Bevallingsverhalen

Ik zocht al naar dat topic, maar hij is dus gesloten..
Ben zelf nog nooit bevallen en vond het altijd wel leuk om de verhalen te lezen, zodat ik een beetje weet wat me te wachten staat

 

Mijn verhaal met onverwacht einde:

Nou, hier het complete verhaal.

Op maandag werd ik helemaal gek van mezelf, ik was aan het poetsen, heel erg in mezelf gekeerd en zelfs Ties was me teveel. Ik wilde alleen poetsen en slapen. Maandagnacht lag ik wakker van weeen.
Dinsdag haalde mijn moeder Ties op gelukkig. Ik ging naar de vlos en vertelde over de weeen. Alles zat nog dicht maar Sam was ingedaald, wat de pijn verklaarde. Het zag er bevallingsgewijs nog niet hoopvol uit.
Nadat ik bij de vlos was geweest ging ik in bad, waar de weeen weer begonnen. Ik snapte er niets van maar wilde me niet weer blij laten maken met een dooie mus.

In overleg bleef Ties bij mijn ouders slapen. De weeen bleven. Snachts kwamen ze iedere vijf minuten dus ik belde de vlos uit bed. Ik had 2 cm, maar de weeen waren niet sterk genoeg. Om iig iets te doen stuurde ze me naar het zkh voor pethidine om te kunnen slapen.
In het zkh kregen Roel en ik samen een kamer. Ik kreeg een spuit in mijn bovenbeen en zakte langzaam weg. De weeen kwamen erdoorheen maar tussendoor sliep ik prima. De volgende ochtend zouden we kijken of het zou doorzetten of dat ik weer naar huis zou gaan. Er werd ook over inleiden gesproken maar zoals jullie weten wilde ik dat niet.

S'ochtends dacht ik voor het eerst "oh ja, zo voelde het!" ik wist zeker dat het doorzette en dat klopte, ik had 5 cm. Ikvroeg om een ruggeprik maar de vk van het zkh had mijn dossier gelezen en wist dat het te snel zou gaan voor de prik. Ik kreeg in overleg het pompje en ze braken mijn vliezen.

Toen heb ik een half uur echt f*cking veel pijn gehad. Geen weeenstorm zoals de vorige keer maar wel heel pijnlijke weeen, krijg nog de rillingen als ik eraan denk. Het pompje maakteme stoned maar deed niets tegen de pijn. De vlos kwam en ik eiste een ruggeprik. Ik werd op de lijst gezet, mijn buurvrouw die al een uur aan het gillen was mocht eerst.

De vlos ging weg en de vp zei dat ze zo terug zou komen om me te steunen. Ze waren net weg toen ik een wee voelde komen. Ik kreeg tot mijn stomme verbazing persdrang! Ik riep dat ik moest persen en begon te gillen. Niet vanwege de pijn maar omdat het zo krachtig was. Ik voelde hoe Sam zijn hoofdje op mijn bmm drukte en erdoorheen kwam. Ik beldevoor de vk. Ik voelde Sam komen en draaide om mijn rug om het hoofdje eruit te laten. Roel sprong op toen hij het hoofdje tussen mijn benen uit zag steken. Mijn zusje rende de gang op om hulp te halen. Sams lijfje glibberde eruit en Roel vi g hem op. Samen haalden we de navelstreng weg van Sams nekje. Ik had inmiddels gezien dat we een jongen erbij hadden. Sam zag blauw. Roel schrok maar ik zag dat zijn lippen roze waren. Roel riep om hulp.

De vp kwam binnen, schrok en devk kwam. Samen liepen ze Sam na en ze hielpen me de placenta eruit te krijgen. Sam was duf door het pompje, die moet eigenlijk uit voor je gaat persen.

Achteraf had ik de perswee wel aan kunnen voelen komeb, want aan het eind van mijn laatste ontsluitingswee voelde ik al wat persdrang. Op de een of andere manier heb ik daar niet op geanticipeerd.

Volgende keer moet ik bellen bij de eerste wee en blijft de vlos gelijk erbij.

 

De uitgerekende datum is 29 augustus 2011, maar mijn gevoel zegt dat jij, net als je zus langer in mama’s buik blijft zitten.
Mijn gevoel blijkt te kloppen, want op de uitgerekende datum gebeurd er niks. De dagen erna blijft ook alles rustig.

Op vrijdag 2 september moet ik weer op controle bij de verloskundige. Ze hoort dat ik het zwaarder begin te vinden en besluit me te strippen.
Ik blijk al 3 cm ontsluiting te hebben en ze verwacht dat de bevalling door gaat zetten en dat jij dit weekend nog geboren gaat worden!
Maar ook in het weekend blijft het rustig en gebeurt er niks.

Op maandagochtend bel ik in tranen op naar de verloskundige, ik slaap slecht, eet amper en voel me rot, ik wil gewoon bevallen.
De assistente voelt met me mee en zegt dat ik diezelfde middag nog langs mag komen voor een extra controle.

Ik krijg een ctg scan en een echo om te kijken of alles nog goed gaat met je.
Daarna hebben we een gesprek met de gynaecoloog uit het ziekenhuis.
Aangezien ik al een week overtijd loop en me zo slecht voel, mag ik van de gynaecoloog beslissen of ik ingeleid wil worden. Dat wil ik heel graag! Ze hebben zelfs al plek voor de volgende dag!

Dinsdag 6 september moeten we ons om 7:30 melden in het ziekenhuis.
Ik krijg eerst weer een ctg om te kijken of alles nog steeds goed gaat met je.
Omdat ik al 3 cm ontsluiting heb, besluiten ze mijn vliezen te breken om zo te kijken of het vanzelf op gang komt. Maar na een uurtje afwachten is er nog weinig actie.

Om 10:00 besluiten ze om een infuus aan te brengen dat weeën opwekt. Elk kwartier gaat de stand een stukje hoger.
Om 12:00 krijg ik mijn 1e wee en zeg tegen mijn man dat het begonnen is.
De weeën zijn vrij heftig en komen kort op elkaar.
Ik krijg amper de tijd om de weeën weg te zuchten.

Om 13:00 krijg ik een inwendig onderzoek. Ik blijk 6 cm ontsluiting te hebben.

Gelijk erna worden de weeën nog heftiger en doen ze echt pijn.
Ik weet niet meer waar ik het zoeken moet, er zit ook geen ruimte meer tussen de weeën.
Om 13:15 zeg ik tegen de zuster dat het heel snel gaat en dat jij eraan komt.
De zuster zegt dat dat niet kan, omdat ik een kwartier eerder nog maar op 6 cm zat.
Ik raak lichtelijk in paniek en zeg dat jij er toch echt aankomt.

Ze halen de gynaecoloog erbij en die zegt dat we alvast richting de verloskamer mogen.
We zijn amper de kamer binnen gereden als ik zeg dat jij er NU aankomt.
Ze hebben nog niets klaarstaan, maar ik mag toch gaan meepersen.
3 persweeën en 3 minuten later wordt je op de wereld gelanceerd!

We hebben een zoon! Geboren om 13:53! 3220 gram en 51 cm!
Wat zijn we ongelofelijk trots en blij, maar ook een beetje beduusd door de snelheid.

De placenta laat lang op zich wachten. Hij moet er binnen een uur uit zijn, anders gaan ze hem operatief verwijderen.
Ik verlies veel bloed, zo’n 1.5 liter, maar nog geen placenta.

Het uur is bijna voorbij en de zuster besluit om de gynaecoloog erbij te halen.
Die gaat met een enorme kracht op mijn buik duwen. Ik heb verschrikkelijk veel pijn en gil het uit, maar de placenta laat gelukkig los.

Ik hoef niet gehecht te worden, want heb geen knip of scheur.
Wel heb ik veel bloed verloren, dus ze besluiten dat ik me niet mag douchen, maar op bed gewassen zal worden.

Nadat we allebei gewassen een aangekleed zijn worden we naar de afdeling gereden.

Tijd voor beschuit met blauwe muisjes!

 

De bevalling op 9 augustus 2011.

De dag voor de inleiding was ik zenuwachtig en voelde het anders dan normaal want ja….Ik zou binnenkort mama zijn en m’n kleine meisje in mijn armen kunnen sluiten en dat is natuurlijk niet zomaar iets!
Mijn zus kwam die avond naar ons toe en bleef slapen omdat ook mijn zus bij de bevalling zou zijn en ik me ’s morgens om 7:00u moest melden bij de verloskamers.
Die nacht heb ik ondanks de zenuwen lekker kunnen slapen en gingen we rond 5:30 uit ons bed.
Voordat we weg gingen belde ik naar de verloskamers om te vragen of er plek was.
Stiekem had ik gehoopt dat het vol zat en ik dus nog niet zou bevallen.
Maar dat was niet het geval (Sterker nog er was niks te doen!) en moest ik er toch aan geloven.
Natuurlijk moest mijn kleine meisje er toch een keertje uitkomen.
Na het belletje naar de verloskamers pakten we de spullen en vertrokken we richting het ziekenhuis om 6:40.
Ik was vol van zenuwen & wist niet wat me te wachten stond.

Eenmaal daar aangekomen om 7:00u werd ik naar de verloskamer gebracht en aan de ctg gelegd.
Op dat moment had ik 2cm ontsluiting & een verweekte bmm.
En het duurde maar en het duurde maar…..Wat duurt een uur dan lang.
Ik vroeg me om de minuut af waar ze toch bleef!
Om 8:00u kwam dan eindelijk de verloskundige de kamer binnen lopen.
Wat was ik blij toen ik haar binnen zag komen(In de verloskundigenpraktijk waren in totaal 9 verschillende verloskundigen maar de verloskundige die ik had was veruit de leukste!).
Ze vertelde me dat de baby een electrode op het hoofdje zou krijgen om haar hartslag exact bij te kunnen houden.
Door het plaatsen van de electrode zouden mijn vliezen automatisch breken.
En dat gebeurde ook, opeens voelde ik het warme water lopen.
We praatten nog wat en toen zei de verloskundige ‘’ach bij een eerste duurt de bevalling gemiddeld 11 uur dus dat zal nog wel eventjes duren’’ .
Gelijk zakte de moed me in de schoenen (Niet dat ik die op dat moment droeg).
Moest ik dan nog zo lang wachten op mijn meisje? Moest ik nog zolang pijn gaan lijden?
De verloskundige vertrok en zei dat ze tegen de middag terug zou komen.

Enkele minuten later kwam de verpleegkundige om het infuus aan te sluiten.
Na lang zoeken naar een ader is het toch in één keertje gelukt te prikken.
Ik kwam aan de weeën opwekkers en een kwartier later zei ik tegen mijn moeder: Ik heb het gevoel alsof ik elk moment ongesteld ga worden!
Waarop mijn moeder me erop wees dat dat het begin was en dat het weeën waren.
Ondertussen kwam er een verpleegster binnen die met het eten rondging.
Ze kwam binnen en had haar linker oog compleet naar links staan & het andere oog stond recht omhoog….Zo iemand waarbij je niet precies weet naar wie diegene nou eigenlijk kijkt.
Ze vroeg wat we wilden eten en of we ook een gekookt eitje wilden.
En die wilden we wel!
We hebben een super lekker ontbijtje gehad.
Al snel werden de weeën heftiger en op een gegeven moment was ik het liggen wel eventjes zat.
Ik ben op een stoel gaan zitten wat best wel even prettig was maar dit was echter van korte duur aangezien de verloskundige kwam kijken hoe het er voor stond met de ontsluiting.
Het was op dat moment 12:30u en ik hoopte stiekem dat het inmiddels 5/6 cm was.
Maar niets was minder waar….Wat een domper….Het was 3/4 cm!
En dat terwijl ik begon met 2 cm pffft wat een tegenvaller.

Niet veel later was de pijn niet meer te houden en heb ik gevraagd om pijnstilling.
Ik kreeg toen een of ander middel aangesloten op het infuus en dat kon ik zelf om de 5min activeren door op een knop te drukken.
Het haalde niet alle pijn weg maar de scherpe randjes waren er zo wel vanaf en zo was het erg goed vol te houden.
De weeën waren nog wel zo aanwezig dat ik ze weg moest puffen.
Het goedje werkte echter maar ongeveer 3 min dus ja dan duren die andere 2 min lang aangezien je toch echt 5 min moet wachten tot je weer op de knop kunt drukken.
Ondertussen zijn mijn zus & moeder even naar het winkeltje in het ziekenhuis gegaan en kwamen terug met verse sinaasappelsap en voor mij twee bananen.
Om 14:20 kwam de verloskundige terug om te bepalen hoeveel ontsluiting ik nu had.
Toen zat er schot in de zaak want ik had op dat moment 6/7cm.
De verloskundige vertrok weer.....Maar nog geen 5 minuten later was de pijn niet meer te houden.
De pijnstilling werkte niet meer en werd omhoog gezet maar niets hielp meer & na een paar weeën die extreem heftig waren kreeg ik de drang om te persen.
Er werd me gezegd dat als ik ze niet volledig meer kon weg puffen ik voorzichtig mocht persen.
De verloskundige moest een gynaecoloog bellen aangezien ze op dat moment de enige verloskundige was die dienst had en er iemand naast mij ook lag te bevallen.
Ondertussen kwam de verpleegkundige met haar ‘’broodjeskar’’ nog eens langs terwijl ik daar lag te creperen van de pijn.
Dit keer nam ik niet eens de moeite om te kijken tegen wie ze het nou eigen had en riep: Neee! Ik hoef niks!
Snel daarna kwam de verloskundige terug ze voelde hoever ik nu was en wat was ik blij toen ik hoorde dat ik volledige ontsluiting had en bij de eerst volgende perswee alles mocht geven.

Om 14:30 begon ik met persen.
Het persen vond ik een ramp en ik was terughoudend aan het persen.
Na iedere perswee gleed m’n meisje weer een stuk terug.
De verloskundige vroeg me wanneer ik voor het laatst geplast had….Dat was inmiddels wel eventjes geleden.
Ze trok de conclusie dat ik gekatheteriseerd moest worden.
Bij het horen van die woorden werd ik bang aangezien mijn oom voor enkele maanden terug voor een nieuwe knie naar het ziekenhuis moest waar het katheteriseren niet wilde lukken en uiteindelijk hebben ze tot wel 6 keer verkeerd geprikt waardoor alles kapot is….Hij kon niet meer zelf plassen etc.
Toch hebben ze het gedaan en ik heb er vrij weinig van gevoeld.
Het plas bleef maar stromen en stromen zo vol was m’n blaas!
De persweeën kwamen en gingen….Ik werd moe.
De verloskundige zei nog: Kom op! Er ligt hiernaast nog iemand te bevallen en als je snel bent beval je eerder.
Ondertussen had mijn zus een koud washandje voor me gepakt en schreeuwde ik dat ze me moesten inknippen!
Dit ging ook gebeuren omdat ik begon te bloeden van binnenuit en dus dreigde uit te scheuren.
In een perswee werd de verdoving gezet en de perswee erop knipte ze.
Daarna heb ik nog één keer flink geperst en daar was ze dan mijn kleine meisje kwam ter wereld om 15:16u precies.
Het duurde echter erg lang voor mijn gevoel voordat ik haar op m’n borst kreeg.
Achteraf blijkt dat de navelstreng één keer om Lauren haar nekje zat.
Ik werd gehecht (dat vond ik nog erger dan heel de bevalling en dat was het enige moment dat ik heb gevloekt) & gedoucht en daarna kon ik eindelijk uitrusten en genieten.

Al met al is het me erg meegevallen.
En wat ben ik trots op mijn Lauren.

Ik heb trouwens gewonnen van de vrouw die lag te bevallen op een van de andere kamers!

 

Marieke1983. Wat een bijzonder moment voor jullie! Hoe kijken jullie hier op terug?

 

Met gemengde gevoelens. Voor mijn gevoel is de bevalling nooit afgemaakt. Ik wil het graag nog een keer doen, en dan goed.

 

Leuk topic!

Een korte versie van mijn 2e bevalling:

Met 39 weken werd ik gestript: 3 cm ontsluiting en je zou volgens de VK die nacht wel komen.
Niet dus...
Week 40: weer gestript, 5 cm ontsluiting, VK dacht dat ik allang bevallen was....helaas....
Met 5 cm nog 5 dagen thuis gewacht gewacht en veel gewacht....kwam de deur niet meer uit!
Met 40.5 was ik het zo beu dat ik in de vroege morgen kwaad wakker werd en voor mezelf besloot om de VK te bellen dat ze mijn vliezen mocht breken. (had dat zelf eerder niet gewild omdat ik niet aan de weeopwekkers wilde als het niets zou uithalen)
Ik lag op de bank te wachten tot de dag zou beginnen, en tegen 8:00 uur kreeg ik wat harde buiken. Maar die had ik zoveel en zo vaak dat ik er weinig aandacht aan schonk. Om 9:00 uur kreeg ik lichte pijn in mijn onderbuik bij die harde buiken. Ik ging douchen en jawel, dit waren toch wel lichte weeën!
Man belde de VK en die stons 20 min later aan de deur. Controle 6-7 cm, dus op naar het ZH.
Tegen 10 waren we in het ZK en de weeën waren prima op te vangen.
Om 11:10 braken de vliezen tijdens een wee en werd het serieus.
Om half 12 mocht ik mee gaan persen en om 11:56 werd er een knip gezet want ons schatje bleek de snoepkast open te hebben gehad staan in mijn buik.
Een wolk van een dochter (terwijl we ons 9 maanden op een jongen hadden gefocust) van maar liefst 4640 gr had ik op de wereld gezet!
Zonder echte persweeën, in 3 uur tijd, zonder verdoving, en met mijn normaal 55 kg vond ik het een knap staaltje 'girlpower' van mezelf!

 

Bij de eerste dacht ik alleen maar: kom maar op!
Op het eind van de bevalling dacht ik dat ik dood ging en tóen was hij er!
De 2e bevalling kreeg ik wel eens de zenuwen omdat ik wist wat er komen ging, en de 2e bevalling ging zo enorm anders, sneller en makkelijker dat het geen vergelijk was! Dus zenuwen waren voor niks!

 

wat een leuk topic
en wat een bijzondere verhalen.
over een klein maandje ben ik uitgerekend.
en erg spannend.

als ik bevallen ben zal ik mijn verhaal zeker ook plaatsen.

 

Dat is niet zo vreemd eigenlijk. Zag het zelf te romantisch voor me na het lezen van je verhaal maar nu je dit zo zegt is dat erg begrijpelijk
Blijft bijzonder he

 

Met 39 weken had ik hoge bloeddruk en de gynecoloog besloot om ingeleid te worden en ik had al 2 cm ontsluiting.

Dus de volgende dag was ik om 7.00 uur in het ziekenhuis rond 08.00 uur hebben ze een electronisch plakkertje op de baby hoofd geplakt en de vliezen gebroken.

De infuus was al ingezet en om 09.00 uur hebben ze de weeenopwekkers aangezet, rond 11.00 uur kreeg ik de eerste wee dus ik was heel blij is dit alles zei ik nog lichte weeen kan ik goed verdragen.

Maar tegen 16.00 uur werd de weeen sterker en de gynecoloog zei tegen mij dat het allemaal langzaam ging en toch maar om ruggenprik ga kiezen, dus heb ik om ruggenprik gevraagt man wat was dat voor een fijn gevoel...

Ik had pas om 21.00 uur volledig ontsluiting dus hebben ze om 21.30 de ruggenprik uitgezet en na half uur dus om 22.00 uur zat ik in een weeenstorm raakte er helemaal in paniek omdat ik niet mijn benen kon optrekken er waren zeker 5-6 verloskundige staigere verpleegster in mijn kamer dus ze 2 personen deden mijn knieeen vasthouden en trokken het helemaal terug man ik krijste de pijn eruit want ik had zoveel pijn in mijn knieen gekregen en paniek aanval en zei dat ik het niet meer aankon...

De verpleegster werd boos op mij ze zei als je niet mee gaat werken dan gaan we vertrekken en iedereen liep de kamer uit en ik zat daar in mijn eentje aan het kreunen.

Na 10-15 minuten kwamen ze terug de verpleegster en verloskundige en zeiden dat ik moet meewerken een of andere manier heb ik geperst de knieen kon ik niet helemaal optrekken en na ongeveer 55 minuten persen was mijn dochtertje op de wereld ze woog 3150 gram.

Ik heb geen persween gevoeld alleen maar die ellendige weenstorm gehad, en op eigenkracht eruit geperst. Wat ik het ergste vond ze hebben de plakkertje op de baby hoofdje eruit getrokken dus er zat een wondje op de baby hoofdje ik heb dit later na gezien de haren hebben ze als ware groot kaal plekje eruit getrokken...

Ik heb klacht ingediend maar verder is er niets gebeurd maar hopelijk dit keer gaat het goed verlopen ik heb met de gynecoloog heel goed alles besproken en zei gaat mij helpen krijg een vast persoon in de verloskamer die mij tot laatst gaat ondersteunen en niet alleen in de kamer gelaten mag worden, er mag 1 familie lid erbij zijn man of iemand anders, en de ruggenprik mag aanstaan tot eind alleen als ik geen druk voel dan word de ruggenprik uitgezet tegen de einde...

Groetjes,

Orchidee

 

Hier mijn verhaal.

Zoals jullie kunnen zien heb ik al een tweeling en die bevalling duurde lang. Ik had bij die bevalling geen pijn gehad van de weeen, maar van de cerclage (bandjes om mijn baarmoedermond, om de ontsluiting tegen te gaan, had met 24 weken nog maar een klein stukje baarmoedermond, voordat hij in ontsluiting over zou gaan).

Ik was 31 oktober uitgerekend en had het gevoel dat het de 2de zou komen. Die ochtend had ik een afspraak bij de vlos en die wilde me in eerste instantie nog niet strippen, omdat het pas 'nut' heeft met 41 weken. Ik zou dan de eerst volgende maandag langs moeten komen en dan zouden ze me eventueel strippen. Ik vond dat geen goed idee, omdat ik die dag dan mijn dochters mee zou moeten nemen.
In overleg ben ik toch gestript en ik heb daarna nog een paar boodschappen gedaan op de fiets. Had niet overdreven veel last van harde buiken of menstruatiepijnen. Helaas, mijn gevoel klopte niet. Rond half 1 werd ik wakker en was even naar de wc gegaan. Om half 4 werd ik weer wakker en toen kwamen de weeen om de 7 minuten. Om half 5 werd mijn man wakker en vertelde dat ik ze om de 7 minuten kwamen, maar daarna kwamen ze om de 5 minuten. Ik wist dat ik dan een uur lang ze om de 5 minuten moest hebben voordat ik kon bellen, maar ik had zo'n last van rug-, buik- en beenweeen, dat ik om 5 uur de vlos gebeld had. Inmiddels kwamen ze al om de 3 minuten. Omdat ik niet wist hoe of wat ik moest doen om die weeen op te vangen, ben ik rondjes gaan lopen door de woonkamer met mijn ogen dicht. Hierdoor verloor ik af en toe bijna mijn evenwicht of wist niet meer goed waar ik was.... Haha. De vlos was er om half 6 en die wilde graag even kijken hoever ik was: 3 cm..... Ik vertelde dat ik graag op een baarkruk wilde bevallen, maar die had ze niet bij zich en ze durfde me niet achter te laten om hem te gaan halen. We besloten om ons maar in de badkamer te gaan settelen, zodat ik dan op de wc zou gaan bevallen. Omdat ik zo last van beenweeen had, wreef de vlos over mijn bovenbenen en dat scheelde wel, want dan kon ik mij concentreren op de buikweeen. Even over zessen had mijn man zijn ouders gebeld, want die zouden dan, Joleen en Verony op komen halen, als ze wakker zouden zijn, als ik moest bevallen. Om kwart over 6 was de kraamhulp er. Ik ging maar op bed liggen. De kraamhulp en de vlos gingen naar beneden en ze zeiden dat ik kon roepen, als ik ze nodig had. Daar lag ik dan, helemaal alleen, want mijn man was bezig. Er kwam een wee en ik wilde gewoon niet alleen zijn, dus ik riep: "Help" (ik wist niet meer hoe de vlos heette.) De vlos en de kraamhulp gingen toen over mijn bovenbenen wrijven, bij een wee. De vlos stelde nog voor om even onder de douche te gaan staan, om wat te ontspannen. Ik stond er misschien een minuut onder of er kwam weer een wee en ik wist niet hoe snel ik weer op de wc moest gaan zitten... Ik ben toen maar weer naar bed gegaan.
Om half 7 stonden Joleen en Verony in de gang (bijna in de slaapkamer). Mijn man was er gelukkig op tijd bij en die heeft ze aangekleed en mee naar beneden genomen. Om 7 uur waren mijn dochters gehaald.... Gelukkig waren ze vrolijk en zijn ze kind aan huis bij mijn schoonouders, dus ik hoefde me geen zorgen te maken.
Even over half 8 had ik 9 cm ontsluiting met een heel klein randje. De vlos vertelde dat ik mocht persen bij de volgende wee en als ze zei dat ik moest stoppen, dat ik dan ook moest doen, want ze ging dan proberen om dat randje weg te masseren. Eindelijk, ik mocht persen, dan zou het snel afgelopen zijn! Mijn man stond aan het voeteneind mee te kijken. Ik voelde dat het hoofdje bijna geboren was, maar ik had niet meer genoeg kracht om het bij die perswee daadwerkelijk geboren doen worden en toen hoorde ik de vlos tegen mijn man zeggen dat je dan zo het hoofdje weg ziet gaan. Dat vond ik helemaal niet leuk om te horen, ik kreeg het gevoel alsof ik zo erg mijn best deed en dat het dan uiteindelijk voor niets was. Toen haar hoofdje bij de volgende perswee geboren was, moest ik stoppen, want de navelstreng zat strak om haar nekje heen en die moest ze losknippen... Daarna hoefde ik niks meer te doen, want toen 'flubberde' ze er gewoon uit. Ik was heel erg aan het rillen (adrenaline) en was best moe. Lisanne werd op mij neergelegd, zodat ze warm zou worden door mijn lichaam. Ik wilde eigenlijk op mijn zij gaan liggen om mij klein te maken, om warm te worden, maar dat kon toen niet. Wat ik ook een gek idee vond, is dat ik met Lisanne op mijn buik iets mee moest persen om de placenta eruit te krijgen. Dit ging gelukkig makkelijk!

Lisanne hield haar temp. niet goed en er was nog sprake dat ze naar het zhuis zou moeten, als ze niet snel minimaal 36.5 zou hebben. Gelukkig, bij de laatste temp. had ze precies 36.5!!!

 

Welke van de 5 wil je horen?

 

Ik zal een poging doen, te beginnen bij de oudste, dat is al even geleden maar toch vergeet je dat nooit weer .

Het is de nacht van 5 op 6 oktober 1999, mijn uitgerekende datum. Ik wordt wakker met darmkrampen. Bah! Ik ga naar het toilet waar ik behoorlijk leegloop. Daarna duik ik weer mijn bed in.
's ochtends wordt ik wakker met wat pijnlijke krampen. De hele zwangerschap nergens last van gehad, nog geen harde buik of wat dan ook en ik heb tot gisteren nog colleges gevolgd en pas een maand eerder gestopt met volleybal. De kramp moet wel het begin van de bevalling zijn! En dat op de uitgerekende datum!

Ik maak mijn moeder wakker (ik woon dan nog thuis). Mijn ouders blijven thuis, mijn broertje en zusje gaan naar school. Na twee uur flink weeën opvangen bel ik de verloskundige, die belooft om 10 uur langs te komen. Ondertussen heb ik flinke rug en beenweeën gekregen en die doen goed pijn! Ik kan ze alleen maar opvangen door heen en weer te schudden.
Onze hond, Sammy, probeert mij te troosten en stopt steeds zijn snuit tegen mijn buik.

Om 10 uur komt de verloskundige en dan heb ik 2 a 3cm ontsluiting. Ze zegt om 1 uur terug te komen. Ik besluit onder de douche te gaan en daar zijn mijn weeën beter op te vangen. Om 1 uur is de vk terug. Ik vind het allemaal nog goed te doen. Als ze er is zit ik op 7/8cm en we gaan naar het ziekenhuis. Maar die rit is absoluut niet fijn! ik ga door de grond als we op de ringweg over de lasnaden bonken en ik heb ook het idee dat de baby eruit wil.

In het ziekenhuis wordt ik op bed gelegd en dan heb ik inderdaad al volledige ontsluiting. De vliezen zijn nog niet gebroken, dus de vk breekt de vliezen. Het water is groen... Dus persweeën ophouden en wachten op een gyneacoloog. Die komt pas 3 kwartier later want het is ontzettend druk met bevallingen. Ondertussen moest ik mijn weeën ophouden... De baby krijgt een draadje op zijn hoofd en dan mag ik eindelijk meepersen. Pfff wat een werk. Ik moet mijn benen omhoog houden, ondertussen knijp ik mijn moeders hand fijn. en dan eindelijk, na iets minder dan 3 kwartier persen is hij er! Mijn zoon!

Ik krijg hem op mijn buik. Wat een mooi kereltje! Hij heeft kleine krulletjes. Maar verder weet ik nog niet zo goed wat ik ermee moet. Het voelt allemaal nog wat vreemd aan. Mijn moeder knipt de navelstreng door. Samen liggen we nog even op bed en dan wordt hij gewogen en gemeten. 3700gr en 54cm! Dat dat in mijn buik zat

Omdat hij in het vruchtwater gepoept heeft moeten we een nachtje blijven. Binnen een uur staat mijn vader met tante en mijn broertje naast mijn bed. Mijn vader met tranen in zijn ogen en mijn broertje oh zo trots dat ie oom is geworden. Nog geen half uur daarna komt mijn oma de kamer binnengestormd. Ze kon niet wachten op haar eerste achterkleinkind. Niemand is meer belangrijk, behalve het kleine mannetje. Als iedereen naar huis is lig ik alleen (nou ja, samen met drie andere dames) de baby's moeten naar de babykamer. Het voelt vreemd. Net moeder geworden maar geen baby bij me. Dan wordt de deur opengedaan en komt het wiegje met mijn zoontje binnen. Hij moet gevoed worden. En even later ligt hij voor het eerst aan mijn borst. Het is even wennen maar al snel drinkt hij bij mij. Daarna ben ik wel echt moe maar kan mijn ogen niet van hem afhouden. Maar als hij gaat huilen weet ik niet zo goed wat ik moet doen. Ik voel me een beetje onbeholpen. en denk dat de andere moeders op de zaal wel zullen denken: daar heb je weer zo'n tienermoeder... Maar een andere moeder zegt: "meis, ik lig er net zo bij hoor, kwamen ze maar met een gebruiksaanwijzing..." Daarna worden de baby's opgehaald en val ik in slaap.

Ongelofelijk dat dat kleine knulletje al 12 jaar is en dat we nu bezig zijn met een school voor voortgezet onderwijs uit te zoeken.

 

Ben nog wakker dus schrijf ons verhaaltje ook maar even op

Ik ben 37 weken en 3 dagen zwanger. Op woensdagochtend om 11:00 uur gooi ik wat was in de machine en voel ineens plets tussen mijn benen.
Ik kijk in mijn pyamabroek en zie niets bijzonders...ja nat, maar geen slijm ofzo. Het ruikt niet zoet dus vruchtwater is het niet en ik bedenk me dat het er waarschijnlijk bijhoort en ga me verschonen.
Mijn zus komt 's middags langs en terwijl we gezellig zitten te kletsen krijg ik wat vervelende pijntjes in mijn onderrug (zo om het half uur).
Mijn zus die al twee kinderen heeft zegt me dat dit waarschijnlijk voorweeen zijn.
Tja... het zal wel. Echt last heb ik er niet van, meer vervelend.
Naarmate de middag later wordt, wordt het iets meer dan vervelend en moet ik af en toe staand steunen aan de tafel om wat verlichting te krijgen.
Ik denk op dat moment trouwens nog steeds niet dat er iets is begonnen

Mijn zus gaat weer naar huis en rond een uur of 8 's avonds komt mijn vriend thuis.
Ik vertel hem over de pijntjes en vraag me dan wel hardop af of het misschien weeen zijn.
Om 23:00 uur besluiten we toch maar de verloskundige te bellen. Want stel je voor dat het toch begonnen is...we moeten ook nog de nacht in!
Twee lieve meiden op de bank die mij vertellen dat het vast nog niet is begonnen want ik lach nog zo hard als ik wat pijn voel dus zo'n vaart zal het niet lopen.
Ze vragen me of ze even zullen checken om mij gerust te stellen zodat ik lekker kan gaan slapen.
Dat lijkt mijn vriend en mij wel een goed idee.
Hup naar boven...wat gefriemel en een grote frons later wordt mij verteld dat ik al 4 cm ontsluiting heb!
Wow! Dat ging wel heel makkelijk!
De verloskundige vertelt me dat mijn vliezen nog intact zijn en dat ik dus gerust nog lekker in bad mag. Zij gaan weer weg en als de weeen regelmatiger komen dan moeten we bellen.
Oke.
Ik in bad, mijn vriend knipt ondertussen mijn teennagels D, ja daar maakte ik mij dus druk om) en nu begint het allemaal toch wel een beetje meer pijn te doen.

Om twee uur 's nachts staan de verloskundigen er weer en blijkt dat ik al 8 cm ontsluiting heb!
Mijn vliezen worden gebroken en nu gaat het dus echt beginnen
Tja... nu gaat het ineens snel. Het wordt ook ineens erg pijnlijk, zo pijnlijk dat ik even niet meer weet hoe ik het heb.
Ik raak lichtelijk in paniek en weet absoluut niet of ik moet staan, liggen, hurken of weet ik het.
Ik mag gaan persen maar ik voel geen persdrang, wel veel pijn. Ik probeer te persen maar durf niet zo goed omdat ik bang ben ons meisje pijn te doen.
Het schiet niet zo op dus.
Op bed geprobeerd, gehurkt geprobeerd, haar haartjes zijn al zichtbaar maar net dat laatste stukje wil maar niet lukken.
En dan begint haar hartje zwakker te kloppen...
Om een uur of 4 (of 5?) wordt de ambulance gebeld en lig ik 5 minuten later met dan wel heftige persweeen op een brancard richting ziekenhuis.
Wat een opgave om niet te persen! Het lukt me dus ook niet, ik MOET gewoon persen!
In het ziekenhuis ligt er al van alles klaar (tang, pomp) maar ik word ineens heel rustig en besluit alles te geven wat ik heb.
Ik pers en ik pers en dan wordt er ineens tegen me gezegd dat ik nu rustig aan moet doen (haar hoofdje staat).
Tja...te laat dus, met een grote pers schiet ik zo ons meisje op de wereld
Het is 5:48.
Ach, ik ben wat ingescheurd en krijg wat hechtingen...boeien (was wel niet zo lekker dat hechten trouwens)!
Ons meisje is supergezond, niet heel groot, 2830 kg maar ze scoort super op de test met 1 negen en de rest tienen!
Om 11 uur zijn we al weer thuis en zijn we nog helemaal in shock dat we ineens met z'n drieen zijn

Eigenlijk is de bevalling dus heel snel gegaan (voor een eerste). Ik kreeg pas echt pijn rond een uur of 3 's nachts en om 5:48 is ze geboren. Ik vond de laatste twee cm wel heel heftig en pijnlijk, misschien omdat het allemaal zo snel ging?
En ik ben af en toe best wel in paniek en angstig geweest....vooral omdat ik bang was dat ik iets verkeerd deed. Ik was ook nog helemaal niet voorbereid op de bevalling (geestelijk) want ik dacht dat het nog wel een week of twee zou duren.

Maar... als ik sommige verhalen hier lees hoop ik dat de komende bevalling ook zo zal gaan (met uitzondering van het zwakkere kloppen van het hartje) want eigenlijk viel het allemaal best mee.
Hahaaaaaha...zeg ik nu

 

leuk er is er weer 1. zet die van mij er dan ook wel bij.


op zondag 18-9 ginen we lekker een eindje autorijden manlief reed lekker hard over de drempels. s avonds hadden we onze kinderen op bed liggen en om acht uur ging ik even douchen, maar het bleef langs mijn benen lopen...dus ik tegen manlief gezegd dat ik dacht dat de vliezen gebroken waren.
maar toen kwam onverwachts een vriend van hem op bezoek en toen ook nog eens mijn broer met zijn hoogzwangere vrouw...nou..wij dus maar beleefd iedereen verzorgd..en mijn broek werd natter en natter. om 11 was iedereen weg en wij snel naar het ziekenhuis...jepz vliezen gebroken.
als de ween niet voor woensdag ochtend waren gekomen gingen ze inleiden..die nacht braken ze al wat meer en de volgende dag toen we onze dochter naar de oppas wegbrachten braken mijn vliezen volledig...maar geen weeen! erg frustreren. heb hier tot woensdag ochtend mee gelopen, dus drie nachten met gebroken vliezen geslapen..neit fijn dus.
het inleiden ging ook neit zo snel...het duurde nog bijna 2 uur voordat de eerste wee kwam.

om kwart voor 10 kreeg ik dan eindelijk de eerste wee. het was meteen heel heftig. en om kwart over 11 hield ik het neit meer vol en vroeg om een ruggeprik. de vk wou eerst even checken hoeveel cm ik had. bleek al 8 te hebben...dus mocht ik geen ruggeprik hebben. ze zei: ga maar op je zij liggen dan komt de baby zometeen en als je wilt mag je nu al gaan persen. ik keek haar stom verbaasd aan en zei nog: NEE dat mag helemaal niet voor de 10 cm. Ze deden ook al hun jasjes aan en ik keek ze verbaasd aan! Ik dacht die zijn gek!! maar wel begonnen met persen. ik had zulke heftige persweeen dat ik het amper tegen kon houden. de vk zei op een gegeven moment: nu stoppen met dat persen. je moet niet zo overdrijven he?? haha! onze zoon werd 8 minuten na het checken van die 8 cm geboren!! het was pijnlijk maar heerlijk dat het zo snel ging. heb in totaal een bevalling van 1,5 uur gehad! wel erg veel naweeen...en zoontje is met een longinfectie geboren en daarna nog 8 dagen in het ziekenhuis gelegen...erg jammer...was waarschijnlijk niet gebeurd als ik gelijk werd ingeleid.

dus voor alle dames die met gebroken vliezen lopen: Eisen dat je eerder ingeleid word, want het is vreselijk je kindje zo ziek te zien knokken en te zien liggen aan allemaal apparatuur en slangetjes om hem in leven te houden, omdat de artse niet eerder wilden!!

 

Het is alweer een maand of 3 geleden maar wilde mijn verhaal ook nog even kwijt. Ik vond het vrij heftig. Komt ie dan:

Ik kampte al een weekje met te hoge bloeddruk. aan de medicatie, om de dag CTG en controle, bloedafnames etc. Ik moest ivm de controles wekelijks melden de poli. Ik was 37weken en 3 dagen. ik gebruikte al medicatie maar dat werkte nog niet zo en ik zou nu een afspraak hebben bij de gyn. Die morgen ontdekte ik wat bloedverlies. Ik belde naar de afdeling in het ziekenhuis voor overleg maar die zeiden dat het de slijmprop kon zijn en dat dat niks hoefde te betekenen en dat ik maar gewoon naar de poli moest komen. Wel had ik smorgens aardig wat menstruatiekramp. Dusdanig dat ik er chagrijnig van werd. Maar niet erg heftig, kon gewoon nog alles doen. Dus ik naar de poli gegaan, aan het CTG en na een half uur kwam er een verpleegkundige die vond dat ik er nog maar een half uur aan moest want het zag er wat " onrustig" uit. Weer een half uur later had ik een afspraak bij de gyn. Hij vertelde dat de hartslag van de baby wat " vlak" was. Hij wilde een echo maken. ik vertelde hem dat ik ook wat bloedverlies had gehad en hij wilde inwendig onderzoek doen. Ik bleek al 3 cm ontsluiting te hebben! Die krampjes waren dus weeën! Hij zei: Als ik een optelsom maak dan heb je: EN een onrustige buik, een baby die het niet meer zo fijn heeft in je buik, je bent 37 weken geweest, je hebt al wat ontsluiting, je hebt een hoge bloeddruk, je bent de ideale kandidate om ingeleid te worden! Het overrompelde me enorm. ik was helemaal alleen, mn man was aan het werk. Maar ik was al een paar weken behoorlijk klaar met de zwangerschap dus ik vond het prima. De afdeling werd gebeld, de kraamsuitte werd in orde gemaakt, ik belde mn man dat ie moest komen en ik ging lopend met mn dossier onder mijn arm naar de afdeling.
Daar aangekomen moesten we wachten op mijn man, daarna zou i worden ingeleid. Maar ook mijn man had niet helemaal door dat het vandaag echt ging gebeuren. Hij wilde nog wat boodschappen doen en wat spulletjes bij elkaar pakken voor me, maar ik zei dat ie voort moest maken want het wachten was op hem!! Rond half 1 was hij er dan eindelijk. Mn vliezen zouden gebroken worden. Eerst werd de ontsluiting gevoeld. deze zat inmiddels op 5 cm, zonder dat ik er moeite voor had hoeven doen!! heel bizar, ik zat daar nog lekker ontspannen te wachten op wat komen ging! Met een soort breinaald prikte de VK de vliezen door. Daar voelde ik niks van, behalve het gevoel alsof je in je broek zit te plassen. Ze lieten ons alleen met de mededeling dat het best nog wel eens snel kon gaan en dat ik mocht bellen als het niet meer ging. Ze zouden over een uurtje terugkomen en nu eerst lunchen. Vrijwel direct kwamen de weeën op gang. Er kwam nog een meisje van de catering de bestelling voor de avond opnemen en dat vond ik eigenlijk al te veel worden. De weeën werden al snel sterker en ik moest ze echt wegpuffen en mijn mans' hand fijn knijpen. Een uurtje later kreeg ik ineens een wee waarbij ik niet meer stil kon liggen. Het was echt niet te houden. Mijn man had door dat het nu wel snel ging en ging iemand halen. De VK die er eerder al bij was voor het breken van de vliezen was net terug van eten en kwam meteen mee. Weer kreeg ik zo'n heftige wee. Hij ging voelen en ik bleek volledige ontsluiting te hebben! In een uur tijd dus! Ik mocht meteen beginnen met persen alleen kon ik de omschakeling niet maken. ik snapte dr niks van dus ik deed maar wat me werd geïnstrueerd. Ik had ook geen persdrang dus ik deed maar wat op commando. Mij god wat een naar gevoel was dat. Kan me van mn eerste kind ook nog goed herinneren hoe vervelend dat was. Toen had ik ook geen persdrang. Ik vroeg nog of ze er ooit nog uit kwam, maar binnen een kwartier kwam ze er al uit!! En lag ze op mn buik! Wat was ik opgelucht zeg!! Heb meteen gevraagd of het wel echt een meisje was, hahaha! Moest wel gehecht worden, 3 stuks dus dat was a piece of cake. in 5 kwartier een bevalling gepiept!! Ik heb wel onwijze last van naweeën gehad, wel 4 dagen lang. Werd wel elke dag wat minder maar die eerste nacht heb ik er niet van kunnen slapen. Gewoon echte weeën waren het!
Verder lichamelijk ging het super. Ik kon gewoon lopen ( was met die knip bij mn eerste wel anders!). Bloeddruk was ook meteen weer laag.
Mentaal moest ik echt even wennen. Ik voelde wel meteen dat ik er wilde zijn voor mn meisje en ik vond dr meteen heel lief en schattig maar het idee dat ik een kind had gekregen.... heel raar... dat landde nog niet direct ofzo. Zo'n bevallingsroes waarover je wel hoort dat had ik niet. Bij mijn eerste kindje beleefde ik op een gegeven moment alles vanuit een droom, een roes; maar bij deze bevalling had ik de kans of de tijd niet en beleefde ik alles heel erg nuchter en bij de tijd.
Al met al zou ik het zo weer doen hoor! Een top bevalling! En zo heerlijk dat je dat zonder pijnbestrijding mag meemaken. Ik voel me daar zo trots over! Je voelt je echt wel even een vrouw van de wereld!!

O ja wat ik ook nog kwijt wilde: moest 2 dagen later toch weer terug naar het ziekenhuis omdat de hoge bloeddruk terug kwam. Dat heeft nog ene heel langdurig staartje gehad en heb er echt even ene psychische knauw van gehad dat ik mn kraamweek daar moest doormaken terwijl ik al 1 dag thuis was geweest. Voelde me enorm zielig en tekort schieten tegenover mn zoontje. Maar goed, nu het achter me ligt heb ik er ook vrede mee