Verdriet dat ik wel zwanger ben...

heftig is dit he.
Zelf wel makkelijk zwanger worden en iemand die je na aan het hart ligt nog niet.
Ik heb daar zelf ook wel eens een traan (meerdere) om gelaten. Verder kun je niks doen.

 

wat lief dat je zo mee leeft met je schoonzusje. lijkt me ook heel moeilijk. weet je schoonzusje het al? en hoe vatte ze het op? wij zijn ook best lang (voor mij gevoel) bezig geweest, maar ik vond het nooit erg als een ander wel zwanger werd. natuurlijk wilde ik ook graag maar ik kon nog wel blij zijn voor andere. mischien gewoon er over praten met je schoonzusje en ook jou gevoel voor hun uitspreken. waarschijnlijk vind ze het gewoon heel lief dat je zo met haar meeleeft en is ze wel blij voor jullie?

en gefeliciteerd met je zwangerschap natuurlijk

 

Gefeliciteerd met je zwangerschap.

Wat vervelend dat het zo moeilijk is om zwanger te worden voor je schoonzusje. En erg lief dat je meeleeft.
Maar ondanks dat het voor hun niet makkelijk gaat en verdrietig is, zou ik juist ontzettend genieten van jou eigen zwangerschap.

 

het is naar maar het is zonde als je je jouw zw-schap en wonder er door onrecht aan doet. voor hetzelfde geld zijn ze over een paar maanden zwanger kunnen zij genieten maar jij kan jouw tijd niet terug draaien. je kan het van hun niet beter maken door je eigen geluk naar beneden te halen. het enige wat je kan doen is hun steunen en een horend oor bieden.

kijk wat ze fijn vinden praat met je sch-zus. misschien vind ze het prettig als ze xtra betrokken wordt bij je zw-schap of misschien heeft ze liever afstand. misschien wil ze graag haar verhaal kwijt kunnen. kijk wat je kan doen om in haar behoeften te voorzien zonder jezelf uit het oog te verliezen.

sterkte.

 

hey bouncytigger
Ik heb alleen jouw verhaal gelezen, dus het kan zo zin dat je iets dubbels leest..sorry dan alvast!
Ik ken t gevoel, vanuit je schoonzusje....Mijn schoonzusje en haar man zijn 'zomaar' in verwachting geraakt en wij zitten nu ook voor de IUI. We hoorden het nieuws en waren blij voor hen, maar hebben daarna even heel erg hard zitten huilen. Het doet gewoon pijn als jouw wens zo groot is en het lukt niet en bij de ander de wens er ook is en 'het lukt'.
Maar..ik ga niet mijzelf zielig vinden! Ik geniet van mijn schoonzus, haar zwangerschap en de dingen die ze meemaakt daardoor. Ik ga voor haar kleine kijken in een babywinkel. Natuurlijk gaat dit met ups en downs.
Het is belachelijk dat je zo open het geluk van een ander over zoiets moois weer te overschaduwen. Jij ben nu verdrietig in plaats van super trots, blij en 'in het middelpunt'.
Ik vind eigenlijk dat je dit wel tegen haar mag en kan zeggen. Prima dat ze zo is en dat ze haar verdriet heeft, dat is ook te begrijpen (dat doe je zo erg dat jij verdrietig bent) maar....ze mag ook blij zijn voor jou en dit uiten zodat de beklemmende sfeer afneemt. Hoe moet dit gaan straks als de kleine geboren is!
Vraag haar in het gesprek ook wat ze wilt. Ik heb bijv in het gesprek met mijn zwager en schoonzusje gezegd dat ik echt gek ben op kinderen en dat ik een zwangerschap van vriendinnen enz. van zo dicht bij meegemaakt heb en dat zo bijzonder vind , dat ze dit ook zeker met mij/ ons mag delen.. graag zelfs! Misschien wilt zij dit op haar manier ook wel!?? Of juist dat je het in de basis hebt over de zwangerschap maar het niet de hele tijd hebt over ... maanden als de baby er is.. (ik denk niet dat je dat veel doet, maar het kan haar erg raken!?!)

Heel veel succes en anders beetje afstand nemen!!!!????

Genieten van het kleintje mag namelijk!!

Liefs

 

Eigenlijk ben jij haar emoties aan het invullen. Ik heb (door schade en schande) geleerd dat iedereen z'n eigen rouwproces heeft. Jouw schoonzus heeft de taak te dealen met haar rouwproces en dat is heel erg zwaar. Maar jij kan dat niet doen voor haar en je doet jezelf, je man maar ook jullie kindje te kort als je haar rouwproces gaat overnemen en zo minder van je zwangerschap en kindje geniet. Wat nou als zij over een half jaar zwanger is? Dan is zij door dolle heen, 100% bezig met de emoties die daar bijhoren. Jouw zwangerschap is dan (bijna) voorbij en niet meer in te halen. Ik vind het nog steeds moeilijk, maar, los van menselijk meeleven met elkaar, is het belangrijk om emoties te laten waar ze horen, in dit geval bij je svhoonzus. Klink hard maar is dat juist niet: zij heeft het recht te rouwen, jij hebt het recht (en de taak) om super blij te zijn met jullie zwangerschap!!! Als dat door elkaar heen gaat lopen krijg je een brei waar niemand gelukkig van wordt. Veel sterkte en een hele fijne zwangerschap!

 

Wijze woorden van Caro!

Ik snap wel wat je bedoelt, want ik maak het mee met m'n eigen zusje. Ongeveer net zo lang bezig als jouw schoonzusje, nu bijna door de eerste lading vruchtbaarheids behandelingen heen. Vond het heel moeilijk dat ik zwanger raakte (snel) maar merkte al gauw dat het niet uitmaakt. Zolang je begrip hebt voor haar/hun situatie, doe je genoeg. Mijn zus is ook echt blij voor ons, leeft enorm mee. Koopt, zoals ik hier ook al las van iemand, spulletjes voor haar nichtje. Meer dan ikzelf haast: ik beleef mijn zwangerschap heel anders. Ik heb wat minder behoefte aan dat soort dingen. En zo is het met haar rouw ook, je kunt je inleven, maar je weet nooit hoe het echt voor iemand is.

 

Ik heb aan beide kanten gestaan.
Na hier de 2e miskraam kregen we een paar weken later te horen dat mijn zusje zwanger was van de tweede en dat dat een beetje eerder was dan zij eigenlijk gepland/gewild hadden. Dat was heel heftig en moeilijk.
Dat betekende niet dat ik niet blij voor m'n zusje was, maar ik had dus ook niet de behoefte om alles te horen. Leuke dingen kon ik wel handelen, maar klagen over misselijkheid ofzo, daar zat ik niet op te wachten.

Tegelijk met dat wij door de miskramen gingen, ging een bevriend koppel de MMM in omdat zwanger worden niet lukte. Toen ik uiteindelijk weer zwanger raakte, kregen zij te horen dat zij vrijwel geen eitjes had en dat ze dus beter konden stoppen met het hele traject na 2 IVF-pogingen.
Heel moeilijk, omdat ik zelfs wel heb gedacht: liever dat zij een kindje krijgen dan dat wij er nog een tweede toch nog bij zouden krijgen.
Zij heeft toen even afstand genomen en zoekt de laatste tijd weer toenadering. Helemaal prima, ik heb dat gerespecteerd: dat was voor haar de manier om hiermee om te gaan.

Ik zou, zoals anderen ook zeggen, niet je eigen blijdschap laten temperen. Als je schoonzus toch (binnenkort) zwanger raakt, kun jij deze tijd niet alsnog even inhalen. Je kunt wel met haar bespreken wat voor haar wel en niet prettig is. Als afstand nemen voor haar bijvoorbeeld prettig is, kan dat juist voor jou ook fijn zijn om wel even de ruimte ook te hebben om te genieten van wat jullie nu krijgen... Maar misschien is ze toch ook wel heel blij voor jullie en heeft ze juist behoefte aan meer nabijheid. Laat haar dat invullen, ga dat niet zelf voor haar lopen doen, want de kans dat je haar behoeften verkeerd interpreteert is ontzettend groot!

 

O wat een lastige situatie is dit voor je!
Tja ik heb ook in de positie van je schoonzusje gestaan en nu ik zwanger ben is het weer andersom met een vriendin van me.
Mijn zus werd (onverwacht en ongewenst) zwanger van een derde kindje.
Ik was erg blij dat we er open konden zijn over onze gevoelens. Waar we het allebei moeilijk mee hadden, dat hebben we gewoon kunnen bespreken.
Als (schoon)zussen denk ik dat het ook helemaal niet erg is als je deelt in elkaars verdriet en vreugde. Maar denk wel dat je er niet onder uit kunt dat je dat verdriet mee voelt.
Mijn ervaring is dat als je er open over praat er een stuk spanning vanaf gaat. Dan kan zij misschien ook makkelijker delen in jou blijdschap.

Ook met de vriendin heb ik het gewoon open gegooid, gezegd dat ik het zou begrjipen als ze nu echt de balen heeft en ze dat mag aangeven. Dat ik er voor haar wil zijn en ze maar aan moet geven wat ze wel en niet prettig vindt. Ze wilde graag op de hoogte gehouden worden, lekker smssen na een echo etc.

Wat pijnlijk is is als mensen je dwingen tot dingen, baby vasthouden of buikvoelen, vragen waar je wel of geen behoefte aan hebt is veel fijner. Ook als mensen informatie voor je achter houden, is lief maar wel vervelend als je daar achter komt.
Open en eerlijk zijn is echt het beste. En natuurlijk moet jij gewoon genieten van je zwangerschap, en natuurlijk zal dat pijn doen voor haar. Zo is het leven.
Voor iedereen is het anders in wat je wel en niet prettig vindt, het beste is dus echt om het te bespreken

 

Hoi,

Ik zit in de positie van jouw schoonzusje. Ik ben in december 2 jaar bezig. Mijn zus stopte gelijktijdig met de pil en was meteen zwanger. Toentertijd kon ik echt met haar meegenieten hoor, niet wetende wat mij allemaal te wachten stond (zie handtekening). Ik denk dat het voor mij nu, na eindelijk zwanger te zijn geweest en meteen een miskraam om mn oren te krijgen, moeilijker wordt voor mij. Mijn zus is namelijk al bezig met een tweede. Ook is mijn beste vriendin zwanger van de tweede.
Mijn schoonzusje is ''per ongeluk'' zwanger geraakt. Toont totaal geen medeleven voor ons en wil wel dat wij meeleven met haar (je kunt toch wel naar het filmpje van de pretecho kijken??). Dat kan ik dus niet. Heeft geen werk, geen fatsoenlijk huis en ligt in breuk met haar vriend. Ik hoor mezelf nog 2 jaar geleden met kerst tegen de schoonfamilie zeggen: wij gaan proberen zwanger te worden!!! En dan hoor ik mijn schoonzusje 6 maanden geleden: nou, ik ben dus zwanger. Zij zal dus mijn schoonouders voor het eerst opa en oma maken, niet mijn vriend (haar oudere broer). Au.
Ik gun het mijn eigen zus met heel mijn hart, maar iedere keer als ik haar zie, zeker als ze straks zwanger is, zal het pijn doen. Het is ontzettend vermoeiend dat jij degene moet zijn die zich steeds moet verbijten. Dan moet je heel erg oppassen dat je niet gaat vermijden. Dat doe ik ook niet, maar iedere keer pijn is ook niet leuk. Ook niet voor degene die zwanger is, natuurlijk. De pijn van de niet zwangere mag jouw genot ABSOLUUT niet in de weg staan. Geniet ervan, echt waar!! Want het is een tijd om te koesteren en dat begrijp ik ook echt wel. Maar het voelt zo oneerlijk dat ik (in mijn geval) én niet zonder ziekenhuis zwanger kan worden én mijn eerste hummeltje kwijtraak door een miskraam én dat ik dus steeds de pijn moet ondergaan in confontaties met mensen van wie ik hou die heerlijk zwanger zijn. Het staat los van een gunfactor, die is er echt wel (behalve naar mijn schoonzusje). Maar ik voel me verscheurd tussen blijdschap voor de ander en verdriet van mijzelf. Nu is dat nog even vers natuurlijk, omdat ik net een miskraam heb gehad. Maar het wordt er niet beter op zo. Ik heb daarom ook hulp gezocht. Ik denk dat jouw schoonzusje dat ook moet doen. Anders gaan mensen misschien afstand van haar nemen. Of andersom. Daar win je al helemaal niets mee.

Het is zwaar en voelt oneerlijk, maar het is ook zoals het is. Antwoord op de "waarom ik" vraag komt er toch niet, dus je kunt alleen maar inzetten op accepteren. Maar daar heb je soms hulp bij nodig.

Het enige wat jij kunt doen is het besef houden dat jij in de luxe positie zit, dus dat het belangrijk is om je schoonzusje de ruimte te geven. Hoe je dat het beste kan doen, zul je met haar moeten bespreken.

Sterkte en geniet van je zwangerschap!!!

Groetjes Patricia

 

Weet niet zo goed om nog meer te zeggen, er zijn hele goede tips en antwoorden gegeven.

Vooral, praat met haar! Vraag gewoon rechtuit wat je schoonzus van jullie zwangerschap vind en of jij ergens rekening mee moet houden (echo's niet laten zien en dat soort dingen) En probeer het gevoel van schuld van je af te zetten.

Jij bent zwanger!! Geniet daarvan, het is een wonder!! Elk kind is een wonder, of het er nu na 1 keer sex na 1 maand is gekomen ..of na 10 jaar en heel veel gedoe via de MMM.

Hier heeft het lang geduurd, beide kids via de MMM. Wij hadden vrienden. Raak in 1 keer (gelukkig tegelijk waren wij even ver zwanger,toevallig!) Maar daarna wilden wij een 2de....hun kregen de 2de...3de....4de....jaja.....

En iedere keer kwamen ze naar ons toe, we zijn zwanger! We vinden het zo jammer dat je niet mee zwanger bent. We hopen en bidden elke dag dat ook een kindje jullie mag verblijden en jullie gezin compleet mag maken.

Dat waren zulke lieve woorden iedere keer dat ik niet boos/verdrietig of wat dan ook kon zijn. Alleen maar blij dat ze nog een kindje mochten krijgen!

Al met al...praat met elkaar!!

En geniet van je zwangerschap, plaatsvervangend verdriet van jouw kant is niet nodig. Dat verdriet moet je schoonzus en haar partner dragen, jij niet! Ieder rouwt op zijn eigen manier werd er hier al gezegd...en dat klopt als een bus!

 

Ik snap het helemaal!! Maar het is en blijft de luxe positie (eerst blijdschap, dan verdriet) en dat maakt dat jij jouw schoonzusje de ruimte ''moet'' geven. Andersom gaat dat niet. Maar ik lees dat je dat echt probeert en kom op, je schoonzusje moet wel proberen de schouders eronder te houden hoor!! Jij kan ook echt niet meer doen dan haar ruimte geven en je hoeft inderdaad zeker niet plaatsvervangend verdriet te hebben. Wel heel meelevend van je, het zegt veel over je!

Misschien is een forum als dit een idee voor je schoonzusje als ze dan geen professionele hulp wil? Hier heeft ze lotgenotencontact. Haarzelf voorhouden dat ze het alleen moet doen is uiteindelijk zelfdestructief en naar mijn idee geen geldig argument. Ze is niet de enige!! Haal energie uit lotgenotencontact! Nou ja, mij helpt het in ieder geval wel een hoop!

 

Ik ken het gevoel van je schoonzusje wel... Ik was erg blij voor vrienden van ons, maar ook verschrikkelijk jaloers dat het ons nog niet gelukt was. En totdat ik nu zelf zwanger ben geraakt kwam dat gevoel regelmatig terug. Zeker als ik dan zag dat zij toch af en toe een sigaret opstak... Maar na de initiele schok overheerste gelukkig toch het blije gevoel voor hun.

 

Allemaal zo verschrikkelijk herkenbaar... 3,5 jaar bezig zijn... nooit zwanger geweest en om je heen worden er continu vriendinnen, familieleden zwanger... God wat heb ik het daar moeilijk mee gehad. Nu zelf dan eindelijk zwanger, en achteraf toch wel spijt hoe ik soms heb gedaan tegen mensen.
Niet gemeen ofzo maar toch bepaalde dingen (babyshower) missen omdat ik het niet aan kon. Gelukkig heb ik een fijne vriendin die dit toendertijd en nu geheel snapte.. maar ik voel me er soms nog lullig onder. Probeer er inderdaad over te praten maar laat je schoonzusje aangeven tot hoe ver....
Suc-6 en probeer ook zeker te genieten van je zwangerschap!