Mijn bevalling van Mirthe

Klaar voor een lang verhaal

Dinsdagnacht uurtje of 1 uit bed geweest dus klim er weer in en voel iets nattigs aan mijn bil, ik pak met mijn hand en voel slijm, huh?
Hubbie kijken, lag mijn slijmprop in bed.
Daarna wat buikpijn/weeen en om 4 uur weer een prop, dus om 6 uur contact met Vk over het wel of niet laten werken van hubbie.
Besloten is om hem thuis te laten blijven, nog steeds wat weeen maar eigenlijk niet om over naar huis te schrijven.
Om 11 uur s'morgens is ineens alles weg, geen slijm meer geen buikpijn en schaam ik me omdat ik heb gebeld en hubbie heb thuis gehouden, vals alarm?

Op aanraden van hubbie een dutje gaan doen in de bank, om 16 uur schiet ik wakker en voel iets raars in mijn buik, dus ik denk weer zo'n slijmprop en vlieg van de bank af, zittend op handen en knieen voor de bank voel ik het warm worden tussen de benen en "pies" ik in mijn broek.
Ik had meteen door dit zijn mijn vliezen, naar toilet en daar kwam nog veel meer, gelukkig heel mooi helder, het feest was nou dus ECHT begonnen!

Heel vlug kreeg ik wat weeen, maar die waren heel goed op te vangen, met mijn puftechniek, eitje eigenlijk
Wel pijnlijk maar dat was maar minuutje en dan was het echt weg, duurde dan ook best weer wel poos voordat er nieuwe wee kwam.
Om 20.00 uur Vk hier, had ik 1 cm ontsluiting, afgesproken om te bellen als weeen om de 4 min kwamen een uur lang.
In bad gegaan en dat was heerlijk, wat een ontspanning met die sproeier om mijn buik.
Om 24.00 toch op bedje liggen, maar dan had ik echt pijnlijke weeen en kreeg ik ze niet opgevangen, dus gezocht wat prettig was voor mij en dat was toch zittend op de bank.
Wilnard gewoon naar bed gestuurd omdat ik hem nog hard zat nodig ging hebben en de hele nacht zelf in de bank in mijn eentje de weeen opgevangen.
Die kwamen nog steeds om de 8/9 min dus begon ik te twijfelen zal ik dan toch gaan liggen, dan zijn ze pijnlijker? of ben ik zo ontsluiting aan het maken, maar dat kan toch niet zo makkelijk zijn?
Besloten om te blijven zitten en op vk te wachten, zou ik dan nog maar 1 cm hebben dan zou ik wel gaan liggen, die pijn opzoeken durfde ik niet

Donderdagmorgen 8.00 vk hier en helemaal verbaasd dat ik niet had gebeld en dat ik nog zo rustig was.
Die geloofde niet dat ik ontsluiting erbij had en die was niet tevreden over de tussenpozen van de weeen, ze waren er dus wel maar moesten echt sneller gaan komen.
Overleg dus met Gyn en werd besloten om toch naar het Ziekenhuis te gaan.
Ik nog lekker douchen en al kletsend naar Ziekenhuis gereden, dus niets geen nachtmerrierit!
Gyn voelen bij binnenkomst had ik gewoon 4 cm ontsluiting, dus grote ogen bij iedereen
Aan Ctg was te zien dat mijn weeen heel sterk waren en super goed maar ze kwamen dus niet regelmatig genoeg.
Besloten werd om me een handje te helpen want anders ging het eeuwen duren.
Met weeenopwekkers er aan was het dus kassa, Monique kon nou echt gaan bevallen en aan de gang, dit waren dus weeen
Van 11 tot 14 flinke weeen netjes om de 3/4 min en kwam dus al heel snel op 7 cm uit, werd al steeds zwaarder maar met behulp van hubbie en een zuster heel goed gepufd.
2 uur lang vet heftige weeen gehad, volgens iedereen super gewerkt dus kwamen ze om 16.00 uur even kijken, verwacht werd dat ik al heel ver was.
En toen kwam de knal, Monique zat nog steeds op 7 cm
Dus 2 uur werken en vechten was in mijn ogen voor niets en moest ik opnieuw beginnen.
Ben toen helemaal ingestort, heb heel hard gehuild en ook hubbie stond naast me te janken.
Wilde toen niet meer en heb de moed opgegeven, was zo boos.
Puffen ging niet meer, ik kon niet meer en wilde niet meer, ben mezelf even helemaal kwijt geraakt.

Toen zijn ze gaan kijken wat ze konden doen omdat iedereen het zo zielig voor me vondt en is er besloten een pijnstiller toe te dienen.
Ik werd daar tussen de weeen suf van en de weeen zouden iets minder pijnlijk moeten worden (maar dat heb ik naar mijn idee, niet gemerkt)
Hubbie en zelfde zuster hebben me er toen weer bovenop getrokken en gezorgd dat ik weer ging puffen en ging werken.
Mezelf weer hervonden en verder gegaan.
Rond 18.00 kwam gyn om te kijken en ik was zo zenuwachtig.
Hij voelen had ik 9 cm en nog een heel klein randje, pfffffffffffffffffffffffffff
Toen kreeg ik weer een oppepper en dacht het is zover, maar hij loopt dus gewoon de kamer uit, dus ik vraag wat ga je doen?
Zegt hij ik kom terug als je er klaar voor bent, dus ik zeg ja nou, nee zegt hij, als jij er echt klaar voor bent.
Dus ik met vraagtekens in ogen maar weer gaan puffen.

Toen kwamen er ineens andere weeen tussendoor die niet weg te puffen waren en ik ineens drang kreeg van onder, wat is dit?


Ik had zoiets van ga die Gyn halen ik ben er klaar voor.
Maar nee hoor, ik was er volgens hun niet klaar voor, huh ?
Helaas wist ik al te veel van jullie en ben dus gaan roepen dat ik moest poepen, erg he
Helaas doorzagen ze mijn truc en gebeurde er niets.

Maar bij elke keer dat er weeen kwamen kreeg ik steeds meer het gevoel dat ik kracht moest zetten op de onderkant en ik kon dit dus ook echt niet meer stoppen.
Ik had wel een handgreep boven mijn hoofd ontdekt en hield me daar lekker aan vast.
Na een week kunnen we om het volgende heel hard lachen, elke wee klom ik hoger en hoger in die hendel op het laatst hing ik er echt in.
Toen ik ineens zonder dat ik er iets aan kon doen idd die drang kreeg en begon te grommen gingen ze Gyn halen, hij voelen en kreeg te horen dat het zover was dat we zouden beginnen.

Echter moest ik omschakelen en snapte ik er niets van, er kwam een wee , mijn benen gingen omhoog , ik kin op borst en adem in, hun maar zeggen drukken drukken, maar ik snapte totaal niet waar naar toe.
Bij de volgende wee een koud watje tegen mijn anus zo van daar moet je zijn, aha daar moet ik dus drukken.
Kracht gezet richting het koude watje, maar meteen besloten dat ik daar niet aan ging beginnen, dat deed zeer.
Niets geen oerkracht, neeeee dit ging Monique dus niet doen, no way.
Volgende wee nog eens geprobeerd, maar ik vond het zo'n raar gevoel, ik had echt gedacht het hoger te voelen en niet alsof er een voetbal in je kont zit die eruit moet.
Dus na 3x kracht zetten ( heb niet eens echt kracht gezet) benen weer omlaag, mijn wee was er nog dus voelde nog wat druk en mocht zachtjes duwen, dat was heerlijk.
Monique besloot dus toen om zo te bevallen, ha ha
Benen op bed en zachtjes duwen, helaas waren ze het daar niet mee eens.
Fuck! Dan maar smokkelen met de wee.
De wee kwam maar ik niets zeggen, helaas ging ook dat niet door, omdat hun het op de monitor zagen, dus hup weer die benen omhoog, Fuck.
Volgende truc proberen ( ik moet weer zo lachen als ik hier aan denk).
Ik had geleerd op de cursus 3x puffen op een perswee, dus 3x is bij Monique ook maar 3x.
3x duwen te voorzichtig en hup Monique gooide haar benen weer naar beneden roepend dat de wee weg was, dat er daar gezegd werd dat ik 4 of 5 keer mocht persen dat wilde ik niet horen.
Dat het dit niet was en het zo lang ging duren wilde ik natuurlijk niet horen, nee lekker eigenwijs was Monique.

Volgende wee kwam en ik zag de verpleegster tegen Wilnard zeggen, kijk eens, kijk eens.
Ik zie ze met z'n allen naar mijn muts kijken en trek echt zo'n gezicht van wat zien jullie nou?
Het antwoord is we zien haren, ik heb ze allemaal voor gek verklaard.
Er werd een spiegel gepakt en ik mocht zelf kijken en huh ik zag gewoon haren.
Toen is bij mij die knop wel omgegaan en ben ik ECHT gaan persen.
Gyn werd terug geroepen en heb een paar weeen echt goed geperst.
Ik zag Wilnard steeds verwonderlijker gaan kijken, terwijl ik zelf het idee had dat ze nog voor geen cm opschoot.
Ineens gingen ze schortjes aan doen, dus ik vragen wat gaan jullie doen?
Antwoord was, wat dacht je van je kindje halen.
Heb ze allemaal uitgelachen en gezegd dat ze niet spoorden.
Gyn heeft toen zo moeten lachen en zei ik zie niet 1 vraagteken in jouw ogen maar wel 100, luister maar goed naar mij en binnen 3 weeen heb jij haar in je armen als je het zo blijft doen.
Heb tegen hem gezegd dat hij me nog meer kon vertellen.

Gyn kruipt tussen mijn benen en bij de volgende wee wordt er wel even geknipt.
Op dat moment begint het te branden en voel ik echt een hoofd tussen mijn benen zitten, toen kwam de oerkracht waar iedereen het over heeft.
Een wee later voelde ik er iets uitschieten en zag ik ineens Mirthe, huh?
Ik geloofde er nog steeds niets van, totdat ze op mijn borst gelegd werd en ik Wilnard ongelovelijk zag huilen ,wat een gevoel kwam er toen zeg.
_________________