Ik ben zo jaloers op vrouwen die hun zwangerschap bijna erop hebben zitten en dat ze het nu hebben over angst voor de bevalling, bloedpropjes, weeen, de laatste weekjes aftellen etc etc. Als ik dat soort berichten lees krijg ik werkelijk een steek in mijn maag. Ik vind zwanger zijn eigenlijk (zacht uitgedrukt) niet zo leuk en wil dat het voorbij is. Ben nu al aan het aftellen, waardoor het juist helemaal niet opschiet. Ben ik de enige die dat zo ervaart? Vast wel
nee hoor! ik was het al heel snel spuugzat terwijl ukkepuk zeer gewenst was/is en ik lichamelijk niet veel klachten heb gehad. laatste weken wel veel voorwerk, maar bijna niet misselijk en moe etc
Is er een reden dat je het zo zat bent dan? Ik was kotsmisselijk, 7 maanden lang, en kwam daarna met bekkeninstabiliteit te lopen. En daar tussendoor speelden andere klachten als extreme verstopping, maagzuur en benauwdheid. Dus ik was het ook wel snel zat en kon niet wachten om te bevallen, (en liep vervolgens 2 weken overtijd ). Maar: het heeft natuurlijk weinig zin om je nu al zo te gaan focussen op het eind! Je zit er jezelf alleen maar dwars mee, het is totaal irreeel en dus zou ik zeggen: toch focussen op andere dingen! Bovendien: straks ga je je kindje voelen, en mocht je erg beroerd zijn nu, dan zakt dat meestal af na de 12 weken... dus er is een grote kans dat het dan beter wordt! Tweede trimester is voor de meeste vrouwen de beste periode van de zwangerschap
Bij mijn eerste zwangerschap kon het me ook niet snel genoeg gaan. Zwanger zijn vond ik dan wel leuk, maar ik wou dat alles opschoot. Had het gevoel dat mijn leven stil stond totdat de baby er zou zijn. Deze zwangerschap is wel gepland, maar pas op het laatste moment. Tot vlak voor mijn zwangerschap dachten wij het bij 1 te laten. Maar mijn man gunde mij toch nog 1 keer (ben hem zoooooooo dankbaar Nu valt deze zwangerschap mij best zwaar. Misselijk, moe, schimmelinfecties, bacteriele infecties, blaas ontstekingen, mijn werkgever gaat me na mijn verlof ontslaan (kindonvrindelijke groepsleider) Maar toch..... Ben ik HEEL BLIJ met deze zwangerschap. Het nu echt onze laatste en ik wil proberen (ondanks de 'problemen') van alles te genieten. Sta nu al met dat kleine buikje te pronken Ik weet inmiddels dat het echt heeeeeeeellllllll snel voorbij is
Ik heb vanaf 12 weken al last van bekkeninstabiliteit, isschias en zwangerschapsdepressie... Toch lukt het mij zo nu en dan een geluksmomentje te ervaren. Zeker nu de kleine zich kenbaar maakt, wordt mijn gevoel al anders. Zeker, ik zie er enorm tegenop om zo nog 20 weken door te moeten... Maar omdat ik al depressies heb, probeer ik het per dag aan te kijken hoe ik me voel. Het heeft geen zin nu al beren op de weg te zien.
Dit gevoel had ik vooral bij de tweede. Ik baaldo zo dat ik zo misselijk en moe was en dan ook nog zo heet buiten, ze wordt morgen 1. Nu heb ik het gelukkig wel midner. Ben wel blij als ik straks weer gewoon mezelf kan zijn want ik ben me toch een heks, niet normaal. Nog een wrat en een bezemsteel en het plaatje is compleet.
Ow heel herkenbaar. De vriendin van mijn schoonbroer is afgelopen dinsdag bevallen van een pracht dochter, maar wat was ik jaloers!! Het deed me soms wel even pijn om naar de foto's te kijken waar de kleine meid in de armen van opa of oma ligt of bij haar papa en mama. Ik wil mijn meisje ook vasthouden! Begrijp me niet verkeerd, ben hartstikke blij dat de kleine meid er is en dus ook blij voor de papa en mama. Maar ja, de wens om mijn kleine meid vast te houden blijft.....echter moet ik nog even wachten. Ook al is dat soms effe moeilijk door de harde buiken, misselijkheid en rugpijn, maar ja ze komt wanneer ze komt Ik probeer mijn zinnen maar te verzetten en te bedenken dat het zo oktober is.
Ik herken het een klein beetje, ik heb meer last van het "alleen nog maar zwanger zijn en zo gezien worden" Door iedereen..bah.. Ben mezelf ergens na de 13 wkn verloren denk want t is heel de dag; Dat mag je niet eten, jij hebt een mooie buik, wanneer ben je uitgerekend?, heb je al wat gekocht voor de baby?, hoe voel je je?, dat mag je niet tillen hoor etc etc etc. En dan als toppunt; je hebt wel een bolle toet gekregen (grrrr) Ja ik woog maar 50 toen ik zw werdt , mag ik dan iets aankomen???? Alles om mij heen draait om de beeb en DE buik, ik ben er ook nog!! Begrijp me niet vekeerd,die aandacht is goed bedoeld en de zwangerschap an sich valt me ook niet zwaar..Maar wat ben ik blij als ik ons kleintje vast heb en mezelf en mn lijf langzaam weer terug ga krijgen..
Zal ik je een beetje opvrolijken? Ik was 39 weken zwanger van mn eerste, mn schoonzusje toen 36 weken. Mijn baby zou de eerste kleinzoon worden aan beide kanten. Word ik snachts gebeld dat mn schoonzusje 4 weken te vroeg bevallen was. Ik heb letterlijk gejankt... Uiteindelijk ging ik nog mooi 2 weken overtijd ook en eindigde mijn drama bevalling in een ks en deed mijn schoonzusje er een kleine 6 uurtjes over met 1 hechtinkje. Haar kleintje was dus ineens de eerste en word tot op de dag van vandaag ook het meest vertroeteld. Ja daar heb ik heeeeel lang over gebaald... En verder, dalijk als je je wat beter voelt kun je vast wat meer genieten, als je spulletjes mag gaan uitzoeken enzo. Ik ben al wat verder, maar ook al vanaf 10 weken erge klachten en vanaf 5 weken SUPER misselijk geweest tot 16 weken. Eigenlijk nog geen enkel moment gehad dat ik me echt goed voelde... Maar ik geniet inmiddels wel. Dit kindje is de kers op de taart en als hij savonds (of zelfs snachts en ik kan erdoor niet slapen) ligt te draaien geniet ik daar toch weer van. De laatste keer zwanger, de laatste keer zon intens gevoel met je kindje... Ik zal het toch missen, hoe een vreselijke pijn en ongemakken ik er ook van heb nu. Zo moet jij ook denken! Zwanger zijn is zoiets moois en bijzonders!
Maar waarom vind je het niet leuk? Niet leuk klinkt zo....tja. Ik weet het niet. Ik krijg eerlijk gezegd een steek van dit soort opmerkingen... Maar je brengt het zo vaag. heb je heel veel klachten zoals misselijkheid, bloedverlies? Ben je heel moe? Heb je bekkenklachten? Bandenpijn?
Ik vind zwanger zijn heerlijk, geniet er echt met volle teugen van. Ik ben ook niet ziek of wat dan ook, dus heb niets te klagen. Maar ik herken wel iets in wat je schrijft, niet dat ik jaloers ben op andere zwangere vrouwen, maar wel dat het me niet hard genoeg kan gaan... Iedereen zegt: 'Geniet, want het gaat zo snel!' Maar ik kan niet wachten tot ik mijn kleintje eindelijk in mijn armen mag houden, dan denk ik bij andere vrouwen wel; 'Oh jij bent er al bijna, wat heerlijk!' Maar ik weet dat waar ik last van heb, gewoon een gezonde vorm van ongeduld is. Ik kom vanzelf wel aan die 40 weken, of als ik geluk heb komt het misschien wel ietsje eerder haha!
Het wilt niet zeggen dat ze het kindje niet wilt, maar ja sommige vrouwen vinden de weg er naar toe moeilijk, zwaar en vervelend. Ik heb het soms ook even gehad ermee (kan op het moment niet meer veel omdat mijn lijf niet meewerkt), maar zodra ik mijn meisje voel bewegen is dat gevoel weer weg. Ik vergelijk het maar met een busrit naar Spanje, naar Spanje gaan is leuk, maar die busrit er naar toe niet (weet even niet hoe ik het anders kan uitleggen ) En ze kan idd allerlei redenen hebben dat ze het niet leuk vind.
Ik zeg ook niet dat ze het kindje niet wil. Ik denk dat ze het wel degelijk wil... Ik vraag me alleen af waarom ze zwanger zijn nu al niet leuk vind...ze is net 12 weken. Als je nu al zo denkt....hoe ga je het dan in godsnaam uithouden? Kijk, ik ben 32 weken en kan ook niet wachten. Maar meer omdat ik allerlei "laatste loodjes" klachten krijg zoals bekkenpijn, indalingspijn, ischias en een enorme buik die me belemmert in alles wat ik doe, elke 15 minuten moeten plassen (ook snachts), niet kunnen slapen... Maar het niet leuk vinden? Nee, dat hoor je mij niet zeggen. Ik geniet! Zwanger zijn is zo bijzonder. Uk moet nog even lekker blijven zitten, tot ie groot en sterk genoeg is.
Ik snap het ergens wel en ik hoop (denk) dat je je vanzelf wel beter zult gaan voelen. Dit is mijn tweede zwangerschap en hij is me de eerste weken danig tegengevallen. Heb wel momenten gehad dat het van mij ook allemaal niet meer hoefde. Niet dat ik elke ochtend kotsend boven de wc hing, maar ik voelde me gewoon echt niet fijn! De hele dag door misselijk, heel erg moe en ook gigantisch gespannen daardoor. Wist soms echt even niet meer hoe nu verder. Nu zijn de klachten sinds een paar dagen grotendeels verdwenen en heb ik er ook weer meer lol in. Merk wel dat ik bij deze veel verder naar voren kijk (lees: de bevalling) dan bij de eerste. Het enige moment dat ik er nu nog van baal is als ik 's avonds op mijn matje mijn oefeningen voor mn rug doe (daar heb ik zo'n hekel aan...). Daarbij is een zwangerschap ook een grote hormonale achtbaan, dus ik snap wel dat sommige vrouwen die het relatief makkelijk lijken te hebben, het helemaal niet leuk vinden.
Niet bij 12 weken al, maar ook ik keek wel eens jaloers naar banners van vrouwen al zo ver in de zwangerschap. 30 weken of labger zwanger, WOW! Maar bij 30 weken vielen mijn de 36+ banners op en zelfs nu IK langer dan 37 weken zwanger ben lijkt het me nog zo lang duren.. JA, ik vind het zwanger zijn echt niet leuk. Ook al heb ik niet maanden lang liggen kotsen of wat dan ook. Ik vind het gewoon niets!! Ik kan echt niet wachten tot ik er klaar mee ben.. Ik vind het zelf persoonlijk vreemd dat anderen dit vreemd kunnen vinden, het is niet niets namelijk, ook al komt er een heel mooi iets uit voort!! Succes in ieder geval.. En bij 12 weken zouden hormonen ook nog heel veel invloed kunnen hebben op de belevingen hiervan..
Ik heb mijn dochtertje tot het uiterste gedragen (41+4) en had haar zo nog 10 weken langer bij me kunnen dragen zo erg genoot ik ervan, dus nee ik herken het niet. Maar... ik begrijp het wel .
Mjah, misschien erg misselijk, die drie eerste maanden kunnen ook zeer vervelend zijn, maar ja iedereen is er anders in
Ik herken het wel was ook in het begin erg jaloers op vrouwen die nog maar een paar weken moesten. Nu ik 24+4 ben gaat het me bijna te snel. Ik ben amper begonnen met de babykamer. Ik kan niet wachten tot ik me kleintje heb, maar die trapjes zijn ook wel erg leuk. Ik snap je wel hoor ik ben tot week 18 niet gezellig geweest en voelde me doodziek. Liefs Jessica
Ik herken het niet. Heb vanaf 12 weken behoorlijke bekkenpijn en werk nu nog maar 3 x 4 uurtjes per week. Slaap belabberd. Ben hormonaal redelijk instabiel Ben afhankelijk van hulp van anderen. Nou ja, genoeg dingetjes die niet heel lekker zijn Maar toch, als ik eraan denk wat voor wonder zich aan het voltrekken is in mijn buik en als ik hem voel en zie schoppen. Dan komt telkens weer die glimlach op mijn gezicht En wat voor nut heeft het om zo te kijken naar vrouwen die verder zijn? Zij zijn ook allemaal bij het begin begonnen hoor En gewoon heel nieuwsgierig zijn naar je kleintje, dat lijkt me wel redelijk normaal Die van mij mag ook echt met 38 weken wel komen hoor. Gewoon omdat ik hem zo graag wil zien en voelen en ruiken en en en