De bevalling van Ruben Yannick (lang verhaal!)

Vrijdag 20 juli 2007

Ik ben om 5 uur opgestaan met wederom weeën. Ze komen om de 5 á 7 minuten. Ik denk dat het weer voorwerk is want daar had ik al de hele week last van. Wel zie ik in mijn onderbroek echt stukjes groenig slijm zitten, waarschijnlijk zijn dat stukjes van de slijmprop. Het verschil met de afgelopen dagen is dat de voorweeën nu wel blijven. Zou het nu echt toch zijn begonnen? De hele dag door verlies ik stukjes en sliertjes groenig slijm. Om 3 uur hadden we een afspraak bij Dr. L, een gynaecoloog. Hij zegt dat ik te allen tijde de fragmin (bloedverdunners) moet spuiten, dus ook vanavond, want ik beval waarschijnlijk niet binnen 12 uur na het zetten van de spuit. ’s Middags hebben we nog een vriezer gekocht en in de winkel sta ik gewoon de weeën weg te puffen. We kunnen morgen de vriezer ophalen en ik grap nog van nou misschien ook niet want dan lig ik te bevallen! Op de terugweg hebben we lekker chinees gehaald, ze zeggen dat dat helpt. Ben benieuwd, want ik ben het nu wel zat. Het mag van mij óf doorzetten óf stil vallen, niet dit halve prutwerk. ’s Avonds tijdens de chinees besluit ik toch maar om de boel te gaan timen. En ze komen nu om de 5 minuten ongeveer, met uitschieters van een minuut of 8 á 10. Ik besluit om lekker onder de douche te gaan zitten. Ze gaan er niet van weg. Tegen 21 uur komen ze om de 4 minuten en ik kan het uur wel vooruit kijken, want pas na een uur mogen we het ziekenhuis bellen. Om 22 uur de spuit met Fragmin gezet en om 22.15 bellen we het ziekenhuis en we mogen komen. Gaat het nu echt beginnen? Eenmaal in het ziekenhuis worden we door een onbekende verloskundige ontvangen. We mogen door naar voorbereidingskamer 1. Ik moet een half uur aan het CTG en daar zijn inderdaad weeën op te zien maar niet krachtig en regelmatig genoeg. Bij het toucheren blijk ik nu 3 cm ontsluiting te hebben, er is dus 1 cm bij gekomen sinds afgelopen maandag. Psychisch gaat het even niet zo lekker met me. Ze kunnen mijn dossier nog steeds niet vinden en we moeten het hele verhaal aan de verloskundige vertellen. Ze besluiten (in overleg met Dr. D, de dienstdoende gynaecoloog) om mij een cocktail te geven van pethidine en phenergan, om mij de nacht door te helpen. Om 1.15 wordt die cocktail ook daadwerkelijk gezet. In overleg met mij besluit Marc om te blijven slapen. Hij gaat dan ook slapen op de bank en er worden kussens en een laken voor hem geregeld.

Zaterdag 21 juli 2007
De pethidine werkte snel maar niet lang genoeg. Ik werd om 3.15 uur wakker. Ik ben er om 4 uur uitgegaan. Ik kwam in het keukentje de verloskundige tegen. Ze hadden mijn dossier nog steeds niet gevonden. Ze vroeg nog wat medische en psychische informatie. Ik probeerde om 4.45 weer te gaan slapen maar de weeën komen nu iets heftiger en regelmatiger. Liggend kost het me meer moeite om ze weg te puffen dan zittend of staand. Ik ben nog vaak mijn bed uitgegaan. Om 6 uur heb ik nog even gepoept. Ik kreeg vannacht ook te horen dat ik geen ruggeprik mag vanwege het feit dat ik gisteren Fragmin gespoten heb. Als ik voor 22 uur een keizersnede nodig heb wordt hij uitgevoerd onder volledige narcose. Dank u wel dr. D!
Om 6.23 besluiten Marc en ik de lengte van de weeën eens te timen. De pieken van de weeën duren ongeveer 45 seconden. Ik ben erg moe, ik denk nog een beetje last van de spuit van vannacht. Maar als ik ga liggen is het zo ontzettend pijnlijk, dat is ook niet leuk meer. Om 9.30 besluit Sofie de verloskundige mij te toucheren en tot onze grote verbazing blijk ik al 6 cm ontsluiting te hebben! Rond de middag gaan ze weer verder kijken. Door het toucheren heb ik nu heftige weeën en komen ze snel achter elkaar.
Om 11.45 krijg ik weer een CTG. Lieke (een andere verloskundige) heeft weer getoucheerd en het is 6 á 7 cm nu, niet veel opgeschoten dus. Ik heb weer een spuit met pethidine gehad om weer een beetje bij te komen. Om 13.40 komen de weeën om de 3 á 5 minuten en tussen de weeën door slaap ik een beetje. Om 15.40 wordt ik door Wendy ,een verloskundige, getoucheerd en blijk ik nog steeds 7 cm ontsluiting te hebben en het hoofdje ligt helemaal tegen de baarmoedermond aan. Ze mogen nu niets doen omdat ik gisteren Fragmin gespoten heb., Dat mag van de gynaecoloog pas na 22 uur vanavond. Moedeloos word ik daarvan. Ik moest toch ten alle tijden spuiten en nu moet ik wachten omdát ik gespoten heb! Om 17.35 wordt ik weer aan het CTG gelegd. Ik had voorgesteld om mijn bloed eens te laten prikken om te kijken hoe dik die was en ook eens de dienstdoende internist te bellen om te overleggen hoe verder. Dit trek ik niet tot 22 uur vanavond. Er is inderdaad bloed geprikt en dat was goed. Ze mogen nu actie ondernemen, vandaar eerst de CTG want ze willen straks mijn vliezen doorprikken. Om half 8 worden dan daadwerkelijk de vliezen door geprikt. Ik voel iets van dikke smurrie langs mijn billen lopen en ik weet meteen dat de kleine in het vruchtwater gepoept heeft. Wendy bevestigd dit en zegt dat het vruchtwater net erwtensoep is. Heeft die kleine het toch niet zo naar zijn zin gehad de hele tijd… Ook krijgt die kleine een elektrode op zijn hoofdje en hoef ik dus niet meer aan de CTG. Nu is het afwachten of de weeën weer productief worden, anders moet ik aan het infuus. Ik heb ook nog overgegeven. Ik heb ook net pethidine gekregen en de kleine reageerde erop met een lage hartslag (net onder de 100). Ik schrok me wezenloos, maar volgens Wendy kan dit geen kwaad.
Ik vind het een vies gevoel dat het vruchtwater blijft lopen, bij iedere beweging die je maakt.
Om half 9 vind ik de weeën echt heftig en ik voel een druk op mijn achterste. Maar Wendy vind de weeën nog niet krachtig genoeg, het kan dus nog erger! Ik kon haar wel wat aandoen, ik vind ze anders krachtig genoeg.. Om 21 uur krijg ik een infuus met oxytoxine, om de weeën kractiger te laten worden, want ik heb nu nog maar 8 cm ontsluiting. Iedere 20 minuten wordt de dosis oxytoxine verhoogd. Om 22.15 ervaar ik wat persdrang is! Ik kan geen goede ademhaling vinden om ze weg te puffen en ik raak een beetje in paniek. Ik mag niet meepersen want ik heb nog maar steeds 8 cm ontsluiting. Maar ik kan het echt niet tegenhouden en vraag paniekerig wat er gebeurt als ik tóch meepers. Het kan geen kwaad voor die kleine of mezelf, maar de ontsluiting kan weer terug lopen waardoor ik een keizersnede zou moeten. Op dat moment kan niets me meer schelen en ik kan ze echt niet tegenhouden. De meeste persweeën krijg ik wel weggepuft maar af en toe zit er 1 tussen waar ik meepers. Marc roept dan dat ik moet puffen, dit is het enigste moment geweest dat ik hem wel wat aan kan doen maar omdat ik alle energie nodig heb voor de persdrang reageer ik niet eens. Op een gegeven moment gaat Marc achter me zitten en zo kan ik lekker tegen hem aanleunen en ze beter opvangen. Maar ik moet nu op mijn linkerzijde gaan liggen. Doordat de kleine met zijn rug rechts ligt kan hij niet genoeg druk uitoefenen op de baarmoedermond om verder te ontsluiten. Doordat ik op mijn linkerzij moet gaan liggen tijdens de weeën draait hij en wordt de druk nog groter. Ze vonden ook dat ik veel vruchtwater verloor, waarschijnlijk doordat de kleine rechts lag en de boel niet goed afsloot. Echt alles zit onder het vruchtwater, de vloer, het bed, en het kan me allemaal niets meer schelen. Ik wil die kleine eruit. Om 23.30 gaat Greet (een andere verloskundige die nachtdienst heeft) me toucheren en ik zit echt te hopen op goed nieuws. En dat krijg ik want ik heb volledige ontsluiting! Ik word naar de verloskamer gereden en overgeheveld op een ander bed. En tegen dit moment zie ik heel erg op, tegen de bevalling zelf. Ik denk alleen maar dat het heel veel pijn gaat doen, aan uitscheuren, inknippen en weet ik nog veel wat nog meer. De hartslag van de kleine daalt drastisch naar 70. Er ontstaat lichte paniek bij Greet (ook bij mij). Ik krijg een zuurstofmasker, moet op mijn linkerzijde gaan liggen en de gynaecoloog wordt erbij gehaald. Ook vallen mijn persweeën weg. Die komen na een minuut of 10 weer terug. Ik moet liggend op mijn linkerzijde meepersen, met mijn rechterknie opgetrokken. Ik krijg voor de zekerheid een lichte verdoving in mijn perineum want Greet verwacht dat de kleine met de vacuümpomp gehaald moet worden en met een knip. Ik kan absoluut niet meepersen op mijn zij en mag terug draaien op mijn rug. Ze moedigen me allemaal aan dat ik het zo goed doe.Ik vond de overschakeling tussen puffen en persen ook niet zo groot omdat ik dus al stiekem aan het meepersen was. De hartslag heeft zich inmiddels weer gestabiliseerd tot 140. De gynaecoloog is ook gearriveerd en Greet gaat met hem overleggen. Maar ondertussen gaat het persen nog steeds door. Marc neemt de plek van de verpleegkundige/verloskundige Marisolle in en Marisolle gaat op de plek staan van Greet. Ik mag mijn voeten tegen hun heupen aan zetten, zo hoef ik zelf niet mijn knieën op te trekken. Ik voel geen pijn, alleen de vingers van Marisolle in mijn vagina. Ze zeggen dat ze al een groot deel van het hoofdje kunnen zien en ze vragen of ik een spiegel wil (nee) en of ik wil voelen (ook nee). Ik lig eigenlijk te wachten op het branderige gevoel van dat het hoofdje staat of de pijn van inscheuren of inknippen, totdat Greet ineens zegt (die was klaar met overleggen) pak hem maar aan. Ik zei toen heel verbaasd van wat pak hem maar aan is hij er al? En voordat ik het wist had ik om 00.14 uur, na ongeveer 15x persen, een nat, warm, en zeer beweeglijk kind op mijn buik liggen. Ons kind! Hij begon meteen te huilen. Hij zat helemaal onder de meconium en dat kon me echt werkelijk waar niets schelen! Marc en ik doken meteen tussen de beentje om te ontdekken of het een meisje of jongen was en het bleek een jongetje te zijn! Zijn neusje en mondje worden meteen uitgezogen en hij krijgt een Apgar score van 9 en 10. Ruben mag op mijn buik blijven liggen en ik kan nog steeds niet bevatten dat het allemaal zo snel is gegaan en dat ik bijna geen pijn heb gevoeld, geen branderig gevoel, helemaal niets! Ik krijg een prik in mijn been voor de placenta. Die komt na 10 minuten. Ondertussen heeft Marc de navelstreng al doorgeknipt. De placenta ziet er heel goed uit en de vliezen ook. De placenta weegt 840 gram. Ze laten zien hoe Ruben erin gezeten heeft, maar ik kan alleen maar naar ons ventje kijken. Ik word van onder nagekeken en ik blijk inwendig een paar scheurtjes te hebben die met een hechting of 6 weer gerepareerd worden. Ruben wordt op de weegschaal gelegd en weegt 3720 gram en hij is 52,5 cm lang. Ruben word gewassen vanwege het meconium. Na het badje is hij aangekleed en lekker bij mij in bed gelegd waar we nog even lekker konden genieten met zijn drieën voordat hij naar de kinderafdeling moest. Daar moest hij namelijk heen omdat hij 24 uur geobserveerd moest worden vanwege mijn haldol-gebruik. Toen ik weer op een kamer was heb ik even gedouched en onder de douche ook voor het eerst geplast. Ik heb de verdere nacht hartstikke wakker gelegen en ik kon niet geloven dat ik bevallen was na een bevalling van minimaal 30 uur (ze zeggen dat het begin van een bevalling het moment is dat de weeën regelmatig komen, maar ik ben pas om 18 uur gaan timen en toen waren ze al regelmatig), dat Ruben en ik voor het eerst gescheiden waren en ik miste hem enorm. Gelukkig mocht hij maandagmorgen weer terug op de kamer komen. Wij zijn vanaf nu een gezinnetje!

Ik voelde me de hele zondag hartstikke goed, had een beetje last van de hechtingen maar niet van mijn buik. Tot ’s avonds. Marc en ik waren bij Ruben op de kinderafdeling geweest en ik kreeg een beetje last van mijn buik. Eenmaal terug op mijn kamer ging ik even naar de WC waar ik 2 grote stolsels verloor ter grootte van een tennisbal. Ik heb de verpleging erbij geroepen en die hebben me geholpen. Ze zeiden dat ik eerst maar even moest gaan kolven (dat deed ik om de borstvoeding op gang te helpen). En dat ze daarna de stand van de baarmoeder ging bekijken. Toen ze dat uiteindelijk deed hoefde ze er maar bij wijze van spreken er nog maar naar te wijzen en toen kwam er ineens 850 cc aan stolsels en bloed uit. Nadat ze alles opgeruimd had kwam er nog een paar keer 250 cc aan stolsels en bloed uit. Ik had binnen een half uur 1½ liter aan bloed en stolsels verloren. Bleek dat mijn baarmoeder weigerde om samen te trekken. Ik kreeg weer een infuus, nu met vocht en een medicijn om de baarmoeder samen te laten trekken. Ook kreeg ik een slaaptablet, werd mijn bloeddruk gemeten (100/60, erg laag voor mij) en had ik een hoge hartslag (100). Ik werd ’s nachts goed in de gaten gehouden en ’s morgens werd en bloed geprikt. Mijn Hb bleek 5,5 te zijn, vrij laag dus. Maar ze wilden geen bloedtransfusie geven omdat ik zo moeilijk te prikken ben. Toen kon me dat niet veel schelen maar nu baal ik er van dat ze dat niet gedaan hebben. Ik heb staaltabletten gekregen die ik sowieso 6 weken moet slikken.

Dinsdag aan het eind van de ochtend mochten we eindelijk naar huis. Ik zwak van het bloedverlies en ook erg onzeker omdat we naar huis gingen en ik dus de hulp van het ziekenhuis zou moeten missen. Tuurlijk heb ik kraamzorg, maar die zijn 's avonds ook weer weg. De borstvoeding loopt, ondanks de borstverkleining die ik 8 jaar geleden gehad heb, super! Ruben zuigt goed en ik maak voldoende melk aan in beide borsten! Ik heb nu weer formaat Pamela Anderson, maar dat kan me voor nu niets schelen. Ik ben allang blij dat ze het doen!

Liefs, Tanya

 

Ja dat wel, maar van Dis is niet mijn eigen gyn, dat is v Horenbeeck maar die was op vakantie. Alle andere gyn vind ik ook wel aardig, behalve v Dis dan. Maar die mocht ik van te voren al niet want die had ik al voor de zwangerschap eens gehad.

Liefs, Tanya