Hallo, Mensen vragen mij altijd of ik ook tegen de bevalling opzie. Hoe dichter ik bij de bevalling kom, hoe meer ik er aan toe ben dacht ik. Dus mijn antwoord was nee, kom maar op met die bevalling Nu de laatste dagen begint het wat te rommelen en met name 's nachts, dat ik best wel heftige menstruatie krampen krijgt wat door straalt naar mijn onderrug. Dan denk ik zou dit het zijn en raak ik toch wel lichtelijk in paniek. Ik vind het dan opeens heel spannend. Maar later zakken de krampen ook weer af. Herkennen jullie dit?
Ja ik herken dit ook.. Bij mij is het inmiddels even geleden maar vanaf 37 weken voelde ik van alles en ik was zo zenuwachtig omdat je gewoon niet weet wat je te wachten staat. Ik ben uiteindelijk met 41+3 pas bevallen.(ingeleid)
Ja ik herken het zeker. Tot een week of 25 zag ik vreselijk tegen de bevalling op, daarna zwakten de zenuwen steeds meer af en vanaf week 37 had ik ook zoiets van 'kom maar op ik wil mijn kind zien!' en nu ik af en toe wat voorweeën heb begin ik weer steeds zenuwachtiger te worden. Dan denk ik, 'als dit al zo'n pijn doet, hoe moet ik dat dan in godsnaam straks doen tijdens de échte weeën?!'
Herken het volkomen! Super veel zin en nieuwsgierig naar de kleine, maar vooral nerveus wanneer het gaat gebeuren. Is gewoon afwachten en laat ik daar nou niet heel goed in zijn...
Héél herkenbaar. Zo nuchter dat ik was dat het er toch uit moet en nu het bijna zover is schiet ik bij ieder onbekend gevoel lichtelijk in de stress. Gisteren gesprek gehad over inleiding. Dinsdag krijg ik onderzoek of ik ontsluiting heb zoniet gaan ze woensdag een ballon plaatsen. Nu heb ik echt zo iets van Pardon?! Dacht dat er ballonnen in mn kamer gehangen zouden worden niet in mn.... Pfff Tja lig nu dus ook al uren wakker. Sinds gisteren ook ontzettend veel pijn in al mn gewrichten, vooral mn polsen, zal ook allemaal wel weker worden ofzo, niet prettig. Laat maar komen, tegelijkertijd yeeeijks t gaat komen!!
Heel herkenbaar! Maar als het eenmaal begint, dan heb je zoiets van kom maar op!! Tuurlijk heb ik tijdens de bevalling wel eens gedacht ik kan het niet, wil het niet, hou het maar etc maar hij is er toch echt uit gekomen
Hihi, het is natuurlijk ook niet niks. Straks zijn wij opeens met zijn drieën. Het lijkt zo onwerkelijk. Mijn vriend vind het ook zeer spannend, laatst op een nacht zei ik van "ja volgens mij beginnen de weeën". Hij schiet dan ook gelijk in de stress en vind het dan ook erg spannend allemaal. Het liefst mag het van hem nog wel een paar weekjes duren.
Haha, herkenbaar! Bij elk kreuntje van mijn kant omdat ik krampen heb worden zijn ogen groot en vraagt ie benauwd, 'is het begonnen?' Tja ik ben nu 1 dag overtijd, dus veel langer dan twee weken kan het hier niet meer duren dus hij zal er binnenkort toch echt aan moeten geloven!
die van mij doet niks anders dan zeggen. schat het komt pas met 42 weken hoor. volgens hem is het niet mogelijk dat het eerder komt. we zullen zien......(hoop het niet, mag van mij nu wel a la minuut haha)