Nou, ik wil even mijn bevallingsverhalen kwijt omdat wonderen niet één, twee maar drie keer bestaan! september 1994: uitgerekend van ons eerste kindje. Ik word midden in de nacht wakker en moet plassen, op de wc verlies ik heel weinig bloed. Zoals afgesproken met de verloskundige bel ik haar, omdat ik al eens eerder bloed ben verloren. Ze komt kijken, voelt, onderZoekt en kijkt me verbaasd aan. Ze vraagt: " voel jij niks?" Ik kijk haar niet begrijpend aan, "nee waarom?", vraag ik. "Nou, je hebt al 9 centimeter ontsluiting!" In een sneltreinvaart naar het ziekenhuis, waar me de vliezen werden gebroken, en al heel snel voelde ik de persweeën wel (gelukkig maar) Een uur later was zoon 1 geboren! Oktober 1998: uitgerekend van ons tweede kind Midden in de nacht breken me ineens de vliezen. nog geen vijf minuten later voel ik om de twee minuten weeën. Ik bel de verloskundige op, die weigert te komen want ze zegt je kan niet zo snel weeën hebben nadat de vliezen zijn gebroken. Ze beloofd de volgende ochtend langs te komen. Tien minuten later bel ik haar woedend op: "als je nu niet komt doe ik het zelf wel!" roep ik uit. Ze hangt kwaad de hoorn erop en een half uur later staat ze mopperend voor de deur. Ze is ook maar gelijk gebleven want twee uur later was zoon nummer 2 een feit. En dat RUIM voor de ochtend dat ze even langs wou komen! Mei 2006: uitgerekend van ons derde kind Moederdag begint mooi, kadootjes liggen klaar. Een half uurtje nadat ik ben opgestaan, wat bloedverlies en ik krijg het ienens koud. Gezien mijn eerdere twee bevallingen, moet ik voor alles bellen! De verloskundige komt langs, ja hoor vier centimeter al. Snel naar het ziekenhuis, waar me de vliezen werden gebroken. De verloskundige zit in onzekerheid, ze ziet niet aan mij wanneer ik wel en geen weeën heb omdat ik niet echt reageer, ik voel ook niet veel meer dan wat krampen. Na twee uurtjes zeg ik dat ik nu toch wel persdrang krijg, maar de verloskundige vind dit nog wat vroeg vanwege de lichte krampen die ik voel. Ze doet even onderzoek en constateert: tien centimter ontsluiting! Een kwartier later is ons derde wonderventje op de wereld. Bezig voor nummer vier, mocht het ooit zover zijn dan ben ik heeeel benieuwd of het deze keer wel een wat langere bevalling word
Wow! Wat zullen sommige rommelende meiden (waaronder ik nu) gaan twijfelen over de krampjes enzo nu..... Dit is mijn eerste en ik rommel al een dag of twee/drie heel erg. Ben soms wat bang dat ik gewoon de wee niet herken als ontsluitings wee....
sjee.. dat is zeker bijzonder! Je kunt je dan ook maar heel weinig inleven in bevallingen die iets van 19 uur duren hè. Mijn bevalling was wel wat pijnlijker maar niet zo lang en als ik dan meiden hoor over moeizame bevallingen, dan kan ik me daar dus helemaal geen voorstelling van maken!
Jeetje! WAt een verhalen zeg! Ik sluit me aan biij wat Sweetpee zegt,Ook ik ben bang dat ik de weeen niet echt ga voelen,heb wel wat krampjes enzo,volgens famillie en wat vrienden heb ik een hoge pijngrens altijd al gehad,stel je voor.......brrrrrrrr moet er niet aan denken dat ik hetzelfde mee ga maken,ik wil juist alles voelen whahahha,dan weet ik teminste ook wanneer ik de echt weeen heb. groetjesss
En dan zeggen ze nog dat die weeën onmiskenbaar (pijnlijk) zijn.. Je kunt t niet missen zeg maar.. En dan hoor je dit en dan krijg ik ook meteen de kriebels whoehaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa .
Hihi be carefull what you wish for! Whahaha neej echt,ik heb er zo lang op moeten wachten tot ik zwanger was en ik heb er zoooooo veel moeten doen,dus nu het zover is wil ik er dan toch ook wel echt alles van meemaken,ik weet dat ik er het mooiste geschenk voor terug krijg. groetjesss
Wauw, dat is eens wat anders dan de 4 dagen die ik erover heb gedaan! Ik hoop dat het bij de volgende net zo snel zal gaan als bij jou!
wat een verhaal zeg onbegrijpelijk! ik zou er meteen voor tekenen, je wordt nl zo bang van al die verhalen van bevallingen die zo'n pijn doen... nou meis succes met de volgende