Bevalling van Vincent

Op donderdagochtend 8 november moest ik rond 6.30 uur naar het toilet en merkte dat ik wat vocht had verloren. Ik vroeg me nog af of incontinentie een zwangerschapssymtoom was. Een schone onderbroek aangedaan en ik wilde nog even een dutje doen, maar voordat ik weer sliep, was ik weer wat vocht kwijt…Het zouden toch niet de vliezen zijn?!

Terwijl ik stond te wachten tot de douche aangenaam warm was, druppelde er nog meer vocht en het werd me duidelijk dat het geen urine was. Jean-Paul wakker gemaakt, die stond binnen een seconde bij me in de badkamer. Onder de douche heb ik een soort van afscheid genomen van mijn dikke buik, wetende dat als het inderdaad de vliezen zijn dat ik dan binnen 24 uur zou moeten gaan bevallen.

Om 9.00 uur hadden we samen een afspraak bij de verloskundige om te bespreken hoe en wat als de bevalling zich zou aandienen. Daar aangekomen bleek dat het inderdaad mijn vliezen waren en dat J.o.s. startklaar lag. Nu mama nog! Het advies van Hazel was om zoveel mogelijk te ontspannen, zodat de weeen de kans kregen te gaan beginnen. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan, aangezien het de laatste verbouwingsdag thuis betrof. Zelf had ik een afspraak staan bij de kapper en Hazel adviseerde om mijn haar te laten doen.

De uren erna waren heel onwerkelijk. Ik wilde eigenlijk nog niet bevallen, maar moest wel zien te accepteren dat het zou gaan gebeuren. Als ik zelf de bevalling tegen zou gaan houden, dan zou ik met maximaal 48 uur ingeleid worden. En dat wilde ik helemaal niet! Bij de kapper lukte het om wat te ontspannen en daarna heb ik nog lunch gehad op kantoor en wat boodschapjes gehaald (babybadschuim en Tena Ladies voor het vruchtwater).

Om 14.45 uur kwam ik thuis en daar was Inge bezig met de strijk en wat schoonmaakwerk. Frans en Jean-Paul waren druk bezig met het plaatsen van kasten in de slaapkamer, het ophangen van de gordijnen en het leggen van vloerbedekking. Ik ben even naar boven gegaan om wat te internetten. Terwijl ik daarmee bezig was kreeg ik om 15.15 uur de eerste wee en om 15.20 de tweede. Beiden waren gelijk al best pijnlijk en daarom ben ik maar naar de begane grond gegaan. Daar volgen de weeen elkaar alleen maar sneller op en ze worden ook gelijk al pijnlijker en langer. Tussendoor nog de laatste dingen in de vluchttas gegooid, terwijl Jean-Paul de verloskundige belt. Na een uur regelmatige weeen mogen we weer bellen. Marjolein is al in het ziekenhuis vertelt ze.

Binnen no-time zat ik op handen en knieeen in het bad met Jean-Paul naast me, terwijl de werkzaamheden in de kamer ernaast gewoon doorgaan. Echt een bizarre situatie in huis. Jean-Paul probeert te timen, maar hoort niet wanneer de ene wee is afgelopen en de volgende begint. Ik raak in een soort trance en leef van wee naar wee. Na een tijdje voel ik persdrang (vermoed ik) en vraag Jean-Paul hoe lang ik bezig ben. Het blijkt bijna een uur te zijn, dus ik vraag of hij Marjolein wil gaan bellen. Zij vraagt naar mij aan de telefoon, maar hoort aan mij al op de achtergrond dat we maar beter naar het ziekenhuis kunnen komen.

De autorit duurde vrij lang in verband met omleidingen, maar ik heb er niet veel van meegekregen. Het opvangen van de (pers)weeen was erg lastig in de auto en ik heb later gewoon spierpijn in mijn bovenarmen van het afzetten tegen het plafond van de auto.

In de verloskamer aangekomen word ik getoucheerd door Diane, de stagiaire. Ik zie aan haar gezicht dat ze verbaasd is en hoop heel hard op een centimeter of 8 a 9 ontsluiting. Ze zegt VO en ik bedenk dat dat misschien wel staat voor Volledige Ontsluiting?! Marjolein controleert het en bevestigt dat ik aan de slag mag!

Bij de eerstvolgende wee mag ik meepersen, maar dat bleek nog even een speciale techniek. Met de yoga waren we er nog niet aan toe gekomen. Diane en Marjolein leggen het snel uit en helpen met de richting aangeven. Het is ruim een uur hard werken, waarbij de vingers van Jean-Paul het flink moeten ontgelden en dan zet ik al mijn wilskracht erachter en wordt onze zoon geboren om 19.43 uur. Hij wordt gelijk op mijn buik gelegd, wat een heerlijk warm gevoel en wat ruikt hij lekker! Jean-Paul vraagt aan mij is het een Vincent of is het een Marvin? Ik voel met heel mijn lijf dat onze zoon Vincent hoort te heten en Jean-Paul krijgt tranen in zijn ogen.

Zo tegen het einde van het persen kreeg ik even een adempauze tussen 2 weeen. Ik besef ineens dat het allemaal erg veel pijn doet en roep vanuit mijn tenen keihard “godverdomme, dat doet zeer”….om direct te beseffen dat ik me in Dirksland bevind! Het schaamrood stijgt me naar de kaken en begin me al hakkelend te verontschuldigen. De aanwezigen kunnen er gelukkig om lachen en vertellen gelijk anekdotes over andere dames die veel ergere dingen hebben gezegd.

**Net na de bevalling**

Het blijkt dat er nog een bevalling gaande is waar Marjolein en Diane gewenst zijn. Ik krijg een verdovende spray en we worden alleen gelaten met beschuit met muisjes. Zo af en toe komt een verpleegkundige even checken hoe het gaat en ik word geholpen met het aanleggen van Vincent. Wat een genot zo met man naast me en kind aan de borst de familie bellen!

Na 2 uurtjes word ik gehecht. Gelukkig valt het erg mee: 2 inwendige en 1 uitwendige om te voorkomen dat de boel aan elkaar gaat groeien tijdens het herstel. Na alle inspanning van de bevalling en geboorte ben ik een beetje melig en Marjolein en ik grappen over het aantal hechtingen en hoe we elkaar dwars kunnen zitten…zij dreigt met 50 hechtingen en ik dreig met….tja….dat is niet echt smakelijk om te herhalen

Inmiddels is het te laat geworden om nog naar huis te gaan, dus ik ga onder de douche en blijf samen met Vincent in een wiegje naast me een nachtje in het ziekenhuis. Helaas mag Jean-Paul niet blijven, maar we spreken af dat hij ’s ochtends vroeg komt om ons op te halen.

**De volgende ochtend – vrijdag 9 november**

In de nacht hebben Vincent en ik niet veel geslapen. De bevalling heb ik iedere keer weer doormaakt als ik even wegdoezelde. En als ik wakker was, kon ik mijn ogen niet van mijn kereltje losweken. In de vroege ochtend aangelegd en Vincent dronk weer lekker. Daarna even gedouched, Vincent gebadderd en ontbeten. Al snel kwam Jean-Paul en kregen we de ontslagpapieren. Nog een laatste kus van de verpleging voor Vincent……En toen hoorde ze Vincent kreunen.

Ze vertrouwde het niet helemaal en wilde de kinderarts vragen om hem nog even na te kijken. De arts kwam na een uur en zij vond het noodzakelijk om bloed te prikken om een eventuele infectie uit te sluiten danwel op te sporen. Daarnaast hoorde ze een hartruisje en regelde een ECG in de loop van de dag. We moesten er meteen rekening mee houden dat Vincent en ik nog een nachtje in het ziekenhuis zouden blijven…..Wat een domper en wat een zorgen ineens.

Vincent werd opgenomen op de babyafdeling, waar hij in een warmtebedje aan de hartmonitor kwam te liggen. Ik mocht ook opgenomen worden op de kraamafdeling, zodat ik in de buurt was voor de voedingen enzo. Jean-Paul moest helaas de nacht alleen thuis doorbrengen, wat emotioneel erg zwaar was. In de middag bleek gelukkig wel al dat er geen sprake was van een infectie en ook het ECG zag er goed uit, maar de arts wilde Vincent toch een nachtje ter observatie houden en in de ochtend een herbeoordeling doen.

Overdag zijn wel opa Bram, oma Cyla en de kinderen, opa Leo, oma Trudy en oma Loes langsgeweest! Al met al vloog de dag voorbij met al het bezoek en de voedingen.

**De derde dag – zaterdag 10 november**

’s Ochtends zijn Rik en Mariska langsgeweest. Mariska moest voor extra controle aan het ctg en de kans om Vincent alvast te zien, lieten ze zich niet ontnemen!

De kinderarts werd weggeroepen voor een spoedgeval, dus de herbeoordeling kwam pas na de lunch. Jean-Paul was net even een boodschapje doen en ik lag op de kraamafdeling toen de verpleegkundigen Vincent kwamen brengen met de mededeling dat we naar huis mochten. Wat een opluchting!

 

Hihi, heb je het 2x gelezen?