Bevallen: Waar heb jij angst voor?

ik zit ook zo erg aan te hikken aan de bevalling

met mijn 1e had ik dat niet omdat ik niet wist wat er ging gebeuren en de pijn
en was echt in een roes
ben gewoon stukken kwijt
ik heb er 11 uur over gedaan en 1290ml bloedverloren en een nachtje moest blijven

maar nu weet ik het en ben bang dat het weer mis gaat met te veel bloeden en dat ik dan weer een nachtje moet blijven en nu moet ik binnen 8 uur bevallen en ik hooop dat dat ook gaat luken maar als het niet lukt wat dan ?????
en ben bang voor een knip wat ik met de 1e niet gehad heb
wel hebben ze me binnenwaars gehegt door dat bloeding maar daar heb ik nix van gevoelt
ja als het hoofdje staat dan doet dat wel zeer een brandend gevoel
en dan moest ik wachten tot een wee kwam om door te persen
dus nu hopen dat ik dit niet meer hoef en dat het hoofdje gelijk eruit komt

pfffffffffffffffffff

 

Mijn angst voor de 1e bevalling was vooral voor de pijn. Ik was zo bang dat ik het echt niet kon handelen en dat ik in paniek zou raken. Ook was ik bang voor een knip, brrr… Als je eraan denkt dat je in je doos wordt geknipt krijg je toch vanzelf rillingen?!

Maar ik was juist heel relaxed tijdens de hele bevalling. Ik zag er best wel tegenop maar vond het daardoor waarschijnlijk 100% meevallen. Mijn ontsluiting ging ook best snel tot 8 cm. Daarna was het drama en wilde het laatste stukje maar moeilijk komen. Uiteindelijk moest ik met volledige ontsluiting naar het ziekenhuis omdat het met persen niet opschoot. Daar was ik het wel zat want had al wel vanaf 8 cm persweeën en 3 en half uur later was mijn zoontje er pas na een knip, vacuumpomp en een verpleegster die op m’n buik ging zitten onderhand (sterrenkijker) Maar al met al vond ik die bevalling wel meevallen. De knip heb ik niet gevoeld want dat verdoven ze alleen het hechten is echt pijnlijk. Maar dan kijk je naar je baby en weet je "het is bijna allemaal voorbij"

Mijn angst voor de 2e bevalling had ik eigenlijk niet echt, waarschijnlijk viel die daarom ook iets tegen. Ik was er voor het gemak van uit gegaan dat die makkelijker zou zijn dan de eerste ik was alleen bang dat je bij de 2e bevalling telkens zou denken "het wordt nog erger" omdat je weet wat ong. komen gaat. Ook liep ik 8 dagen overtijd en was ik bang dat ik ingeleid moest worden, daar zag ik heeeeeel erg tegen op. Maar goed. De 2e bevalling ging helaas niet veel anders dan de eerste, wederom een sterrenkijker waardoor de ontsluiting vanaf 8 cm. Niet zo wilde vlotten en wederom een kindje dat er thuis niet uit kwam, dit keer moest ik met loeiende sirenes naar het ziekenhuis.

Dus voor een volgende bevalling is mijn grootste angst dat ik weer een sterrenkijkertje heb die de bocht niet kan maken ik wil ook niet meer proberen thuis te bevallen, ga een volgende keer (als die komt) wel meteen naar het ziekenhuis.

 

Bij mij zorgde de angst voor het overgeven ervoor dat ik meer bezig was met het tegenhouden van de misselijkheid, dan met het wegpuffen van de weeën. Hierdoor heb ik volgens mij meer pijn gehad dan nodig, en heeft de bevalling ook onnodig lang geduurd...

Ik vond de geboorte van het hoofdje helemaal niet zo gek pijnlijk (was ontzettend blij dat ik mocht persen, en heb het als een opluchting ervaren). Ook het uitscheuren heb ik echt niet gevoeld. Wat ik vervelend vond, was het hechten van sommige plekken waar de verdoving niet pakte (toen heb ik nog het hardst geschreeuwd van de hele bevalling, haha, en daarna meteen vreselijk gelachen, want die 'pijn' is ook maar relatief...)

Deze keer wil ik een cursus gaan doen, zodat ik de weëen beter kan opvangen, hoop ik dat ik geen weeënstorm met rugweeën krijg, zodat ik rond kan blijven lopen zolang dat gaat, en als ik misselijk word beloof ik plechtig, dat ik alles er meteen uit zal gooien, haha! (het moet er voor het persen toch uit....)

 

Mijn grootste angst was om alleen te moeten bevallen of het ziekenhuis niet halen en langs de kant van de weg bevallen

Helaas werd bij mij de eerste bijna werkelijkheid terwijl ik in het ziekenhuis was.
Ik had namelijk op het belletje gedrukt en ze kwamen pas na 30min!!
Ik was volledig in paniek en heb de hele afdeling bijelkaar gegild.
17min later was Suzannah er
Ik was blij dat ik van de bevalling af was hoor...........hahaha

 

Ik was bij de eerste band om een ruggeprik te willen.Ben hier tegen en wilde dit helemaal niet en was dus bang of ik het wel zou kunnen zonder prik.
Alles dus helemaal goed gekomen.Heb eigenlijk geen moment gehad waarbij ik dacht ik kan niet meer.
Dus deze keer neit bang voor een ruggenprik te willen want ik weet dat ik het kan zonder.

Nu meer bang om op bed te moeten blijven.Wil graag totaan de persween rondlopen enz maar meot in het ziekenhuis bevallen omdat ik 1,5l bloedverlies had tijdens de ween en gedeeltelijke placentaloslating.Stom he...daar ben ik helemaal niet bang voor.
Alleen het stil meoten liggen op bed wel.

 

Mijn grootste angst was dat het heel lang zou gaan duren en daar was ik ook helemaal vanuit gegaan. Uiteindelijk kwam ik om 16u in het ziekenhuis en om 18.05u is onze dochter geboren.

Ook was ik enorm bang voor inknippen en uitscheuren.
Om heel eerlijk te zijn heb ik van het scheuren niks gemerkt omdat je op dat moment alleen bezig bent met die kleine je lichaam uit te persen. uiteindelijk waren zijn het 5 hechtingen geworden en na de bevalling valt alle pijn die je daarna nog krijgt 100% mee (vond ik dan)

 

MamaCharlotte86

hoi

waarom ik binnen 8 uur nu moet bevallen is dat hoe langer de bevalling duurt hoe trager mijn baarmoeder word
dus ook weer sneller de kans is dat ik weer erg gaat vloeien

dus als ik binnen 8 uur niet bevalt dan krijg ik infuus om de weeenen te verhogen
en daar ben ik ook bang voor

het is afwachten maar

 

De eerste keer was ik bang om erg misselijk te zijn en te moeten overgeven in het ziekenhuis. En om gigantisch te poepen tijdens het persen.
Ik was wel misselijk, maar had de hele dag niet gegeten dus er viel niks uit te kotsen . En dan nog, de pijn was zo erg dat ik eigenlijk wel wilde overgeven . Poepen heb ik tijdens het persen niet gedaan, ben ervoor namelijk een paar keer leeggelopen

Deze keer ben ik bang om ingeleid te worden.. ik wil zoo graag eigen weeën hebben! Die opgewekte onnatuurlijke dingen zijn zoo pijnlijk!
Voor een knip of scheur ben ik niet bang. Vorige keer ook ingeknipt en heb het niet eens door gehad.
Ben ook bang dat ik weer geen persweeën krijg, het is toch wat zwaarder zonder denk ik. Had geen idee hoe ik moest persen.
Verder ook een beetje bang dat dit kindje ook weer achter mijn schaambot blijft haken, dus 't is wel noodzakelijk dat ze niet te groot wordt.

 

Ja, dat deed me echt verrekte veel pijn. Ze hebben me eerst in 5 min een hele spuit magnesiumsulfaat erin gegooid omdat ik acuut was, en toen waren mijn infuus en mijn aderen al lekker over hun toeren en toen kwamen daar daar nog 3 of 4 dagen een regulier infuus magnesiumsulfaat bij.

Ik heb na de bevalling ook morfine gehad tegen de HELLP pijn Oh wat was dat lekker, ik schijn de halve dag op de verkoever e IC te hebben gelegen maar weet er niets meer van, eindelijk geen pijn en lekker dwalen in morfine dromen Nadeel is wel dat ik me er niets meer van kan herinneren, ik heb dus ook een foto waar ik mijn dochtertje voor de eerste keer vasthou en daar kan ik me niet van herinneren.

 

De pijn die je voelt als het hoofdje geboren word is maar heel even, een paar sec, maar daarna voel je meteen een grote opluchting want dan weet je gewoon dat je nog 1 laatste keer moet en dat dan het lijfje geboren word.
En tijdens de weeen was ik daar ook bang voor dat ik in paniek ging raken. Maar het beste is gewoon op je ademhaling concentreren. Toen ik het laatste uur voordat ik mocht persen een weeenstorm had hielp bij mij dat m'n vriend en de verloskundige mee gingen puffen. Dat hielp gewoon bij mijn ademhaling om die rustig te houden. Ik ben tijdens de bevalling niet in paniek geraakt gelukkig maar, want ze zeggen dat de bevalling dan langer duurt als je niet ontspannen bent.

 

Inscheuren of -knippen daar heb ik me eigenlijk al bij neergelegd. Waar ik bang voor ben is dat ze zuurstoftekort krijgt tijdens de bevalling omdat alles te lang duurt. Daar kan ik nu al paniekaanvallen van krijgen, laat staan zometeen als ik het gevoel krijg dat alles muurvast zit en er geen beweging in te krijgen is. Dit is wel een onderwerp dat ik nog even wil bespreken met de gynaecoloog want het moet uit mijn hoofd voordat we naar het ziekenhuis rijden.

 

Geheel herkenbaar.... kan het me alleen van de foto herinneren maar niet real-life. Deze keer gelukkig zonder pe/hellp bevallen maar helaas wel prematuur. Kan me van deze bevalling gelukkig dus wel alles herinneren!

 

Hier komt het ook steeds dichterbij en vind het ook zo spannend!
Waar ik bang voor ben is:

* Dat ik naar het ziekenhuis moet (wil zoooo graag thuis bevallen)
* Voor een knip/scheur
* Bang om de pijn niet aan te kunnen en hierdoor te gaan hyperventileren!


Lekker om dit even van me af te typen, haha!

 

-dat het uiteindelijk weer een keizersnee zou worden, net als bij daniel
-als het wel vaginaal zou lukken: uitscheuren of knip!
-iets mindere angst: tang of vacuümpomp

uiteindelijk is lydia gewoon geboren zonder ingrijpen (ze hebben alleen vliezen gebroken bij 5cm) en ben ik minimaal uitgescheurd aan de binnenkant van mn schaamlippen maar daar had ik niks van gevoeld!

 

Dag mamacharlotte
Het is bijna zover he?! Wat spannend meid!
Maar maak je echt niet druk om een knip of scheur, dat voel je serieus echt niet, omdat de weeen het meeste pijn doen. Het zal je echt waar niks meer interesseren wat er aan te pas moet komen op het moment dat je tien cm ontsluiting hebt. Ik vond vooral de inleidingsweeen (eerste bevalling) en de laatste weeen (tweede bevalling) een hel. Ik moest ook bij beide bevallingen poepen en overgeven tegelijk, het werd er letterlijk door alle kracht uit geduwd.
Maar je vergeet het allemaal! Ik vind achteraf gezien de tijd na de bevalling vele malen zwaarder dan de hele bevalling op zich. De bevalling is pas het begin van al het moois en tegelijk al het zwaarst!

kus!

 

Hier niet bang voor de bevalling, alleen ik moet verplicht in het ziekenhuis ivm tweeling, daar zie ik als een berg tegenop. Vooral omdat het meisje nooit anders dan in stuit heeft gelegen, en dan halen ze haar uiterlijk met 28 wkn met ks. En dan moet ik ook nog blijven in het zh! Lijkt me echt niks!! Ik wil dan naar huis!

 

Ik heb niet zoveel angsten voor een normale vaginale bevalling. Heb me er bij neergelegd dat het erg pijn gaat doen En dat er misschien wel een knip aan te pas moet komen. Ja, klote, maar er zijn genoeg vrouwen die dit overleven Dus nee, daarvoor geen angsten.

Maar wel de angst voor complicaties en een uiteindelijke (spoed)keizersnede. Daar bibber ik wel voor
Probeer daar dus maar niet te veel aan te denken

Wat zal ik blij zijn als ie veilig en wel op mijn buik ligt en ik hem kan bewonderen