Het begon bij mij om 0300 's ochtends, ik was precies 41 weken zwanger en had nog nooit 'n harde buik of oefenweeën gehad. Ik werd wakker om naar de wc te gaan en toen ik weer ging liggen voelde ik 'n krampje.. Ik zei 't tegen m'n vriend en die vroeg gelijk: "Is het begonnen!?" Maar ik wist 't niet zeker dus durfde geen ja te zeggen.. We zijn nog lekker buiten op het balkon gaan zitten omdat het zo warm was en rond half 5 ging hij toch maar naar bed, ik dacht hij heeft z'n energie vandaag nog nodig Ik ben opgebleven met 'n stopwatch en pen en papier bij de hand.. de krampen kwamen om de 7 minuten en tegen 10en elke 4/5 minuten.. Ze deden niet echt zeer, sommige 'n beetje, maar 't meeste was gewoon 'n beetje vervelende pijn.. Toen ik rond half 11 't ziekenhuis belde zeiden ze; "kom maar langs, dan kijken we even". Ik m'n vriend wakker gemaakt, gelijk hyper was hij, en onder de douche stond hij voluit te zingen Wij naar 't ziekenhuis maar na 't telefoontje werden de weeën steeds zwakker, ik droeg zelfs m'n maxi cosi nog over de hele galerij en naar de auto.. Eenmaal in de auto werd 't nog zwakker.. In 't ziekenhuis zeiden ze aan de hand van de CTG dat 't 'niks was' en dat we waarschijnlijk weer naar huis konden.. En dat zei die verpleegster op zo'n toon alsof ik me aanstelde.. Tja wist ik veel wat ik kon verwachten.. De gynaecoloog kwam toch even kijken en ze zei: "Je hebt 3 cm ontsluiting, zullen we je vliezen breken en 'n infuus geven om de weeën sterker te maken?" M'n vriend en ik keken elkaar aan en zeiden stomverbaasd JA ! Ik was er al op ingesteld om weer naar huis te gaan namelijk.. Tijdens het infuus werden de weeën sterker, vanaf 1 uur ongeveer echt pijnlijk, m'n vriend moest op m'n onderrug blijven duwen en heeft zelfs m'n stuitje gemasseerd. Als ik in paniek raakte omdat ik andersom ging puffen wist hij me weer op de goeie weg te helpen, ik kneep op de maat van 't puffen in z'n hand en als 't echte coach hielp hij me door de weeën heen.. Na 'n uurtje weeën had ik nog maar bijna 4 cm dus ik dacht dit kan wel heel de nacht gaan duren.. De gyn zou om half 4 terug komen om te kijken, en tegen die tijd kreeg ik persdrang.. ik plaste zelfs nog tijdens zo'n perswee Om tien over half greep ik m'n vriend beet, "ER MOET NU EEN DOKTER KOMEN !" Vanaf 't moment dat ik zei "Ik kan niet meer" gingen ze ineens de kleertjes klaarleggen en de kruiken.. Dat gaf me weer moed.. Toen om kwart voor 4 de gyn kwam mocht ik gelijk gaan persen, en dat terwijl ik bang was dat ik 't nog heel lang tegen moest houden.. Ik heb uiteindelijk 12 minuten geperst, 1 scheurtje en 1 knip, om 16.05 werd onze prachtige dochter Demi geboren... Uiteindelijk duurde het dus maar van 1 tot 4 ongeveer... best rap voor 't eerste.. het viel me reuze mee (achteraf gezien dan..) en de gynaecologen zeiden ook dat 't een goeie en snelle bevalling was, zeker voor 'n eerste ! Zo is het toch nog 'n lang verhaal geworden En ik wou 't kort houden... Iedereen die bang is voor de bevalling, het kan dus ook meevallen ben ik (en m'n dochter) het bewijs van Ze was 53 cm en 4060 gram
Jeetje, wat een prachtige en rustige bevalling..Erg mooi Gefeliciteerd met jullie Demi, ik wens jou en je man erg veel geluk toe met jullie dochter..
Wat een mooie start heeft je dochter gehad, in een paar urtjes eruit 'gepoept'! En ze heeft natuurlijk een hele mooie geboortedatum , dezelfde als onze zoon.