Hallo, wij hebben de kinderen nu ruim 6 weken niet gezien (ex houd alle vormen van contact tegen). Binnenkort is de oudste jarig. Natuurlijk hebben we een kado voor hem maar nu zitten we er mee hoe we dat gaan geven... Hubby wil op zijn verjaardag naar hun huis gaan en het geven, maar ik weet nu al dat ex hem toch niet binnenlaat, heel misschien mag hij het bij de deur afgeven aan zoonlief maar zelfs dat zou me verbazen. Ik wacht liever tot we de kids weer krijgen en geef het dan wel, met een feestje uiteraard. De kids worden zo strontverwend door hun moeder, dat ene kadootje van papa word dan niet eens bekeken óf zij pakt het aan en geeft het dan niet eens aan het kind. Opsturen zie ik ook echt niet zitten, dan zegt ze waarschijnlijk niet dat het een kado van papa is. Zelfde geld voor een kaart, die krijgt ie echt niet te zien. Maar niets doen bevestigd zoonlief alleen maar dat de spookverhalen van zijn moeder kloppen, en dat papa geen intresse meer in ze heeft en niet van hun houd. Wat zouden jullie doen???
Is er wel nog contact met een familielid of gezamelijke kennis? Dan zou ik het aan een van hen meegeven met een kaartje/boodschap erbij dat het van papa is...
Wat is de reden dat zij het contact tegenhoudt? Wellicht zou ik hier eens achterna gaan, mijn vriend heeft inmiddels een dwangsom erop staan. Wellicht via familie toch proberen? En anders de cadeaus bewaren totdat jullie ze wel weer mogen zien.
we krijgen ze niet te zien omdat we via de rechter laten vaststellen wat we aan alimentatie moeten betalen. Zij eist een veel te hoog bedrag en dat kunnen we niet opbrengen. Dat hoge bedrag is ten tijde van hun scheiding onderling afgesproken maar nooit officieel vastgesteld, evenals de omgang en het gezag. Mijn man heeft de kids wel erkent maar blijkbaar betekend dat helemaal niets Via familie is geen optie, iedereen die iets met mijn man te maken heeft word uit het leven van de kids geweerd. Ze spelen niet meer buiten, mogen niet meer alleen naar hun clubjes enz. Geen enkele mogelijkheid om ze alleen te zien dus, en dat terwijl we op 100 meter afstand van ze wonen.
Ik zou gewoon op de dag zelf opbellen!!!!! Hopelijk geeft ze hem wel aan de telefoon dan, dan kun je zelf tegen hem zeggen dat er een kadootje op hem wacht!!!!
Ik zou op de dag zelf bellen!! Laat je in iedergeval merken dat je eraan denkt! Als kids weer bij jullie zijn cadeau geven
Ik vind jullie verhaal zo droevig Is de rechtszaak snel? Anders kan je de rechtbank vragen om versnelde behandeling, omdat het in het belang van de kinderen is om hier snel duidelijkheid over te krijgen. Was er hiervóór wel een omgangsregeling (onofficieel dan), en hebben jullie daar bewijs van? Zijn jullie tevreden over jullie advocaat? Zo maar wat hersenspinsels...
Naartoe rijden, absoluut. Niks doen of bellen heeft geen zin, als papa aan de deur komt gaat dat niet onopgemerkt voorbij voor de kinderen. Ik heb zelf ook een halfbroer waar het ook zo vervelend mee verlopen is, en mijn vader heeft ook nooit echt actie ondernomen, mede daarom is er toen 7 jaar lang geen contact geweest. Na die 7 jaar is hij ons zelf op komen zoeken, maar helaas is hij een tijd daarna weer uit ons leven verdwenen. Echt onderneem asjeblieft actie hoor! Kind moet weten dat zijn vader hem niet is vergeten!!! En wat een walgelijke vrouwen die hun kinderen zo als machtsmiddel gebruiken!!!! Ze hebben hier de kinderen het hardste mee, walgelijk echt waar!
wij hebben soort gelijk meegemaakt...maar wij hebben de zaak gewonnen, puur omdat wij ehct geen draagkracht hebben voor d e alimentatie... Tegenover haar alimentatie eis hebben wij bezoekregeling geeist...en dat gewonnen...maargoed daarvoor was het hetzelfde/. wij gingen gewoon op het moment waarvan we zeker waren dat zoon thuis/wakker was daar heen...en gewoon duidelijk hardop zeggen aan de deur dat we voor hem kwamen en hem graag willen feliciteren... zij liet dit wel toe..zoon wkam ook gewoon direct aan de deur dus ja..viel wienig tegen te doen...we konden precies voor de deur stoppen, en dan zei zn vader kom ff mee naar de auto heb een cadeau vor je..en dna pakte hij ff zn momentje en wa shte kind harstikke blij.. vaak vroeg vader dan ook, en heb je mn kaart ontvangen? zoon reageerde dan heel blij ja! ( gelukkig)... Maar mocht ie nee zeggen, dan is het gewoon iets wat je kunt onthouden maar wat die kleine dan wel zal herinneren...van huh papa heeft me een kaart gestuurd...maar ik heb het nooit gekregen! dus dan zou moeder zich moeten verantwoorden... man ging ook vaak langs school rijden om even te zwaaien....zo heeft ie altijd het idee gehad dat zn vader hem altijd graag wilde zien... nu is gelukkig alles oke so far so good
Bellen heeft geen zin, óf ze neemt de telefoon niet op, óf we krijgen de kids niet te spreken. Gisteravond had stiefzoon een optreden bij de muziekvereniging waar hij speelt (en hubby ook). We zijn er heen geweest en stiefzoon zei "Papa, als je hulp hebt gezocht en me niet meer slaat kom ik weer naar je toe". (Ex beweerd nu dat hubby de kids mishandelt) Het kind is hier nog nóóit met een vinger aangeraakt!!! En wij gaan echt geen jeugdzorg inschakelen (eis van ex, eerder krijgen we ze niet te zien) terwijl we hier in huis geen problemen hebben! Maar dat ze dat kind dwingt om zulke dingen te zeggen (hij is 15 en verstandelijk gehandicapt, weet niet eens wat hij zegt) gaat me echt te ver. Nadat hij dat gezegd had was hij zichtbaar opgelucht en ging hij lekker tegen zijn papa aanstaan en knuffelen. Zou een bang kind dat mishandelt word dat doen??? Hubby heeft overigens niet gereageerd op wat stiefzoon zei, dat kun je zo'n kind toch niet uitleggen... Ik heb hem ook lekker geknuffeld en gezegd dat we hem missen, heel trots op hem zijn en dat ik hoop dat hij een leuke verjaardag heeft. En dat we een kadootje klaar hebben liggen voor hem voor als hij weer bij ons komt. Uiteraard kreeg hubby dezelfde avond nog een boos mailtje van ex over hoe hij het durft om hem te vertellen dat we een kadootje hebben, "want nu wil hij naar ons toe terwijl hubby best weet dat dit niet kan als hij niet leert omgaan met zijn agressie" (die hij dus niet heeft, hubby is de zachtaardigste persoon die ik ken!) Ik kon me niet beheersen en heb haar een nette mail teruggestuurd uit mijn naam waarin ik ten eerste gezegd heb dat niet hubby hem verteld heeft over zijn kado maar ik, en waarom, omdat ik anders wel weet wat zij tegen het kind zou zeggen, dat papa niet aan hem denkt enz. Verder heb ik ook geschreven dat ik het heel laag vind om dat kind te dwingen zulke dingen tegen zijn vader te zeggen terwijl ze zelf ook wel weet dat haar hersenspinsels gebaseerd zijn op leugens. Kreeg vanmorgen een mailtje van ruim een A4 terug met allemaal onzin, ze denkt dat ik niet op de hoogte ben van de zaak en probeert me van moeder tot moeder bijna over te halen om haar te steunen. Moet niet gekker worden zeg. Voor de duidelijkheid: Hubby en ik vertellen elkaar alles, we lezen elkaars post en mail en alle contact met de advocaat doen we samen. Probleem nu is hoe verder, wij hebben haar gezegd dat zij ons maar moet 'aangeven' bij instanties als zij vind dat we de kinderen mishandelen, laat ze hier maar komen en ons observeren. We hebben niets te verbergen en ik weet dat wij goede ouders zijn. Ik heb een opleiding tot pedagogisch specialist gevolgd en ben hierin ook werkzaam, ik weet echt wel dat wij het goed doen met de kinderen. Maar tot op heden heeft er nog geen instantie aan de bel getrokken, en zélf jeugdzorg inschakelen, zoals zij eist, ga ik echt niet doen. Dan zou ik dus toegeven dat er een probleem is en dat is er niet. Maar op deze manier krijgen we ze dus niet meer te zien. De omgangsregeling is nooit officieel vastgelegd, wel officieus en hier is van beide kanten nooit vaanaf geweken tot de dag dat wij minder alimentatie overmaakte dat zij eist, nu zo'n 7 weken geleden.
Ik mag toch hopen dat jullie een kort geding hebben aangespannen ivm de omgangsregeling, een kort geding versneld de zaak. Er zal een voorlopige omgangsregeling worden uitgesproken tot aan de bodemprocedure. Zolang er op papier geen omgangsregeling staat is het moeilijk (niet mogelijk) haar ergens toe te "dwingen". Wat betreft de jarige job zou ik een poging wagen hem telefonisch te feliciteren. Langsgaan raad ik jullie absoluut af, als het bij de ex verkeerd valt en zij gaat stennis lopen schoppen en/of belt de politie lijkt dat mij voor het kind alles behalve prettig. Zo betrekken jullie het kind in de strijd tussen vader en moeder en kinderen horen hier je hier niet in te betrekken.