Sorry dames, het is een heel lang verhaal geworden Op zaterdag 2 juni, de dag dat ik was uitgerekend, begonnen de voorweeën. Hele nare harde buiken die elke 5 minuten kwamen. Ze bleven maar komen en nadat ik ze een poosje geklokt had heb ik toch maar de verloskundige gebeld. Zij moest lachen en vertelde me dat als het echte weeën waren ik niet in staat was dat gesprek met haar te voeren. Wel moest ik rusten, want het kon nog wel eens doorzetten in echte weeën. De zondag en maandag bleven erg onrustig. De voorweeën bleven maar komen, maar wilden niet doorzetten in echte weeën. Maandagnacht om 2:00 uur, toen mijn man en ik op bed gingen werden de krampen zo erg dat ik ze echt moest wegpuffen. Nou ja wegpuffen, ik kon puffen wat ik wilde maar ze gingen niet weg! Toch ben ik nog een paar keer ingedommeld, alleen werd ik dan wakker midden in een wee. Dinsdagochtend om 8:00 uur ben ik eruit gegaan en onder de douche gaan zitten, maar ook dat hielp niet. Ik heb mijn man toen maar gevraagd thuis te blijven, maar hij wilde dit in eerste instantie niet, want stel je nou voor dat het weer niet door zou zetten! Ik was immers al drie dagen bezig Nadat ik kwaad ben geworden gaf hij toe en is hij thuisgebleven. De weeën werden steeds sterker en kwamen al snel elke 3 à 4 minuten. Ik heb om 12:00 uur de verloskundige gebeld, maar was bang dat ze me weer uit zou lachen. Gelukkig kreeg ik een andere verloskundige aan de lijn welke om 14:30 uur even langs zou komen. Toen heb ik ook gelijk een vriendin van me gebeld, want zij zou ook bij de bevalling zijn. Toen de verloskundige om 14:30 uur kwam vertelde ze me dat het ook wel een blaasontsteking kon zijn. Een blaasontsteking?! Waarom neemt niemand me serieus dacht ik! Ik verging van de pijn! Toch heeft ze me getoucheerd en ik had inmiddels 3 cm ontsluiting. Voor mij een teken dat het begonnen was, maar de verloskundige zei dat ik alleen op bed moest gaan liggen op mijn linker zij, want de weeën konden ook nog zomaar ophouden en een week later weer beginnen. Dat was nou niet het nieuws waar ik op zat te wachten na 12,5 uur weeën! De verloskundige zou om 17:30 uur terugkomen, en als ik dan 4 of 5 cm ontsluiting had zou ze mijn vliezen breken. Dus ben ik heel braaf op bed gaan liggen op mijn linker zij, terwijl ik zo de weeën (die inmiddels om de 2-3 minuten kwamen) helemaal niet op kon vangen! Om 17:30 uur kwam de verloskundige en ik had inderdaad 4,5 cm ontsluiting. Toch stelde zij voor om nog een uurtje te wachten totdat de overdracht kwam om mijn vliezen te breken, want zij was bijna vrij. Toen voelde ik me zwaar verneukt! Eerst mij lekker zitten maken met ik ga je vliezen breken, dan vlot het wat meer en vervolgens niks doen?! Dus heb ik haar gezegd dat ze mijn vliezen móest breken! Dat heeft ze toen maar gedaan, maar het vruchtwater was bruin. Wat een ellende, we moesten naar het ziekenhuis! Op dat moment kwam ik in een ware weeënstorm terecht en zo moest ik in mijn nachtjapon op klaarlichte dag in de auto naar het ziekenhuis! Ik weet nog goed dat we voor het stoplicht stonden en de bestuurder in de auto naast ons moest lachen omdat ik daar zo zat te puffen. Verschrikkelijk vond ik dat. Om 18:15 uur waren we dan eindelijk in het ziekenhuis en werd ik aan de monitor gelegd om mijn weeën te registreren (dat apparaat werkte voor geen meter) en de baby kreeg een plakker op haar hoofdje om haar hartslag in de gaten te houden. Vanaf dat moment had ik één lange wee. Er zat gewoon geen tijd meer tussen, de ene was nog maar een beetje afgezwakt en de volgende kwam weer opzetten. Al gauw kon ik er helemaal niks meer mee een hoe erg ik ook mijn best deed met puffen, Altijd-is-Kortjakje-ziek my ass! Ik had honger, maar kreeg geen kans iets te eten, ik had dorst maar geen mogelijkheid te drinken Ook moest ik naar de wc maar het hoofdje blokkeerde de boel, dus werd ik gekatheteriseerd (auw!). Om 20:00 uur kwam de gynaecologe toucheren en ik had inmiddels 8 cm ontsluiting. Over een uurtje zou ze weer terugkomen. Om 20:30 uur vond ik het wel welletjes en ik vond dat ik de 10 cm wel bereikt had dus riep ik om de gynaecologe, maar die kwam niet. Om 20:45 uur is mijn man haar gaan halen, maar nog steeds kwam ze niet! Om 20:55 uur ben ik heel hard gaan roepen dat ik moest poepen (was niet zo, maar ik wist dat dat kon betekenen dat je volledige ontsluiting had) en eindelijk kwam ze eraan gehold. Om 21:00 uur ging ze toucheren en inderdaad, volledige ontsluiting! (Dat had ik dus waarschijnlijk al sinds 20:30 uur) Ik mocht zachtjes mee gaan persen, alleen had ik dus geen persdrang. Maar dat kon me niet schelen, dat kind móest eruit, ik was het zo zat, ik kon niet nog één onnodige wee verdragen. Ik ben als een gek gaan persen en na 16 minuten, om 21:18 uur werd Lara op mijn borst gelegd! Ik kon het niet geloven! Zon klein, warm, zacht, nat en glibberig lichaampje. Nadat ik twee maal gevraagd had of het inderdaad een meisje was begon ze te huilen, wat een mooi moment. Direct werd ze meegenomen door de kinderarts en ze scoorde 10/10! Wat een goed begin! Ik moest nog even wachten op de placenta, want die wilde niet loslaten. Na een prik, een heleboel gepers en getrek van de gynaecologe kwam die er eindelijk uit; 480 gram! Lara werd al heel snel terug gebracht, ze woog 3560 gram en was 48 cm lang. En toen was ik moeder! De bevalling is me heel erg tegen gevallen, de eerste 5 cm duurde 16 uur en de laatste 5 cm gingen snel, maar de weeën waren zo heftig en kwamen zo snel dat ik ze niet op kon vangen. Ook heb ik de hele bevalling het idee gehad dat ik niet serieus genomen werd, en dat heb ik ze heel erg kwalijk genomen. Maar we zijn nu een weekje verder, Lara is hartstikke gezond en doet het super en we zijn hartstikke gelukkig met zijn 3-tjes. En dat is het belangrijkste!
Goh Ky wat een verhaal! Vervelend dat je je niet altijd serieus genomen hebt gevoeld! Maar uiteindelijk is Lara er en super gezond ook nog! Lekker genieten van haar!
mooi verhaal! Wat een prutsers, ze moeten je toch echt serieus nemen. Gelukkig is alles goed en hebben jullie een plaatje van een dochter
Balen zeg dat het zo is tegen gevallen!.... maar gelukkig heb je er een hele mooie meid voor terug gekregen.
Inderdaad heel vervelend dat je het gevoel had niet serieus te worden genomen... Gelukkig is alles goed met de kleine prachtmeid en kun je nu lekker van haar genieten.
jeetje ky wat een verhaal, je hebt het wel mooi beschreven, wat een dozen he dat ze je niet geloven als jij zelf aangeeft dat je hele erge pijn hebt, lacherig denken ze dan ach dit is een eerste kindje dat kan nog zooo lang duren. Enne wij hebben ervaring haha! Maar ik denk dat je toch wel zelf aan je lijf aanvoelt als het menes is hoor. en dan een gynacoloog die niet wil komen. Maar nu jij je mooie meisje hebt ben je het ergste wel wer een beetje vergeten denk ik! groetjes karin
Ten eerste gefeliciteerd met je dochter! Ik kan me voorstellen dat je trots bent (had ik ook ) Ben je toevallig in Amersfoort bevallen of zo? Daar nemen ze je ook niet serieus! Ik hoop dat je je nare gevoelens snel kwijt bent over de bevalling!
Jeetje Ky, jij ook al zo'n verhaal. Irritant he als ze je niet serieus nemen. Bij mij zeiden ze bij de eerste 4 cm: joh dat zijn oefenweeën. In ieder geval heb je een hele mooie dochter. Van harte gefeliciteerd meid
meid wat een verhaal, wat schrijf jij heerlijk zeg! veel dingen herken ik in mijn bevalling ( hihi) stelletje mutsen zijn we ook he maar geniet ervan en ik neem je wel serieus hoor! dikke hug en kus sally
Wow.. wat heb jij een goed instinct. Dit bewijst maar weer dat je het zelf dondersgoed weet! En ik zou lekker gaan klagen richting zowel het ziekenhuis als de verloskundigen. Want zij worden er wel voor betaald! (En klagen, de brieven schrijven alleen al, lucht erg op hihihihi)
hihi, mooie meid, maar nog mooiere naam en wat betreft niet serieus genomen te worden, gaan praten met je VK. Die heeft je te lang laten doormodderen. En wat betreft drukte, het lijkt idd of het negen maanden geleden een vruchtbare periode was. De enen bevalling na de andere nu.
Als eerste, gefeliciteerd met jullie mooie gezonde Lara. En wat een prachtige datum. Wel zwaar verrot dat je jezelf niet serieus genomen voelde. Dat je pijn hebt, daar ontkom je niet aan, daar kunnen hun ook weinig aan doen. Maar dat ze je er niet doorheen sleuren en niet serieus nemen is een kwalijke zaak. Probeer het achter je te laten en te genieten van jullie mooie meid!