Niet de mooiste ervaring, maar zo bij met m'n ventje!!!

Wilde het eerst niet doen, maar wil toch mijn verhaal kwijt. Beter niet lezen als je nog moet bevallen en je ziet er tegenop!!!

29 september was ik 41,1 weken zwanger. Die dag door de verloskundige gestript. Ik had gelezen en gehoord dat het dan binnen 48 uur kan beginnen, met de nadruk op kan. Ik hoopte het, was toch wel erg nieuwsgierig naar de inhoud van die mega dikke buik van me. Maar er gebeurde helemaal niks. Ook de dag erna leek het rustig te blijven.
Ik had al wel sinds het strippen last van slijmerig bloedverlies, maar dat zou wel van het strippen komen dacht ik.
Tegen half vijf liep ik met de hond buiten en kreeg ik ineens een raar gevoel in mijn buik. Omdat je na ruim 40 weken zwangerschap overal op gaat letten dacht ik dat ook dit wel weer een hersenspinsel zou zijn. Maar nadat het de hele avond verder aanhield dacht ik dat het misschien ook wel toch iets van beginnende weeën kon zijn.
Het bleef aanhouden en 's nachts om 1 uur hebben we de verloskundige laten komen. Die heeft even gekeken en toen bleek het nog maar om indalingsweeën te gaan.
Dat was best wel een domper. Het kon dus ook nog wel helemaal weer ophouden. Nadat de vk weer vertrokken was ben ik gaan douchen, maar onder de douche zette het flink door.
Na het douchen proberen te slapen, maar de weeën namen steeds meer toe en ik kreeg zelfs moeite om ze weg te puffen. Naïef als ik ben gooide ik dat op het feit dat ik geen pufgym gehad had. Ik zei al tegen mijn man: als dit indalingsweeën zijn wil ik helemaal niet weten wat het echte werk is.
Om 4 uur hield ik het niet meer en nogmaals de vk gebeld. Die kwam een uurtje later, want die was nog bij een bevalling en wachtte nog op de komst van de kraamzorg. En ik daar maar staan te blazen in de slaapkamer.
Ik bleek al 4 cm ontsluiting te hebben en kreeg het gevoel dat er iets niet klopte. Ik was bang en dat was ik helemaal nog niet geweest. Eigenlijk wilde ik wel naar het ziekenhuis, maar nog liever wilde ik thuis bevallen, zoals afgesproken. Mijn man heeft me geholpen om die trots opzij te zetten en met vier cm ontsluiting zijn we naar het ziekenhuis gereden.
Maar goed ook. Eenmaal in het ziekenhuis en na een gigantische weeënstorm bleef ik steken op 9 cm ontsluiting.
De gynaecoloog werd erbij gehaald en wat ze allemaal gedaan hebben daar beneden, ik weet het niet, maar dat bleef maar wroeten en doen en ze hadden het steeds over een randje waar de kleine niet overheen kwam.
Ik heb het idee gehad dat ik me vreselijk aan heb lopen stellen. Het deed allemaal zo'n pijn (en ik had al een spuit gehad tegen de pijn Tussen de weeën door viel ik bijna in slaap. Ik was echt zo stoned als een garnaal door die medicatie) en ik heb jankend gezegd dat ik toch echt niet meer kon. De weeën bleven me in de rug zitten en ik moest gaan persen, terwijl ik helemaal geen persdrang had.
Nadat zowel de vk als de gyn mij even vermanend toegesproken hadden en ik mezelf weer een beetje in de hand had kwam na een laatste keer persen met mijn kaken op elkaar en de vingers in mijn benen geklauwd, met behulp van de vacuum, de tang en een zuster die op mijn buik zat de drukken de kleine naar buiten. En daar heb ik helemaal niks van gevoeld. Zoineens had ik hem op mijn buik liggen. 5045 gram en 55 cm.
Ik was zo moe dat ik niet eens meer kon huilen. Mijn man barstte helemaal in tranen uit.
En ik lag daar maar. Ingeknipt en ingescheurd, helemaal kapot met een aambei van dik vijf cm doorsnee.
De placenta kwam er gelukkig snel achteraan, in een stuk.
Het ergste van het hele verhaal is nog dat de gyn zei dat wanneer hij had geweten dat het kind zo groot zou zijn, hij het nooit op deze manier had laten komen. Ik kon die man met zijn hechtingsdraadjes wel van zijn kruk afschoppen op dat moment. Had hij even geluk dat ik knock-out ging...

De volgende dag mocht ik weer naar huis om vier dagen later weer opgenomen te worden. De hechtingen van de scheur waren gaan ontsteken van binnenuit. Ik was zo verdrietig, ik vond mezelf op dat moment het zieligste wezen op aarde. Daar lag ik weer aan een antibiotica infuus. Mijn zoon mocht gelukkig mee.
Na vier dagen was ik weer zover opgeknapt dat ik naar huis mocht. Die laatste dag in het ziekenhuis heb ik mijn mannetje (toen al een week oud) voor het eerst zelf in bad gedaan.
Inmiddels is de kleine ruim 2 weken oud. Het gaat harstikke goed met hem. Met mij inmiddels ook weer. De wond is nog steeds open en ik moet nog steeds antibiotica slikken en vier keer per dag spoelen onder de douche om de wond schoon te houden.
Het was een pittige ervaring, maar als ik dan kijk wat ik er voor teruggekregen heb!!
Mijn man heeft nog vakantie en we zijn nu echt aan het genieten van de kleine en alles daarom heen. Ik heb al heel wat kraamtranen gelaten en nog steeds heb ik momenten dat ik het gewoon niet droog kan houden. Het ergste vond ik nog dat ze me gevraagd hebben of ik wel blij was met de kleine. Ik heb mijn man huilend gevraagd of dat hetgene was dat ik uitstraalde naar de buitenwereld. Volgens hem niet en volgens mijn moeder was het waarschijnlijk gewoon een vraag om te peilen of ik misschien last had van een postnatale depressie.
Nou, ik geloof niet dat ik depressief ben, alleen nog maar moe en hard aan het bijkomen en aansterken van alles.
Nee, ik ben dolgelukkig!!!!!

 

Jeetje meid wat een narigheid! gelukkig (ja hoe cliche) heb je er een prachtige zoon bij gekregen.

Ik wil je op het hart drukken naar je lichaam te luisteren en echt rustig aan te doen anders krijg je straks na 6 weken nog'een 'klap' na van de bevalling en dan ben je verder van huis.

als je ooit (ik snap dat je er nu niet aan wilt denken) nog een kleintje erbij mag ontvangen sta dan a.u.b. op groeiecho's om je dit (onnodig) leed te besparen!