Nope. Oudste kwam op 41 weken na een rondje strippen, dacht dat er niks gebeurde dus deed een dutje, werd echter wakker van weeën en binnen 4 uur was ze er. Daarna drie inleidingen dus die tellen niet haha. Hoewel die wel mijn referentiekader vormden; bij alledrie was ik rondom de 38,5/39 weken en alles zat toen nog potdicht. "Mijn kinderen komen er dus niet zonder uitzettingsbevel uit." Riep ik grappend bij de vijfde. En toen braken een dikke 5 weken te vroeg mijn vliezen en kwam die vijfde tweeënhalve dag later, na iets dat amper een bevalling te noemen was, prematuur ter wereld. Referentiekaders my ass. Ik ga nergens meer vanuit deze keer. Alles is mogelijk.
Nee. Bij eerste gestript, inleiding gepland, toen rommelde het wel wat daarna (harde buiken, enkele uren), maar de eerste wee 10 uur na strippen was toch wel een verrassing. Bij de tweede werd ik in ochtend wakker van een wee, ook uit het niets. Na drie weeën hield het ook meteen al weer op, dus ik dacht: dit wordt niets. Gewoon opgestaan en normale dingen gedaan, niets gevoeld. Inleiding stond ook weer gepland. In de middag gaan slapen (zoals altijd) en na mijn middagdutje kreeg ik opeens weer weeën. En toen zette het wel door (ging snel...). Bij de derde stond ik naast bed van oudste toen opeens vliezen braken. Ook uit het niets.
Ik voelde lichamelijk ook niks. Had geen voorweeen niks. Wat wel frappant was dat ik bij de eerste twee spontane bevallig dezelfde nacht ben bevallen nadat ik die avond echt het ‘vlucht’ koffertje had klaargezet. Uiteindelijk thuis bevallen dus die koffer was meer iets ‘symbolisch/psychologisch’
Hier wel. Ik ben sowieso al iemand die veel waarde hecht aan tijd voor mezelf. Maar de dag voor alles begon, moest ik echt nergens meer wat van weten. Had contact 'verbroken' met een vriendin waar ik steeds licht gedoe mee had. Niet echt verbroken, maar wel gezegd dat ik rust wilde tot na de bevalling. Ook in contact met andere mensen trok ik me enorm terug. Schoof bepaalde afspraken voor me uit tot na de bevalling. Dezelfde nacht begonnen bij mij de voorweeën. Die enkele dagen hebben aangehouden en niet zijn gestopt tot ik bevallen was.
Bij mijn eerste niet, ik werd gewoon ‘s nachts wakker met lichte weeën. Bij de tweede ook niet bewust, maar achteraf gezien voelde ik me die hele dag heel onrustig, ik ben toen ook bij de verloskundige geweest om de controleren of alles goed was en daar was de conclusie dat er niets aan de hand was en dat de bevalling wel aanstaande was, maar nog zo een paar dagen op zich kon laten wachten. ‘s Avonds begonnen de weeën. Dus achteraf denk ik toch dat mijn onrust daar iets mee te maken had.
Bij beiden dag van te voren enorme poetsdrang. Ineens moest er van alles schoon en klaar. Bij nr. 2 dacht ik wel van goh, het zal toch niet maar ik wilde nog niet bevallen, was er nog niet aan toe. Dus kop in het zand. Baby trok zich er niks van aan.
1e 2x totaal niet. Bij de eerste dacht ik zelfs dat ik me aanstelde met wat buikpijn toen de verloskundige toch maar even controleerde en ik 8 cm ontsluiting bleek te hebben haha. Bij de tweede liep ik al 9 dagen over tijd maar ook dat begon toch nog volledig onverwacht. Alleen de derde heb ik voelen aankomen. Ik had vrijdag nog een groeiecho met 39 weken omdat hij wat klein was. Die avond was ik alleen thuis en realiseerde ik me dat dit echt dat laatste dagen zouden zijn in mijn leven dat er een bab6 in mijn buik zat. Heb uren op de bank gelegen om te kunnen onthouden hoe het voelt. De volgende ochtend voelde ik me bij het opstaan wat vreemd. Geen weeën maar gewoon ongedurig. Ik wíst gewoon dat hij die dag zou komen maar er gebeurde niets. Uiteindelijk man en kinderen weggestuurd en toen kwam het inderdaad op gang. Dezelfde middag is de jongste geboren.
Nee, ik had alleen al een paar dagen snel harde buiken. Maar bij allebei was ik net zo verbaasd toen het echte weeën werden.
Nee.. Bij de eerste ingeleid en bij de tweede dacht ik dat hij er nooit uit zou komen, het bleef zo rustig en ineens werd ik 's nachts wakker met weeën! Ik vond het zo'n aparte gewaarwording dat ik de hele tijd al stuiterend beneden rond liep haha..
Achteraf gezien, had ik het kunnen merken. Op 9 juni ontzettend veel geslapen die nacht al een klokje rond. En dan s ochtends en s middags nog een dutje van een uur. S avonds in bed begonnen de weeën heel licht. 10 juni hele dag lichte krampen, maar wou het zelf niet geloven, wel wou ik alle dingen op orde hebben. Gedurende dag werden de weeën heftiger. Om 18.30 begon de bevalling.
Pas achteraf kan ik zeggen ja ik kon het eigenlijk zien aan komen. Kleine week voor de bevalling ging mijn bloeddruk plots omhoog tot grensgeval zwangerschapsvergiftiging. Bijna direct na mijn bevalling was mijn bloeddruk weer normaal. En op de dag dat het begon was mijn buik hele dag strak gespannen tot dat de vliezen waren gebroken, toen viel die druk weg. Moet wel bekennen in de ochtend had ik al een klein scheurtje dus wist toen al dat de bevalling binnen 24 uur moest beginnen anders zou ik ingeleid worden. Mijn verloskundige was zelf pas ook bevallen en die had het zelfde strakke drukken gevoel in der buik voordat haar bevalling begon
Ik voelde het bij onze dochter niet direct aankomen maar onze zoon wel! De dag voor de bevalling was hij enorm knuffelig en knuffelde mijn buik heel veel. Ik heb die dag ook als zwaarst ervaren van de hele zwangerschap. Dacht echt ik ga dit niet meer volhouden. Dus heel veel genuffeld met onze kleine man. En de volgende ochtend begonnen de weeën
Ik voelde het beide keren niet aankomen. Aan bepaalde signalen (slijmprop, baby bijna niet meer voelen) merkte ik dat het ging beginnen, maar geen ‘gevoel’.
Nee absoluut niet, ik weet nog dat ik om 7.45 naar de wc liep en dacht “ het is weer niet begonnen” ik ben toen weer in bed gaan liggen en om precies 8.00 braken de vliezen. Ik heb trouwens wel 72 uur met gebroken vliezen gelopen, werd 1 keer per dag gecheckt in het ziekenhuis of er geen infectie bij kwam kijken en na die 72 uur was ik het wel zat, ik had echt geen 1 wee gehad, maar al wel 3 cm ontsluiting.
Ik zag het helemaal niet aankomen. Bij de eerste met 39 weken bevallen terwijl ik me helemaal voorbereid had dat ik vast en zeker overtijd zou lopen. Bij de jongste heb ik een week lang ieder nacht 2-3 uren weeen gehad die niks deden. Na 3 dagen had ik er al geen vertrouwen meer in dus toen de weeen na een week wel doorzetten was ik verbaasd.
De eerste liep ik al weken met onregelmatige (voor)weeën rond die al voor de nodige ontsluiting enzo zorgden en voelde ook duidelijk verschil tussen die weeën en de echte weeën. Wij de tweede zat ik op maandag nog potdicht en nog niet ingedaald en nergens last van. En op woensdagochtend werd ik opeens wakker met het gevoel van hey volgens mij had ik een wee. En dat heeft doorgezet want nog geen 3 uur later had ik een baby op ipv in mijn buik. Nu bij deze man ligt hij nu wel ingedaald maar verder ook nog niets eigenlijk zover ik voel. Dus ik ben benieuwd
Ik voelde het ook bij beide totaal niet aankomen! Ik zie dat je ondertussen bevallen bent, gefeliciteerd! En... voelde je het aankomen?