Hierbij mijn bevallingsverhaal! Op 5 juli 2007 werd ik om 4.14 wakker van kramp in mijn buik. Het deed niet echt pijn en voelde alsof ik ongesteld zou worden. Ik schrok er verder dus helemaal niet van. Ik had ook al twee keer eerder in de zwangerschap heftige voorweeën gehad en dit was er niks bij. Wel merkte ik dat ik niet meer in slaap viel en ik dacht, laat ik eens bijhouden om de hoeveel tijd die krampen komen. Ik merkte dat er regelmaat in zat, namelijk om de 5 minuten. Mijn verloskundige had gezegd dat als ik ooit weer voorweeën of krampen zou hebben en ze regelmatig zijn, dat ik dan moest bellen. Maar goed, het deed niet echt pijn dan ga je ook niet zo gauw bellen natuurlijk. Ook was er nog geen spoor te bekennen van een slijmprop, vruchtwater of bloedverlies. Toen het tijd was voor mijn vriend om op te staan, 7.00, zei ik tegen mijn vriend dat ik last van mijn buik had, maar dat het waarschijnlijk niks zou zijn. Hij vroeg nog of ie thuis moest blijven vandaag, maar dat vond ik niet nodig. Ik voelde me de afgelopen dagen verder prima en kon bijna alles nog en dan zou hij voor die kramp thuis moeten blijven Dus meneer naar zijn werk gegaan. Zo rond 11.00 werden de krampen wat pijnlijker en bleven om de 5 minuten komen en hielden ongeveer 40 sec. aan. Misschien is het wijs om toch even de verloskundige te bellen, dacht ik toen. Meer om te horen wat zij ervan vond, niet omdat het nou zon pijn deed. Ik belde haar en ze wilde toch even langskomen voor de zekerheid. Over anderhalf uur zou ze er zijn. Dus om half 1 stond ze voor de deur. Ze toucheerde me en ik had zowaar 1 cm ontsluiting! Dat had ik absoluut niet verwacht. Wel zei ze dat het niet zo heel veel zei dat ik 1 cm had. Daar kon ik volgens haar al een paar dagen mee rond hebben gelopen. We spraken af dat ik haar weer zou bellen als het heftiger zou worden. Het kon ook weer afzwakken zei ze. En toen ze weg was leek het ook wat af te zwakken. Toen begon ik ineens wat bloed en slijm te verliezen Een uur later begon het feest pas echt! Ineens werd het behoorlijk pijnlijk en moest de weeën echt wegzuchten. Ik belde ook mijn moeder en vriend op om te zeggen dat ik liever had dat ze naar me toe zouden komen. Mijn moeder zat op haar werk en zei dat ze rond 14.30 bij me kon zijn en mijn vriend kon pas om 15.30 thuis zijn. Daar zat ik dan in mijn upje, behoorlijk heftige weeën weg te zuchten. Vond het van de ene kant erg relaxt dat ik alleen was, daardoor kon ik me volledig concentreren, maar wilde ook graag mijn vriend om me heen hebben. Het duurde in mijn beleving erg lang voordat er iemand kwam, daarom belde ik met pijn en moeite de verloskundige nog maar eens. Ze hoorde aan mijn stem dat het nu menens was en kwam meteen. Ze toucheerde me en ik had 4 cm. Ik was best blij toen ik dat hoorde. Ze ging weer en zou om 18.00 terug komen. Toen eindelijk mijn moeder en vriend er waren, wist ik niet meer hoe ik het had. De weeën kwamen om de 2 minuten en waren pijnlijk. Ik had voornamelijk buikweeën, maar mijn rug begon langzaamaan steeds meer pijn te doen. Op een gegeven moment ben ik in bad gaan liggen dat verlichtte de pijn ietsjes, maar niet veel. In bad kreeg ik ook ineens rug- en beenweeën en vooral die beenweeën waren echt verschrikkelijk! Ook werd ik lichtelijk geïrriteerd door het gepraat van mijn moeder, die begon uitgebreid vragen te stellen en verhaaltjes te vertellen over haar eigen bevalling, ja hallo! Ik lig hier te creperen en probeer met alle macht die weeën op te vangen en mevrouw doet alsof er niks aan de hand is. Gelukkig voelde mijn vriend het heel goed aan dat ik even genoeg had van haar en heeft mijn moeder vriendelijk verzocht even haar mond te houden. Het werd 17.00 en toen voelde ik een soort persdrang leek wel . Ik dacht: Ojee dat is nog niet de bedoeling! Dus ik mijn moeder gevraagd of ze de verloskundige NU wilde bellen. Tot 18.00 wachten lukte me echt niet. Ze kwam, toucheerde me en ik had 7 cm. Ze besloot de vliezen te breken. Toen bleek dat uk in het vruchtwater had gepoept. Ik zou thuis bevallen, maar dat ging dus niet door. Ik vond het geen probleem om alsnog in het ziekenhuis te bevallen, maar wel dat ik naar de auto moest lopen en die rit ernaar toe zag ik ook niet zitten, alhoewel die maar 5 minuten duurt. Met pijn en moeite kon ik in de auto klimmen. Omdat het rond de spits was, moesten we wat langer wachten bij de stoplichten. En ja natuurlijk stond er bij die stoplichten een bushalte en een tramhalte en een zebrapad en ik had het idee dat iedereen me stond aan te staren! Verschrikkelijk was dat! Toen we bij het ziekenhuis aankwamen snel een rolstoel gezocht en naar de verloskamer gescheurd. Daarna ging alles heel snel. Ik kreeg echt onwijze persdrang, maar mocht nog niet persen. Het wegpuffen lukte me niet op eigen kracht en ik was alles van de zwangerschapsgym vergeten. Toen heeft een strenge verpleegster me geholpen met puffen, omdat ik lichtelijk in paniek raakte. Ik riep dat ik het niet meer kon en vroeg hoe lang het nog zou duren .Ik zag het niet meer zitten. Ineens zei de gynaecoloog dat ik zachtjes mee mocht persen. Ik wist niet wat ik hoorde! Zomaar opeens mocht ik meepersen, wat een verademing was dat zeg! Eindelijk mijn uk eruit En binnen een kwartier was ze er! Ze huilde gelijk en werd meteen op mijn borst gelegd en ik kon ook niks anders dan huilen Ik was wel een beetje uitgescheurd en werd dus gehecht, maar daar heb ik nauwelijks wat van gemerkt en achteraf ook weinig last van gehad. We zijn een nachtje in het ziekenhuis gebleven, omdat er geen kraamhulp thuis zou zijn en dat vond ik toch wel eng. Op 6 juli zijn we thuisgekomen en vanaf dat moment zijn we eindelijk een gezinnetje! Al met al een snelle en mooie bevalling gehad. Ik zal niet stoer zeggen dat ik het zo weer zou doen, maar hoe cliché het ook is: als je kindje eenmaal in je armen hebt, ben je alle pijn zo weer vergeten!
Mooi verhaal, ik moet dan altijd aan mijn eigen bevalling denken...! Gefeliciteerd, mooie meisje, mooie naam! Liefs Niki