Ik ben van mezelf een angstig persoon, altijd al geweest. En hoe blij en dankbaar ik ook ben met ons kleine Frummeltje, vanaf het begin van de zwangerschap ben ik al doodsbenauwd voor de bevalling. Sterker nog, mijn eerste gedachte toen ik de positieve test vast had was: shit... Nu zit het erin, nu moét het eruit En dat terwijl het toch echt geplanned was en ik al 1,5 jaar gestopt was met de pil... Nu de 30 weken gepasseerd en de angst word erger naarmate B-day dichterbij komt... 2 weken geleden na doorverwijzing van de huisarts een intake gehad op de POP poli, en komende donderdag moet ik naar de klinisch psycholoog... Het gaat hier dus ook niet om de 'normale' angsten voor een eerste bevalling, maar echt bijna fobische angsten voor o.a pijn, en dat me wat gebeurt. (Heb ook lichte vorm van hypochondrie). Vraag me af of er meer meiden zijn hier op het forum die daar last van hebben en of er behoefte is aan een groepje daarvoor. Ik zou het fijn vinden om met meiden te kletsen die begrijpen hoe het is om zulke angsten te hebben en elkaar erdoorheen te helpen....
Hier geen herkenning, maar lijkt me ontzettend lastig om te hebben. Hopelijk krijg je goede begeleiding tijdens de bevalling zodat je er ook van kan genieten op het moment dat je jullie kindje voor het eerst in de armen mag sluiten. Ik wil je heel veel sterkte wensen! Hopelijk meld zich hier nog een 'lotgenoot' waarmee je je gedachten en gevoelens kan uitwisselen.
Ah Woezel, ik snap wat je bedoelt. Ik heb ook de neiging om me erg onrustig en paniekerig te voelen bij de gedachte dat ik moet bevallen. Misschien is het vooral het moeten, want we kunnen niet meer terug (en zouden dat ook niet willen want we willen dit kindje graag) maar ik bedoel, je kan er niet om heen, het gaat gebeuren en dat maakt het zo spannend. Ik ben nu 27wk zwanger en mijn kleine begint nu zo hard te schoppen, ik vind het fijn dat ik m regelmatig voel maar het wordt steeds 'echter' dat ik straks een baby heb..en dat ik moet bevallen. Maar laat de angst je niet overspoelen. Ik troost me bij de gedachte dat ons lichaam hiervoor gemaakt is, we kunnen dit! En al zoveel vrouwen zijn ons voor gegaan. Natuurlijk is het spannend en het gaat ongetwijfeld pijn doen, maar het is t echt waard en dat weet je natuurlijk ook. Probeer het een beetje over je heen te laten komen en je niet teveel op de angst te focussen. Gelukkig wonen we in een land met goede medische voorzieningen en zal je in goede handen zijn!
Ik herken die angst heel goed. Heb tijdens mijn vorige zwangerschap vaak gehyperventileerd etc. Al vanaf vrij vroeg was ik erg bang. Ik kon mezelf alles aanpraten wat mis kon gaan. Van sommige woorden heb ik dagen niet geslapen. Toen kwam het moment van de weeën, en gek genoeg was ik rustig. Ik ben gaande weg heel even in paniek geraakt. Volgens mij was dat toen de pijn heel hevig was en ik het gevoel had dat ik niet meer kon. Op datzelfde moment ging ik van 5 cm ontsluiting naar 9 cm ontsluiting in vijf minuten! Ik dacht dus dat ik halverwege was en dat het nog veel erger ging worden. 10 minuten later was de kleine man geboren.