Bevalling in Spanje op 8 maart 2008

Mijn bevalling in Spanje

Voorinfo:Wij hadden extra een ziekenhuis gezocht die ´natuurlijke´ bevallingen doen.
Want hier in Spanje zijn ze in vele ziekenhuizen nogal ouderwets en mag je tijdens de weeën je bed niet uit en persen mag alleen maar liggend in de beugels.Ook is het bijna standaard om een ruggenprik te nemen.
Ook het aantal Keizersneden is uitzonderlijk hoog.

Ik werd op donderdagavond 6 maart in het ziekenhuis opgenomen voor een inleiding omdat ik bijna 42 weken zwanger was.

Diezelfde avond nog brachten ze een soort tampon in om de baarmoedermond te laten rijpen.

Op vrijdagochtend werd ik gecheckt de tampon had zijn werk gedaan, maar zou toch nog tot 12uur s´middags ingebracht blijven.

Rond 13uur s´middags had ik 1 centimeter ontsluiting en kon de echte bevalling beginnen.
Ik werd op een mooie verloskamer gelegd,met een apart toilet, een elektrisch verstelbaar bed in alle standen, een cd-speler met cd’s, en mooi gedimd licht en een skippybal

Daarna werd ik aangesloten op het infuus met weeënversterkers. De weeën waren nog heel onregelmatig en ook niet sterk genoeg. Ik dacht nog als dit het is dan word het een makkie

Rond 18uur begonnen de pijnlijke weeën. Ik lag, zat of stond afwisselend.
Ook heb ik veel op de skippybal gezeten dat veel voor verlichting zorgde.

Toen rond 20uur de verloskundige checkte had ik nog maar 4 centimeter ontsluiting, kon ik wel huilen. De weeën waren zo pijnlijk en ik dacht als dat zo doorgaat dan haal ik het nooit. Ik dacht nog geef me maar een ruggenprik of doe maar een keizersnee.

Gelukkig werd ik door de verloskundige goed aangemoedigd en zij zei dat ik moest proberen te gaan lopen de gang op en neer zodat de ontsluiting sneller ging en de baby meer naar beneden kan zakken.

Dus daar ging ik een paar uur lang de gang op en neer het was in middels middernacht en de weeën waren bijna niet om uit te houden.

Toen de verloskundige weer checkte had ik 8 centimeter ontsluiting, dacht gaf weer hoop en de kracht om toch nog door te gaan nog 2 centimeter te gaan.

Een uur later had ik volledige ontsluiting, maar S. zat nog veel te hoog, dus ik moest van de verloskundige staand gaan persen.
De vermoeidheid sloeg toe, ik kon bijna niet meer omdat ik al vanaf donderdag niet meer echt geslapen had. Ik mocht bij elke wee meepersen, maar ik voelde niet echt persweeën.

Ik werd naar een andere kamer gebracht (operatiekamer) omdat ze dachten dat het wel eens een tang of vacuüm verlossing kon worden. Ook werd de gynaecoloog erbij gehaald. Ik moest persen maar ik voelde geen goede weeën meer. Toen heb ik maar geperst wanneer ik dacht dat ik moest persen, en heb ik gelukkig toch nog op eigen kracht S. eruit kunnen persen.


Op 8 maart om 4:20 werd dan eindelijk ons dochtertje geboren!
Zij werd meteen op mij gelegd en begon meteen gretig te zuigen !

Na 10 minuten werd iedereen de zaal uitgestuurd, het bleek dat een stuk placenta was blijven hangen en ik veel bloed verloor.
Ik voelde me slapper en slapper worden, en had het gevoel dat ik ging flauwvallen.
De gynaecoloog heeft toen snel mijn baarmoeder schoongemaakt en ik was gelukkig weer snel stabiel.

Daarna kon ik gelukkig weer terug naar mijn man en dochtertje.