Hallo dames 7 weken geleden ben ik bevallen van onze prachtige zoon Ruben! Mijn bevalling is niet helemaal gelopen zoals het zou moeten en ik denk er nog bijna elke dag aan. Daarom wil ik het even van mij afschrijven. Let op! Dit is een heel lang verhaal, mijn verhaal: Ik had een afspraak bij de vk voor een controle, ik was 39+2 weken zwanger. De controle verliep goed tot dat mijn bloeddruk werd gemeten. Deze was wat te hoog en de vk wilde ook gelijk mijn eiwitten in mijn urine controleren. Dit bleek niet goed en ik werd gelijk door gestuurd naar het ziekenhuis. In het ziekenhuis werd ik aan de CTG gelegd en alles ging nog goed met de kleine. Vanwege de hoge bloeddruk moest ik overnachten in het ziekenhuis. Ook moest ik mijn urine sparen zodat ze konden onderzoeken hoeveel eiwitten erin zouden zitten en of ik zwangerschaps- vergiftiging zou hebben. De volgende dag werd ik weer naar huis gestuurd omdat de eiwitten wel meevielen. De bloeddruk was ook al weer wat gedaald. 3 dagen later moest ik weer terug naar het ziekenhuis omdat ze mijn bloeddruk goed in de gaten wilde houden. Eenmaal terug voor controle was ik 39+5 weken zwanger. Mijn bloeddruk was nu wel erg hoog. De gyn wilde geen risico's lopen en vertelde mij dat ze me wilde inleiden doormiddel van een ballon. Ik was hier heel erg bang voor. Ook kreeg ik een infuus. De gyn wilde een inwendig onderzoek doen om te kijken of ik al ontsluiting had. Dit onderzoek viel me reuze mee en ik had al 3 cm ontsluiting! De gyn vertelde dat het inleiden met het ballonnetje niet meer door ging omdat ik al ontsluiting had. De plannen werden gewijzigd. De gyn vertelde dat dit gunstig was en dat ze de volgende ochtend mijn vliezen zouden breken en dat door het infuus een hormoon zou worden ingespoten om de weeën op te wekken. De volgende ochtend was ik 39+6 weken zwanger. De gyn vertelde dat wij deze dag ouders zouden worden! Ik was heel bang maar tegelijkertijd ook heel gelukkig. Om 10 uur in de ochtend werden mijn vliezen gebroken. Ook hier was ik heel bang voor en ook dit viel reuze mee! Ik voelde er eigenlijk vrij weinig van, het was een hele golf en het water was heel warm. Dit gevoel was eigenlijk best vreemd want het bleef er steeds uitlopen. De weeën opwekkers werden ingespoten en mijn bevalling kon beginnen. Een vk die dagdienst had kwam kijken hoeveel ontsluiting ik had, dit vond ik niet meer zo eng omdat dit de vorige keer ook geen pijn deed. Ze ging voelen en vertelde dat ze al 4 cm ontsluiting voelde. Ik dacht zo dat gaat snel! Wel vond de vk het vreemd dat ik nog helemaal geen pijn had. Toen ging ze ineens heel hard handig ter werk. Ik schrok hiervan en wist niet wat ze aan het doen was. Ze vertelde dat ze aan het strippen was om de weeën nog wat meer op te wekken. Ze deed dit zonder het aan te geven en ze deed me er echt pijn mee! Oh wat kreeg ik een hekel aan haar. Gelukkig was dit snel voorbij en had ik steun aan mijn man en moeder die de hele bevalling bij mij zijn gebleven. De weeën had ik me heel anders voorgesteld. Ik had verhalen gehoord dat dit zal voelen als ongesteldheids- pijn of ernstige buikpijn maar dit had ik eigenlijk helemaal niet. De pijn zat in mijn rug en ik kon er niet door lopen of liggen. Zitten en wiebelen was het enige wat hielp. Ook de koude washandjes die mijn moeder en man op mijn rug duwde hielpen goed. De vk vond het allemaal maar te lang duren en de weeën opwekkers in het infuus werd steeds hoger en hoger gezet. De dienst van de vk zat erop en werd vervangen door een andere vk. Deze was wel erg aardig. Zij ging voelen hoeveel ontsluiting ik had en ik zat nu op 5 cm! De pijn in mijn rug werd steeds erger en erger en ik kon niet stoppen met wiebelen. De vk zei dat ik niet te veel moest wiebelen omdat ik zo uitgeput kon raken. Ik raakte een beetje in paniek en de vk besloot om mij een morfine pompje te geven. Hier werd ik heel duizelig van maar uiteindelijk werd ik er ook een beetje moe van waardoor ik wel kon liggen ipv alleen maar zitten en wiebelen. Het infuus werd weer hoger gezet en de vk wilde weer de ontsluiting voelen. Dit was 10 cm en ik mocht persen. Omdat de weeën in mijn rug zaten had ik helemaal geen persdrang dus voor mijn gevoel kon ik helemaal niet persen. Toch moest hij eruit en moest ik het doen met normale weeën. Ik kreeg allemaal rare gedachtes. Wat als hij er niet uit past? Ik kan dit toch helemaal niet? Het was 7 uur in de avond. Ik moest mijn handen in mijn knieholtes doen om ze vast te houden. Ik moest diep inademen, kin op mijn borst en 10 tellen hard persen en dit 3x. Na een half uur had ik het idee dat er niks gebeurde. Ik had ook de kracht niet om 3x achter elkaar zoveel lucht te happen en op adem te komen. De vk besloot om het bed helemaal omhoog te zetten en om een half matras neer te leggen zodat ik zou bevallen in hurkstand zodat de zwaartekracht mee zou helpen. Dit was voor mij een prettigere houding. Weer een half uur te hebben geperst in hurkstand had ik nog steeds het idee dat het niet lukte en ik had nog steeds geen echte persweeën. Ik was al een uur aan het persen. Tussentijds viel ik ook steeds een beetje weg door de pijnmedicatie. Ik wilde graag weten of het hoofdje al te zien was en die kwam al aardig de goede kant op. Ik kon zelfs zijn hoofdje al voelen met mijn eigen vingers! Dit vond ik zo speciaal om te voelen! Omdat het zo lang duurde werd er een echo gemaakt terwijl ik aan het persen was. Wat er gebeurde weet ik niet zo goed maar er werd een draadje op het hoofdje van de baby geplaatst om te kijken hoe het met hem ging. Ook ging ze kijken hoeveel zuurstof hij nog had. De vk had een schaar en een vacuümpomp klaar gelegd omdat de baby nu echt geboren MOEST worden. Ze vertelde dat de baby het zwaar had en dat ik flink door moest persen en alles moest geven. Ze gaf een knip en toen kreeg ik 1 perswee. Ineens had ik wel genoeg lucht. Het was half 9, onze jongen kwam er eindelijk uit zonder dat ze de vacuümpomp gebruikte. Ik zag zijn achterhoofd en ik zag 2 bulten waarvan ik best schrok. Hij kwam op mijn borst en ik wilde hem bekijken maar hij werd gelijk bij me weggehaald. Ik vroeg mijn man om achter de baby aan te gaan. Wat was er aan de hand? Waarom werd mijn baby bij me weggehaald? Ik snapte er niks van. Ondertussen werd ik ineens heel duizelig en kreeg ik een ruis in mijn oor. Ik hoorde de vk iets van fluxus roepen en verder heb ik haar niet echt verstaan. De vk masseerde mijn buik en dit deed eigenlijk best wel zeer. Ik snapte niet zo goed wat er aan de hand was. Ik kreeg een 2e infuus en werd met spoed naar de OK gereden. Onderweg kreeg ik een hele harde klap in mijn gezicht van een zuster die tegelijkertijd vroeg hoe mijn zoontje heette. Ik wist zijn naam nog goed te vertellen. Ik ben bij elkaar 2,5 liter bloed verloren omdat mijn baarmoeder niet wilde samentrekken. Eenmaal terug op de kamer wist ik niet zo goed wat er nou allemaal aan de hand was en ik was heel erg moe. Ook was ik erg aan het beven. Alles draaide maar ik wilde alleen maar weten waar mijn baby was. Een verpleegkundige kwam naar mij toe en vertelde dat ik heel veel bloed was verloren dat ik bijna dood was, mijn bloeddruk onderdruk was 20. Ik zag nu ook dat ik een zak met bloed aan mijn infuus had hangen. Zelf heb ik hier weinig van meekregen. Ik voelde me alleen heel zwak en naakt. Een andere zuster kwam met een foto van mijn baby naar mij toe en vertelde dat alles goed ging met onze kleine jongen. Ze vertelde dat hij zijn longen had open gezet in het geboortekanaal waardoor hij na de bevalling zuurstof nodig had. Hij lag in de couveuse. Ik was heel erg verdrietig omdat ik mijn kleintje nog niet goed had kunnen zien of vasthouden. Mijn man en moeder stonden allebei huilend naast mijn bed. Ze hebben de schrik van hun leven gehad. Ze dachten dat zowel ik als mijn baby het niet zouden redden. Maar gelukkig zijn wij er allebei nog! Die avond voelde ik me al een stuk beter en mocht ik mijn kleintje opzoeken. Wat een prachtig kereltje! Ik was gelijk verliefd op onze kleine man. De bulten op zijn hoofd waren verdwenen. Hij had sondevoeding en allemaal slangetjes en een zuurstof/beademings dingetje op zijn neusje. Ik mocht hem eindelijk voor het eerst goed bekijken en vasthouden. Wat een mooi moment was dat! Ik was alle ellende gelijk vergeten. De volgende ochtend ging het zo goed dat hij uit de couveuse mocht en bij mij op de kamer mocht blijven! Onze kleine jongen was gezond!! We moesten nog wel in het ziekenhuis blijven. Mijn zoontje ter observatie en ik omdat ik nog 2 bloedtransfusies moest krijgen en omdat ik eerst moest plassen. Ik was nog niet uit bed geweest dus dit vond ik best eng. Ik vroeg aan mijn man of de hechtingen van de knip eigenlijk veel waren maar daar kon hij geen antwoord op geven. Ik vroeg het aan de verpleegkundige en die vertelde mij dat ik een subtotaal ruptuur had en dat dit netjes is gehecht op de OK. De eerste keer plassen vond ik dus ook heel eng. Maar ook dit vond ik heel erg meevallen. Tot mijn verbazing heb weinig tot geen last gehad van mijn hechtingen. Ik werd naar huis gestuurd met een HB van 4,8. Wel kreeg ik een recept mee voor staaltabletten. Eindelijk mochten we naar huis wat was ik gelukkig! Eenmaal thuis voelde ik me al snel goed en wilde ik al gelijk gaan opruimen en mijn kindje vertroetelen etc. Nu is mijn zoontje bijna 7 weken oud en als ik zo terug kijk naar mijn bevalling kan ik me de pijn niet meer herinneren. Wel word ik nog steeds verdrietig als ik denk aan het moment dat ze mijn zoontje bij me weghaalde, wat een eng moment was dat! Gelukkig gaat het met ons nu helemaal goed! Ik zou het voor Ruben zo over doen! Hij is het waard! Sorry voor het lange verhaal maar ik moest het even kwijt
Pittig verhaal meid, goed dat je het hier deelt. Erover praten is en blijft belangrijk. Gelukkig gaat het goed met je knulletje. Geniet ervan!
Hey, Jouw verhaal lijkt heel sterk op mijn bevallingsverhaal. Ik ben nog maar een goede week geleden bevallen en dit liep net als bij jou niet zoals het moest. Ook erge rugpijn gehad, niet weten wat te moeten doen om dit op te vangen. Bij ons duurde het 2 dagen voor onze kleine man er was. Verder ook veel bloed verloren doordat baarmoeder niet wou samentrekken. Heb dan ook bloed bijgekregen en langs elke kant een infuus. Ik kan me er niet meer alles van herinneren, maar het heeft toch een impact gehad. Zowel op mijn vriend als op mij. Ik denk dat we het allebei nog een beetje aan het verwerken zijn. Fysiek ben ik nu aan het genezen, maar emotioneel zal ik er toch nog even over doen. Net als mijn vriend.
Bedankt voor de reacties! Het helemaal verwerken duurd inderdaad nog wel even. Voor mijn man en moeder die er allebei bij waren is het misschien nog wel erger omdat hun er bewust bij waren. Ik zei al dat ik misschien over een jaar of 4 een broertje of zusje voor Ruben zou willen. Mijn man zegt dat ik gek ben en dat hij er aan onderdoor zal gaan als hij nog zoiets zal meemaken. Hij zegt nu ook dat hij 1 kind meer dan genoeg vind terwijl hij er altijd 2 heeft gewild. Mijn moeder zei al dat ze nooit meer meegaat naar een bevalling. Gelukkig kunnen we nu ook over sommige dingen lachen.
Hoi, wat goed dat je je verhaal opschrijft. Ik denk dat het belangrijk is dat je er over blijft praten, om het zo langzamerhand te verwerken. Praat je er nog wel eens over met je vriend of met je moeder? Denk dat het voor hen ook goed zal doen. Als je het allemaal terug leest, lijkt het inderdaad best heftig en dat was het ongetwijfeld ook. Heftig waarschijnlijk, omdat je dit ook van te voren niet kunt bedenken. Gelukkig heb je er een gezonde knul aan over gehouden Genieten en blijven praten Ik ben ook ingeleid, ging supersnel, 2,5 uur in totaal. Nare rug weeën waar ik geen controle meer over had en een verloskundige die te druk was in de andere verloskamers. Voelde me echt boos en verloren. Daarna nog 1 dag in een 'roes' geleefd, gevolgd door 1 dag tranen en daarna stond ik gelukkig weer met beide benen op de grond. Met name het idee dat je geleefd wordt en totaal afhankelijk van anderen bent vond ik heel angstig.
Pittige bevalling. Ik heb 3,5 jaar geleden ook een fluxus gehad, daarbij 3 liter bloed verloren. Ook doordat mijn baarmoeder niet samen trok. Mijn man reageerde hetzelfde als jouw man: we houden het wel bij 1. Uiteindelijk ging het bij allebei kriebelen voor een 2de. 2,5 week geleden ben ik bevallen van onze zoon en ik ben maar 400 ml bloed verloren.
Goed dat je het van je afschrijft. Ik heb een behoorlijk vergelijkbaar verhaal alleen ging het met mijn kleintje een stuk beter. Met 40+5 werd ik doorverwezen naar het ziekenhuis omdat ik overtijd liep en net als jij had ik een te hoge bloeddruk. Ik werd opgenomen en die ochtend kreeg ik meteen een ballon, toen had ik al 1 of 2 cm. Uiteindelijk heb ik een hele dag rondgelopen en begon de bevalling tegen middernacht echt flink door te zetten. Om 4:20 was de kleine er maar net als bij jou trok mijn baarmoeder niet samen en bleef ik bloeden. Uiteindelijk ben ik pas anderhalf uur later naar de OK gebracht waar de resten van de placenta eruit zijn gehaald en ik een bloedtransfusie heb gekregen, ik was net geen 3l verloren. Ik herken de reacties van de mensen die er nauw bij betrokken waren wel. Mijn man vond het behoorlijk heftig om achtergelaten te worden in een slagveld van een verloskamer met zn pasgeboren zoon in zn armen. Hij heeft daar 2u gezeten totdat ik terug was van de OK. Zelf heb ik niet het gevoel gehad dat het zo kritiek is geweest, ik was tot op het moment dat ik onder narcose werd gebracht echt super helder alleen doodmoe.
Gek is dat he, dat je zelf dat gevoel niet hebt? De arts zei ook dat ik er bijna niet meer geweest was. Ik moest het echt in de papieren terug lezen want ik geloofde er geen barst van, voelde me nog veelste goed! Ook in de kraamtijd zei iedereen maar dat ik maar veel moest rusten en zo weinig mogelijk moest doen terwijl ik helemaal top voelde! Ik was alleen wat sneller moe.
Wat een verhaal! Maar goed dat je het van je afschrijft. Een bevalling is niet niks, ookal gaat het wel zoals je gehoopt had. Ik herken bepaalde dingen in je verhaal, ook ik ben ingeleid, had ook hoge bloeddruk, maar heb daarvoor 10 dagen in ziekenhuis gelegen. De geboorte ging op zich prima, maar ook ik had geen weeën in mijn buik, maar voelde ze in mijn liezen. Kon ook niet op bed liggen, verschrikkelijk! Ik heb poos gestaan en mijn man zat in een stoel en ik hing over hem heen. Daarna ben ik zelf op de stoel gaan hangen. Het ergste moment vond ik dat ze bij een onderzoek moesten doen of kindje nog voldoende zuurstof had, ze moesten een sneetje maken in haar hoofdhuid. En om daar bij te komen moeten ze verder dan je baarmoedermond, terwijl je dik in de weeën ligt! ik moest op bed liggen, met benen in de beugels, wat een hel! ik kon niet op bed wezen zoals ik je al vertelde. En tot overmaat van ramp was het onderzoek mislukt en moest het nog een keer. Ik lag dat bed al uit elkaar te trekken vd pijn maar toen de gyn zei dat ze nog een keer moest onderzoeken raakte ik echt in paniek!
Oh, iets fout gegaan, moet even nieuwe reactie openen om verder te typen! Ik herken een beetje jouw ervaring met die weeën dus, het niet kunnen liggen. Uiteindelijk ben ik op verzoek vd verpleegkundige op mijn knieën op de grond gaan zitten en met mijn bovenlichaam over het bed gaan hangen, verpleegkundige zat in zelfde houding aan andere kant vh bed. Ik heb haar handen vastgegrepen en zo heeft ze mij heel rustig door die laatste weeën heen geholpen. Het was echt vreselijk, wist niet waar ik zoeken moest vd pijn, maar wat heeft die verpleegkundige het goed gedaan! Ben haar nog altijd dankbaar. De persdrang en het persen vond ik nog het minst erge vd hele bevalling. Het ging ook razendsnel, 20 minuten persen en onze dochter werd geboren. Maar ik had wel een momentje dat ik dacht dat ik dood ging, dat was wel even eng, ik dacht:" als ik nu mijn ogen niet even op doe, dan blijf ik er in!". Deed mijn ogen open maar wist niet hoe snel ik ze weer dicht moest doen, haha!(nu lach ik er om, maar toen!) Het vreemdste moment vond ik dat toen onze dochter geboren was, opeens was alle pijn weg! alsof het nooit was gebeurt. Kwam voor mijn gevoel weer terug op aarde. Zó raar! Ik riep dan ook:"hehe, die is er uit, wat een opluchting" VK, verpleegster en manlief lachen! Maar op dat moment voelde het voor mij echt zo. Eindelijk was alle spanning van 8,5 maand zwanger zijn, het ziekenhuisverblijf en de angst voor de bevalling voorbij. Ik ben trots dat ik dit heb doorstaan, hoewel ik bepaalde dingen de volgende keer anders zou willen en ik deze bevalling echt nooit meer over wil doen! Jij mag ook trots zijn op jezelf en je kleine uk, het is jullie wel even gigantisch gelukt, ondanks alle tegenslagen! Geniet van je kleine en veel sterkte met de verwerking!