Hoe blijven jullie een beetje kalm?

Ja lastig is dat he, dat onzekere. Heb ik ook erg veel last van gehad tijdens de zwangerschap. Ik probeerde altijd maar te denken "het gaat vaker goed dan fout". Maar echt de onzekerheid wegnemen is moeilijk. Al moet ik wel zeggen dat het een stuk minder werd toen ik Milan eenmaal voelde bewegen.

Probeer zo positief mogelijk te blijven. Geniet van je zwangerschap.

Sorry, echt advies ofzo heb ik niet.

 

Poe! Hier ook hoor.. Vreselijk.. Heb ook wat bloedverlies gehad en moet nu nog 3 weken wachten op een echo. Ik heb al wel een keer gezien dat het hartje klopt, das wel een geruststelling want dat betekent dat de kans dat het misgaat iets kleiner is. Verder heb ik ook heel veel verhalen op internet opgezocht en wat blijkt? Heel veel meiden hebben bloedverlies in de eerste weken. Met stolsels, zonder stolsels, veel of weinig... en bij bijna al die verhalen las ik een positieve einduitslag: een hele mooie baby, dus we gaan maar van het goede uit! kop op...

 

Ik ben ook een piekeraar (nou ja, eigenlijk is het wel meer dan dat, ik heb een verleden met een angststoornis en obsessief piekeren en tobben, tot diepe depressies toe). Hoe ik het doe? Ik zou het je niet precies kunnen vertellen, ik denk dat op een gegeven moment, de hormonen je ook wat meer 'blase' laten zijn. Nu ben je nog superpril zwanger- ik vond dat ook een moeilijke periode, elke keer op de wc checken of ik geen bloed zag, bang door de menstruatie achtige groeipijntjes, etc.

Het hielp erg om hier veel over te schrijven (er zijn vele van dit soort topics, want het is heel normaal dat je je zo voelt!). Daarnaast hield ik me ook vaak vast aan het gegeven dat het in het grootste deel van de gevallen GOED gaat, en mensen meestal gezonde beebjes krijgen.

Het leren omgaan met zorgen is veruit een van de belangrijkste dingen die ik me NU ten taak heb gesteld. Want het zorgen maken houdt niet op. Nooit meer, denk ik. In de prille zwangerschap ben je als de dood voor een miskraam, bbz, missed abortion, dat soort dingen. Halverwege krijg je de 20 weken echo en dan kan het zijn dat je kindje nog prima leeft maar wel ernstige afwijkingen heeft. Dit is natuurlijk een stuk zeldzamer dan miskramen, maar het KAN en het overkomt mensen, dus waarom jou niet? Dan kan je nog best een tijdje bang zijn dat het te vroeg geboren wordt, of dat de bevalling niet goed gaat, of ....

En als het kindje er is, is het totaal afhankelijk van jou, en dan maak je je weer zorgen over duizenden andere dingen.

Ik weet niet, ik leef veel meer bij de dag dan vroeger, richt me veel op mijn werk om niet de hele tijd bezig te zijn met de zwangerschap, en heb veel aan mijn man.

 

Ik herken helemaal wat je zegt. Elke keer als ik bedenk wat er nog allemaal mis kan gaan word ik spontaan misselijk. Dan bedenk ik idd net als iemand hierboven al zei dat het vaker goed gaat dan fout. Maar ja vervolgens bedenk ik dan dat ik dan misschien wel weer die ene ben waarbij het fout gaat.
Ik probeer er maar niet te veel over na te denken en ben blij als ik van de week weer wat afleiding heb op mn werk.

 

Hoi kik,

Ik kan je helaas geen raad geven want ben nog nooit zwanger geweest... Maar wil je wel een hele dikke knuffel geven! Hopelijk vind je een manier om er mee om te gaan zodat je er terug 100% kan van genieten!

Succes meid!

 

Ik was vorige week ook in paniek nadat ik kramp en bruinverlies had,maar na een spoedbezoekje in het ziekenhuis en een echo,ben ik nu gerustgesteld.

Het schijnt dat dit wel vaker voorkomt in het begin van je zwangerschap maar dat hoeft niet te betekenen dat het niet goed is.

Veel sterkte en niet te druk maken he.

groetjes Carina

 

He meid.

Ik kan ook nog niet echt genieten. Ik heb dan nog geen bloedverlies gehad, maar wel een verleden met een vroege miskraam.

Ik heb van mijzelf gemerkt dat ik mijzelf deze zwangerschap bescherm. De eerste zwangerschap zat ik gelijk op de roze wolk, ik was gelijk helemaal blij etc. Maar nu heb ik meer zoiets van, eerst de eerste echo afwachten en dan kijken of ik de roze wolk op kan klimmen of niet. Heel droog eigenlijk nog.

Voor de rest probeer ik mijzelf bezig te houden, zodat ik niet de daagjes hoef af te tellen tot die eerste echo, want dan duurt het nog zolang!

 

Ik heb er al 2 gehad,1 omdat ik vreselijke krampen had en de tweede eigenlijk vlak daarna omdat ik toen ook nog bruinverlies had.
Er was nog niet veel te zien behalve een kleine ovaal formpje met een vruchtzak maar ze waren bang voor een BBZ,dat was het gelukkig niet.

groetjes Carina

 

helemaal herkenbaar..maar ik heb dan wel al 2 mk's achter de rug..
in het kort wist ik bij 5w tijdens de 1e zw dat het niet goed zat, haal je niks in je hoofd over twijfels.. je voelt het gewoon.. toen geloofde mijn vk me niet en mocht ik niet met 6w komen voor een echo.. daar hadden ze al kunnen zien dat het mis was.. bij 7w kreeg ik bloedverlies.. tijdens de echo moest ik gelijk naar het zk omdat ze een bbz vermoeden.. gelukkig was dat loosalarm.. maar wel een mk..

tijdens de 2de zw voelde ik me vanaf 5 weer 'raar" natuurlijk met zo'n nega ervaring denk je iedere keer weer zie je wel het is over en niemand gelooft me.. tijdens de 1e echo was het vruchtje al te klein.. bij de 2de echo klopte er een hartje in een vruchtje dat nog geen 5.5 weken was.. teriwjl ik al dik 8.5 weken moest zijn.. de volgende echo was het mis en 2 dagen later een curetage..
3 maanden later op mijn huwelijksreis was het zover.. ik mocht weer een test doen.. en ja hoor zwanger.. wat nu..

ik heb echt geprobeerd om zo positief mogelijk te zijn.. hij heet zelfs herbie voor wie herbie kent, dat kevertje die alleen werkt als je ook echt in hem gelooft... en die film had ik gekeken vlak na de curetage en toen zei ik tegen mijn man als ik ooit weer zwanger word, noem ik mijn buikbaby herbie.. ik moet er dan in geloven..
ik kreeg de eerste echo met 6.2.. die tijd werd ik gek.. ik had nog nooit goed nieuws gehoord en ook dit keer was ik nog niet een keer misselijk geweest.. tijdens de echo bleek het vruchtje de juiste grote te hebben en het hartje klopte! de week erna zou ik weer een echo krijgen.. en toen kreeg ik begin week 7 bloedverlies.. precies zoals de 1e zw.. ik mocht gelijk voor een echo komen.. en daar was herbie met een kloppend hartje en zelfs verdubbeld in lengte! de dag erna stond mijn echo sowieso en de afspraak met de gyn en ze vonden het beter dat deze door zou gaan dus de dag erna nog een echo.. nog steeds alles goed.. dezelfde avond ging het weer loos.. weer bloedverlies.. ik was echt op.. op van de zenuwen en ik wist niet meer waar ik de positiviteit nog vandaan halen kon.. de dag erna mocht ik weer voor een echo gaan en daar was herbie weer! hierna geen bloedverlies meer gehad gelukkig.. maar ja de zenuwen.. pff... toen had ik met 8.3 een echo.. en weer was alles goed.. hoe ik die tijd doorkram.. na een echo was het een paar dagen heel erg goed.. en zo'n 2-3 dagen voor de nieuwe echo riep ik alleen maar het is over bereid je er maar op voor! ik ben in totaal 0 keer misselijk geweest en heb niet hoeven overgeven.. dat hielp niet echt bij het idee dat ik toch echt zwanger was.. bij 9.5 weken heb ik herbie nu voor het laatste gezien.. hij lag duidelijk op schema, ik ben zelfs 2 dagen naar voren gezet.
in die tijd had ik bij de kijkshop een angelsound gekocht, ik las toch dat dames al vanaf 9w iets kondern horen? nou ik ben er 2 keer mee terug kunnen gaan omdat ie stuk was en uiteindelijk ging het licht niet meer aan en had ik nog steeds geen hartje gehoord..
toen maar naar de babyplanet gereden en toen hoorde ik meteen zijn hartje bij 11.3w sindsdien voel ik me rustig.. en voor het eerst durf ik er een beetje in te geloven.. en nog steeds kijk ik naar mijn banner en denk ik.. jeete dat is de mijne..

het is een heel verhaal geworden.. beetje raar misschien maar toen ik eenmaal aan het typen was kon ik niet meer stoppen.. ook best confronterend om zo je hele verhaal in een ruk te schrijven.. en waren het echt zenuwslopende weken.. nou ja maandan vanaf de 1e zwangerschap in januari..

Ik wens jullie allemaal heel veel geluk in jullie zwangerschap, maar meer nog heel veel plezier, ik heb geleerd dat een mk domme pech kan zijn en dat je het niet in de hand hebt en dat je maar beter kunt genieten... *knuf*

 

hoi,

ja ik vind het ook lastig... maar eigenlijk is het me best goed gelukt.... met 6 weken kreeg ik opeens bloedverlies, veel, dacht echt dat het mis was, maar de echo wees uit dat er een vruchtje zat, en een hematoom, dat hematoom zorgde voor het bloedverlies, maar was een risico voor het vruchtje... in de 2 weken erna nog regelmatig flink bloedverlies gehad, elke keer maakte ik me ontzettend zorgen en dacht ik echt dat het niet goed zou komen... ik zat in die tijd in amerika, en de gyn daar had me progesteron voorgeschreven. Daardoor had het vruchtje meer kans op overleven, maar ook als het mis was met het vruchtje hield die progesteron de zwangerschap in tact zeg maar, ik wist dus nooit zeker of het nog goed ging... met 7 weken weer een echo gehad en nog steeds alles goed, met 11 weken weer ( een verdikte nekplooi gemeten) en met 12 weken weer (alles goed!), nu maandag weer (gewoon voor ons eigen gevoel en bevestiging dat de nekplooi echt goed is)
kortom we hebben best wat gedoe gehad de eerste 6 weken, en ik ben ze doorgekomen door veel afleiding te zoeken (beetje afgezaagd). We zaten in amerika en hadden ook 3 weken vakantie, dus dan lekker elke dag op pad. En ik denk eigenlijk mn allergrootste troost en afleiding is onze kleine man geweest, zo'n klein gezond kereltje dat de hele dag rond je scharrelt is denk ik de beste afleiding...
verder heb ik geprobeerd niet te veel op internet te zoeken, je leest altijd de verkeerde verhalen, want juist de slechte verhalen komen op het net en niet de goede afloop...
en ik ben ook veel op het forum hier geweest (toen ik nog niet op vakantie was) en daar kon ik steeds weer mn verhaal en mn zorgen kwijt, en dat luchtte elke keer weer op.
daarnaast had ik mn vriend die veel positiever is ingesteld, die geloofde gewoon niet dat we de pech zouden hebben dat we en een hematoom hadden en dat het ook nog mis zou gaan, dat bleef ie maar tegen mij ook zeggen, en ik denk ook dat dat veel geholpen heeft...

nou goed, tis een heel verhaal geworden, heel veel sterkte in ieder geval en ik zal voor je duimen dat alles goed mag verlopen en dat je over 7 maanden een prachtig kindje in je armen mag houden!

 

Zo'n zwangerschap kan best zenuwslopend zijn he als ik hier de verhalen lees.
Elegance,ik hoop dat 'Herbie" goed blijft zitten en er over een aantal maanden een mooi gezond kindje uitkomt.

Ik ben zelf erg benieuw naar de echo maandag.
Maar met 7 weken kan je geen hartje horen kloppen maar wel zien heb ik begrepen????

groetjes Carina

 

met 6.2w heb ik voor het eerst herbie zijn hartje gezien rond die tijd is het ook normaal dat hij klopt.. als is het vaak nog onregelmatig en omdat ik vol ongeloof zat te staren liet ze het ons ook heel even horen
met 7.2w zagen we zelfs dat zich het hartje al verdeeld was in 4 kamertjes! ook toen mochten we het heel even horen!
heel veel plezier met de echo maandag, ik heb maandag de 12w echo! gebruik nu vaker de angelsound en het werkt fantastisch!