Bevalling en partner

Aan mij heb je niks, mijn man moest vooral uit mn buurt blijven, niks zeggen, niet bemoeien, niet aaien, niet lief zijn etc.. tijdens mijn bevallingen!

Na de bevalling deel je samen een enorm euforisch en trots gevoel, dat brengt jullie vast weer dichter naar elkaar toe.

 

Ik heb veel gehad aan mijn vriend, heb zijn arm bijna fijn geknepen tijdens de bevalling. Ook na de bevalling, als hij de kleine even overnam zodat ik kon slapen, dat soort dingen.

 

Ik ben erg geconcentreerd tijdens mijn bevallingen en ik kan al boos worden als hij maar iets te luidruchtig ademt want dat stoort mij dan...
Hij moet gewoon lekker op een stoel een boekje lezen en mij met rust laten. Laat mij mn ding maar doen! Dat werkt voor ons het beste. Tijdens het persen staat hij wel aan mijn zijde maar aanmoedigen moet hij ook niet doen hoor, dan wordt ik weer boos dat hij het anders zelf maar moet gaan doen


Het gevoel ansich veranderde eigenlijk niet, ik had eerlijk gezegd ook meer oog voor mijn babytje dan voor mijn man de eerste weken. Wat dat aangaat ging het gevoel misschien wel achteruit in die zin, terwijl de geestelijke verbondenheid toe nam: samen hebben we iets prachtigs op de wereld gezet, samen delen we die euforie en samen delen wij die trots en liefde.

Moeilijk te omschrijven, ik ben meer van hem gaan houden maar kon minder van hem verdragen

Hou je er wel rekening mee dat je in de laatste weken een soort kluizenaar wordt. Je sluit jezelf helemaal af voor alles en iedereen, een natuurlijke mechanisme ter voorbereiding op de geboorte. Het kan zijn dat jij momenteel in die fase zit.

Het zal allemaal vast wel goed komen

 

Mijn man had gezegd dat hij liever niet bij de bevalling was, tijdens onze eerste vond hij het allemaal maar niets.
We haden overlegd dat hij niet perse hoefde te kijken etc.

Tijdens de bevalling 2 weken geleden wou hij er voor me zijn, wat ik niet had verwacht.. Tijdens een wee aaife hij me over me arm, wat mij teveel was.
Iedereen (manlief, verloskundige, verpleegkundige) moesten van me afblijven...


Ik ken je gevoel wle maar het komt allemaal wel goed zodra je gaat bevallen, en bevallen bent.

 

her veel gehad aan mn vriend maar ikzelf ben ook zelden slechtgezind, mn vriend maakte nog een grapje over iets tijdens het persen, ik moest toen ook lachen

na de bevalling ook heel goed, ik vind het heerlijk als mn vriend met dylan bezig is, komt hij thuis van het werk :grommel grommel, dan ziet hij dylan en komt er een grote lach op zn gezicht en doet dan wat gek om na 5min weer verder te grommelen, die dingetjes vind ik grappig en op de bank liggen met hem, zo leuk om te zien en dat maakt me trots

 

Hier moest mijn man ook van mij afblijven hoor tijdens de bevalling.
Ik had al genoeg aan mijzelf en kon zijn geslurp tijdens het drinken en gesmak tijdens het eten niet hebben.
Hij moest tijdens mijn eerste bevalling (had heftige rugweeen) wel echt in de buurt blijven.

Ik herken ook je gevoelens dat je even niets voor je man voelt.
Dit is mijn derde zwangerschap waarbij ik heel misselijk ben en manlief mag ook maar echt heel af en toe in de buurt komen voor een knuffel of kus.
Na de bevalling is dat weer goed.
Ook na de bevalling kan je relatie nog even niet helemaal lekker lopen omdat je allebei moet wennen en een flink slaaptekort hebt.

Maar uiteindelijk komt het allemaal goed...

 

Hier ook heel veel aan hem gehad, ondanks dat hij zenuwachtiger was dan mij.

Gewoon vertellen wat je wilt dat hij doet ( op het moment zelf)
Zelf weten mannen niet goed wat ze moeten doen als ze hun vrouw pijn zien hebben. Dus gewoon duidelijke aanwijzingen geven.

Of juist zeggen dat hij niets mag doen Als je hem even niet aan je wil hebben zitten.

Hier heeft hij bij de rug weeen heerlijk in mijn rug staan duwen ( zo lang tot hij zijn eigen handen niet meer voelde), dit deed de pijn iets verlichten, en hij vroeg steeds of ik iets nodig had , of wilde hebben. Bij het persen heeft hij geholpen mijn hoofd te ondersteunen met naar voren buigen.


Het gevoel komt vaak weer gewoon terug hoor, maar duurt gewoon even door de hormonen en slaap te kort.

 

Hier moest mijn man er puur en alleen zijn.. Niet te veel zeggen, in mijn rug duwen als ik dat vroeg en verder toekijken. Hij deed niet veel,dat wilde ik niet,maar het feit dat hij naast me zat was meer dan genoeg. Ik heb hem denk ik in het laatste uurtje weeën en de 2,5 uur persen volkomen genegeerd. (Arme man). Ik was zo in mezelf gekeerd..

Maar na de geboorte was hij zo waanzinnig trots op mij en onze zoon! De liefde die prak uit zijn ogen toen hij me aankeek en we samen onze zoon eens goed bekeken.. Die blik was alles.. Mijn man heeft de weken erna,en nu soms nog echt heel vaak gezegd hoe trots hij op mijn was en dat ik hem zo'n geweldige zoon heb gegeven en hoe goed ik het gedaan had..

Jou man (en vele anderen) staan ook voor een spannende gebeurtenis, en waar vrouwen met elkaar uren praten over de geboorte en zwangerschap doen mannen dat minder. Best kans dat je man ook gewoon even de zenuwen heeft voor het onbekende.. Nog even en de kleine komt echt,incl bevalling en veranderingen in jullie leven. Is prachtig maar zeker niet niks!

 

Hier moest ik tijdens weeen eigenlijk vrijwel niks hebben van manlief maar toen de persweeen kwamen mocht hij absoluut niet van mijn zijde wijken.Ben wel benieuwd hoe dat nu gaat straks..

De weken erna werden we sterker en groeide we weer naar elkaar toe, Wisten precies wat we aan elkaar hadden.. Heerlijke tijd. is ook niet meer verdwenen.

 

Dit dus!
En doordat hij zich aan "mijn wensen" hield heb ik juist heel veel aan hem gehad.
Hij had de opdracht om alleen foto's te maken (met instructies)

Daarna komt die band inderdaad weer terug.
Kon hem op het einde ook niet zien of luchten *oeps*
Maar na de bevalling was alles weer zoals het was,en zelfs beter
Succes met de laatse loodjes.

 

Ik heb heel veel aan mijn vriend gehad tijdens de bevalling al was ik niet altijd even vriendelijk, maar dat kwam meer door de pijn.

 

Hij heeft mij zoveel mogelijk mijn gang laten gaan al was ik geen kreng tijdens de bevallingen.
Had eitjes van bevallingen en kletste van de eerste tot de laatste weeen vrolijk mee.

Bij de eerste op de baarkruk achter me gezeten en daarna op bed naast me maar stil aanwezig.

Bij de tweede op de baarkruk zijn dochter aangepakt dus de kraam zat achter me.

Daarna alletwee super trots en blij met onze meiden.
En hij trots op mij!

 

Mijn man stond aan mijn zijkant zeg maar want hij wilde niet bij mn benen staan.
Daar stond mijn moeder die was ook bij de bevalling.
Hij hielp mij door me in de rug te duwen als ik moest persen.
Dus zeg maar om mij omhoog te houden.
En na de bevalling wat ik dus echt niet gedacht had, heeft hij veel van mij overgenomen zoals verschonen, flesje geven ed
Echt zo lief!!

 

Tijdens mijn bevalling mocht niemand me aanraken niet praten helemaal niks haha.. ook mijn man niet.. Maar ik had een stortbevalling dus heeft gelukkig maar 3 uurtjes geduurd voor manlief.. Na de bevalling en nu nog steeds heb ik ontzettend veel steun van mijn man.. en heb wel het gevoel alsof we dichter naar elkaar gegroeit zijn xx

 

Ik had mijn man voor geen goud willen missen tijdens de bevalling. Hij heeft mij er echt doorheen geholpen.

Tijdens de bevalling zaten we constant dicht bij elkaar met ons hoofd, hij aaide over mijn hoofd en gaf me slokjes water en was verder gewoon stil. Maar dat was zo ontzettend belangrijk, hij mocht ook echt niet weg van me.
Denk niet dat ik het zonder hem had gekund (vast ook wel, maar zo voelt het wel)

In de kraamweek was ik behoorlijk verzwakt en heeft mijn man bijna alles gedaan. Ben hem zo dankbaar.

Wij zijn echt dichter naar elkaar toe gegroeid door alle gebeurtenissen rondom de bevalling.

 

Mijn man hoefde niet zoveel te doen tijdens de bevalling. Bij de eerste twee was hij er pas toen ik al flink op weg was, omdat hij uit zijn werk moest komen.
De eerste keer heeft hij niet meer gedaan dan mijn hand vasthouden.
De tweede keer heeft hij wat aktiever meegeholpen, omdat ik op de baarkruk zat en hij me overeind hield door achter me te zitten als ruggensteuntje. En hij heeft constant hittepitjes voor me opgewarmd en tegen mijn rug geduwd.

De derde keer hebben we het voor mijn gevoel echt samen gedaan, omdat hij er vanaf het begin bij was. Ik heb hem nog wel een tijdje weggestuurd met de oudste kinderen, omdat ik wat rust wilde. Toen hij alleen terugkwam, hebben we het samen verder gedaan. Hij is de hele tijd bij me gebleven, terwijl de verloskundige en kraamzorg beneden zaten. We hebben gekletst, gelachen, gepuft, hij heeft me vastgehouden en moed ingepraat toen ik heel even in paniek raakte, hij heeft me stevig vastgehouden toen ik moest persen en we hebben samen de baby aangepakt. Heel mooi was dat allemaal, het voelde zo goed om dat allemaal te delen samen.

Ik vond het naderhand ook fijn dat ik de hele bevalling met hem kon napraten, omdat hij er steeds bij was geweest. En hij heeft tig keer gezegd hoe geweldig hij het vond om het allemaal te zien en hoe trots hij op me is.

Waarschuw je vriend maar dat je zelf ook niet weet hoe je gaat reageren en dat het best kan zijn dat je niet wilt dat hij aan je zit of zo. Dan valt het hem ook niet rauw op zijn dak en voelt hij zich niet afgewezen als dat gebeurt. En voor hetzelfde geld wil je hem juist graag bij je hebben of is het al genoeg als hij je hand vasthoud en naast je zit.