De bevalling van Chris en Tijn

Hier even het verhaal van mijn ziekenhuisopname en de bevalling.
Dinsdag 21 augustus werd ik opgenomen omdat de navelstrengdoorbloeding van een van de kindjes wat minder goed was. Ik moest rust houden en mocht er eigenlijk alleen uit om naar het toilet te gaan en te douchen. Elke dag kreeg ik een CTG waarbij de hartritmes van beide kindjes en eventuele weeenactiviteit gemeten werden. Deze registraties waren iedere keer goed. Op vrijdag werd nogmaals de navelstrengdoorbloeding gemeten en deze was weer helemaal goed. Toch moest ik nog wel even blijven.
En maar gelukkig want vrijdag op zaterdagnacht braken mijn vliezen. (Gelukkig want: thuis had ik nog geen zeiltje op mijn bed gelegd...)
Geen enkele activiteit volgde. Maar toch even midden in de nacht aan het CTG en de assistent gynaecoloog aan mijn bed. 's Morgens nog altijd niets aan de hand. Ik ging ervanuit dat de bevalling zich sowieso binnen 72 uur wel zou aandienen of anders zou worden opgewekt, maar de gynaecologe vertelde mij zaterdag dat als de kindjes het goed zouden blijven doen en ik ook, dat ze dan gerust nog een week (!) zouden mogen blijven zitten.
Maar de volgende nacht, zaterdag op zondag, kreeg ik rond een uur of 2 heel af en toe een harde buik, die ietsje zeurderig aanvoelde. Na een stuk of vijf harde buiken om de 10 minuten toch maar gebeld aangezien de artsen en de verpleegkundigen hadden gezegd vooral toch laagdrempelig te zijn met bellen.
Aan het CTG en inderdaad: regelmatige weeenactiviteit, maar allemaal nog heel goed te doen. Langzamerhand werd het wat duidelijke en vervelender. Om kwart voor 5 Stefan uit zijn bed gebeld. Die sprong onder de douche en kwam naar het ziekenhuis.
Half 7: de weeen worden vervelender, ik moet ze wegzuchten. 3 centimeter ontsluiting.
De weeen komen nu steeds sneller en worden steeds heftiger, ze zakken soms nauwelijks meer weg, de ene wee gaat over in de volgende en ik heb nauwelijks tijd om op adem te komen. "Ohja, dit was inderdaad bevallen" ging er door me heen.
Ik moest me uit alle macht focussen op de gedachte aan twee kindjes die zo in mijn armen zouden liggen. Op deze manier kon ik heel rustig blijven. Ik was heel stil en in mezelf gekeerd.
8 uur: de weeen worden nu echt vervelend, de assistent gynaecoloog heeft de gynaecologe gebeld en de kinderarts is op de hoogte.
De verpleegkundige legt allerlei spullen klaar: kruikjes, een couveuse, warme moltons. Zou het al zo hard gaan? Wat een stimulans om goed door te blijven gaan.
De sfeer in de verloskamer is ontspannen.
De verpleegkundigen vande kraamafdeling hebben collega Gerda, die ik graag bij de bevalling wilde, gebeld, ze is als een razende in de auto gesprongen.
Half 9: Volledige ontsluiting! Wow, wat is dit snel gegaan! Gerda komt binnen!
Kwart voor negen: het schiet op, nog even en ik heb ons eerste tweelingkindje in mijn armen.
8.50: Daar is Chris, lieve lieve Chris Antonie, welkom op de wereld mannetje. Papa knipt de navelstreng door. Even ligt hij op mijn borst.
Dan pakken de verpleegkundigen hem over en dekken hem warm toe en kijken hem na, hij ziet er prima uit en krijgt een 9 en een 10 Apgarsccore.
De artsen kijken met de echo hoe "baby nummer 2" ligt. Hij ligt met zijn hoofd naar beneden.
Ik moet weer aan de bak, nog heel even, dan is ook onze tweede zoon er.
9.02: Daar is Tijn, lieve lieve Tijn Pieter, welkom ventje, welkom! Papa knipt de navelstreng door en dan word ook jij bij mama op de borst gelegd.
Ook jij verdient je eerst 9 en 10.
Jullie doen het prima!
De placenta wordt vlot geboren.
Papa gaat met jullie mee naar de kinderafdeling terwijl mama bijkomt en in de gaten gehouden wordt. Alles gaat goed. Wow, ik ben moeder van 3 kinderen.
Wat er door me heen gaat is niet te beschrijven.
Wat is het snel gegaan, en voorspoedig en ontspannen!
Al snel mag ik wat eten en douchen en dan wordt ik door Stefan en de verpleegkundige naar de neonatologieafdeling gebracht om herenigd te worden met mijn mannetjes!

 

Bedankt voor alle felicitaties!