Ik was uitgereken op 10-10-2007. Tijdens een liggingsecho bleek dat Kaylee dysmatuur was, ze had een p5 voor haar buikomvang. Dus ik moest direct opgenomen worden in het ziekenhuis, dit was in week 37. Ik heb er maar 4 dagen gelegen en ben toen naar huis gegaan; er was niets te vinden alles was gewoon in orde. Ze wilde me houden tot aan de bevalling, maar ik zag dit dus absoluut niet zitten en ben twee maal per week voor een ctg en echo's naar het zh geweest. Een dag voor de uitgerekende datum ging ik heerlijk om 15.00 een slaapje doen op bed. Ik leg net koud tien min. en mijn water breekt. Dus ik weer de trap op naar boven waar mijn man en moeder zitten. "Jongens, mijn water is gebroken, en nu?" Ziekenhuis gebeld "kom maar even langs, dan hangen we je aan de ctg" Om 17.00 zijn we eindelijk in het ziekenhuis en heb ik wel drie keer iets gehad wat op een wee leek. Dus hup aan de ctg. Maar de verpleegster sloot de bovenste microfoon niet goed aan op mijn baarmoeder. Nou had al zo vaak aan de ctg gelegen dat ik dat ding zelf kon aansluiten Met als resultaat dat er geen enkele wee uitsloeg op dat apparaat en ik ze toch echt om de 10 min had. Ik vertel dit aan de verpleegster en aan de arts, maar nee hoor, ik had geen weeen en dit was alleen maar een beetje gerommel Wij weer naar huis gestuurd. Onderweg in de auto (10 min bij het zh vandaan) begin ik zomaar veel weeen achter elkaar te krijgen. Voordat we thuis waren zat ik midden in een weeenstorm. Ik zei op een gegeven moment tegen mijn man "als dit alleen maar gerommel is kan ik echt niet bevallen hoor!" Ik had weeen om de 2 min en ze duurde ruim een min. Ik de verloskundige gebeld en zij schrok nogal en zei dat we direct het ziekenhuis weer moesten bellen. Dus dat deden we. Hun heel laconiek "kom dan maar weer even terug hoor" Verschrikkelijk om in de auto de weeen op te vangen! We hebben twee keer de auto aan de kant gezet. Ik ben weer aan de ctg gehangen en wat bleek, vreselijke weeen. Ja, nu zat die wel goed aangesloten muts! Maar ze waren en niet uit en gingen het hoofd gyn. erbij halen. De beste man wierp een blik op mijn buik en zei dat ze de verloskamer klaar moesten gaan maken. Toen heeft hij even gevoeld en vertelde me "gefeliciteerd mevrouw, u gaat bevallen. U heeft 5 cm ontsluiting." Vervolgens gingen ze alles aansluiten in m'n baarmoeder en op het hoofdje van het kindje etc. Was helemaal niet vervelend of pijnlijk. Na 10 min weeen weg puffen met "heerlijk helder heineken" vroeg ik of de gyn weer wilde voelen. Verpleegster " nee, dat doen we alleen als het echt nodig is hoor blabla" Ik vertelde haar dat het toch echt nodig was. Dus die man er weer bij en jawel! 9 cm ontsluiting. Toen begon iedereen in eens te rennen om schortjes aan te doen etc, erg grappig om te zien. Vijf min. later deelde ik iedereen mee dat ik ging persen. Maar dat kon nog helemaal niet en ik moest wachten en puffen. Ik was het daar duidelijk niet mee eens, en hup weer die man erin en jawel, mevrouw mocht rustig op haar rug gaan liggen en mee persen. Wat een opluchtign zeg, dat persen. Tussen de weeen door leuk gepraat met iedereen, glaasjes water gedronken, m'n benen gerekt en gestrekt. Met 27 min. persen was het hoofdje eruit en heb ik me achterover laten vallen met m'n ogen dicht. Ik dacht alleen maar "zo ik ben klaar". Toen lag daar mijn heerlijke kleine smurfje op mijn buik. Ik kon alleen maar achter elkaar zeggen "kijk nou wat ik heb gedaan !?" Ze was helemaal compleet en 48 cm langen en woog 2410 gram. Ik was een klein beetje gescheurd en moest gehecht worden, had het zelf niet eens gemerkt en was eigenlijk banger voor het hele scheuren/knippen dan voor de bevalling zelf.Ze moest dus helaas een paar daagjes in het ziekenhuis blijven ter observatie omdat ze dysmatuur was. Maar na vier dagen ging ze al lekker mee naar huis. Ik heb er in totaal 6 uur en 27 min. over gedaan. Van deze tijd heb ik maar 3 uur met echte weeen en m'n persweeen gezeten. Ik vond het allemaal wel meevallen, heb zelfs niet gezweten, gegild of wat dan ook en zou het graag bij een volgend weer precies zo over doen. Mijn ervaring is dus zeer positief geweest, vooral niet in paniek raken.Mijn kleine schat is inmiddels 3535 kg en 52 cm lang dus ze groeit als kool.
Gaaf verhaal. Als moeder voel je dat toch echt het beste aan he? Laat ze maar lullen, geen weeen........pfff.........ik weet toch wel wanneer ik weeen en heb! Bij mij dachten ze een blaasontsteking , tuurlijk, heel logisch als je 39 weken zwanger bent....... Fijn dat je meisje het zo goed doet!
Ik ben ook heel snel bevallen van de eerste! 3,5 uur na het breken van de vliezen lag ze op mijn buik. Ook mijn eerste weeen waren helemaal niet pijnlijk, en sloegen ook niket uit op de CTG, maar ze waren er wel degelijk! Ik moest in stuit bevallen, dus mij stuurden ze niet naar huis ofzo, en dat was maar goed ook! Zo zie je maar dat je zelf heel goed weet dat het echt begonnen is! Geniet van je dochter!