben.
Ik zei voor de bevalling dat ik geen pijnstilling wilde en dat ik het wel even zo deed. Ik werd ingeleid en kreeg een flinke weeenstorm. Nou ik heb geschreeuwd om pijnstilling. Helaas kwam toen de verloskundige eerst kijken hoever ik was en had ik al 10cm. Toen mocht ik al gaan persen. En konden ze geen ruggenprik meer geven. Alleen duurde het toen nog 4,5 uur! Maar goed. Dus uiteindelijk zonder pijnstilling bevallen
Bij mij voelde ik trouwens door de ruggeprik heen ook nog de weeen super goed, moest ze echt nog wegzuchten. En ik voelde de persweeen ook super goed, kon goed meepersen met ruggeprik nog aan. Mogelijk zat hij niet helemaal goed, maar ik vond het juist wel fijn zo; het haalde de pieken er af, gaf meer rust tussen de weeen (er was ineens een 'tussen de weeen'! ipv wee op wee op wee). Maar ik kun dus óók goed meepersen etc. Ideaal
door de verhalen heb ik flashbacks. Situaties die ik zwaar verbannen had uit mijn gedachten. Gênantste was dat ik in de lift van het ziekenhuis vol ben gaan vloeken en tieren omdat iemand de sluitende liftdeuren tegen hield voor een stel bejaarden die tergend traag kwamen aanlopen. En ik zat ondertussen de rugweeen weg te puffen. Kan er weer pislink om worden
Alle vier met ruggenprik, had ook weinig keus vind ik zelf, door teveel inspanning kan mijn ziekte op spelen, de gynaecoloog en de behandelend specialist vertelden dat als ik uren bezig zou zijn ik halverwege weg zou kunnen vallen en ze dan een spoed keizersnede zou moeten doen, of dat het me zoveel inspanning heeft gekost dat het opvlamt en ik zelf op een andere afdeling in het ziekenhuis terecht zou komen, Ze zeide. dat een ruggenprik het zou kunnen vernomen dat ik teveel uitgeput raak en ook bewust de geboorte mee zou kunnen maken, Of een geplande keizersnede.... Dat vond ik geen optie dus ik koos bij alle vier voor de ruggenprik.
Mijn bevalling duurde 19 uur en na 9 uur weeën had ik pas 1 lullige cm ontsluiting. En ik was al de hele nacht wakker. Dus toen heb ik 's morgens een ruggenprik gekregen, juist om ervoor te zorgen dat mijn lijf zich zou ontspannen en de ontsluiting op gang zou komen. Vond het zetten van die ruggenprik echt heel erg meevallen. Zelfs al moest het 2x omdat de eerst keer niet niet goed zat. Heb even kunnen slapen en toen kwam er eindelijk een beetje schot in de zaak. Hey laatste uur kwamen de weeën wel door die ruggenprik heen, maar toen was Ik er bijna. Met het persen werd de verdoving uitgezet. Dochter was juist heel levendig en heeft nergens last van gehad. Ik was dus heeeeel blij met die ruggenprik!
Ik wilde absoluut geen pijnstilling, en al helemaal geen ruggenprik. Die laatste is er ook niet gekomen maar na ruim 35 uur helse rugweeen heb ik wel om morfine gevraagd, ik trok t gewoon echt niet meer en moest even een 'time-out' om energie op te laden voor het laatste stukje.
Geen pijnstilling. Ik wilde poliklinisch bevallen en starten met geen pijnstilling behalve als het te erg werd. Echter ging mijn bevalling zo snel dat ik het ziekenhuis nooit gehaald heb EN heb ik vrijwel geen pijn gehad. (Moment dat ik dacht oh nee dit doet zeer nu vind het niet leuk meer bleek ik persweeen te hebben) Nu ga ik dus voor wederom geen pijnstilling behalve als ik het echt niet trek. Je weet vab tevoren niet hoe het loopt en wat je dan aankan. Volgens mij prima om het dan te beslissen toch?
Bij de eerste noodgedwongen een ruggenprik gekregen. Kleine lag verkeerd dus ontsluiting schoot niet op en de weeen waren wel al zeer pijnlijk. Ruggenprik zetten was niet heel erg pijnlijk, meer onprettig. En daarna even pijnloos, dat was wel een verademing. Maar wat erbij kwam?? standaard infuus met vocht, daarbij nog een bloeddrukmeter om mn arm en 3 banden om mn buik om de weeen en hartslag van de kleine in de gaten te houden. Door de ruggenprik kunnen moeder en kind veranderingen in bloeddruk krijgen. Ik kon echt geen kant op en moest op bed blijven. 18 uur lang.... toen kregen ik en de baby koorts en hartslag van kleine was heel hoog en dipte. Koorts en ritmestoornis was bijwerking van de ruggenprik. Dus een antibiotica infuus erbij Infuus met vocht en door de prik heb je weinig gevoel dus ik werd om de 2-3 uur gekatheriseert.. kleine had daarna nog koorts dus werd na de bevalling bij me weg gehaald en naar andere afdeling gebracht. Eigenlijk voor de hele nacht. Oh, en de ruggenprik werkte op een gegeven moment niet meer. Zat scheef dus een deel van lichaam verdooft en ander deel niet. Dus, van geen pijn kwam ik in een hel van pijn Dus voor mij dus nooit geen ruggenprik meer. Bij de 2e thuis bevallen met een geboorte TENS. Echt super. Plakkers op je rug en een kleine afstandsbediening waarbij je jezelf "stroomstootjes" kan geven op moment van de weeen. Serieus, het werkte super en kan zeggen dat ik nauwelijks pijn gehad heb. Als ik een wee voelde dan drukte ik erop en kreeg ik allemaal prikkeltjes/tintelingen op mn rug. Dit leidde me af van de pijn en het werkt pijnstillend.pijn word geblokkeerd en er komen endorfines vrij die pijnstillende en rustgevende werking hebben. Ik was echt super relaxted tot ieders verbazing. Ik ben echt een panieker maar door de tens had ik min of meer controle over de pijn. Heb niet geschreeuwd of gekreunt. 1x gezegt dat het wat pijn deed maar toen was ze er al bijna. Heb ook meteen gezegt dat ik die bevalling morgen weer zou doen
Toen ik met een weeën storm in het ziekenhuis kwam heb ik gevraagd om pijnstilling. Ik had altijd gezegd zonder maar de weeën kwamen zo snel op elkaar dat ik ertussen geen rust had. Maar was al te ver en kon geen pijnstilling meer krijgen. Uiteindelijk was het ook niet nodig en vond ik het al met al meevallen. Ik ben binnen 4,5 uur bevallen van een ruime 8 ponder. Bij de komende bevalling wil ik weer geen pijnstilling.
Ik heb de hele zwangerschap geroepen dat ik direct pijnstilling wilde (werd ingeleid). Toen 't eenmaal zo ver was dacht ik tijdens elke wee "ik wil NU!!! m'n prik" en na elke wee dacht ik "Nee sado, nog even volhouden, je hebt het niet nodig" Dus in flinke tweestrijd, haha Uiteindelijk toch de beslissing gemaakt de prik te willen, maar was niet mogelijk omdat het allemaal te snel ging. Dus zonder pijnstilling bevallen
Ik wil sowieso in het ziekenhuis bevallen en weet nog niet of ik het wil. Als ik het nodig heb en op dat moment denk dat ik niet zonder kan, dan zeg ik: 'ja!'. Maar zolang ik het niet nodig denk te hebben dus niet. Het hangt er dus heel erg van af. Ik kan op voorhand niet zeggen of ik het wil, maar ook niet dat ik het níet wil... Sta er in elk geval niet negatief over en dan zou ik wel gaan voor een ruggeprik en minder snel voor een morfinepompje.
Ik had in eerste instantie besloten om niet voor pijnstilling te kiezen. Maar, toen ik na 6 uur zeer krachtige weeën nog geen centimeter had kreeg ik dr een hard hoofd in hoelang ik het vol zou houden. De verloskundige adviseerde toen ook pijnstilling en ik vond het helemaal prima. Uiteindelijk ruggenprik gehad, een halfuurtje rust gehad en toen kwamen ze alsnog qua pijn boven de pijnstilling uit, ondanks dat deze constant werd opgehoogd. Ik was dus zeer blij er mee, geen idee hoe ik anders die nacht door gekomen was. Maar, de volgende keer (als dat al komt) zou ik weer beginnen zonder. En pas als ik denk dat lukt me niet meer vragen om pijnstilling. Je kunt dat altijd nog besluiten!