Heftige bevalling bij de 1e; hoe volgende bevalling(en) ervaren?

Niet helemaal vergelijkbaar denk ik, maar misschien wel geruststellend: Mijn eerste bevalling was niet vreselijk dramatisch, de ontsluiting ging redelijk snel en was daardoor best heftig, en tijdens het persen viel de hartslag van de baby weg, zodat er uiteindelijk een vaccuumverlossing nodig was. Ik heb het verder niet als heel dramatisch ervaren, maar wel als zeer pijnlijk en heftig.

Ik zag daarom niet heel erg uit naar mijn tweede bevalling, maar onder het mom van ‘de mens lijdt het meest onder het lijden dat hij vreest’ heb ik me een gezonde ‘kop in het zand’-houding aangemeten en heb me zo min mogelijk druk gemaakt over de bevalling. Het zat er in en moest er weer uit, en omdat je het toch niet kunt voorspellen heb ik besloten het maar over me heen te laten komen en niet te veel scenario’s door m’n hoofd te laten gaan.

Mijn tweede bevalling was daarna vergeleken met de eerste een eitje: de ontsluiting ging heel vlot met goed te dragen weeën, ik denk dat ik pas tegen het einde van de ontsluiting een paar weeën heb gehad waarvan ik dacht ‘nu vind ik het echt niet leuk meer’. Het persen ging wat moeizaam, maar ook niet bijzonder. Hoewel bevallen zeker mijn hobby niet is, teken ik dit keer voor een vergelijkbare bevalling als bij de tweede.

Tweede bevallingen zijn volgens mij bijna altijd makkelijker dan de eerste. Geen garanties, maar ik denk wel dat je daar stiekem een beetje van uit kunt gaan. Ik weet natuurlijk niet wat er bij jouw bevalling is gebeurd, maar weet dat iedere bevalling anders is en je echt niet perse een herhaling hieft te verwachten. En het feit dat je lichaam het allemaal al eens gedaan heeft scheelt echt.

 

Ik had toen ik zwanger was van de tweede een vergelijkbare vraag. Al vanaf het begin dacht ik aan de bevalling, help!
Ik moest duidelijk nog de eerste (in mijn ogen traumatische) bevalling verwerken.

Wat me heeft geholpen: verhaal van de eerste bevalling (nogmaals) opschrijven. Verhaal nog eens vertellen tegen je man of een ouder.
Dan goed nagaan: wat ging er de vorige keer ‘mis’? Maw: wat wil je nu anders? En dan hiermee aan de slag gaan. Zodat je de tweede bevalling bijv iets meer de regie neemt om weer zoals de eerste keer te voorkomen.

Kort mijn verhaal hierbij: ik was bij de 1e ingeleid met 40+6 dmv infuus en doorprikken vliezen. Rugweeen, binnen een uur op 10 cm ontsluiting. Ik kon niet aangeven wat ik wilde omdat de pijn te heftig was om te praten (bijv kruik tegen rug of tegendruk of dextro).

Bij de tweede: GEEN bevalling in het ziekenhuis en als wel: dan GEEN weeenopwekkers maar eerst vliezen prikken en rustig afwachten. Man heel goed geïnstrueerd (bij elke wee kruik en duwen, dextro elke 15 min enz).
Uiteindelijk thuis bevallen, laatste half uur was heftig.

Toch heb ik ook deze keer eea gemist. Zo heb ik weinig spierkracht dus ik had tegen vk moeten zeggen dat ik een baby er gewoon niet op eigen kracht uit krijg dus knippen is sowieso nodig, dan liever zsm en zijn mijn kids altijd beetje onderkoeld dus ze hadden eigenlijk 10 lagen kleren aan moeten hebben, had 2x zkh opname gescheeld

 

Hier was mn eerste vrij heftig en traumatisch.. en onlangs mn tweede bevalling gehad en terwijl ik daar lichamelijk slechter uit ben gekomen, vond ik die veel beter!

Met mn eerste was ik eerlijk niet zo goed voorbereid en ik wou het over me heen laten komen en in het ziekenhuis bevallen. Uiteindelijk na 13 uur geboren, ingeknipt en een liter bloed verloren. Zeker 2 weken in de kreukels gelegen. Het ging zo slecht dat ik bijna terug had gemoeten en al met al viel alles me vies tegen.

De tweede wou ik thuis maar ik was voorbereid op alles wat maar gebeuren kon. De weeen waren veel heftiger dan bij mijn eerste omdat ik in een half uur van 5 naar 10 cm ging, maar ik kon er mentaal veel beter mee omgaan en rustig blijven. Ik ben in anderhalf uur totaal bevallen maar toen mijn placenta niet kwam en ik op zolder bevallen was, moesten er 2 ambulances komen om mij naar t ziekenhuis te brengen. Ze moesten vanuit een andere stad komen en daar moest ik ook helemaal naartoe omdat ons ziekenhuis dicht was. Ik ben verticaal op zn kop 2 trappen naar beneden gedragen op een brancard en 3 liter bloed verloren. Het duurde 2.5 uur tot ik in het ziekenhuis was, maar ik ben geen moment bang geweest en ik was heel kalm. De rest daarin tegen raakten op den duur wel in paniek omdat het echt niet goed ging met mij.

En toch keek ik veel beter op deze bevalling terug en mn herstel was ook veel beter. Ik denk dat gekomen is omdat ik overal rekening mee gehouden heb en heel goed voorbereid was.

 

Mijn 2e was veel heftiger pijnlijker en extreem veel sneller dan de eerste.
Een mooi gemiddelde ie waar ik nu op hoop

 

1e bevalling vond ik erg heftig en heb ik ook wel moeten verwerken. 30 uur over gedaan, zowat 3 nachten niet geslapen, uitputting, overgeven, ruggeprik, baby eruit geduwd, hartje achteruit, voelde geen persweeen, ve bloedverlies, slecht communicatie en vervelende nasleep maakte in ziekenhuis maakte t er niet beter op.

2de bevalling totaal anders, ong 3.5 uur over gedaan met weeënstorm laatste uur, ging met 4cm en kwam met 10 cm aan. persweeen in moeten houden, toen ik mocht was hij meteen daar, wel in vrw gepoept. op t moment zelf ook heftig omdat jr niet weet dat de ontsluiting zo snel vordert, maar achteraf blij.

dus compleet verschillend. Af en toe benauwd t me wel weer dat de derde er ook nog uit moet. Ik probeer t moment hierover te piekeren uit te stellen, het heeft geen zin.

 

Eerste bevalling heb ik eerst 24 uur weeën gehad die niet goed op gang kwamen (was 41.4), maar waar ik wel erg moe van werd. Daarna in het ziekenhuis opwekkers gehad, toen weeën storm, ruggenprik, weg weeën, dochter is met vacuüm gehaald, ik ingeknipt. Ze had de navelstreng om haar hoofd, dus dat was even spannend. Ik zelf kon zes weken niet plassen wegens een beschadigde blaas en kreeg na een week trombose en een longembolie.. had een ruk kraamtijd en was een tijdlang overtuigd dat we het bij één zouden laten.

Toch won de wens van de angst en de tweede bevalling was wederom in het ziekenhuis, was ingeleid met 37.5 en heb het zonder pijnstilling gedaan. Wel weer opwekkers omdat de weeën weer niet zo sterk waren. Desondanks was mijn zoon er drie uur na het breken van de vliezen. Hij is met twee persweeën geboren, ging iets te vlot, ik tweedegraads uitgescheurd en hij schouder gebroken.. maar eerlijk gezegd kijk ik heel goed op deze bevalling terug. Maar zou ik het nog een keer willen? Nee dank je

Veel succes!

 

Bevalling van mijn oudste zoon:
Begon rustig, maar vorderde niet. Toen ging ik aan de meetapparatuur en was zijn hartslag kwijt.

Dus er kwam toen meteen een gynaecoloog die met een heel strak gezicht zei dat ik me geen zorgen moest maken. Ik had niet het idee dat ze dat zelf geloofde.

Maar, mijn zoon bleek, na het maken van een echo, een sterrenkijker en vandaar dat zijn hartslag niet te vinden was.

Door die positie van hem had ik vanaf 3 cm persweeën, vorderde de ontsluiting niet, kreeg ik weeën opwekkers, en daardoor een weeën storm die uren en uren duurde. Uiteindelijk een ruggenprik gekregen, anesthesioloog 5 lukte het pas deze te zetten. Net voordat het een spoedkeizersnede zou worden, de tweede gynaecoloog kwam mij ter controle ook nog nakijken, bleek ik toch een vorderende ontsluiting te hebben.

Natuurlijk hadden ik en mijn zoon koorts en hebben ze hem een week opgenomen, waarbij hij niet bij mij op de kamer mocht liggen.

Bevalling jongste zoon:
In de ochtend ingeleid, 6 uur later geboren en dezelfde dag mee naar huis. Geen rare dingen, begeleiding mogelijk door verloskundige.

De bevalling van mijn jongste was nog voorspoediger.

 

Mijn eerste bevalling ging ik een beetje onvoorbereid in. Cursus voor ademhaling heb ik wel gedaan, maar ik had totaal geen kaas gegeten van mogelijke situaties en keuzes die je in je bevalling kunt maken. Bevalling startte heel mooi, in eigen kracht, maar vk zei dat ze de vliezen wel even kon breken. Want dan kon het sneller gaan. Wist ik veel, dus ik ging accoord. Daarna viel ik van interventie in interventie. Weeenstorm-ruggenprik-electrode-knip-vacuümpomp. Kleintje was waarschijnlijk na het breken van de vliezen in sterrkijker houding gaan liggen.

Deze ervaring leerde me dat er heel veel gebeurd was, wat misschien niet nodig was geweest als ik bij mezelf was gebleven, had vertrouwd op mijn lijf.

Dus om het te verwerken en de 2e zwangerschap als een ‘nieuwe ervaring’ in te gaan door zo min mogelijk negativiteit en angst mee te nemen, kwam ik bij hypnobirthing terecht.

Je weet immers nooit hoe je bevalling gaat, maar je kunt wel invloed hebben op hoe je er mee omgaat, met welk gevoel je de bevalling in gaat. En dat heeft weer positieve gevolgen op de ontsluiting.
Ik leerde te vertrouwen op mijn lijf. En de angst achter me te laten. Vooral om dit kindje een eigen verhaal te geven, zonder beïnvloed te worden door mijn eerste bevalling.

En het lukte. In de dagen voor de bevalling zorgde ik al voor veel ontspanning. Veel rustig ademen, liedjes zingen voor de baby, vertrouwen uitspreken en lekker vaak in bad gaan. Dat werkte het beste.
Tijdens een ontspanningsoefening, braken ineens mijn vliezen. Ik voelde dat het niet lang zou duren voordat het heftiger werd. Ik had de hele dag al kleine krampjes.

Dus ik trok relaxte kleding aan, lampen dimmen en daar denderden de weeën onze wereld binnen. Heel heftig, maar zo anders dan bij mijn eerste bevalling. Nu probeerde ik me niet te verzetten, maar ik gaf me er aan over. Zocht een houding die ik fijn vond, staand en probeerde de weeën met alle spieren ontspannen te laten komen. Ik kreeg kippenvel, voelde de immense kracht van mijn lijf, ik voelde me sterk en vormde een team met het kindje in mijn buik. Heel erg bijzonder.
Zo anders dan de onzekerheid/paniek/onrust die ik in deze fase bij de eerste voelde.

Het enigste puntje waar ik mezelf toch even kwijtraakte was toen de vk me met persweeen toch op mijn rug in bed neerlegde. De hele bevalling voelde ik dat vertikaal het prettigst was, maar nu liet ik me leiden door de vk. Ze zei dat het anders misschien te snel zou gaan. Vervolgens vorderde het persen niet, hoofdje bleef vastzitten achter een randje. Het idee van knip kwam in beeld. Toch is het nog zonder gelukt.
Achteraf heel gek allemaal. De verloskundige gaf ook aan dat zij ook dacht dat de liggende houding deze vreemde wending gaf aan het laatste stukje van de bevalling.

Dus 2 totaal verschillende bevallingen. Maar allebei met eenzelfde les: vertrouwen op je eigen kracht en gevoel is het allerbeste.

Jammer dat er geen derde meer komt. Zou een mooie herkansing zijn

 

Eerste was zeker "traumatisch" te noemen. En de tweede ging soepel. Beide keren ingeleid rond 37wk.

Ik heb me ontzettend veel zorgen gemaakt om die bevalling in de tweede zwangerschap.

Minder zorgen had me beter perspectief geboden op de tijd erna.

Maar een goed bevalplan wat ook flink is doorgesproken heeft zeker geholpen

 

Eerste bevalling en kraamperiode toch wel beetje trauma aan overgehouden. Heb er maanden over gedroomd om het te verwerken. Alles is goed gegaan hoor maar de hele beleving was verschrikkelijk.

Mijn jongste zoontje is nu 2 weken, de hele bevalling en kraamperiode vele malen beter ervaren.
Ik ben naar een andere verloskundige praktijk gegaan waar ze veel meer hulp bieden. Ook doula begeleiding tijdens de bevalling. Ik heb alles met ze doorgesproken over de eerste bevalling en wat ik heb gemist in deze periode.

De 2e bevalling is misschien wel pijnlijker geweest maar wat een andere beleving! Zonder pijnstilling bevallen en wat voelt dat als een overwinning! De verloskundige heeft me zo ontzettend goed geholpen! Precies gekregen wat ok nodig had.

Succes!

 

Mijn eerste bevalling was een inleiding, 40 uur ellende en nog maar 5 cm, werd een spoedkeizersnede met meerdere complicaties, heb er toen een trauma aan over gehouden. Bij de tweede heb ik tijdens de zwangerschap hypnotherapie en haptonomie gevolgd om het te verwerken en me voor te bereiden op de bevalling. Toen ben ik spontaan bevallen in slechts 3,5 uur en 6 minuten persen! Hoop dat het dit keer ook weer zo gaat, dat was prima te doen

 

Mijn tweede bevalling was een ‘walk in the park’. Precies 2,5 uur vanaf de eerste wee tot hij op mijn buik lag. De weeen waren minder heftig, het persen duurde nog geen 10 minuten terwijl dat bij de eerste bijna 2 uur was. Wel weer een knip maar die was minder diep, deed de volgende dag al nagenoeg geen pijn meer en was sneller genezen. Echt alles aan mijn tweede bevalling was beter en makkelijker ten opzichte van de eerste. Behalve de ‘aftermath’ maar da’s weer een ander verhaal...

 

Hier geen dramatische eerste bevalling, wel weeenstorm en de bevalling overviel mij heel erg. (Spontaan met 36 weken en niets werd er overlegd, ik voelde me niet serieus genomen).

Deze keer heb ik het van tevoren met mijn man besproken. Hierdoor wist hij wat ik wel en wat ik absoluut niet wilde. Ik heb het echt veel voor mijzelf doorgenomen. Wat er ook gebeurt, ik had voor mijzelf besloten dat ik de situatie de baas zou blijven en zelf de controle wilde voor zover mogelijk. Toen ik naar het ziekenhuis ging om te bevallen hebben we gewoon duidelijk aangegeven wat wij belangrijk vonden. Geen hele waslijst, maar wat er fout ging bij de eerste, hoe we dat liever zien en wat we verder nog belangrijk vonden. Dit was "duidelijke communicatie, moet iets gebeuren om het belang van de baby, prima, maar vertel wat er gebeurt en waarom. Geen negatieve onderwerpen, geen doelloos gezeur over wat er fout kan gaan bij een random bevalling, tenzij het belangrijk is voor mijn bevalling. Bij de heftige weeën houdt iedereen zijn mond, ik wil me kunnen focussen. Belang van het kindje staat voorop, mijn man maakt de beslissingen als ik te ver weg ben en anders gewoon vragen. Ik wilde op een bepaald moment pijnstilling, dat heb ik voor de bevalling begon aangegeven en ook welke. Ohja en ik eet mijn beschuit op, niemand komt aan mijn beschuit
"
Deze bevalling begon heel relax, er was overleg, ruimte voor een gesprekje, duidelijkheid. Ik heb een deel van de weeën lekker ontspannen opgevangen in bad, was goed ontspannen toen het echte werk begon. De weeënopwekkers werden direct gestopt toen het een weeënstorm dreigde te worden. Veel positiviteit, iedereen stopte zijn/haar ding zodra een wee begon, echt helemaal top. Daardoor bleef ik ontspannen, ging de ontsluiting heel snel, bij het persen ook de juiste positieve woorden en duidelijke uitleg hoe ver ik was. Echt echt top. Zelfs tussen de heftigste weeën door heb ik een grapje kunnen maken of kort kunnen overleggen. Ik heb nog aardig wat persweeen moeten wegpuffen omdat het handje van de kleine voor de uitgang zat. Maar ook dat ging prima. En na de bevalling dacht ik "mooi, we zijn compleet, dit hoeft nooit meer". Tweede bevalling was hier een mooie afsluiter.

 

Volgens mij ervaren de meeste vrouwen de eerste bevalling als heftig en is de 2e vaak appeltje eitje.

Bij mijn eerste had ik het gevoel dat ik uit elkaad getrokken werd bij mijn heupen.
Was compleet in paniek maar ik bleek rug en heupweeen te hebben en vooral die laatste zijn niet weg te zuchten.
7 uur waarvan 45minuten persen, gyn op mijn buik duwen en een knip was ze daar.

Bij mijn 2e had ik buikweeen en kon ik mezelf blijven toespreken om door te ademen tijdens een wee.
Op het ritme van zijn hartslag herhaalde ik constant in gedachte: deze wee komt nooit meer terug.
Na de bevalling riep ik dat ik die bevalling nog wel 10x kon doen.
4 uur, waarvan 9min persen zonder kleerscheuren was hij er .

 

Dat denk ik ook. Maar het is zonde dat iedereen dan zo’n eerste vreselijke bevalling moet meemaken. Dat moet toch beter kunnen...

 

Eerste bevalling was totaal niet volgens het boekje maar traumatisch heb ik het niet ervaren. In het vruchtwater gepoept, foetale nood, knip, vacuümverlossing, ontsluiting wat niet wilde vorderen..

Mijn 2e bevalling was een inleiding. Die ging perfect! Iets meer dan 4 uur weeën gehad en met 5 minuten persen was ze er. (4 persweeën)

 

Mijn eerste bevalling (ziekenhuis want baby had in vruchtwater gepoept) kan ik niet omschrijven als traumatisch of drama maar vond het toch wel heftig. Ben ook echt stukken kwijt. Ik weet niet meer hoe ik van de baarkruk naar het bed ben gekomen bijvoorbeeld. Moest weer op aarde landen toen baby er uit was, volgens mij heb ik de eerste 10 minuten wat vaag om me heen gekeken en snapte ik amper wat er gebeurde (was ook erg aan het vloeien en er werden spuiten gezet, infuus, etc.)
Mocht pas de volgende dag van bed af.


De tweede bevalling (thuis) was compleet anders. Duurde veel langer maar verloop was minder heftig, al kreeg ik steeds meer last van mijn rug (rugweeën) en kon ik daardoor tussendoor niet goed ontspannen. Toen na een aantal uren bleek dat de ontsluiting niet vorderde vliezen gebroken door vk.
In het laatste uurtje een weeënstorm waarin ik niet meer wist wat boven of onder was. Toch was ik direct daarna weer helder en kon ik daarna zelf douchen enzo. Achteraf bleek de baby een sterrenkijkertje, dat wist de vk pas toen ze in 2 oogjes keek ipv naar het achterhoofdje.

Het scheelt dat je bij een tweede weet wat bevallen is. Bij de eerste had ik echt zoiets van: Wat gebeurt hier toch allemaal?
Bij de tweede meer van: O ja, dit ken ik nog. Je weet al wat het is om een baby te krijgen. Daardoor was ik de tweede keer toch minder overweldigd en vond ik het lang zo heftig niet.

Wat mij hielp was een geboorteplan maken bij nr. 2. Je kan veel niet plannen maar je kan wel aangeven wat je prettig vindt. Bedenk wat je fijn vond en niet fijn en hoe je dat eventueel anders kan doen.
Zo had ik aangegeven dat ik op mijn manier wilde persen en op de baarkruk wilde. De vk heeft me zelf laten puffen en persen, zonder interventies. Dat was heel prettig. Alleen op de laatst de aanwijzing om te puffen en stoppen met persen. Daardoor had ik geen hechtingen nodig.