Ik heb tegen de vk gezegd (beviel in het ziekenhuis) dat ik absoluut geen pijnstilling wil en dat ze het me niet mag geven, ook al smeek ik er om. Ze heeft goed naar me geluisterd en me heel goed geholpen om momenten dat ik om de ruggenprik riep, haha.
Ja dat werkte voor mij perfect.. Ik wilde dan ook niet aangeraakt worden en als ik mijn hand voor mijn ogen deed wisten ze dat ze me moesten laten.. Als ik ging lopen vertellen hoe vreselijk ik een wee vond dan vond ik hem 5 keer zo vervelend! Ik hoop dat het je lukt en zo niet, dan heb je je best gedaan!
Hier 2 kinderen op de wereld gezet zonder pijnmedicatie. Heb er zelfs niet over nagedacht, en nu bij de 3e ook niet. Ik ben er van overtuigd dat ons lichaam voor kinderen baren gemaakt is, en dat pijnmedicatie bij een normale bevalling ook niet nodig is.
Hier ook bij beide pethidine gehad. Bij de eerste schoot het totaal niet op en hij lag ook niet goed (sterrenkijker), waardoor pijnlijke rugweeen, die haast niet op te vangen waren. Bij de tweede toen het heftig werd ook pethidine gekregen, maar toen ging het ineens zo snel, dat ik na de bevalling nog helemaal stoned was. Dat wil ik dus liever niet. Daarnaast ga ik nu waarschijnlijk thuis bevallen, dus is die optie er sowieso niet. Ik heb wel een geboortetens aangeschaft, tenminste die kreeg ik via de verzekering. Geen idee of het wat is, maar proberen kan altijd. Hoe het verder gaat bevallen; ik hoop goed , maar dat weet ik dus nog niet.
Bij mijn eerste heb ik na twee nachten en een dag weeën wel pijnstilling gekregen nadat de ontsluiting niet vorderde en ik aan de weeenopwekkers moest. Ik vond het helemaal niks, had echt het idee dat het niks van de pijn wegnam, het enige wat er gebeurde is dat ik wegviel tussen de weeën en vol in de wee weer bij was. Niet fijn. Ook heb ik het persen niet bewust meegemaakt, het was alsof ik op de tv naar een ander aan t kijken was. De tweede dus bewust zonder pijnstilling gedaan. Nu ben ik dit weer van plan, maar ik sluit niets uit. Bij de tweede ben ik ingeleid dmv gel en strippen en zijn mijn vliezen doorgeprikt. Ik hoefde gelukkig geen infuus, maar moest wel aan de CTG en er moest een draadje op haar hoofdje, waardoor ik niet de vrijheid had om te lopen etc. Dat wil ik nu wel hebben, die vrijheid, dus ik hoop zo op een spontane bevalling die goed verloopt!!
Ik denk dat je vooral moet vertrouwen krijgen in hoe je de weeën het beste kan opvangen. Ik wilde bij de eerste echt een ruggeprik maar kwam in een weeënstorm terecht voordat die gezet kon worden. Ik heb toen al voor mezelf besloten dat ik het zonder zou doen want ik wist dat ik niet lang genoeg stil zou kunnen zitten. Uiteindelijk heeft het 4u geduurd tot ik kon persen. Een erg heftige periode maar ik zat zo in mijn eigen wereld dat ik alle besef van tijd kwijt was. Cruciaal voor mij was dat ik zelf de beslissing heb genomen om geen pijnstilling te nemen. Ik wilde sowieso niets wat uiteindelijk bij de baby terecht zou kunnen komen dus de epidurale was het enige wat voor mij een optie was. Nu sta ik er heel anders in, ik weet dat ik het zonder kan. Daarnaast ben ik na de vorige bevalling te veel bloed verloren, iets waar ik nu terug een hoog risico voor heb. Een ruggeprik vergroot weer de kans dat de weeën moeten opgewekt worden, met daardoor een verhoogd risco op weer een weeënstorm en weer te veel bloedverlies als gevolg daarvan.
Ik ben ook bang. Mijn eerste was bevalling was door middel van inleiding en heeft van 1e pijntje tot baby 2 uurtjes geduurd. De pijn was echter constant en persen maar 1 maal en hij was er. Ik ben er zonder pijn bestrijding doorheen gekomen. Het ging ook veel te snel natuurlijk. Maar het was eigenlijk best onmenselijk... ik lees hier erg vaak dat jullie tijdens de weeën van alles dachten en zichzelf konden toespreken als het ware.. ik kon niet eens nadenken. Er was alleen maar pijn. Ben ik zo kleinzerig of is het echt zo dat het ligt aan de snelheid en het feit dat het onnatuurlijk was bij 33 weken ingeleid te zijn. Ik wil echt geen pijnbestrijding. Vooral geen ruggenprik aangezien ik bloedverdunners prik geeft dit ook weer extra risico's mee enzo.
Soms is het toch ook gewoon te laat voor pijnbestrijding? Ik stond er zelf niet negatief tegenover, maar ik ging sowieso eerst zonder proberen. Ik had begrepen dat het met 8 cm niet zo veel zin meer had om een prik te zetten. En dat ging eigenlijk nog best redelijk, dat wegpuffen. Ik kreeg alleen geen persweeen dus die moesten uiteindelijk worden opgewekt . Vanaf dat moment vond ik het vreselijk, terwijl dat juist bij de meeste vrouwen het moment is dat je voor je gevoel wat mag gaan doen. Waarschijnlijk door het onnatuurlijke gevoel, omdat het opgewekt moest worden. Maar ga er gewoon in met het idee dat je kijkt tot hoever je komt. Het is geen schande om uiteindelijk toch nog te vragen om die prik.
Mijn ervaring: zorg voor een goede voorbereiding en goede steun tijdens de bevalling. Een zwangerschapscursus die je vertrouwen geeft in je eigen kracht en lichaam en je leert hoe je goed met de ween om kunt gaan, lees boeken zoals de Vrije Geboorte en zorg dat degene die bij de bevalling is oprecht 100% vertrouwen heeft in jou en dat je je volledig op je gemak voelt. Zorg evt ook voor dingen die je helpen ontspannen, zoals een warm bad, lekker warme sokken, je favoriete, kaarsjes of muziek, wat je ook helpt. Heel suf misschien, maar ik had bijv. mn favoriete shirt in de bevaltas zitten om aan te doen tijdens de bevalling en zelfs die kleine dingen helpen op zo'n moment. Voor mij zorgde een goede voorbereiding voor veel vertrouwen in mn eigen lichaam en kunnen, en ook mn man had er echt alle vertrouwen in dat ik het kon. Ik zie dat wel eens anders, bij een familielid vond haar man het bevallen allemaal maar niets en iets dat absoluut met pijnstilling moest, en zoiets als in een niet-medische setting bevallen vond hij levensgevaarlijk etc. Dat zou mij écht niet helpen...
Hier allebei zonder pijn stilling had bij de tweede ruggenprik maar werkte niet..dus deze keer geen ruggenprik ook